บทที่ 7 โลกกลม

“!!!” สามหนุ่มทำสีหน้าตกตะลึงเหมือนเป็นเรื่องสุดแสนแปลกใจ

“มึงพูดจริงป่ะเนี่ย?” ชินถามซ้ำ

“เออสิวะ ช่วง2-3 อาทิตย์ที่ผ่านมามึงเห็นกูเต๊าะใครไหม” ชินครุ่นคิดชั่วอึดใจก่อนส่ายหัว แล้วที่ไปตึกสถาปัตย์เดย์ก็แค่ไปส่งชินไปหาเพื่อนสมัยมัธยม ไม่ได้ไปเต๊าะสาวอย่างที่ไนท์กับเรนจิคิดเลย “เห็นกูกลับกับใครไหม”

“ก็ไม่อ่ะ…. ถึงว่าช่วงนี้มึงแปลกๆ แดกเหล้าเสร็จกลับห้อง เป็นคนดีแปลกๆ”

“กูจะถือว่าเมื่อกี้มึงชมก็แล้วกันนะ” เดย์บอกชินทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเพื่อนชมหรือด่า แต่คนเป็นคนคิดบวก คิดซะว่าเมื่อกี้นี้เพื่อนชมแล้วกัน

“คนนี้มึงจริงจัง?” เรนจิถาม

“ เป็นแฟนแล้วก็ต้องจริงจังดิ คุยกันมาซักพักแล้ว น้องเขาน่ารักว่ะ น่ารักจนใจเจ็บ”

“โว้ เป็นเอามากนะมึง” ชินกลอกตาหมั่นไส้กับท่าทางกุมหัวใจเหมือนถูกกามเทพยิ่งลูกศรปักหัวใจของเดย์ อะไรจะขนาดนั้น!

“แล้วมึงล่ะไอ้น้องชายไม่ยินดีกับกูด้วยเหรอ พี่ชายมีแฟนแล้วนะโว้ย” ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าไนท์เงียบกริบแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่เดย์ก็ยังคะยั้นคะยอเอาคำยินดีจากคนเป็นน้อง ก็แค่อยากจะแกล้งแฝดน้องเล่นเท่านั้น

“เออ ยินดีด้วย” เขาดีใจกับพี่ชายมันแน่อยู่แล้ว เพราะเดย์ไม่ให้สถานะนี้กับใครมานานแล้ว แค่เขาไม่ได้เป็นคนปากหวานหรือชอบแสดงออกมากนัก เลยได้แต่เงียบ แต่เมื่อพี่ชายอยากได้ยินไอ้คำสองคำนั้นเขาก็ทำให้ได้

“หน้ามึงแม่งไม่ยินดียินร้ายกับกูเลย มึงเองก็รีบๆ หาแฟนตามกูมานะ มีแฟนแล้วมันดีนะโว้ย”

“ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของกู เอาเรื่องตัวเองให้รอดก่อน!”

“เอาอย่าไปเสือกเรื่องของมัน เอาเรื่องมึงก่อน สรุป ใคร ชื่อ อะไร เรียนคณะอะไร แล้วจะเอามาเปิดตัววันไหน” ชินถามยาวพรืดด้วยความอยากรู้ ว่าใครคือผู้หญิงที่เพื่อนยอมเรียกว่าแฟน เพราะถึงเดย์จะเต๊าะไปทั่ว แต่ไม่ได้ใช้คำว่าแฟนกับใครง่ายๆ ถ้าไม่ชอบจริง นี้ก็เกือบสองปีมาแล้วมั้งที่เดย์ไม่ให้สถานะนี้กับใครเลยตั้งแต่เลิกรากับผู้หญิงคนนั้นเมื่อตอนปีหนึ่ง

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูเดินไปหาใครก็คนนั้นแหละ”

“เด็กมนุษย์?”

