Chapter 6

Ilang segundo pa kaming nagkatitigan hanggang sa napagtanto kong hinihila na palayo sa spaceship at patungo sa kung saan ang mga kasamahan ko. Hindi pwedeng ganito nalang kami. I need to do something. Kailangan naming makatakas para mapagtagumpayan ang misyon namin.

Walang pagdadalawang isip kong hinila ang kamay ko mula sa pagkakahawak ng alien at agad na sinipa siya sa parteng hindi nasisikatan ng araw. Pero gano'n na lamang ang ngiwi ko nang ako ang masaktan dahil bakal pala 'yon. Hindi ko alam kung bakal ba ang kasuotan niya o balat niya mismo iyon.

Biglang lumiwanag ang dibdib niya kaya napaatras ako. Katulad na katulad iyon no'ng mga speakers no'ng araw na lumiliwanag kapag tumutunog. Muli akong napaatras nang muli kaming nagkatinginan sa mata. Ang ganda ganda ng mga mata niya. Ngayon lang ako nakakita ng gano'n sa tanang buhay ko. Isang hakbang pa ay nanlaki ang mga mata ko nang maramdaman ang kamay niya sa bewang ko. 

Tila isang maginoo na naintindihan naman niya ang ginawa niya. Inalis niya kaagad ang kamay niya sa bewang ko at hinawakan na lamang ang palapulsuhan ko para mahila rin ako at mapasunod sa mga kasamahan kong ilang hakbang na ang layo mula sa amin. 

Pare-pareho silang nagpupumiglas mula sa pagkakahawak ng mga aliens. Ako naman ay pinili na lamang magpatianod sa kung saan man nila kami dadalhin. Wala na rin namang magagawa pa ang pagpupumiglas.

Bahagya akong napalingon sa spaceship namin at nakitang pinupulot na ng iba pang aliens ang mga helmets namin na nagsibagsakan kanina noong nagtakbuhan kami. Pag-angat ko ng tingin ko ay nakita ko ang ilang alien na pumasok sa spaceship namin at nasa control room. Napalunok ako nang biglang napalingon ang isa sa kanila at kumaway pa sa 'kin. 

"Shit," Mura ko. Mukhang narinig iyon ng may hawak sa akin kaya napalingon din siya sa tinitingnan ko.

Nagkatinginan sila no'ng alien na kumaway sa akin bago muling umilaw ang dibdib niya. Pagkatapos ay umilaw din ang dibdib no'ng isa bago bumalik sa kung ano man ang ginagawa niya sa spaceship namin.

Muli na kaming nagpatuloy sa paglalakad. Hawak pa rin niya ang palapulsuhan ko at inaalalayan ako patungo sa kung saan. 

Saka ko lamang napansin na masyado siyang gentle. Sa pagkakaalam ko, hindi naman ganito dapat ang kilos ng mga may gustong dakpin, hindi ba? O baka naman dahil nakikita niyang hindi naman ako nagpupumiglas kaya magaan lang ang hawak niya sa akin? Habang ang mga kaibigan ko ay grabe kung makapumiglas.

"It feels so heavy!" Rinig kong iyak ni Rina. 

Napakunot ang noo ko nang halos sabay-sabay ding nagreklamo ang iba pa. Bakit hindi ko man lang ramdam ang bigat? Kanina no'ng nagtakbuhan kami ay oo, ramdam na ramdam ko ang bigat pero ngayon… sandali, baka naman…

"'Wag niyong ipilit," Sigaw ko. Napalingon naman silang lahat sa akin, maging ang mga aliens. "Don't exert too much effort. Gumalaw lang kayo ng mahinahon, ng normal. If you will push yourself too hard, mas lalong bibigat." Dugtong ko pa.

Sinunod naman nila ang sinabi ko at hindi na rin nagpumiglas pa. Pagkatapos ay hindi ko na rin narinig ang mga reklamo nila. Muling umilaw ang mga dibdib ng mga aliens habang nakatingin sa akin. Umiwas na lamang ako ng tingin. Pakiramdam ko kasi'y hinuhusgahan nila ako sa mga tingin nila.

Bahagyang umawang ang bibig ko dahil sa pagkamangha sa nakikita ko ngayon sa harapan namin. Mahigit sa limang motor. Pero hindi lamang sila simpleng mga motor. Para itong jet ski subalit hindi ito nakalutang sa tubig. Nakalutang ito sa ere. Oo nga't advance na rin ang transportation system ng Earth, pero hindi ganito kaadvance. Yes, may mga motor na bagong labas at bagong mga modelo rin, pero walang nakagawa nito. Mas nakafocus kasi ang mga tao sa Earth sa mga buildings. At sa paglipas ng panahon, mas nagfocus na sila sa paghahanap ng resources dahil nga unti-unti na itong nauubos.

