EP.7 I ตัดใจยากตัดเพื่อนง่ายกว่า

วันอังคารใจฉันที่อยากกลับมาสดใส แต่ความเครียดก็ไม่ยอมจางหายไปสักทีได้แต่นั่งใต้ตึกคณะมองดูนักศึกษาที่เดินผ่านไปผ่านมาอย่างเซ็ง ๆ

“มึงบอกจะตัดใจไม่ใช่หรือไง ทำไมทำหน้าเหมือนไม่ได้แดกข้าวมาสองชาติอย่างนั้น”

นังลูกฟูกพูดเกินไปไม่ได้แดกข้าวสองชาติ ได้ตายตั้งแต่สามวันแรกแล้วมั้ง

“กูอยู่ระยะทำใจไง” ฉันบอกอย่างเซ็ง ๆ พยายามคิดหาวิธีmove on อยู่

อ้อลืมไปฉันถือคติจะไม่แย่งคนที่มีเจ้าของอยู่ หากจะจีบต้องโสดเท่านั้น และต่อให้เป็นคนที่ฉันชอบมากแค่ไหนก็จะตัดใจ

“แดกเหล้าไหมมึง”

“วันนี้วันอังคารนะ พรุ่งนี้เรียนเช้า วันศุกร์ไหมล่ะ”

เรียกได้ว่านี่คือชีวิตในฝันของฉันเลยแหละ เมื่อก่อนเรียนห้าวันหยุดสองวันรู้สึกไม่พอ ทุกวันนี้เรียนสี่วันหยุดสามวันและฉันจะได้นอนเปื่อย ๆ อยู่ห้องได้

ฉันไถโทรศัพท์เล่นไปเรื่อย จนกระทั่งเสียงสั่นแจ้งเตือนทำให้หันมองนาฬิกาที่เชื่อมกัอถือเห็นว่ากรุ๊ปไลน์ของเซกเด้ง ทั้งที่ยังไม่ได้อ่านจบนังลูกฟูกก็ตะโกนขึ้น

“ยกคลาส...วู้...ปะ” ฉันเข้าไปอ่านให้ละเอียดว่ายกคลาสแล้วมีชดเชยวันไหนหรือเปล่า แต่ว่าวันนี้อาจารย์ติดประชุมเร่งด่วน ทำให้ต้องยกคลาสไปก่อนค่อยโล่งใจ

“ไปไหน”

“ไปหาอะไรกินไง”

“ไม่ไปอะ...ไปช่วยแม่ขายข้าวแกงก่อนเป็นลูกอกตัญญูมาหลายวันแล้ว ไปให้เห็นหน้าบ้างจะสิ้นเดือนแล้วเดี๋ยวค่าขนมเดือนนี้อด”

ต่อให้เศร้าเรื่องผู้ชายแค่ไหน ฉันก็ไม่ลืมว่าตอนนี้ยังเป็นลูกแม่ค้าอยู่นะ ถ้าว่างก็จะไปช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่อให้มีลูกจ้างอยู่แล้วก็เถอะ

“โห...ไรง่ะ...ว่าจะชวนไปดูหนังด้วยนะ”

“ไว้วันหลังไม่จอยวะ”

“ทุกหยดนะเมิง...หนังสยองขวัญสั่นประสาท” จูเน่ยังคงเร้าหรือ

“ไม่เอา...น่ากลัว...อีกอย่างไม่ใช่วันพุธที่มีโปร 99 บาททุกเรื่อง” ที่บอกว่ามีโปรเพราะว่าหากราคาตั๋วสองร้อย ฉันดูหนังสยองขวัญได้แค่ยี่สิบเท่านั้นแหละ ที่เหลือหลับตา

“งกจริงมึงเอาฟีลอะ”

“ไม่มีฟีล”

ฉันบอกกับจูเน่ไป จากนั้นมองไปยังนังลูกฟูกที่ดูช่วงนี้มีลับลมคมในแปลก ๆ นะ

“ลูกฟูก...คุยกับใคร” ฉันหรี่ตามองเพื่อนอย่างสงสัย แต่ทว่านังลูกฟูกเอาจอโทรศัพท์คว่ำก่อนจะตอบ

“เปล่าสักหน่อย พอดีที่บ้านเรียกมีธุระ” นอกจากลูกฟูกจะไม่บอกแล้วก็ยังรีบกลับไปเลย ส่วนจูเน่ก็คงต้องกลับห้องไปก่อน

“กินข้าวแกงร้านแม่ฉันก่อนป่าว เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” ฉันจับมือเพื่อนปลอบใจ แต่ว่าหากไม่ช่วยแม่วันนี้ เดือนหน้าฉันคงต้องกินแกลบแทน แม้จะได้กินข้าวฟรีที่ร้านแม่ แต่มันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อีกนี่นา

