บทที่ 68 : มินิมาร์ท

ปาดดวงเนตรก้มลงมองแผนที่ในมือด้วยความฉับไว ระบบประมวลผลจากแกนสมองสอดประสานกับภาพจำในเมมโมรี่ ได้ออกมาเป็นเส้นทางเดินแบบสามมิติที่แพรวนั้นมองเห็นอยู่คนเดียว มันกระพริบวูบวาบเป็นจุดนำทางราวกับระบบค้นหาในวีดีโอเกมแบบโอเพนท์เวิร์ล เพียงแค่นำทุกคนเดินไปตามนั้นความปลอดภัยก็จะบังเกิด

.

“ข้างหน้ามีร้านมินิมาร์ท ทุกคนตามฉันมา เราจะหาก๊าซเพิ่มกันที่นั่นแล้วก็พักกันสักแป๊บ”

แพรวออกคำสั่งไปพลาง แล้วก็เดินนำหน้าทุกคนไปด้วย

.

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าในมือสาวเจ้า จะมีเพียงไม้หน้าสามที่ฝังตะปูไว้ตรงหัวเป็นอาวุธเท่านั้น นั่นแสดงว่าแพรวค่อนข้างมั่นใจในแผนที่ของตัวเองอยู่พอสมควร เธอไม่กลัวเลยสักนิดว่าจะมีพวก AP ดักอยู่รึเปล่า แล้วก็ไม่กลัวด้วยว่าจะมีคนจากแคลนอื่นซุ่มดูอยู่หรือไม่ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างรวดเร็ว สถิติที่บันทึกไว้บวกกับประสบการณ์ที่เคยปะทะกับกลุ่มต่าง ๆ ตรงนี้มาก่อน ทำให้แพรวค่อนข้างคุ้นชินกับพื้นที่ จนกระทั่งเจนิสต้องขอขัดจังหวะขึ้น

.

“ช้าหน่อยพี่แพรว! พวกเราตามไม่ทันข้างหลังยิ่งมีแต่คนแก่ ๆ”

ที่ต้องบอกเพราะทุกครั้งที่ผินหน้ามองกลับหลัง คนที่รั้งท้ายขบวนดันกลายเป็นลุงกับป้าที่ชรามากแล้ว คนจากบ้านพักคนชราหรือจะเร็วกว่าวัยรุ่นหนุ่มสาว เป็นไปไม่ได้เลย

.

ทว่าแพรวกลับเห็นต่าง เธอยังคงมุ่งหน้าตรงดิ่งไปที่ร้านมินิมาร์ทข้างทางแบบไม่วอกแวกเสียสมาธิ พลันพูดบางอย่างออกมาที่ทำเอาเจนิสกับคนอื่น ๆ ถึงกับต้องเงียบปากไปเลย

.

“โถ่แม่สาวน้อย!”

“ช้าก็ได้ตายกันพอดีสิจ๊ะ! เราเหลือก๊าซแค่ 3 กระป๋อง ถ้าไม่รีบหาเพิ่มก็ได้ลงไปดิ้นกระแด่ว ๆ อีกทีสิ คราวนี้พี่ช่วยไม่ได้แล้วนะ ตายสถานเดียว! ตายอ่ะรู้จักรึเปล่า!”

.

“อึก..ก…ก..ก”

เงียบกริบไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงแต่กลับให้ผลดีเกินคาด เพราะคำพูดสั้น ๆ แค่นั้นกลับทำให้ทุกคนในแคลนเพิ่มสปีดขึ้นมาอย่างทันทีทันใด นี่แหละแพรวเรื่องจิตวิทยาขอให้บอก ไม่งั้นเธอไม่นำพาทีมรอดมาได้เป็นสิบ ๆ หนทั้งที่มีแค่ไม้หน้าสามเป็นอาวุธในมือหรอก

.

.

ราวสามสิบนาทีผ่านไป ทันทีที่ปีนพ้นแท่นแบริเออร์ขนาดใหญ่ยักษ์ที่พังถล่มลงมาจากทางด่วนด้านบนได้ ทุกสายตาก็ประจักษ์เข้ากับร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง โลโก้หน้าร้านเป็นรูปเลข 7 มีแถบสีส้มกับสีเขียวพาดคาดตรงกลาง น่ายินดีแต่ก็เหมือนกับทุกทีเพราะทุกที่ในเมืองหลวงแห่งนี้คือร้างสนิท! ไฟโดนตัด! แล้วกระจกทุกบานก็แตกจนไม่อยู่ในสภาพที่จะรับลูกค้าได้อีกต่อไป 

.

