บทที่ 67 : จู่โจม!

เขาคนดังกล่าวผละตัวออกมาจากแผงคอนโทรลพร้อม ๆ กับจอมอนิเตอร์ที่ค่อย ๆ ดับแสงลง เขาใช้หลังเท้าแหวกเขี่ยผู้คนที่นอนเกะกะขวางทางอยู่บนพื้นออก และบางจังหวะก็ถึงกับเตะวิทยุสื่อสารออกจากมือของเจ้าพวกนั้น เพื่อไม่ให้ส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากหน่วยเสริมได้

.

“เงียบไปเลยเจ้าพวก AP ชั่ว! ตอนนี้หอดูดาวแห่งนี้ได้ถูกฉันยึดครองไว้หมดแล้วโว่ย!"

.

“เปรี๊ยง!”

รวบรวมพลังกระทืบวิทยุวอร์คกี้ทอล์คกี้จนแตกเป็นเสี่ยง ต่อด้วยการหวดหลังเท้าเตะเข้าที่ปลายคางจนศัตรูสะบัดคอพับ!

.

โหดจริงอย่างจริงจังขนาดอยู่ตัวคนเดียวยังเด็ดเดี่ยวขนาดนี้ จินตนาการไม่ออกเลยว่าหลังจากผลักบานประตูหอดูดาวแห่งนี้ออกไปแล้ว อะไรจะเกิดขึ้นกับแคลนของแพรวบ้าง เหมือนเขาจะล็อคเป้าเอาไว้แล้ว ความหอบเหนื่อยที่ไม่ทราบสาเหตุเองก็เหมือนจะค่อย ๆ หายไปทีละนิดทีละน้อย และเมื่อกำลังวังชาฟื้นกลับมาครบ เขาคนเดิมก็น่าจะพร้อมต่อการออกไปเผชิญกับโลกภายนอกโดยทันที

.

“วู้ววว!”

“เอาล่ะ.. ไปกันเลยดีกว่า”

"ฮึบ!"

.

“แอ๊ดดด!”

เสียงประตูเหล็กแง้มเปิดออกแสงสว่างของแดดเช้าแลบผ่านเข้ามาแยงตา ก่อนที่สักพักต่อมา Riot โดรนจำนวน 3 ลำจะบินโฉบขึ้นมาจากเส้นขอบฟ้า ในท่วงท่าฉวัดเฉวียนวนเวียนอยู่รอบตัวเขา

.

“ฟิ้ววว~~~! ,  ฟ้าววว~~~!”

.

“แจ๋ว! พวกแกคงยังไหวกันอยู่นะอย่าเพิ่งทิ้งกันซะล่ะ ข้างหน้าโน่นยังมีคนแบบพวกเรารออยู่”

.

สอดมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงพรมนิ้วรัวรันคล้ายเป็นการสั่งการด้วยรีโมท ตอกย้ำว่าหมอนี่ไม่ได้ทำงานคนเดียวมาตั้งแต่แรกและตอนนี้ Riot โดรนทุกลำก็เริ่มเปล่งแสงสีแดงออกมาจากตัวรับสัญญาณแบบแปลก ๆ พวกมันคงกำลังรับคำสั่งอะไรสักอย่าง ดูทรงวอร์คกี้ทอล์คกี้ที่กระทืบแตกไปเมื่อกี้คงยังไม่ได้ถูกตัดสัญญาณไปทั้งหมด วิทยุยังคงส่งเสียงคราง.. ทราบแล้วเปลี่ยน.. ทราบแล้วเปลี่ยน.. ออกมาให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ 

.

.

ย้ายฝั่งกลับมาดูเหตุการณ์ที่ด้านของแพรวอีกที การเดินทางยังเต็มไปด้วยความเชื่องช้า พวกเขาต่างต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกันเพราะนี่ไม่ใช่หลักสูตรเดินทางไกลของลูกเสือสำรอง ที่จะมาร้องเพลงเมาคลีล่าสัตว์กลั้วกันไปด้วยได้ นี่คือชีวิตจริง คนจริง เจ็บจริง และตายจริง ๆ มิหนำซ้ำยังต้องเผชิญกับเชื้อโรคที่พร้อมจะพรมลงใส่ผิวหนังได้ทุกเมื่อโดยที่มองไม่เห็นอีกต่างหาก

.

สองฟากฝั่งมีแต่ร่องรอยอารยธรรม ทุกชีวิตเหมือนหลุดเข้าไปในบ้านเมืองยุคหลังสงครามโลก ซากปูนซากอิฐเกลื่อนกระจายพื้นถนนแตกระแหง ต้นไม้แห้งกรอบแตะโดนก็สลายกลายเป็นเถ้า เมืองหลวงตายแล้วโดยไม่ต้องมองหาหลักฐาน แต่ละก้าวย่างที่เดินผ่านมีแต่เศษซากของสิ่งมีชีวิตที่ติดเชื้อจนแห้งสลาย  

.