ค่าใช้จ่ายแฝงมีเยอะจะตายไป

“ก็ได้”

เมื่อง้อเพื่อนสำเร็จฉันก็พากันกลับมาที่คอนโด จากนั้นเดินตรงไปยังร้านข้าวแกงของแม่ทันที ก่อนจะทักทายพี่หยี่เป็นอันดับแรก

“พี่หยี่อยู่คนเดียวเหรอแม่ล่ะ”

“ไปธุระ”

แม่ธุระเยอะจริง ๆ แต่ช่างเถอะฉันไปช่วยพี่หยี่ขายข้าวก่อนและเมื่อฉันเข้าไปยืนตักข้าวแกงให้เพื่อนนั่งกิน เหล่าหนุ่ม ๆ หน้าตาหล่อเหลาก็เข้ามาทันที

“น้องพริกคนสวย...ไม่เจอตั้งหลายวันคิดถึงจะแย่” นั่นพี่คิววิศวะไฟฟ้าปีสองอยู่คอนโดที่ถัดไปสองตึกเป็นตึกราคานักศึกษาที่พอมีฐานะจับต้องได้ ลุคพี่คิวหล่อสะอาดแต่เอาไม่เลือกเหมือนกัน ควงหญิงขึ้นห้องไม่ซ้ำ ฉันสืบมาหมดแล้ว

“ค่า...ว่าไงคะพี่คิวสุดหล่อ วันนี้จะรับอะไรดีคะ เดี๋ยวพริกแกงจะตักพิเศษแบบจุก ๆ ให้เลยค่ะ” ปากก็บอกพิเศษ แต่ฉันน่ะตักปกตินี่แหละ นี่คือการตลาด

“ถ้า~เอา~แม่ค้าจุก ๆ คิดเท่าไรครับ”

งื้อ...หม้อฉิบหาย ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้าแม่นะฉันจะเอาสากเคาะกบาลสักที ให้ตายเถอะสมองไม่เคยสูงกว่าเข็มขัดเลย

“อุ๊ย...แม่ค้าไม่ขายนะคะ เดี๋ยวไม่มีคนช่วยขายข้าว”

ฉันฉีกยิ้มให้ทั้งที่ตีนเริ่มกระดิกแล้ว ไอ้พวกนี้ชอบหม้อจริง ๆ อยากยกตีนฟาดหน้าสักที

จูเน่ที่กินอยู่เริ่มหันมองมาที่ฉัน เพราะคงคิดเหมือนกันว่าไอ้พี่คิวนี่ชักจะมากไปละ ทำเหมือนฉันเป็นผู้หญิงขายตัวอย่างนั้นแหละ

“ก็แม่ค้าปากหวานพี่ก็อยากชิมเหมือนกันอะครับ”

ฉันที่หงุดหงิดเรื่องเฮียปัณณ์อยู่แล้ว มาโดนหลีแบบนี้อีกชักจะขึ้นเสียแล้ว

“พี่คิวเลือกเลยค่ะ...เดี๋ยวคนด้านหลังจะรอนานนะคะ” ฉันข่มใจก่อนจะพูดเสียงเรียบ พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแกน ๆ

“ก็พี่อยากมองหน้าแม่ค้านาน ๆ อะครับ แม่ค้าน่ากินกว่าข้าวเยอะเลย”

ฉันเท้าเอวแล้วเพราะหากมาพูดมากแต่ไม่กินนี่มันเสียเวลา อีกอย่างแม่ฉันจะเสียรายได้ด้วย

“เห่าเก่งนะ...ไม่แดกข้าวจะแดกตีนหรือไง”

ฉันที่กำลังหาวิธีไล่ไอ้พวกหน้าหม้อให้พ้นร้าน ก็ได้ยินเสียงนี้ขึ้น…ฉันจำได้! มันคุ้นเคยและทำเอาหัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ #เฮียปัณณ์

แต่ทำไมตอนจะตัดใจดันได้ยินเสียงอย่างนั้นล่ะ

นี่พรหมลิขิตกำลังทำงานใช่หรือเปล่านะ หรือว่าฉันคิดไปเองล่ะ เลิกมโนก่อนเถอะ ตรงหน้ากำลังเดือดแล้ว

ฉันหันไป เห็นร่างสูงในเสื้อชอปสีเข้มยืนกอดอกอยู่หน้าร้าน ดวงตาคมกริบมองมาทางนี้อย่างดุดัน แต่ไม่ใช่มองฉัน…เป็นคนที่กำลังแซวฉันอยู่

หัวใจฉันเต้นแรงเกินจะควบคุม…เขามาช่วยฉันใช่ไหม

หรือแค่ผ่านมาเฉย ๆ แต่ทำไม…สายตานั้นมันเหมือนจะบอกว่า

‘น้องกู…ใครแตะไม่ได้’

