EP.8 I ไม่ได้กันแต่ได้เรื่อง

ฉันไม่ฟังจูเน่ไม่พอยังปรี่เข้าไปหาเฮียปัณณ์อีก ทั้งยังขวางข้างด้านหน้าอีกด้วย ไม่ได้เก่งแต่ห่วงผู้ชาย

“อย่า...อย่าเพิ่งทะเลาะกัน” แม้จะกลัวนิด ๆ แต่ต้องห้ามมีเรื่องกันที่หน้าร้านฉันเด็ดขาด เดี๋ยวนิติจะไล่แม่ออกจากคอนโดนี้ กว่าจะได้เช่าที่ทำเลดีขนาดนี้ไม่ง่ายหรอก

“มาทำไม”

เฮียปัณณ์ถามเสียงเครียด ดูเหมือนโกรธอีกแล้ว ทำไมต้องโกรธด้วยนี่กำลังเป็นห่วงอยู่นะ

“มาช่วย” ฉันรีบตอบ

“ใคร”

“เฮียไง”

“ใครขอไม่ทราบ”

เชี่ยเอ้ย...นี่มันใช่เวลามาทะเลาะกันหรือไง เฮียควรเอาเวลาไปจัดการคนตรงหน้าไม่ใช่มาด่าฉัน

“ก็พริกอยากช่วย” ฉันแหววใส่ทั้งที่ใจสั่นจะตายอยู่แล้วเถอะ

ดวงตาคมกริบของเฮียปัณณ์จ้องลึกเข้ามาเหมือนกำลังด่า ทำไมไม่อยู่เฉย ๆ แต่ในความโกรธนั้น…ฉันกลับเห็นอะไรบางอย่าง? หรือฉันคิดไปเอง

พี่คิวหัวเราะหยัน “หึ…นี่มึงมีผู้หญิงมาปกป้องแล้วเหรอวะ...เก่งเถอะยืนหลังผู้หญิงอะ”

หมัดของเขาขยับขึ้นทีละน้อยก่อนจะกำแน่น ฉันรู้สึกเย็น ๆ ที่ด้านหลังคงเพราะความโกรธที่แผ่ซ่านออกจากร่ายกายใหญ่นั่นเอง

“ถอยไป พริก”

เสียงเฮียต่ำและเด็ดขาด ทั้งไม่อยากให้ฉันขัดใจด้วย

“ไม่” ฉันส่ายหัวทั้งที่กลัวแทบขาดใจ “ถ้าเฮียจะมีเรื่อง พริกก็จะขวาง!”

เสี้ยววินาทีนั้น เฮียปัณณ์ก้าวมาหนึ่งก้าวดันจนฉันถอยหลังไป ดวงตาเขาเข้มขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับเสียงลอดไรฟัน

“บอกว่าอย่ายุ่ง”

ยังไม่ทันที่ฉันจะเถียง พี่คิวก็พุ่งหมัดมา!

ฉันหลับตาปี๋…แต่แรงกระแทกไม่เกิดขึ้นกับฉัน ทว่ากลับได้ยินเสียง ปึก! หนัก ๆ แทน

ฉันลืมตาเฮียปัณณ์จับหมัดพี่คิวไว้ได้ด้วยมือเดียว!

กล้ามแขนเขาเกร็งแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ เส้นเลือดปูดชัดรับรู้ถึงแรงที่ใช้ในการจับหมัดของพี่คิว ดวงตาคมดุดันเหมือนหมาป่านักล่าที่กำลังเอาชีวิตเหยื่อ

“แรงมีแค่นี้เหรอ”

น้ำเสียงนั้นเย็นเฉียบจนคนรอบข้างขนลุก เสี้ยววินาทีนั้น…ฉันไม่รู้ว่าควรกลัวหรือหลงเฮียมากกว่ากัน

พี่คิวพยายามสะบัดหนี แต่แรงของเฮียปัณณ์มันโคตรเหนือกว่า เขาบิดข้อมืออีกฝ่ายจนพี่คิวร้องซี้ด ก่อนผลักอย่างแรงจนเซไปกระแทกกับโต๊ะด้านข้าง

เสียงแก้วกระทบพื้น เพล้ง! ดังสนั่น

คนที่กินข้าวในศูนย์อาหารร้องอื้ออึงทิ้งจานข้าวแล้วรวมกันอยู่มุมเดียว เฮียปัณณ์ก้าวเข้าหาพี่คิวอีกครั้ง  ช้า ๆ กดดันทุกฝีก้าว

“มึงลองอีกทีสิ…กูจะให้มึงนอนคว่ำแดกเลือดแทนข้าว”

ฉันรีบคว้าแขนเฮียไว้แน่น “เฮียพอแล้วนะ…พอแล้ว”

เขาหันมามองฉัน…แววตายังเดือดปุด ๆ ยิ่งกว่าน้ำในกระทะทองแดง แต่เริ่มอ่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าฉัน

“พริก…” เสียงเรียกนั้นทำให้ฉันหันไปมอง แต่แล้วเหมือนอะไรบางอย่างลอยปลิวผ่านหน้าฉันไปแบบไม่ทันตั้งตัว

ปั่ก!

