Chapter 4

Walang buhay kong sinusuklay ang mahaba kong brown na buhok. Dati ay palaging si mama ang nagsusuklay ng buhok ko bago matulog. Kapag naman hindi pa ako makatulog ay kinukwentuhan niya ako ng mga bed time stories na galing din sa mga ninuno nila. Ngayon, walang magkukwento sa akin para makatulog ako at makalimutan ang nangyari kanina. Gabi na pero hindi ko pa rin makalimutan 'yong nangyari kanina. I'm suspended. For a week. Damn. 

Hays, bakit din ba kasi ang tigas tigas ng ulo ko? Hindi ko alam kung likas lang ba talaga akong ganito o may pinagmanahan ako eh. Sa pagkakaalala ko hindi naman matigas ang ulo nina mama at papa noon. Palagi nga silang napupuri dahil sa pagiging masunurin nila At maging sa husay sa trabaho eh. Hindi ko lang alam sa'kin ba't ganito ako.

Naisip ko tuloy na sana ako nalang mismo 'yong nag-insist kay Dave na samahan ako. Kapag gano'n ba hindi na ako masususpende? Ang unfair naman ni Sir. Ginawa ko na nga ng maayos 'yong trabaho ko tapos nasuspende pa. Wala man lang paaward o kahit pathank you man lang.

"Ty, nasa labas si Mark. Hanap ka," Agad na tumaas ang kilay ko sa sinabi ni Lei. Sa nagtatanong na tingin ko ay nagkibit-balikat lamang siya.

Napabuntong-hininga ako bago tumayo. Binuksan ko 'yong locker ko at ibinalik do'n ang suklay ko bago tuluyang lumabas ng kwarto. Marahan lang ang mga hakbang ko patungo sa pintuan ng tinutuluyan namin.

Pagbukas ko ng pinto ng kwarto namin ay agad kong nakita ang naghahanap sa 'kin. Swabeng nakasandal si Mark sa tapat. Wall kasi agad ang katapat ng mga kwarto namin. Habang 'yong kwarto naman nila ay wall din ang kaharap at katabi namin sa kanang bahagi.

"Bakit? Matutulog na kami." Inis na saad ko. Nakatayo lang kasi siya ro'n habang nakatingin sa akin na para bang hinahalukay ang buong pagkatao ko. Ang weird niya naman.

"Gusto ko lang pag-usapan 'yong kanin—"

Agad ko siyang pinutol. Kunot-noo akong napapameywang. "Nagpunta ka ba rito para sermonan ako? Please, pagod ako ngayon. I don't need any of that, save it."

Siya naman ngayon ang napakunot ang noo. Aba, hindi papatalo. "I came here to tell you that what you did earlier was disrespectful. Mister Martino is our senior. Kung tutuusin wala ka pa sa kalingkingan niya. Wala ka pang napapatunayan dito, kaya hindi mo dapat iyon ginawa sa kaniya. Wag kang umastang ikaw ang batas dito."

Iyon lang ang sinabi niya at agad na siyang bumalik sa kwarto nila. Naiwan ako roong nakaawang ang mga labi, hindi makapaniwala sa sinabi niya. Umastang ako ang batas? Iyon ba ang ginawa ko kanina? Sinabi ko lang naman na kaya ko, ah? Masama ba 'yon? Masama bang sinabi ko kung ano'ng kaya ko sa hindi?

"Ayos ka lang?" Mahinang tanong ni Lei.

Mariin akong napapikit. Nandito pa nga pala 'tong dalawang 'to. Narinig nila lahat. Bakit ko ba kasi hindi isinara 'yong pintuan? Ang tanga tanga, Tyria.

Huminga muna ako ng malalim para alisin sa mukha ko ang senyales na bahagya akong naapektuhan sa sinabi ni Mark. Sino ba ang hindi? Nananahimik ako tapos pupunta siya rito para manermon? Bakit, sino ba siya? Tatay ko ba siya?

"Mukha ba akong maayos?" Sarkastikong tanong ko bago tuluyang isinara ang pintuan ng kwarto namin.

Napatayo naman si Rina mula sa kama niya. Kunot-noo niya akong hinarap. "Watch your words. Tinatanong ka ng maayos nung tao." 

"Ang tanga naman kasi, kita ng hindi naman ako maayos tapos magtatanong ng gano'n." Bulong ko habang naglalakad palapit sa kama ko.

Napatigil ako nang hablutin ni Rina ang braso ko. Hindi naman iyon masakit pero nakakagulat pa rin. Nanlaki ang mga mata ko at pilit na hinahablot sa kaniya ang braso ko. Ang higpit kasi ng kapit niya ro'n. Kung mahaba lamang ang kuko niya ay malamang na may tatak na ako ng kuko niya. "Ano ba?! Bitaw nga!" Inis na sigaw ko.

Nasa likod niya si Lei na pilit siyang pinapakalma. Hinahawakan niya ang kamay ni Rina para bumitaw sa akin pero sobrang higpit talaga ng kapit niya.

"Umayos ka nga! Hindi mo kami kalaban dito! Sana iniwan mo sa Earth 'yang kamalditahan mo! Kung ayaw mong palaging mapuna ng mga seniors, ayusin mo 'yang ugali mo." Pabagsak na binitawan niya ang kamay ko.

Malakas na napabuntong hininga si Lei kaya napalingon ako sa kaniya. Lei just smiled at me sadly before walking towards her bed. Nanatili akong natayo ro'n. Hinintay ko munang makatulog sila bago rin ako umakyat sa sarili kong kama.

Mukhang mali ata ako ro'n... napasobra ata ako.