“ก็บอกว่ากูเดินไปหาใครก็คนนั้นแหละ มองตามอย่ากะพริบตาล่ะ” เดย์กระชับด้วยรอยยิ้มหยอกเย้าก่อนเดินออกจากตรงนั้น

“ลีลาฉิบหาย” ไนท์บ่นขณะมองตามร่างสูงของเดย์ที่เดินผ่านลานเกียร์ไปยังตึกตรงข้ามอย่างรำคาญท่าทีลีลาของแฝดพี่

ทว่าวินาทีต่อมาก็เล่นเอาหัวใจของอีกสามหนุ่มตกวูบเมื่อเห็นเดย์เดินไปหยุดที่โต๊ะที่มีสองสาวหน้าตาแสนคุ้นเคยก่อนจะทรุดตัวนั่งข้างร่างบางเจ้าของเรือนผมสีดำขลับ

“เฮ้ย!”

“เชี่ย!” ทั้งชินและเรนจิสบถออกมาเสียงดังก่อนจะหันพึ่บไปทางไนท์ และยังไม่ทันได้พูดอะไรไนท์ก็ผลุนผลันลุกออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่โอเคกับสิ่งที่พึ่งรับรู้สุดๆ

“ไอสัด! โลกกลมเหี้ยๆ”

“อะไรวะเนี้ย! ไอ้เดย์มันไม่รู้เหรอวะว่าไอ้ไนท์ชอบน้องเขาอยู่” เรนจิถามชินด้วยสีหน้าเครียดๆ ก็ไม่ให้เขาเครียดได้ยังไงเมื่อเพื่อนเขาสองคนกำลังชอบผู้หญิงคนเดียวกัน

มันเป็นความโลกกลมที่ห่าเหวที่สุด!

“ถ้ามันรู้มันคงไม่จีบน้องเขาหรอก ขนาดกูยังไม่รู้เลยว่าไอ้ไนท์ยังชอบน้องเขาอยู่” โดยความที่ชินกับเดย์มักจะวาปไปนู่นไปนี่ตลอด เลยไม่ค่อยได้มานั่งที่หน้าตึกเล่นหน้าตึกกับเรนจิและไนท์เท่าไหร่ เลยไม่ได้เห็นว่าไนท์เฝ้ามองไอญดาอยู่ทุกวัน

“แล้วไอ้เดย์มันไปจีบน้องเขาตอนไหนวะ” เรนจิไม่รับรู้มาก่อนว่าเดย์ชอบไอญดาเพราะไม่เห็นท่าทางทีอะไรจากเดย์เลย

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ ครั้งนี้มันไม่ปริปากเลย” ชินเองก็ไม่รับรู้เรื่องนี้เลยเหมือนกัน รู้แค่ว่าช่วงหลังๆ มานี้เดย์มันเป็นคนดีแปลกๆ

“เฮ้อ! มันมองของมันมาตั้งหลายอาทิตย์แล้ว” เรนจิเปรยต่อ แต่ไม่ได้โทษเดย์ แค่อยากระบาย

“มองอย่างเดียว แต่ไม่ทำอะไรเลย หมาเลยคาบไปแดก วันนั้นกูก็บอกแล้ว ดันด่ากูว่าเสือก เป็นไงล่ะ พี่มันคาบไปแดกเองเฉย” ถึงชินจะว่ากึ่งแดกดันไนท์ ทว่าเขาก็เป็นห่วงความรู้สึกไนท์ไม่น้อย เลยหันไปบอกเรนจิเพราะคิดว่าคนที่ไนท์จะพูดด้วยมากที่สุดคงเป็นเรนจิ “มึงไปดูมันดิ”

“เออ เดี๋ยวเจอกันในคลาส”

“ลากมันเข้าเรียนให้ได้นะโว้ย วันนี้มีพรีเซนต์งานกลุ่มด้วย”

“กูจะพยายาม ไม่งั้นก็เจ๊งกันแม่งหมดนี้แหละ”