รองเท้าผ้าใบที่เปื้อนโคลน ลอยแปะหน้าไอ้พี่คิว   เต็ม ๆ

เชรดดด...

พี่รินแม่งมาเหนือสัด ๆ ให้ตายเหอะไม่ใช่มาแค่เสียง รองเท้าแล่นเร็วมากจนภาพจับแทบไม่ทัน ส่วนไอ้พี่คิวเหรอล้มไปแล้ว

“ไอ้เหี้ย...ตัวไหนมันรุมเพื่อนกู”

กูยอมจังหวะนี้ ใหญ่กว่าแก๊งค์สามป. กูว่าพี่รินนี่แหละ ที่บอกว่าวีรกรรมเยอะนี่ชวนไปยกพวกตีกับนักเลงกันมาเหรอวะ ส่วนพี่ปุณณ์กับพี่ปั้นยืนกอดอกนิ่ง ๆ ให้เพื่อนหญิงหนึ่งเดียว ได้โชว์ลีลาเต็มที่ราวกับกำลังหาที่ระบาย

“ไอ้ริน!” พี่คิวเงยหน้าไปจากนั้นมองไปยังต้นเสียง แต่แล้วพี่รินชี้หน้ากลับมา

“ปากมึงดีนักเหรอ...แดกรองเท้ากูอร่อยไหม ทำไมไม่อยากกินข้าวแกง แดกตีนกูก่อนเลย”

จังหวะนี้ฉันว่าพี่รินต้องโมโหใครสักคนมาแน่ ๆ แต่โคตรเท่

“ใครเรียกมึงมาวะไอ้ริน” เฮียปัณณ์ดูหัวเสียนิดหน่อย แถมเพื่อนดูเดือดจัดกว่าคนที่มีเรื่องด้วย ทั้งเฮียยังหาว่าใครกันที่ปากหมา

แต่ฉันที่ตอนแรกเสนอหน้าไปปกป้อง ตอนนี้ยืนแอบอยู่หลังเฮียไปแล้ว ทำตัวล่องหนราวกับไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้

ดูทรงแต่ละคนที่คิดว่าจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่ใช่เฮียปัณณ์แล้ว น่าจะพี่รินคนสวยมากกว่า นี่คือนาตาชาโรมานอฟเมืองไทย ฉันพูดได้แค่นี้จริง ๆ

“น้องพริกบอกว่าหมามาเห่าแย่งกระดูกอยู่หน้าร้าน ก็เลยเอารองเท้ามาโยนให้มันกัดจะได้เลิกแย่งกัน”

จ้า...เดี๋ยวนะ...บอกว่าผู้ชายมาทะเลาะกันแย่งฉันไม่ใช่หรือไง ทำไมสองคนนี้เป็นหมาแล้วฉันเป็นกระดูกล่ะ

พี่คิวดูจะถอยทันทีถ้าเป็นพี่ริน เพราะมีคนยืนกอดอกอยู่ด้านหลังพร้อมกับจะมีเรื่องด้วยเหมือนกัน

“เออ...กูไม่แดกแม่งล่ะ” พี่คิวยืนขึ้นพลางถอยออกไปทันที

“เออ...เอารองเท้าไปแทะด้วย จะได้ไม่หงุดหงิด” พี่รินอย่างเจ๋งบอกเลย ด่าไอ้พี่คิวเสียต้องกลับ แถมยกพวกไปหมดเลย และร้านฉันสภาพหงอยเหงาเลยทีนี้

แต่ทว่าเมื่อหันหน้ากลับมามีอีกคนที่ยืนใบหน้าถมึงทึงกับคำพูดที่ทำให้เสียวสันหลัง

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน!”

คำว่ามีเรื่องต้องคุยกันเห็นทีว่าต้องเอาไว้ก่อน เมื่อนิติคอนโดดูเหมือนมาเก็บภาพเอาไว้ ฉันนึกถึงความซวยของตัวเองขึ้นมาทันที

แม่ก็ไม่อยู่...เดี๋ยวต้องโดนนิติเรียกไปเตือนแน่ แต่มีกฎว่าห้ามมีเรื่องทะเลาะกันอยู่นะ หากเรื่องนี้ไปถึงกรรมการไม่แน่ว่าร้านแม่ฉันน่าจะปลิวไปแล้ว

