Chapter 4

SAHARA'S POV

Kumunot ang noo ko nang dumaan lang si Doctor Calyx sa harapan ko na parang wala lang. Hindi man lang siya tumingin, ni hindi ako pinansin. Mukhang hindi niya ako nakilala. Sabagay, sino ba naman ako para lingunin pa niya?

Eh 'yung itsura ko nga ngayon, parang nilamon ng lupa at niluwa lang. Naka-ponytail na kulang sa buhol, may mantsa pa ng mantika 'yung blouse ko dahil sa nilutong longganisa kagabi. Samantalang siya? Diyos ko! 'Yung mukha niya parang nililok—matangos ang ilong, matitigas ang panga, tapos 'yung mga mata niya, parang sinasala ang kaluluwa mo sa titig. Nakaka-pressure. Nakaka-ilang. At higit sa lahat... nakaka-attract.

Pero bakit ko nga ba siya iniisip?

Tanong ko sa sarili ko habang napatigil ako sa gilid ng kalsada.

Napailing ako. “Focus, Sahara,” bulong ko sa sarili. May trabaho pa ko! Napatingin ako sa relo. 7:52 AM.

"Shit! Late na naman ako!"

Para akong sinapian ng multo. Dali-daling tumakbo, halos mapatid sa sarili kong paa. Minsan iniisip ko kung bakit hindi ko nalang piniling mag-tinda ng fishball sa may plaza. At least doon, walang time-in.

Pagkarating ko sa pharmacy, halos hingal-kabayo ako sa pagpasok.

"Naku, late ka na naman!"

Bati agad ni Jam habang inaayos niya ang mga bagong dating na gamot sa likod ng counter.

Ngumiti ako ng pilit habang pinupunasan ang butil-butil na pawis sa noo ko.

"Traffic," sagot ko, kahit na totoo namang dahil kay Dr. Calyx ako napatigil kanina. Pero ayoko naman agad sabihin 'yun. Baka isipin ni Jam, landi ko na naman.

Pero hindi ko rin napigilan ang bibig ko. Umupo ako sa stool sa gilid ng cashier at sumandal, saka nagsimulang magkwento.

"Jam, nakita ko na naman 'yung Doctor."

"Anong Doctor?"

Lumapit si Jam at nakakunot-noo. "Sino? Si Dr. Ong? 'Yung matanda?"

Umiling ako agad.

"Hindi! 'Yung guwapo! 'Yung nabangga nung isang araw! Si Dr. Calyx!"

Lumiwanag ang mukha ni Jam.

"Ahhh! 'Yung lalaking kwinento mo kahapon?! Yung sobrang hot sabi mo?!"

Tumango ako, saka kinilig ng bahagya.

"Siya nga. Grabe, Jam, as in—ang linis niyang tingnan. 'Yung tipong kahit pawisan siya, parang amoy eucalyptus pa rin."

"Ay grabe ka! Teka, kamusta na kayo ni Doctor Eucalyptus mo?"

Napangiti ako.

"Wala naman, nadaanan lang niya ako kanina. Mukhang hindi niya ako nakilala."

"Eh baka naman gusto mo lang mapansin? Baka crush mo na 'yun, girl!"

Nanunukso si Jam habang pinalo ako sa braso.

"Hindi noh! Hindi ko siya type... masyado siyang..."

Napaisip ako sandali. "...too perfect. Hindi bagay sa gaya kong simpleng babae."

"Ewan ko sa'yo, pero kung ako 'yan, sasadyain ko talagang mahulog sa harap niya araw-araw. Baka sakaling saluhin niya ako."

Pareho kaming natawa. Pero sa kabila ng tawanan, hindi ko maiwasang tanungin ang sarili ko.

"Bakit nga ba bigla-bigla na lang siyang sumisiksik sa isip ko?"

Hindi ko alam kung dahil ba sa gwapo siya. O dahil ba kahit hindi niya alam, siya lang ang taong nakapagpakilig ulit sa'kin—kahit sa gitna ng lahat ng gulo sa buhay ko ngayon.