Nanlaki ang mga mata ko nang mapagtantong doon kami sasakay. Nakita kong pinaunang umupo ng ibang aliens ang mga kasamahan ko at sila ang umangkas sa mga ito. Itinuro ng alien na may hawak sa akin ang motor na parang sinasabing sumakay na ako. Binigyan ko siya ng are-you-kidding-me look. Hindi pa man ako nakakapagsalita ay humarap na siya sa mga kasamahan niya at muli na namang umilaw ang dibdib niya.

Nagulat kami nang muling bumaba ang dalawang alien na nakabantay kay Lei at Rina. Pagkatapos ay pinababa rin nila sina Lei at Rina bago muling bumalik at naunang umupo sa motor, kasunod ang dalawa. Napatitig ako sa likuran ng alien na kasama ko nang mauna rin siyang umupo sa motor.

Parang… Parang nababasa niya ang iniisip ko? Iyon dapat kasi ang sasabihin ko. Na hindi ako sasakay kung nasa likuran ko siya dahil baka lalaki siya. 

Pinilit ko na lamang na isinantabi ang mga iniisip ko at sumakay na rin sa motor. Nagdalawang-isip pa ako kung kakapit ba ako sa kaniya pero agad rin naman akong napakapit sa tiyan niya nang biglang umandar ang motor. Sa huling pagkakataon ay nilingon ko ang spaceship namin. 

Magkahalong panlulumo, pangamba, at takot ang namutawi sa dibdib ko nang makitang pinaandar nila ang spaceship. Nang umangat ito ay iniliko nila ito at dinala sa kung saan hanggang sa hindi ko na ito nakita pa. 

We're doomed. This mission is over. We failed. 

Mula sa panghihinayang at pagkatalong naramdaman ko ay tila bumalik sa isang iglap ang lahat ng pag-asa sa puso ko nang makita ang isang parang malawak na farm. Katulad na katulad ito sa mga farm sa Earth noon na nakikita ko sa mga libro. Malawak, berde, at maraming makukulay na mga bulaklak. Medyo malakas ang hangin kaya naman parang nagsasayawan ang mga bulaklak sa paligid. Maging ang makukulay na mga puno ay tila umiindayog at sumasayaw sa hangin. May nakita rin akong isang hilera ng mga tanim na mais, ngunit ang pinagkaiba nito sa Earth ay kulay rainbow ito. 

Isa rin 'yon sa napansin ko sa planetang 'to. Masyadong makulay ang planetang ito. Ang mga kulay na hindi na naabutan ng mga bagong henerasyon, at ang mga kulay na hinihiling kong makita ng mga susunod pa. 

This planet is perfect.

Huli ko nang napansin na nakangiti na pala ako. Napatingin ako sa side mirror ng motor at nagulat nang makitang nakatingin sa akin mula roon ang alien na kasama ko. Bahagya kong tinampal ang tiyan niya na naging dahilan ng bahagya niyang pag-igtad. 

"Eyes on the road. Wala akong pakialam kung naiintindihan mo ako o hindi. Basta ayokong mamatay dahil lang sa aksidente." Malamig na saad ko bago hinawakan siya sa magkabilang pisngi ng helmet niya o mask at pinaharap sa daan. 

Pagkaalis ng kamay ko sa pisngi niya ay muli na naman siyang tumingin sa akin mula sa side mirror. Sandali pa niya akong tiningnan sa side mirror bago ibinalik ang tingin sa harapan. Lihim naman akong napahawak sa dibdib ko, tinatanya kung mahihimatay ba ako o hindi. Ang lakas kasi ng tibok ng puso ko.

Ang ganda ng… Ang ganda ng mga mata niya. Hindi ako mapapagod sabihin iyon. Sobrang ganda. Sa palagay ko'y mahihimatay ako sa bawat tingin o titig niya. Hindi ko kaya…

Muli kong ibinalik ang kamay na mula sa dibdib ko pabalik sa tiyan niya. Napaangat ang isang kilay ko nang marinig ko ang mahinang pagsinghap niya. Baka nga lalaki 'to?

"Are you a guy?" Bahagya ko siyang sinilip mula sa likuran. Nagulat ako nang bahagya niyang itinulak ang mukha ko palayo sa kaniya gamit ang isang kamay niya. Agad akong napasimangot at hindi na lamang nagsalita pa. 

Nagbabakasakali lang naman na baka pwede ko siyang kaibiganin at papakawalan na niya kami. Pero mukhang malabo. Hindi naman kami magkaintindihan. 

Napaangat ang tingin ko nang huminto na ang motor na sinasakyan namin. Nakita kong bumaba na mula sa mga motor na sinakyan nila ang mga kasamahan ko. Agad na rin akong sumunod sa kanila. Ni hindi ko na hinintay ang kasama kong alien. Bakit ko naman siya hihintayin? Kalaban siya. Kalaban sila. 

