KABANATA 5

“AAAHHHHH!”

Hindi ko maipaliwanag ang sakit na nararamdaman ko dahil sa nangyayari sa akin ngayon. Wala akong kalaban-laban na nakahiga sa papag—nakatali ang parehong mga kamay at may busal ang bibig. Nakagapos din ang mga paa ko nang magkahiwalay. Nakabukaka ako, walang saplot na pang ibaba.

Kasalukuyang gumugulong ang isang mainit na bote sa tiyan ko. Mariin ang bawat paggulong niyon, sa bawat galaw ay ramdam ko ang unti-unting pagkadurog ng maliit na punla sa sinapupunan ko.

Histerikal ako at nanlalabo pa ang mga mata dahil sa magkahalong panghihina at pag iyak. Pero hindi naging hadlang iyon para maaninag ko ang matandang babae na siyang nagsasagawa ng pagtanggal sa namumuo pa lang na buhay sa sinapupunan ko. Ilang hakbang ay nakita ko rin ang isang lalaki na nakamasid lang sa amin. Si Tiyo Dan…

“Wala na ang fetus sa sinapupunan ni Lara. Pagkapahinga niya, pwede mo na siyang iuwi.”

Naging sunud-sunod ulit ang pagpatak ng luha ng ko pagkarinig sa sinabi ng matandang babae. Hindi ko alam kung dapat ko bang ikatuwa o ikalungkot ang nangyari.

“Sige. Salamat ho, Aling Marsing,” dinig kong sabi ni Tiyo.

“Walang anuman. Pero Dan, payong manggagamot lamang. Ingatan niyo si Lara. Pangalawang pagbubuntis niya na ito ngayong taon at pangalawang pagpapalaglag na rin. Masyado nang delikado kapag naulit pa ito. Baka hindi na kayanin ng katawan niya lalo na at masyado pa siyang bata,” saad ulit ng matanda.

“Ganoon ho ba? Sige ho, Aling Marsing. Dodoblehin po namin ang pagbabantay at pag iingat kay Lara. Ginagawa naman ho namin, masyado lang talagang madulas. Nakakatakas pa rin at nagagawa pa ring katagpuin iyong lalaki niya kaya ‘ayan, nakakalusot din lagi na makabuo ng sanggol. Hanggang ngayon, ni hindi namin alam kung sino ba ang ama ng mga dinala niya.”

Kumuyom ang mga kamao ko sa narinig. Akala mo, kung sino siyang mabait na tao kung magsalita. Wala namang sinabi kundi puro kasinungalingan lang. Wala akong lalaki at mas lalong hindi ako nakikipagtagpo sa kung sinu-sino. Lahat ng sinabi niya ay puro kasinungalingan; maliban lang sa isang bagay. Iyon ay ang hindi niya alam kung sino ang ama ng dalawang buhay na dinala ko.

Paano nga ba niya malalaman? Kung siya ba mismo o ang anak niyang si Denver ang nakabuntis sa akin? Sila ang dahilan kung bakit kailangan kong sumailalim sa napakasakit at karumal-dumal na prosesong ng aborsiyon. Kung hindi lang sana nila ako paulit-ulit na pinagsamantalahan ay hindi ako mapupunta sa posisyong ito.

Kaya oo, kung may dapat mang sisihin sa mga nangyayari sa buhay ko ay hindi ako iyon. Lalong hindi ang “lalaki ko” na gawa-gawa lang niya.

“Hoy, bumangon ka na riyan. Alam kong gising ka na. Bangon!”

Pumikit ako nang mariin para magkunwaring tulog. Ayoko pang umuwi. Ayoko pang bumalik sa impiyerno…

“T*ngina, ang tigas mo, ah? Bangon sabi—”

“Dan? Anong ginagawa mo kay Lara?”

Bahagya akong nakahinga nang maluwag nang marinig ang boses ng matandang manggagamot. Kahit nakapikit ay naramdaman ko pa rin na umatras ng ilang hakbang si Tiyo Dan.

“W-Wala ho, Aling Marsing. Tinitingnan ko lang kung maayos ang lagay ng pamangkin ko.”

Sinungaling.

“Ganoon ba?” Naramdaman kong lumapit sa akin ang matanda. “Dan, pwede bang lumabas ka muna? May kailangan lang akong gawin kay Lara.”

“Ho? Gawin niyo na kung anong kailangan niyong gawin. Bakit kailangan ko pang lumabas?”

“Maselan ito, Dan. Kailangan mong lumabas. Maliban na lang kung nakita mo na ang kasuluk-sulukang bahagi ng katawan ng pamangkin mo?” May laman ang sinabing iyon ng matanda.

Wala na akong narinig na sagot mula kay Tiyo Dan. Narinig ko na lang na bumukas ang pinto at sumara ulit.

“Lara, hija, dumilat ka na. Alam kong gising ka. Sige na, hija.”