At hindi ko alam kung matatawa ako o matatakot… kasi minsan, isang simpleng tingin lang, sapat na para mawala ang isang taong matagal mo nang pinanghahawakan.

Pagkatapos ng buong araw na pagtatrabaho, gusto ko na lang sanang umuwi, humilata sa kama, at magpahinga. Pero bigla akong nakatanggap ng tawag mula kay Elian.

"Punta ka muna rito sa bahay bago ka umuwi," wika niya sa kabilang linya. "Namimiss na kasi kita."

Hindi ko naman siya mahindian. Kahit pagod ako, kahit magulo ang isip ko—lalo na’t simula kagabi, hindi na siya mapakali dahil sa tawag na pinutol ko. May tampo siya, alam ko. Kaya siguro gusto niya akong makita.

Sumakay agad ako ng tricycle. Malapit lang naman ang bahay nila mula sa sentro. Habang umaandar ang tricycle, napapaisip ako. Sana okay na siya. Sana bumalik na ‘yung ngiti niya.

Pagdating ko sa tapat ng bahay nila, bumaba agad ako. Nakasalubong ko si Ella, kapatid ni Elian. Nginitian ko siya.

"Ate Sahara," bati niya. "Paakyat na ako. Mauna na ako, ha."

"Sige, ingat," tugon ko, at saka ako pumasok sa bahay.

Nadatnan ko si Mama Lydia, ang mama ni Elian, na naglalagay ng basang trapo sa mesa. Tumingin siya sa ‘kin, at agad na nagsalita.

"Ay, Sahara. Alam mo ba, dumaan dito kanina ‘yung dati niyang ex—si Rica."

Kumunot ang noo ko.

Napatingin ako sa kanya. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko—selos ba? kaba? tanong?

Pero bago pa siya makapagsalita nang tuluyan, bigla siyang natigilan, parang napansin niya ang reaksyon ko.

"Ay—huwag ka munang magalit. Nagpunta lang naman siya para kumustahin si Elian. Wala 'yon—”

Pinigilan ko siya.

"Okay lang po, Tita," napapangiting sagot ko kahit may kurot sa dibdib. "Mas mabuti ngang alam ko kaysa hindi. At least, alam ko kung sino-sinong dumadalaw."

Nilunok ko ang bigat sa lalamunan ko.

Masakit man, ayoko naman maging 'yung tipong babaeng hindi kayang tanggapin ang nakaraan ng taong mahal niya. Pero aminin ko man o hindi, may parte sa ‘kin na natatakot. Natatakot na baka... sa isang iglap, bumalik lahat sa dati. Na baka hindi pala ako sapat. Na baka dumaan lang ako sa buhay ni Elian—tulad ng mga nauna.

Pero hindi ako pwedeng magpatalo sa ganitong isipin. Kung ako ang pinili niya ngayon, hawakan ko 'yon nang mahigpit. Hangga’t wala akong naririnig mula mismo sa kanya, pipiliin kong maniwala.

Pipiliin kong lumaban.

Para sa amin.

Kahit... kahit may bahagi ng puso kong parang unti-unting kumakabog—hindi dahil sa kaba lang, kundi dahil may isang taong biglang gumugulo sa isip ko kamakailan.

At hindi si Elian 'yon.

Nasa kalagitnaan pa ako ng pag-iisip nang marinig kong bumukas ang pinto ng silid. Tumigil kami ni Mama Mercy sa usapan at napatingin ako sa direksyon ng tunog.

Lumabas si Elian. Nakapambahay lang siya, may maliit na tuwalya pa sa balikat niya. Medyo gusot pa ang buhok niya—halatang kakagising lang o bagong ligo. Pero kahit ganon, parang slow motion pa rin ang dating niya sa paningin ko. Ewan. Siguro dahil matagal ko na rin siyang kilala... o siguro dahil pilit kong kinukumbinsi ang sarili kong wala akong dapat ikabahala kahit pa dumaan ang ex niya rito.