Nang makalapit ako sa kanila ay nakita kong napatingin sa akin ang mga alien bago napatingin sa likuran kung nasaan 'yong alien na kasama ko kanina. Sa malapitan napansin ko na magaganda rin ang mga mata ng iba pang aliens. May iba na sobrang makulay. Pero ewan ba, mas gusto ko pa ring pagmasdan ang mata no'ng kasama ko kanina—hays. Stop. Hindi pwede. Kalaban sila. 

"Is everyone alright?" Tanong ni Mark. Halos pabulong lamang ang tanong niya pero narinig pa rin naman kaya nagkanya-kanya kami ng tango. 

"Wala munang magsasalita. Hindi natin alam kung naiintindihan ba nila tayo." Paalala naman ni Dave na siyang sinang-ayunan naming lahat. 

Ilang sandali pa ay inilibot ko ang paningin ko sa paligid. Ang ganda ganda rito. Para lang siyang Earth pero no'ng mga panahong mas marami pa ang mga damo kesa sa mga gusali. Saka ko lamang din napansin ang isang gusali sa harapan namin. A dome-like glass building.

Dahil glass nga ang gusali ay nakikita namin ang mga repleksiyon namin sa salamin. Halos wala kaming pinagkaiba sa mga aliens. 'Yong tindig nila ay parang tindig din ng taga Earth. Ang naiiba lang ay ang mga kasuotan namin, o mga balat nila. 

Nang muli akong napalingon sa kaliwa ko ay saka ko lamang din napansin ang isang village sa hindi kalayuan. Ang kukulay ng mga bahay nila. At isa pa, hindi gusali ang mga iyon kung hindi mga simpleng pabilog lamang na mga bahay kubo. Parang bumalik kami sa nakaraan dahil sa mga nakikita ko ngayon. Pero hindi nga lang Earth 'to. 

"Guys," Pagtawag ko sa pansin ng mga kasamahan ko habang nakatitig pa rin sa village. "Look."

Kaniya-kaniya naman ng lingon ang mga kasamahan ko. Ramdam at rinig ko ang pagkamangha sa kanila. Sino ang hindi mamamangha? Ang ganda ng planetang 'to!

Hindi nagtagal ang pagtingin namin sa maliit na village sa hindi kalayuan. Napukaw kasi ang atensiyon namin sa harapan kung nasaan ang dome-like building nang marinig namin ang dahan-dahang pagbukas ng pinto nito. 

Lumabas mula roon ang mga alien na nakasuot ng puting roba. So hindi nga talaga iyong armor ang mga balat nila? Hindi rin kita ang balat ng mga bagong dating dahil halos natatakpan ang lahat ng parte ng kanilang mga katawan ng mga kasuotan o tela pero nasisiguro kong hindi iyong bakal ang mga balat nila. Tanging ang mga mata lamang nila ang nakikita namin. Ang mga ulo nila ay may parang helmet na katulad ng sa mga sumundo sa amin. Para silang mga… scientists?

Bahagya akong napahiyaw nang marahas na hilahin ako ng isa sa mga bagong dating papasok sa gusaling nasa harapan namin. Dala ng sakit sa pagkakahawak niya ay nagpumiglas ako na naging dahilan ng pagbigat ng katawan ko. 

"Damn it!" I cussed and groaned. Iyon na lamang ang nagawa ko no'ng halos kaladkarin na ako ng may hawak sa akin. 

Ramdam ko nang pabagsak na ang katawan ko sa lupa nang may mainit na braso ang biglang pumulupot sa bewang ko. When I opened my eyes, I was again greeted by the space-like eyes of the alien I was with earlier. He looked at me for a second or two before helping me stand up. 

Nilingon niya rin iyong mga nakaputing mga aliens at umilaw ang kaniyang dibdib, kulay pula. Nakita ko ang bahagyang pagtango ng mga nakaputi bago kami dahan-dahang hinila muli papasok sa building. Tila ba ingat na ingat na sila ngayon. 

Nilingon ko si space-eyes ngunit nakatalikod na siya at nagsisimula ng maglakad palayo. Ibinalik ko na lamang ang tingin ko sa harapan. 

Agad rin naman akong napanganga nang makita ang loob ng gusali. Ang liit tingnan sa labas pero sobrang lawak pala sa loob. Para kang nakakita ng bahay kubo pagkatapos ay pagpasok mo ay isa pala iyong mansiyon. 

How can this be so amazing? Everything in this planet is amazing.  Lahat yata ng madadapuan ko ng tingin ay walang kapintas-pintas. Maging ang mga kagamitang nakikita ko ngayon ay hindi ko rin maipaliwanag. Sobrang gaganda at halatang high-tech. 

This is the perfect candidate for the next Earth. Kung hindi lang kami kinukulong ngayon o ano. Gusto kong gumawa ng paraan para makatakas pero may parte ng katawan ko ang nagsasabing manatili. 

We need to stay and find out what really happened to the first batch of searchers, my parents. 

---