ฉันยกโทรศัพท์แชตหาพี่รินแทบไม่ทัน กลัวว่าเดี๋ยวเรื่องจะบานปลาย

“เฮ้ยใครวะ...ปากหมาแบบนี้” พี่คิวหันไปตามเสียงแต่ว่าต้นเสียงก็ไม่หลบเสียด้วย ท่าทางต้องการมีเรื่องจริง ๆ และฉันเห็นว่าเฮียปัณณ์มาคนเดียว

ฉิบหายแล้วล่ะ

R-rin Love Pan: พี่รินแย่แล้ว พี่ปัณณ์กำลังมีเรื่องกำลังต่อยกันแย่งคนสวยอย่างพริก รีบมากันเร็ว ๆ โดนรุม   แน่ ๆ

ฉันที่มโนเก่งไม่พอยังยกมือถือถ่ายรูปเป็นหลักฐานเอาไว้ด้วย กลัวพี่รินหาว่าฉันพูดเล่น

แล้วพี่รินส่งสติกเกอร์หน้าเอือมระอากลับมา จากนั้นก็บอกว่ากำลังไป

“กูเอง...ทำไม” เฮียปัณณ์ตอบกลับส่วนฉันรีบให้คนเก็บของเดี๋ยวจะโดนลูกหลง ดีนะที่มีกระจกกั้นด้านนอกอีกทีไม่อย่างนั้นข้าวราดแกงจะกลายเป็นข้าวราดคนแทน

ส่วนนังจูเน่รีบวิ่งเข้ามาในร้านฉันทันทีพลางกระซิบ

“มึงเฮียปัณณ์ของมึงโคตรเท่เลยวะ กูยอมแล้ว”

“เออ...ของกูแล้วมึงก็อย่าเคลิ้มเชียวนะอีจูเน่ กูหวง” ฉันรีบบอกพลางคอยดูว่าเฮียปัณณ์จะโดนกระทืบหรือเปล่า

“ฐานะอะไร”

“อะไรก็ช่างคนนี้มึงห้าม”

“ไหนมึงบอกจะตัดใจไง”

“เออ...ตัดอยู่”

“ตัดก็เหี้ยแล้วสายตามึงไม่เหมือนคนที่จะตัดใจเลย”

 ใครตัดก็ตัดจังหวะนี้กูไม่ตัดหรอก นี่มาช่วยแบบนี้หากไม่เรียกว่าเป็นห่วงจะเรียกว่าอะไรได้อีกล่ะ

โคตรแบดเลย หล่อ รวย แบบ เกรี้ยวกราด วู้ดโดนจายย!

แต่เดี๋ยวนะ...นั่นพี่คิวกำลังจะต่อยเฮียปัณณ์แล้วนี่ ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดเฮียปัณณ์จะโดนต่อยไม่ได้ เดี๋ยวไม่หล่อ ฉันไม่คิดหน้าคิดหลังเลยรีบออกจากร้านแต่เพื่อนฉันดันรั้งเอาไว้ก่อน

“อีจูเน่ปล่อย...นั่นเฮียกำลังจะโดนต่อย”

“แล้วมึงจะไปทำไมเดี๋ยวก็โดนลูกหลงหรอก”

“เดี๋ยวหน้าเฮียไม่หล่อ”

“มึงจะรับหมัดแทน?”

“บ้าสิ...ฉันก็หน้าช้ำหมดจะไปห้ามต่างหาก ไม่อยากให้มีเรื่อง อยู่คณะเดียวกันด้วยนี่”

จูเน่ที่เห็นฉันทำท่าอย่างนั้นก็คงเอือมระอาฉันเหมือนกัน

“ตัดใจกี่โมง?”

“ไม่ตงไม่ตัดมันแล้วใจอะ...แต่ถ้ามึงยังไม่ปล่อยกูจะตัดเพื่อนกับมึงแล้ว!”

♣️♣️♣️ ปัณณ์ Talk

ผมไม่ได้ตั้งใจมาที่นี่ แต่เหมือนขามันพามาเอง

ตั้งแต่เช้าผมก็หงุดหงิดไปหมด…

แล้วตอนนี้…เห็นผู้ชายตัวเหี้ย ๆ มายืนแซวต่อหน้า ผมจะทนได้เหรอ?

ไอ้หมอนี่มองน้องเหมือนของเล่น เสียงหัวเราะมันทำให้เลือดในกายผมพลุ่งพล่าน

ผมก้าวเข้าไปใกล้ พูดเสียงเย็น

“เห่าเก่งนะ…ไม่แดกข้าวจะแดกตีนหรือไง”