"Uy, andito ka na pala," malambing niyang bungad.

Hindi ko inaasahan 'yon. Akala ko'y may halong tampo pa rin ang tono ng boses niya. Pero ngayon? Malumanay. Mainit. Parang siya ‘yung dati—'yung si Elian na unang nagpatibok ng puso ko.

"Namiss kita," dagdag pa niya habang palapit sa akin.

Ngumiti ako kahit may bigat pa rin sa dibdib.

"Ikaw talaga. Ako pa ang pinapunta, pero ikaw ang late lumabas."

Tumawa siya ng mahina, tapos lumapit pa at marahang hinawakan ang kamay ko.

"Gusto ko lang makita kung pupunta ka pa rin kahit hindi na kita kulitin."

Ay, Diyos ko.

Ganito na naman siya. Alam niya kung paanong tunawin ‘yung kung anong inipon kong tampo. Alam niyang kahit pagod ako, kahit may agam-agam, isang sulyap niya lang, nauubos na ang lahat ng pagdududa.

"Hindi naman kita matiis, eh." Mahinang sagot ko habang nakatingin sa kanya.

Hinila niya ako papunta sa maliit na upuan sa gilid ng sala. Pinaupo niya ko roon, magkatabi habang siya'y nasa wheelchair. Marahan niyang idinantay ang ulo niya sa balikat ko.

Tahimik. Wala munang salita.

Walang paliwanag tungkol kay Rica. Walang tanong tungkol sa tawag kagabi.

Ang tanging naroroon ay ‘yung mainit niyang palad na nakaangkla sa kamay ko, at ang mga titig niya na tila nagsasabing nandito pa rin ako, mahal kita.

"Alam kong hindi ako perpekto, Sahara," bulong niya. "Pero salamat kasi kahit may pagkukulang ako... hindi ka pa rin sumusuko."

At paano nga ba ako susuko, Elian...

Kung alam ko naman sa puso ko na kahit anong gulo, ikaw pa rin ang tahanan ko?

Ngumiti ako, at dahan-dahan kong hinaplos ang buhok niya.

"Wala namang perfect, Elian. Pero kapag mahal mo, hindi mo siya iiwan kahit madalas siyang pasaway."

Nag-angat siya ng tingin, saka tumawa.

"Aba, ako ba ‘yun?"

"Sino pa ba?"

Nagkulitan pa kami ng kaunti. Tawa. Haplos. Sulyapan. At sa mga oras na 'yon... kahit alam kong may mga tanong pa akong kailangang masagot, pinili kong manahimik.

Sa ngayon, sapat na ang presensyang ito.

Sapat na ang init ng kamay niya sa kamay ko.

Pero hanggang kailan ko kakayanin ‘to... lalo na kung sa puso ko, unti-unti na ring may ibang kumakatok?

Medyo madilim na rin nang matapos ang pag-uusap namin ni Elian. Kahit bitin, kahit may kaunting tanong pa sa isip ko, pinili ko na lang umalis. Ayokong masyadong tumambay sa kanila, lalo na’t kabubisita lang ng ex niya. Kahit sinabing wala 'yon, babae pa rin ako. May pakiramdam. At kahit gaano ko pilit itago, may kurot pa rin sa dibdib.

Tahimik akong naglakad pauwi. Malamig na ang simoy ng hangin. Yung tipong hinahaplos ang balat mo pero hindi naman nakakakilabot—relaxing lang. Gusto ko na lang sana dumiretso sa bahay, humiga, magpahinga. Pero nang mapansin ko ang isang grupo ng mga lalaki sa gilid ng kalsada, napahinto ako.

Nakatigil sila sa tapat ng isang lumang sasakyan. May maliit na ihawan sa tabi nila, at sa ibabaw noon, nakahilera ang mga tusok ng barbeque—umuusok pa, may halo ng toyo’t kalamansi ang amoy.

Gutom ako.