ทว่าครานั้นทุกคนก็ยังต้องระวังอยู่ เพราะไม่ได้มีแต่พวก AP เท่านั้นที่จ้องจะมาจับ ความจริงที่ยังไม่เคยเอ่ยถึงอีกเรื่องก็คือ ยังมีแคลนอื่นที่ไม่ใช่พวกของแพรวรวมอยู่ด้วย! ต่างคนต่างกระเสือกกระสนจะเอาตัวรอด บ้านเมืองจึงแตกเป็นก๊กเป็นเหล่า แล้วเป้าหมายของแต่ละพวกก็ต่างกันออกไป แพรวจึงรีบหันมากำชับทุกคน

.

“ช้า ๆ ทุกคนไม่ต้องรีบ ช่วยกันดูรอบ ๆ ไว้ด้วย หนูเลือกเส้นทางที่มีการปะทะน้อยที่สุดมาใช้ พยายามเงียบให้มากที่สุดนะคะ"

.

สอดคล้องกับทุกคนในแคลนที่ต่างก็ก้มตัวลงต่ำ พยายามมองสังเกตสังกาการเคลื่อนไหว แต่นั่นก็ทำให้เจนิสเกิดข้อสงสัยบางอย่างขึ้นมาเธอจึงถามขึ้น

.

“ผ่านมาสักพักแล้วหนูเห็นแต่ป้ายบิลบอร์ด กับโปสเตอร์ของบริษัท AP นะคะที่ยังใหม่เอี่ยมอยู่ พวกเขาเป็นเพื่อนพี่จริง ๆ เหรอพี่แพรว? ไม่เห็นพี่จะเล่าเรื่องของสองคนนั้นให้เราฟังบ้างเลย?”

.

เท้าน้อย ๆ ยังก้าวเดินต่อไปเชื่องช้าแล้วก็จริงอย่างที่เจนิสว่า เพราะจากถนนมุ่งลงใต้เส้นนี้ตามข้างทางหรือตามซากตึกสูง ๆ ก็จะมีภาพของเปรมและมิวท์ หรือไม่ก็รูปคู่ของคนทั้งสองยืนคู่กันเป็นพรีเซนเตอร์ให้แก่สินค้าภายใต้แบรนด์ของ AP อยู่เต็มไปหมด ตรงป้ายรถเมล์ร้างมีโฆษณาเจลแอลกอฮอล์สูตรเข้มข้นมาแปะ ตรงตู้โชว์เสื้อผ้าหน้าห้างก็มีชุด PPE เวอร์ชั่นรับซัมเมอร์สีสันสดใสมาติดป้ายวางขาย หรือแม้แต่บนโฮลเวย์ทางด่วนอันนี้เป็นบิลบอร์ดใหญ่เลย เป็นภาพของมิวท์นอนตะแคงแล้วมีเปรมโอบลงมาจากทางด้านหลัง นั่นคือโฆษณาที่นอนปลอดเชื้อโควิดซึ่งเป็นนวัตกรรมใหม่ที่ป้องกันได้มากกว่าแค่ไรฝุ่น 

.

ซึ่งความจริงอันแสนเศร้าที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังผลิตภัณฑ์แห่งอนาคคเหล่านี้ก็คือ ทุกชิ้นล้วนทำขึ้นโดยมีเลือดของ LGBT เป็นส่วนผสม! สาเหตุที่พวกเขาส่งคนและทีมแพทย์ออกไล่ล่าสาวประเภทสองก็เพราะสิ่งนี้ เปรมกับมิวท์รวยเอารวยเอาก็จากการเข่นฆ่าผู้คนแล้วก็เอาผลิตผลที่ได้มาขายทำกำไร ประเทศนี้ไม่ได้มีแต่เมืองหลวง ที่ข้างนอกราชธานีก็อาจจะมีดินแดนที่ปลอดเชื้ออยู่ หรือไม่ก็อาจจะเป็นในส่วนของต่างประเทศที่ก็น่าจะยังมีพื้นที่สีเขียวเหลืออยู่บ้าง บริษัท AP ก็เลยฟันกำไรจากส่วนนี้ไปเต็ม ๆ

.

แพรวเลือกที่จะเงียบและเดินหน้าต่อไป เธอทำเป็นหูทวนลมและไม่ตอบในสิ่งที่เจนิสถามได้แต่พูดสั้น ๆ ว่าไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา

.

“เธอไม่ควรจะพูดมากในตอนนี้นะเจนิส เพราะสิ่งที่พี่กังวลคือการดูแลเด็กพลังบริสุทธิ์แบบพวกเธอมากกว่า ไม่รู้ล่ะ! แต่ละคนอาจจะหัวอ่อนจนโดนชักจูงให้กลายเป็น LGBT ไปได้ง่าย ๆ แล้วถึงตอนนั้นมิวท์กับเปรมก็จะเข้ามาแสวงหาประโยชน์จากเลือดของเธอ โดยที่เธอเองก็สมัครใจ”

“สองคนนั้นน่ะร้าย~! พี่ไม่ค่อยอยากพูดถึงหรอก เงียบซะแล้วตั้งใจระวังหลังให้ทีมดีกว่า!”