แม่ฉันจะมีเงินส่งฉันเรียนมหาวิทยาลัยไหม

“พี่ริน...ขอบคุณที่มาช่วยนะคะ เดี๋ยวพริกจัดการที่ร้าน ไปก่อนนะ” ฉันบอกลาทุกคนก่อนจะเข้าไปจัดการในร้าน จากนั้นนิติก็เรียกฉันไปคุย

แต่ดูเหมือนเฮียปัณณ์จะไม่ได้กลับไปทันที ฉันมองจากห้องที่เรียกไปคุยจากกระจกเห็นเฮียปัณณ์นั่งอยู่ แต่ฉันออกไปคุยกับเขาไม่ได้

“ร้านคุณทำผิดกฎ...บทลงโทษแรกก็คือต้องหยุดร้านเจ็ดวัน ระหว่างนี้เราจะประชุมกันว่ายังต้องการร้านของคุณอยู่ไหม แต่เราย้ำชัดเจนว่าหากมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันนั้นหมายความว่าเงินที่คุณจ่ายมาล่วงหน้าหนึ่งปีก็จะไม่ได้คืนเช่นกัน”

ฉันบอกเลยว่าหน้าซีดแล้ว อันที่จริงเรื่องทั้งหมดเป็นปัญหาฉันคนเดียว แต่แม่ต้องเดือดร้อนด้วย และในสัญญาระบุชัดเจนถึงระเบียบ และพวกเราไม่สามารถเรียกเงินคืนที่จ่ายค่าเช่า 1 ปีนั้นไปแล้วได้

ค่าเช่าไม่ใช่น้อยด้วย หากจะทำข้าวแกงขายที่อื่นก็ยาก ไม่มีที่ขายก็ลำบากอีก ชีวิตอีพริกต้องดิ้นรนกันอีกแล้วล่ะสิ

“ขอบคุณค่ะ” ฉันก้มหน้าเศร้า ๆ จากนั้นเดินออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่ถึงปัญหาเรื่องนี้ แต่แม่ไม่โกรธฉันไม่พอยังพูดแค่ไม่เป็นไร

ไม่เป็นไรก็บ้าแล้ว นี่เห็นชัด ๆ ว่าเศรษฐกิจไม่ค่อยดีงดขายอาหารอีกแล้วพวกเราจะอยู่กันยังไง

หลังจากจัดการคุยกับแม่เสร็จก็เห็นว่าเฮียปัณณ์หายไปแล้วคงไม่ได้รอฉันหรอก อีกอย่างตอนนี้ฉันน่าจะยุ่งเล็กน้อย ทั้งคุมคนงานขนของกลับไปบ้าน เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้ขายตั้งแต่ตอนนี้เลย

คืนนี้ฉันไม่ได้นอนคอนโดของลูกฟูก ทั้งบอกจูเน่ว่าคงจะไม่ได้ไปมหาวิทยาลัยอาทิตย์นี้เก็บงานเผื่อด้วย ทั้งคิดวุ่นวายกับแม่ว่าระหว่างที่กำลังถูกตัดสินจะหาเงินจากไหนดี

“ทำข้าวกล่องขายในคอนโดไหมแม่หรือไม่ก็เปิดขายในแอป”

“โดนหักเปอร์เซ็นต์เยอะ หากตั้งราคาสูงคนก็ไม่ค่อยซื้อกันหรอก บางทีได้ไม่คุ้มเสียด้วยซ้ำ” แม่พูดอีกก็ถูกอีกแล้วพวกเราสองคนแม่ลูกก็ยกแขนก่ายหน้าผากนอนมองเพดานกัน พลันนึกถึงวิกฤติสมัยก่อนที่ผ่านกันมาได้

ครั้งนี้ก็คงจะผ่านไปได้เหมือนกัน แต่เมื่อเข้านอนเสียงแจ้งเตือนในไลน์ที่เธอไม่รู้จักแอดเข้ามา จากนั้นเธอเปิดเครื่อง ก่อนจะเห็นว่าเป็นเฮียปัณณ์

Pann Panathon: ทำอะไร

หือ...นี่เฮียเอาไลน์มาจากไหน ตอนฉันขอไลน์ยังไม่ให้เลยนี่ แล้วทักมาทำอะไรนะ

พริกแกงไม่เผ็ดเด็กกินได้: อยู่บ้านกับแม่ค่ะ

Pann Panathon: อืม!

อืมนี่คืออะไร...ทักมาเฉย ๆ งั้นเหรอ ประหลาดคนแท้ ถ้าเป็นช่วงปกติเธอก็จะหยอดคำหวาน ๆ อยู่หรอก แต่ตอนนี้ไม่มีอารมณ์ ไม่มีแม้กระทั่งความดีใจที่เฮียทักมาด้วยซ้ำ

เฮ้อ...ชีวิตเหี้ยของพริกแกง

ไม่ได้กันแต่ได้เรื่อง