EP.3 I ไม่ได้ใจแต่ได้เลือด

ฉันแยกย้ายกับพี่ ๆ จากนั้นก็ไปเรียนตอนสิบโมงพร้อมกับอัพเดตชีวิตให้กับสองสาวลูกฟูกและจูเน่ฟัง

         “มีเรื่องจะเม้าท์”

         “ถ้าบอกว่าเฮียปัณณ์หล่อกูจะตบ” จูเน่รีบดักคอ เพราะทุกวันฉันพูดเรื่องนี้จนมันเอือมระอากันหมดแล้ว

         “อะไรอ่า...รู้ทันตลอดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ” ฉันแกล้งหน้ามุ่ย แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงนี่ เฮียปัณณ์หล่อมากโดนใจด้วย อีกอย่างตอนนี้เขาโสดดังนั้นฉันมีสิทธิ์

         “หล่อเหี้ย ๆ เลยนะแกวันนี้”

         “ถ้าไม่มีคำว่าหล่อก็เหี้ยอย่างเดียวแหละกูว่า”

         “....”

         ดอกนี้เจ็บ ทำไมทุกคนต้องด่าว่าที่ลูกเขยคุณนายงามพริ้งขนาดนั้น เท่าที่ฟังพี่รินเขาเป็นคนดีมากนะ ยิ่งเห็นว่ารักและปกป้องเพื่อนกันขนาดนั้นจะให้ฉันเลิกรักได้ยังไง

         “แฟนฉันเป็นคนดีย่ะ”

         “เขารับมึงเป็นแฟนแล้วหรือไง ตื่นได้แล้วอีพริก มึงก็สวย แต่ว่ามึงวิ่งไล่ตามผู้ชายเอาซะไม่มีค่าเลย”

         ฮะ...ไม่มีค่าได้ยังไง นี่ไล่ตามผู้ชายก็ใช้เงินนะ แถมแม่งามพริ้งยังลงทุนให้ลูกสาวไปยกกระชับหน้าทำเมโสหน้าใส อ่อนวัยตลอดไปด้วย

         เฮ้อ...บางทีเพื่อนก็ไม่ให้กำลังใจเลย ให้ตายสิ!

         ฉันไปเรียนแล้วก็กลับห้องโดยวันถัดมาทั้งจูเน่และลูกฟูกไม่อยู่ทั้งคู่ เมื่อจะกลับบ้านไปนอนกับแม่ แต่แม่ก็ไปธุระต่างจังหวัดเสียอีก ไม่รู้วันนี้วันอะไรกันสุดท้ายคนขี้เหงาก็ได้อยู่คนเดียวในคอนโด

         ส่วนพี่หยี่ต้องกลับไปเฝ้าบ้านให้แม่ ไม่สามารถอยู่เล่นกับฉันได้และฉันก็ทักหาพี่รินทันที

พริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้:  พี่รินเหงาตัวเท่าบ้าน

R-rin Love Pan: ?

พริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้:  แม่ไม่อยู่ เพื่อนไม่อยู่ อยู่คนเดียวววว...กลัวผี

R-rin Love Pan: มาห้องพี่ถึงแล้วจะลงไปรับ

พริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้: รัก

ฉันรีบแต่งตัวด้วยกางเกงขาสั้นสบาย ๆ เหมือนอยู่ห้องกับเสื้อกล้ามทันที โดยมีเสื้อแจกเก็ตครึ่งตัวสวมทับเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียด จากนั้นก็เดินไปยังห้องพี่รินคนสวย

เมื่อมาถึงพี่รินกลับบอกว่าให้เอาคีย์การ์ดที่นิติได้เลยโทรบอกแล้ว และขึ้นไปยังชั้นที่เป็นห้องของพี่ปั้น

อย่างที่บอกตึกนี้เป็นตึกข้าง ๆ คนละคอนโดกัน แต่ตั้งอยู่ใกล้กันดังนั้นเดินไม่ไกล ส่วนฉันอยู่ตึกเดียวกับพี่ปุณณ์และเฮียปัณณ์ แต่ไม่เคยเจอกันหรือสวนกันในลิฟต์สักที