Nasa harap lang ng tindang ‘yon ang ilang lalaki. Tila mga galing jogging. Pawisan, may hawak na tubig. Athlete types, sa isip ko. Pero wala akong pakialam sa kanila. Mas importante ang barbeque. Gusto ko rin ipasalubong kay Mama. Favorite niya ‘yung may taba-taba.

Kaya lumapit ako sa tindera.

"Ate, pabili po ng sampung tusok," sabi ko.

Naghihintay pa ako nang marinig ko ang isang pamilyar na boses sa kaliwa ko.

"Lagyan mo rin ako ng suka, Ate. Yung maanghang."

Napalingon ako.

Si... Calyx?

Napatigil ako saglit. Nanuyo yata lalamunan ko. Naka-black dri-fit shirt siya, may towel sa leeg, parang kakagaling lang din sa jogging. P*****a. Bakit ganito ang timing? At bakit parang lalo siyang gumwapo ngayong gabi?

Hindi ko alam kung tatawagin ko ba siya o iisipin ko na lang na guni-guni ko lang siya.

Pero nauna ang katawan ko kaysa sa utak ko. Napatango ako sa direksyon niya—at siguro dahil sa peripheral vision niya, napalingon siya bigla. Nagtagpo ang mga mata namin.

Tumigil ang mundo ko sa isang iglap.

"Sahara?" tanong niya, parang gulat. Pero hindi awkward. Hindi rin malamig. Parang genuinely curious.

Nginitian ko siya, alanganin.

"Hi..."

Bago pa siya makalapit, may isa pang lalaki ang lumapit para bumili. Bigla niyang tinulak ‘yung katawan niya para makasingit—pero sa pagkilos niya, nasagi niya ako. Natulak ako bigla paharap.

At bago pa ako tumama sa ihawan, may malakas na braso ang sumalo sa akin.

"Ingat!"

Napaimpit ang hininga ko.

Napapikit ako sa taranta. At nang dumilat ako, nandun ako sa mga bisig ni Doctor Calyx.

Mainit pa ang palad niya sa likod ko. Mahigpit. Protective.

Hindi ako agad nakagalaw.

"Okay ka lang?" tanong niya, malapit sa tainga ko. Mababa ang boses. May halong pag-aalala.

"O-okay lang..." sagot ko. Pero sa totoo lang? Hindi. Hindi ako okay. Kasi parang biglang sumikip ang dibdib ko. Parang may kung anong kakaibang init na kumakalat sa loob ko.

Dahan-dahan niya akong iniangat at inalalayan. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa.

"Sigurado ka?"

"Oo," sagot ko, pilit na ngumiti. Pero hindi ko pa rin maiwasang hawakan ang dibdib ko—dahil ano ba ‘tong kaba na ‘to?

Ilang saglit pa, kinuha niya na ‘yung barbeque niya.

Ako rin. Tinanggap ko na ‘yung napamili ko, pero bago pa ako makalakad—

"Uuwi ka na? tanong niya.

"Oo... Diyan lang po sa may kanto, papasok pa ako ng kaunti." Sagot ko at baka kasi nakalimutan niya na yung bahay namin.

Nagkatinginan kami. Parang may hindi na kailangang sabihin.

"Hatid na kita," sabi niya.

"H-hindi na po, kaya ko na—"

"Madilim na. Delikado. Hindi ako papayag na pauwiin kang mag-isa." Seryoso ang tono niya.

At ayun na nga.

Wala akong nagawa kundi ang sumabay sa kanya. Tahimik lang kami habang naglalakad. Pero sa isip ko, ano ‘tong nararamdaman ko?

Sa bawat hakbang, naririnig ko ang tibok ng puso ko. Parang ayaw tumigil.

At habang tinitingnan ko si Calyx sa gilid ng paningin ko—ang ayos ng lakad niya, ang tahimik niyang kumpiyansa, at ang paraan ng panakaw niyang pagsulyap sa akin—mas lalo kong tinatanong ang sarili ko.

Bakit parang ikaw ang iniisip ko… ngayong dapat si Elian ang iniintindi ko?