.

แพรวตัดบทเปลี่ยนประเด็นแบบไม่ใยดี พอดีกันกับเพื่อนสาวคนหนึ่งของเจนิสที่สะกิดหลังเธอ ให้ดูอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไปบนหน้ากากตนเอง

.

“อื้อ.. อ.. อื้อ.. อ.. อ!”

อู้อี้ในลำคอง้างสันมือฟาดเข้าหน้าตัวเองพับ ๆ จนเกิดเสียงดัง!

.

“ว๊ายยย! , ตายแล้ว!”

“เป็นอะไรไปอ่ะ!? ทรงแบบนี้ก๊าซใกล้หมดแน่เลย”

“พี่แพรวคะ! พี่แพรว! ทุกคนหยุดก่อนค่ะ! หันมาดูเพื่อนหนูก่อน!”

.

ดันมาเกิดอาการเอาตรงจุดที่ชัยภูมิอัปมงคงสัด ๆ คนทั้งแคลนแทบจะอยู่กลางถนน โอบล้อมด้วยตึกสูงที่ปิดบังมิดชิด ชนิดที่ถ้ามีพลซุ่มยิงแอบซุ่มอยู่ก็คงจะโดนยิงทิ้งภายในไม่กี่กระสุน แต่ก็ไม่มีทางเลือกอยู่ดีมีแต่ต้องรีบช่วย แพรวกลับหลังหันในบัดดลเธอไม่มีท่าทีลนลานอะไรเลย เพราะก็อย่างที่บอกว่าประสบการณ์ของแพรวนั้นมีอย่างล้นเหลือ สาวหัวหน้าแคลนสะบัดเป้ลงจากไหล่ เธอเดินผ่ากลางบรรดาลุงป้ารุ่นใหญ่แหวกผ่านเจนิสกับเพื่อนอีกสองคนออกไป พลันควักกระป๋องก๊าซของพวก LGBT ออกมา

.

“ใจเย็นนะน้อง.. ไม่ต้องร้องไม่ต้องตกใจค่อย ๆ หายใจ เพื่อนพี่คนนึงตายคาเจ้านี่มาแล้วเพราะงั้นเธอจะไม่มีทางตายซ้ำอีก เชื่อใจพี่เถอะ!”

.

เอื้อมมือเรียวช้อนศีรษะน้องขึ้นมาหนุนตัก ผายมือบอกให้ทุกคนเลิกมุงก่อนจะใช้มือข้างเดียวกันตวัดไปที่สวิตซ์ด้านหลังของหน้ากากกันแก๊ส ปรากฏว่าจู่ ๆ ก็มีขดสายยางเล็ก ๆ ขนาดเท่าสายออกซิเจนดีดเด้งออกมา แพรวจัดแจงต่อมันเข้ากับกระป๋องก๊าซแล้วก็กดสวิตซ์ปุ่มเดิมซ้ำอีกที

.

“ฟู่~!”

.

จากหน้ากากครอบแก้วแดง ๆ เริ่มอ่อนสีลงเป็นส้มแล้วก็เหลืองก่อนจะกลายเป็นสีฟ้าอ่อนตามปกติ ตัวเลขสถานะที่ด้านบนกลับมาเป็น 100% พร้อมกับจุกสายยางที่หลุดกระเด็นออกจากกระป๋องก๊าซโดยอัตโนมัติ มันหดตัวกลับเข้าไปด้านหลังหน้ากากครอบแก้ว ทิ้งไว้แต่ขวดกระป๋องเปล่าที่ทั้งบุบแล้วก็บี้ใช้การอะไรไม่ได้อีก

.

ร่างบางของเด็กสาวค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งเธอหันมาขอบคุณแพรว แล้วก็เป็นเจนิสที่ฉุดมือเพื่อนลุกขึ้นยืน พวกหล่อนทั้งกลุ่มจับกลุ่มคุยกันโดยมีเนื้อหาสาระเป็นอาการและความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ ใบหน้าแต่ละคนแสดงออกถึงความตื่นเต้นซึ่งสวนทางกับแพรวและพวกคนแก่ เนื่องจากพวกเขารู้ดีว่าสถานการณ์แบบนี้ถ้าปล่อยให้ดำเนินต่อไปก็ชักจะอันตรายขึ้นมาแล้ว 

.

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุงกับป้า เราแค่ต้องหาก๊าซมาเพิ่ม”

.

กระป๋องเปล่าโดนเตะทิ้งปลิวละล่องแพรวถ่างกระเป๋าเป้ประจำตัวออกมาเช็ค ก่อนจะพบว่าภายในนั้นเหลือก๊าซอยู่แค่ 3 กระป๋องเท่านั้น โลโก้บริษัท AP ปรากฏหลา 3 กระป๋องกับคน 7 คน ยังไงก็ไม่น่าจะพอ ตอกย้ำว่าถ้าไม่อยากตายยังไงซะแพรวก็หนีเปรมกับมิวท์ไปไม่พ้น!