ช่างเป็นอะไรที่น่าเศร้ามาก ๆ ให้ตายเถอะ

ลิฟต์พาฉันขึ้นมาชั้นบนและเป็นชั้นที่เรียกได้ว่าแพงมากแถมวิวโคตรดี หากมีสามีรวยก็อยากซื้อหรอก ตอนนี้เอาชีวิตรอดไปวัน ๆ ให้ได้ก่อน

ลิฟต์ที่นี่ใช้คีย์การ์ดขึ้นมาก็จริง แต่ใช่ว่าคีย์การ์ดจะใช้เข้าห้องได้ เพราะเป็นประตูดิจิตอลและต้องมีรหัสเท่านั้นฉันเลยยืนรอพี่รินมาเปิดประตูอยู่หน้าห้องหลังจากทักไปบอกแล้ว แต่พี่รินบอกกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ ฉันเลยยืนรอ

แต่ว่าเสียงลิฟต์ก็ดันเปิดที่ชั้นเดียวกันด้วย และร่างที่ปรากฏด้านหลังกลับเป็นเฮียปัณณ์ ฉันจึงฉีกยิ้มให้ทันที

แต่ดวงตาคมจ้องฉันนิ่ง ความเย็นชาฉายออกมาชัด แต่เหมือนมีอะไรซ่อนอยู่ลึก ๆ ที่ฉันก็อ่านไม่ออกเหมือนกัน

“ใครชวน?”

เฮียถามฉันเชิงว่าใครเชิญมา ทำให้ฉันหน้าซีดทันที ที่จริงพบเจอข้างนอกก็กล้าเล่นอยู่หรอก แต่ว่าพื้นที่ส่วนตัวแบบนี้ก็ไม่กล้ารบกวนมาก กลัวเขาจะคิดว่าฉันเป็นพวกซาแซงที่ชอบตามติดชีวิตดารา แม้เขาจะเป็นแค่คนหล่อรวย แต่ฉันก็ไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น

สาบานได้ว่าแค่อยากมาคุยกับพี่รินต่างหาก

“พี่รินค่ะ”

ตอบเสร็จก็ก้มหน้าลงทันที ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำอะไรผิด แต่สายตาแบบนั้นมันพาให้หัวใจไหววูบรู้สึกเจ็บแปลบในอกเหมือนกัน

“วุ่นวายชิบ!”

(T^T)

รังเกียจพริกมากเลยเหรอ?

พริกเสียใจ...แงงง~ทำไมใจร้ายมากล่ะ ไม่คิดจะพูดดี ๆ กันเลยหรือไง แต่ว่าพี่ปุณณ์ไม่รู้สงสารหรือสมเพชเดินมาตบที่ไหล่ฉันเบา ๆ

“อย่าไปฟังหมาเห่า...มาเถอะ”

เนี่ย...เมื่อก่อนมองว่าพี่ปุณณ์ดุ แต่ที่จริงใจดีมากนะ ไม่เหมือนอีกคนหรอก นี่ฉันตกหลุมรักผิดคนหรือไงนะ

เฮ้อ...เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังทันหรือเปล่า

จากใบหน้าเศร้า ๆ เมื่อครู่เปลี่ยนสีฉับพลัน จากนั้นส่งยิ้มประกายสดใสให้กับพี่ปุณณ์

“พี่ปุณณ์ใจดีจัง”

ฉันชมเปาะ แต่ดูเหมือนอีกคนไม่พอใจปิดประตูกระแทกใส่หน้าเราสองคน

ชิ! ร้ายแบบนี้อย่ามารักอีพริกคนนี้วันไหนแล้วกัน จะปั่นให้หัวหมุนเลย

เนื่องจากพี่แฝดมีรหัสเข้าห้องฉันก็เลยไม่ต้องรอพี่รินมาเปิดให้ ก่อนจะสวัสดีด้วยมารยาทอันงดงาม แล้วก็หลบเข้าครัวไปช่วยพี่รินทำอาหาร