สายตาของผู้นำจดจ้องมายังลูกทีมทุกคนแบบไม่ยี่หระ กระจับปากขบกันครุ่นคิดราวกับภายในดวงจิตนั้นกำลังสรรหาทรัพยากรบุคคลที่เหมาะสมกับเนื้องานอยู่ “Put the right man in the right job” สำนวนฝรั่งเขาว่างั้น และแพรวเองก็กำลังทำแบบเดียวกันอยู่ เธอเล็งไว้แล้วว่าตู้กดก๊าซหยอดเหรียญตรงหน้าทางเข้าจะเป็นหน้าที่ของเธอ ที่จะเป็นคนงัด ส่วนเจนิสกับแก็งค์เด็กหญิงให้คอยดูต้นทางไปพลางก่อน การบาดเจ็บจากการขาดอากาศหายใจของเพื่อนจะต้องพักต่ออีกเล็กน้อย คงให้ทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้

.

ก็เลยเหลือแต่ 2 ผู้เฒ่าลุงป้าจากบ้านพักคนชรา แม้สองคนนี้จะไม่ค่อยมีบทบาทนัก หน้าตาท่าทางเป็นยังไงก็ไม่เคยได้ถูกพรรณนาถึงมาก่อน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่าพวกแกเป็นหนึ่งในทีม สมาชิกแคลนจำต้องช่วยกันในทุก ๆ บริบท แพรวจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องให้พวกแกช่วย เธอตรงเข้ามาปรับกระชับสายเป้ให้แก่พวกเขา พลันชี้นิ้วเข้าไปในร้าน

.

“ลุงกับป้าเข้าไปดูในร้านให้หนูหน่อย กระเป๋าเป้เบา ๆ ว่าง ๆ แบบนี้กวาดอะไรได้ก็ยัดเก็บเอามาให้หมด เสร็จแล้วออกมารอกันตรงนี้ ระวังตัวด้วยนะคะ”

.

สั่งเสร็จก็หันกลับมาโฟกัสที่ตู้กดก๊าซบรรจุกระป๋องต่อ ปากบอกไม่รีบแต่พฤติกรรมแพรวเหมือนจะลนลานแปลก ๆ อาจจะเป็นเพราะคุณภาพของตู้ที่ผนึกแน่นราวกับตู้ ATM ก็เป็นได้ ซึ่งก็แน่ล่ะ! เพราะมันเป็นหนึ่งในผลิตภัณฑ์หลักของพวก AP นี่นา จะมาทำบาง ๆ กรอบ ๆ ให้โจรกรรมง่าย ๆ ได้ยังไง ไม่งั้นคงไม่ตั้งตระหง่านทนแดด ทนฝน ทนเชื้อ มาได้นานขนาดนี้หรอก

.

เจนิสกับเพื่อนประคองเพื่อนที่บาดเจ็บมานั่งลงแถวละแวก ต่างคนต่างดูแลกันเป็นอย่างดี แล้วก็มีเสี้ยวหางตาหนึ่งที่ทั้งหมดเหลือบมองมาที่ลุงกับป้า แสงสว่างแห่งความหวังพุ่งเสียดแทงมาที่พวกแกจนต้องรีบตื่นตัว มันคือแรงกดดันที่โถมเข้ามาใส่โดยเจตนา แม้ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงพูด แม้ไม่มีแม้แต่ท่างทางฮึดฮัดไม่พอใจ แต่ทั้งสองก็รู้ดีว่าคนแก่อย่างพวกตนควรจะมีประโยชน์อะไรบ้าง

.

“อะ.. อืม.. ได้เลยหนูแพรว! พวกเด็ก ๆ ด้วย! รอลุงกับป้าตรงนี้นะโปรดสนใจแต่ของสำคัญ ๆ อย่างกระป๋องก๊าซเถอะ ที่เหลือไว้เป็นหน้าที่พวกลุงเอง”

ป้าพยักหน้าเห็นพร้องต้องกัน ก่อนที่สองเฒ่าจะงก ๆ เงิ่น ๆ สืบเท้าก้าวผ่านกระจกหน้าร้านที่แตกละเอียดเข้าไปสู่ภายใน

.

.

เสียงติ๊งต่องไม่มีแอร์ก็ไม่เย็น สิ่งแรกที่เห็นนอกจากเศษแก้วกระจกบาดคือแผงหลอดไฟเพดานที่ห้อยลงมาระเกะระกะ ภายในเหม็นเหมือนของเน่า สองลุงป้าแทบจะเดินเอาหลังพิงกัน ฉากบรรยากาศนั้นเหมือนกับในหนังสยองขวัญหรือไม่ก็พวกเกม Resident evil ภาครีเมคที่ภาพสมจริงโคตร ๆ 

.