Dahan-dahan akong dumilat. Sumalubong sa akin ang nag aalalang mukha ng manggagamot. Nagsimula na akong maiyak.

“A-Aling Marsing—”

“Alam ko na, hija. Alam ko na ang nangyayari. Tumakas ka na. Umalis ka na sa inyo,” biglang sabi niya. “Pagpasensiyahan mo na rin ako sa nagawa ko, ha? Alam kong wala ako sa lugar para magdesisyon pero naaawa lang kasi ako sa iyo at sa bata. Bunga siya ng pananamantala ng mismong tiyuhin mo. Kapag nabuhay siya, baka hindi mo rin siya matanggap at pagbuntunan mo lang ng galit. Hindi na bago ang ganoong mga pangyayari, hija. At isa pa, masyado ka pang bata para maging ina. Ilang taon ka na nga ba?”

“S-Sixteen po,” sabi ko.

“Susmaryosep…” Napaantanda pa ito matapos marinig amg sagot ko. “G-Gusto mo bang manatili pa rito? Kahit hanggang sa makabawi-bawi ka lang ng lakas mo? ‘Tapos… ‘T-Tapos tumakas ka na. Para hindi na niya maulit ang ginagawa niyang pananamantala sa iyo. Tutulungan kitang magsumbong sa mga pulis—”

“H-Huwag! H-Huwag na po.” Nag iwas ako ng tingin kay Aling Marsing. “N-Natatakot po ako. B-Baka patayin niya ako. O sila Papa at ang kuya ko. A-Ayoko rin pong malaman ng ibang tao iyong nangyayari sa akin. S-Sobra-sobra na po iyong kahihiyang nararamdaman ko sa sarili ko. A-Ayoko nang makarating pa sa iba.”

Hindi sumagot ang matanda. Tiningnan niya lang ako na puno ng awa.

“Ano nang balak mong gawin? Hahayaan mo lang siya na babuyin ka?”

Umiling ako.

“Tatakas po ako. G-Gusto ko na lang pong magpakalayu-layo. P-Pupunta po ako sa lugar kung saan walang makakakilala sa akin. M-Magpalakas lang po ako ng kaunti. Kaya lang…”

“Kaya lang ano?”

“Sigurado po akong hindi papayag si Tiyo Dan na hindi niya ako maiuwi agad. A-At magtataka si Tiya Poleng na asawa niya.”

Hindi agad nagsalita si Aling Marsing. Pero mayamaya, sinabihan niya ulit ako na pumikit at magkunwaring tulog. ‘Tapos pinapasok niya na ulit si Tiyo Dan sa loob ng maliit na kwartong iyon.

“Sa nakikita kong kalagayan ni Lara ngayon, hindi makabubuti kung iuuwi mo na siya. Baka mapasama siya at malagay sa alanganin ang buhay niya,” sabi ni Aling Marsing mayamaya. “Iaabiso ko na dumito muna siya ng mga ilang araw—”

“Hindi. Iuuwi ko na siya. Sa bahay na lang siya magpapagaling.”

Kumabog ang dibdib ko. Sinabi ko na nga ba, hindi talaga siya papayag na basta-basta akong iwan dito.

"Dan, hindi mo ba ako narinig? Delikado ang lagay ng bata. Baka mapahamak lang siya lalo. Isa pa, baka may makapansin at makaalam sa nangyayari sa kanya. Alalahanin mong ilegal pa rin dito ang aborsiyon. Gusto mo bang ipahamak ang pamangkin mo, ako, o kayo na kumukupkop sa kanya? Ha? Ganoon ba ang gusto mong mangyari?” Hindi sumagot si Tiyo Dan. "Ang asawa mo, alam niya ba ang nangyayaring ito kay Lara?”

Wala akong narinig na salita galing kay Tiyo Dan. Nabalot ng katahimikan ang paligid at ang tanging naririnig ko lang ay ang malakas na kabog ng dibdib ko.

"Sige. Pumapayag akong dito muna si Lara ng hanggang tatlong araw lang. Pagkatapos noon, iuuwi ko na siya kahit ano pang kalagayan niya.”

Unti-unti akong nakahinga ng maluwag. Ngayon pa lang, pakiramdam ko ay malaya na ako.

"At ang asawa mo?” tanong ulit ni Aling Marsing.

"Ako na ang bahalang magdahilan sa kanya.”

Umalis na si Tiyo Dan pagkatapos noon. Tsaka lang ako dumilat at umiiyak na nagpasalamat ulit kay Aling Marsing.

"Huwag kang magpakakumportable, hija. Narinig mo siya, babalikan ka niya rito at sapilitang iuuwi pagkaraan ng tatlong araw. Bago sumapit iyon, dapat ay malakas ka na at dapat ka nang makaalis,” seryosong babala ng matanda.

Tumango ako.

"O-Opo, Aling Marsing. G-Gagawin ko po ang lahat, magpapalakas ako ng mabilis. M-Magiging malaya na ako.”