“พี่รินทำอะไรคะ...พริกช่วยค่ะ”

“ทำยำไข่ดาว ยำไข่เยี่ยวม้า หอยแครงลวก แล้วก็ต้มโคล้ง กุ้งแช่น้ำปลา”

ฟังจากเมนู คืนนี้น่าจะเมาแน่ ๆ ส่วนใหญ่เป็นพวกกับแกล้มทั้งนั้น เน้นกินเล่น

“เริ่ด...เดี๋ยวพริกจะโชว์ฝีมือยำสูตรคุณนายงามพริ้งนะคะ” ฉันบอกก่อนจะหั่นเครื่องยำให้พร้อม เพราะยำน่ะทำง่าย ส่วนพี่รินทอดไข่ดาวอยู่

“แม่เป็นแม่ค้าขายข้าวแกงนี่ดีเนอะ ทำอาหารเก่ง”

“ไม่เก่งไม่ได้ ตอนเด็ก ๆ ต้องช่วยแม่” ฉันว่าก่อนที่ภาพความทรงจำในวัยเด็กระหว่างแม่กับฉันจะค่อย ๆ โผล่ขึ้นมา

และมีแค่ฉันกับแม่โดยไม่รู้ว่าพ่อของฉันเป็นใครด้วยซ้ำ

พวกเราจะว่าลำบากก็ไม่ใช่ สบายก็ไม่เชิงแค่พอมีพอกิน แม่เป็นคนประหยัด แต่สำหรับฉันแม่ไม่เคยประหยัดสักอย่าง แต่ฉันรู้ว่าแม่เหนื่อยมากจึงไม่ได้สุรุ่ยสุร่ายมากนัก มีแค่ช่วงเทศกาลบ้างที่กินของอร่อย อันที่จริงฉันไม่มีของเล่นเลยด้วยซ้ำ เพราะมันเปลืองเงินโดยใช้เหตุ

“แต่น้างามพริ้งทำหมูกรอบเด็ดมาก แล้วนี่น้างามไปไหนล่ะ”

“ช่วงนี้แม่มีพบปะสังสรรค์บ่อย เห็นบอกว่าเลี้ยงรุ่นอะไรประมาณนั้นเลยไม่ได้กลับบ้าน”

“ก็เลยโดนทิ้งให้อยู่คนเดียว”

“ใช่...นอนคอนโดลูกฟูกด้วย กลัวผีมาก” ฉันเสริมอีกหน่อย ที่จริงเกลียดการนอนคนเดียวมาก ๆ ถ้านอนคนเดียวต้องเปิดไฟนอน

“กลัวผีเหรอ”

“ใช่...กลัวผีมาจับหัว” น้ำเสียงทะเล้นซ่อนเร้นความในส่งไป ทำให้เราทั้งคู่มองสบตากัน

แล้วเสียงหัวเราะของพี่รินก็ดังขึ้น จากนั้นคำสองแง่สองง่ามก็หลุดมาเป็นพรวน ที่จริงฉันไม่ใช่คนลามกจกเปรตนะ แต่ว่าฟีลลิ่งมันพาไป จนกระทั่งพี่รินทำกุ้งแช่น้ำปลาเสร็จ น้ำจิ้มซีฟู้ดสีเขียวสดราดลงบนตัวกุ้งจานโตท้อปด้วยหอมเจียว น่ากินมาก ๆ

“โอ้โห้ทำไมน่ากินแบบนี้”

“นี่แหละเมนูเลียนิ้วของไอ้พวกสามป. ไอ้ปัณณ์ชอบเป็นพิเศษ”

อู้หู...นี่รู้เรื่องของเฮียปัณณ์เพิ่มอีกเรื่องแล้วนะ กุ้งแช่น้ำปลาเขาชอบ เอาไว้จะให้คุณนายงามพริ้งสอนให้ทำจะได้ทำไปฝากเฮียปัณณ์บ่อย ๆ หรือตกลงเป็นแฟนกันเมื่อไหร่จะได้ทำให้กินแบบเอาอกเอาใจ หลังจากเอากัน