การสนทนาแทบเป็นศูนย์ลุงกับป้าแค่มองตากันก็รู้ใจลุงรีบตรงดิ่งไปที่ชั้นวางของโดยทันที แกพยายามกวาดขนมและของแห้งทั้งหมดที่พอจะกวาดได้ พลันมองข้ามแผนกที่เป็นเนื้อหมูหรือของสดที่เน่าเสียไปพลางก่อน ในกระเป๋าจึงมีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเพียงไม่กี่ซอง ซอสพริก น้ำปลาขวดเล็ก ปลากระป๋อง แล้วก็ผักกาดดอง ของทุกชิ้นล้วนเก่าเขรอะ กระป๋องก็บุบบี้วันเดือนปีหมดอายุนั้นแทบไม่ต้องแคร์ เพราะจากสภาพที่ปรากฏอยู่ก็มีความเป็นไปได้สูงเหลือเกินว่า มินิมาร์ทแห่งนี้น่าจะถูกคนอื่นเข้ามาค้นไปหลายครั้งหลายคราแล้ว ถอนหายใจพรูลุงตะเบ็งเสียงขึ้น

.

“ทางนี้เสร็จแล้ว ทางนั้นเป็นยังไง?!”

.

“จ้า.. อีกนิดนึง มีน้ำให้เก็บเพียบเลย กระเป๋าฉันไม่น่าจะใส่พอหรอกลุงเอ๊ย! มาช่วยกันหน่อยสิ!”

ป้าตะโกนกลับโดยยังคงโน้มตัวเก็บขวดเครื่องดื่มหลากรสใส่ลงในกระเป๋า บางทีอาจจะเป็นเพราะความดีใจก็ได้ถึงทำให้เกิดช่องโหว่ขึ้น

.

ป้าไม่เอะใจเลยว่ามันจะเป็นไปได้ยังไงที่ตู้แช่น้ำเหล่านี้ยังมีของอัดอยู่เต็ม ถ้าไม่ใช่เพราะมีคนหรือใครมาจัดฉากล่อเอาไว้ก่อน หญิงชราชันกายขึ้นเตรียมแบกเป้บรรทุกน้ำขึ้นแผ่นหลัง และในเสี้ยวพริบตานั้นเอง! ที่บริเวณบานประตูกระจกตู้แช่ก็ได้ปรากฏเงาของชายคนหนึ่งขึ้น เขาสวมเสื้อฮูดคลุมศีรษะเข้มกำมะหยี่ สภาพสกปรกมอมแมมโสโครก ก่อนจะง้าง 9 มม.สมิธแอนด์เวสสัน โมเดล 459 โครงอัลลอยด์ ขึ้นมานาบปากกระบอกเข้าหาบานกระจก ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาสักคำ  

.

“ปัง!!!”

.

ป้าล้มทั้งยืน คมกระสุนพุ่งผ่านกระจกตู้แตกเป็นเสี่ยง เศษกระจุยบาดผิว ประกายไฟจากปากลำกล้องขนาด 4 นิ้วเผาไหม้รุ่มร้อน มากพอที่จะส่งกระสุนยัดใส่สมองจนกระจุยกระจาย ศีรษะป้าเว้าแหว่ง! แกทิ้งตัวลงนอนเสียชีวิตในเวลาเพียงเสี้ยวหายใจ!

.

“ตุบ!”

.

เช่นเดียวกับอีกฟากหนึ่ง ลุงเองก็ไม่รอด! กระเป๋าเป้เสบียงถูกตัดสายทิ้งด้วยมีดคัตเตอร์ แกถูกจับล็อคจากทางด้านหลังโดยชายใสเสื้อฮูดอีกคน พวกมันทำงานกันเป็นทีม ซึ่งก็อย่างที่บอกมาตลอดว่าเมืองหลวงแห่งนี้ผู้คนแตกเป็นก๊กเป็นเหล่า ไม่ได้มีแต่แคลนของแพรวเท่านั้นที่เป็นผู้อยู่รอด และแสงไฟจากหน้ากากครอบแก้วที่ทุกคนใส่อยู่นั่นแหละคือปัจจัย ความสีฟ้าสว่างโพลงของมันใครเห็นก็ต้องอยากได้ ชะตากรรมสุดซวยจึงตกเป็นของลุงกับป้า

.

ลุงถูกผลักออกมายืนด้านหน้า มีคัตเตอร์จ่ออยู่ที่คอหอย พอดีกันกับชายเจ้าของปืนสมิธแอนด์เวสสันที่ตามมาสมทบ เหมือนพวกเขาพยายามที่จะต่อรองบางสิ่งบางอย่างกับพวกเด็ก ๆ อยู่!