อิอิ...ทะลึ่งแหละฉันน่ะ

“แล้วเฮียปัณณ์ชอบอะไรอีกคะ”

“ก็มีหมึกผัดไข่เค็ม ปูผัดผงกะหรี่แต่เครื่องเทศ   น้อย ๆ นะ กุ้งเผาอื่น ๆ ก็...” พี่รินเล่าไปเรื่อย ๆ ฉันก็เก็บเอาไว้ในสมองแล้ว จำแม่นกว่าเลขประจำตัวประชาชนตัวเองอีกนะไม่อยากจะคุย

“เฮียปัณณ์นี่กินง่ายดีเนอะ” ฉันว่ายิ้ม ๆ แต่ทว่าเสียงจากตู้เย็นที่อยู่ใกล้ ๆ ที่เปิดออกพร้อมเสียงกรุ้งกริ้งของขวดเบียร์ และเหล้ากระทบกัน โดยมีเสียงเจ้าของชื่อตอบกลับมา

“แต่ใจไม่ง่ายเหมือนใครบางคน”

“....”

โอ๊ย...เจ็บมาก...ทำไมปากเสียอย่างนี้

คำพูดของเขาคมเหมือนมีด ที่มันเฉือนอะไรบางอย่างในอกฉันจนชา แต่แววตาที่วูบขึ้นมานั้น…มันไม่ได้ไร้ความรู้สึกอย่างปากเลย

หรือเขาจะเป็นคนปากอย่างใจอย่าง?

“อย่าว่าน้อง” พี่รินปรามเพื่อนนั่นทำให้ฉันบิดปากคว่ำรีบดึงน้ำตากลับไปก่อนมันจะหยดลงมาให้อับอาย

ใช่ฉันแสดงแหละ ให้ดูน่าสงสาร

“สนใจขนาดนี้เอาสมุดมาจดเลยไหม...เรื่องเรียนสนใจเท่านี้หรือเปล่า” ดอกนี้สะเทือนบอกเลย เคยมีใครบอกไหมว่าพี่เขาน่ะปากปีจอสุด ๆ  

         แต่ใครจะสนทำหูดับต่อไป

“แล้วหมูกรอบล่ะชอบไหม” ฉันหันไปถามพี่รินไม่อยากคุยกับคนปากไม่ดีแถวนี้แล้ว ช้ำใจ

“ถามมันเองเลยชอบไหม” พี่รินชงเข้มมาก โยนให้เจ้าตัวที่มาเอาเครื่องดื่มที่แช่เอาไว้เป็นคนตอบ ส่วนฉันยกหางคิ้วเชิงถามว่าชอบหรือเปล่า

 “ชอบสิ” พี่ปัณณ์ตอบพลางยกยิ้มมุมปากแบบไม่น่าไว้ใจเลย จะด่าอะไรอีกหรือเปล่านะ

 แต่เมื่อฉันจะอ้าปากถามอีกคำเขาเอ่ยขึ้นก่อน

“ที่จริงก็ชอบทุกอย่าง...ยกเว้นอยู่อย่างเดียว”

“แล้วอะไรคะ...ที่เฮียไม่ชอบเดี๋ยวพริกจะจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเลย” ฉันทำเสียงเล็กเสียงน้อยให้ดูน่ารัก

“คนชื่อพริกแกง!”

ตอบเสร็จยิ้มชั่วร้ายแล้วเดินออกไป...ร้ายมาก...ร้ายสุด ๆ ทำเอามือที่หั่นพริกอยู่สั่นและพลาดจนได้

ชึบ! 🔪🩸

เลือดไหลจากปลายนิ้ว แต่ทำไมมันเจ็บไปถึงใจ… ตอนนี้ความเจ็บปวดที่ได้รับไม่รู้ว่าเพราะมีด หรือเพราะคำพูดเฮีย ฉันก็ไม่รู้แล้ว

ไม่ได้ใจแต่ได้เลือดแทน