Kinabukasan ay nauna akong nagising sa lahat. Nauna rin akong nag-ayos at nagbreakfast. Chineck ko na rin ang mga controls na nakaassign sa 'kin.

Umupo na lamang ako sa upuan ko sa control room habang hinihintay silang lahat. Ilang sandali lang ay isa-isa na silang pumasok sa control room. Nauna si Mark. Nagulat pa siyang mas nauna ako sa kaniya pero hindi ko nalang siya pinansin at umakto nalang akong busy sa controls.

 "I'm sorry about last night," Napatigil ako sa ginagawa at napaangat ang tingin sa kaniya. Nang magtama ang mga mata namin ay pansin ko namang sinsero siya.

"I'm sorry, too, but I'm confuse." Maging siya ay napakunot ang noo sa pagkalito dahil sa sinabi ko. Ngumiti ako sa kaniya, 'yong totoong ngiti. "Bakit ka ba nagsosorry? Ano ba'ng nangyari kagabi?" Nakangiting pagmamaang-maangan ko.

Nagets naman ata niya 'yon kaya mahina lang siyang natawa at napailing. Muli siyang humarap sa 'kin. "Besties na tayo?" Inilahad niya pa ang palad niya sa akin para makipagkamay.

I chuckled. "Besties? Ano ka, jokla?" Natatawang tanong ko. Pero nang makitang seryoso lang siyang nakatingin sa 'kin ay agad akong napatigil. "Hindi nga? Bakla ka?"

"Why? Is there a problem?" Nakataas ang kilay na tanong niya.

Agad akong umiling. "Hindi! Wala! Nakakagulat lang. Lalaking-lalaki ka kasing tingnan. Well, yeah, it's stupid kasi pwede namang lalaking kumilos ang isang bakla. Sorry, I was just shocked. Anyway, oo naman, besties na tayo." Nakangiting inilahad ko rin ang palad ko.

Tinanggap naman niya 'yon, nagkamayan na kami. Nag-usap pa kami saglit tungkol sa nangyari kahapon. Mahinahon niya na ring ipinaintindi sa akin ang pagkakamali ko. Hindi ko alam kung dahil ba magkaibigan na kami kaya magaan ko nang natanggap na mali talaga ako kahapon o dahil napagtanto kong ako talaga 'yong may mali.

Nang pumasok na sina Lei at Rina ay agad ko na silang hinarang bago pa sila makaupo sa mga pwesto nila. Agad na tumayo ng tuwid si Rina na parang handang ipagtanggol si Lei. 

Ngumiti ako ng konti bago nagsalita. "Sorry sa kagabi. Hindi lang maganda ang araw ko kaya gano'n. Kapag nangyari ulit 'yon, wag niyo nalang akong kausapin para iwas gulo. Gano'n kasi talaga ako. Hindi ko mapigilan, sorry." Nahihiyang sabi ko habang napapakamot pa sa noo ko.

Ngumiti lang si Rina, habang si Lei naman ay hinawakan ang ulo ko sabay sabing, "Okay na." 

Dahil do'n ay nakangiti akong naupo sa pwesto ko. Ang sarap pala talaga sa pakiramdam na wala kang kaaway. Aayusin ko na nga ang ugali ko. Naiinis na rin ako minsan dito eh. Sina Mara at May lang talaga ang nakakatagal sa ugali ko. At sobrang masaya ako kasi hanggang ngayon, nandiyan pa rin sila para sa 'kin. 

"Good morning, Searchers. Report." Muli kaming nagreport ng mga pangyayari sa harap ng mga seniors. 

Hindi katulad kahapon, wala namang naging aberya ngayon. Maayos kaming nakapagreport sa harap nilang lahat. 

"006, about sa suspension mo, hindi ka muna pwedeng magperform ng kahit na anong gawain sa spaceship. Maliban nalang kung may emergency at may go-sign ka ng leader niyo, si 001. Of course, ikaw pa rin ang nakaassign sa controls mo, but that's it. 'Yon nalang muna sa ngayon ang pwede mong hawakan. Understood?" Mahabang paliwanag  ni Mr. Martino.

Tumango-tango ako. "Sir, yes sir! Pasensiya na po sa inakto ko kahapon, sir!"

"Apology accepted. Pero may suspension ka pa rin." Muli akong tumango. "Hindi ko sana ibibigay sa'yo 'to kasi nga suspended ka, pero unfair naman kung gano'n." Biglang sabi niya.

Nagtatakang napatingin ako sa screen nang biglang nawala ang live video call with Mr. Martino and the other seniors. Hanggang sa nakarinig kami ng kaluskos at mahihinang pag-uusap. 

'Ano, ayos na ba?'

'Saglit! Ang gulo ng buhok ko!' 

I stiffened. That voices. I know that voices. Mara. May. Biglang bumilos ang tibok ng puso ko, excited sa kung ano man ang makikita o maririnig ko.

Hanggang sa lumitaw na nga sa screen ang mga mukha nila. Mahina pa akong natawa nang butas ng ilong ni May ang unang bumungad sa amin. Siguro may napindot na naman si Mara o kaya'y nazoom niya sa mukha ni May ang camera, haha.

'Hi, Ria!' Sabay na bati nila nang maayos na nila ang camera. Nakangiti pa sila ng pagkalaki-laki at kumaway sa camera. Bahagya rin akong kumaway kahit na alam kong hindi nila ako nakikita. Recorded kasi 'yong video. Ito 'yong suot nilang damit no'ng huli naming pagkikita. Siguro shinoot nila 'to pagkatapos nila akong ihatid sa headquarters.

'We miss you, so much, Ria!' Sabay na saad ulit nila. Magkambal nga talaga.

'Ingat ka palagi riyan at galingan mo sa work mo!" Ani Mara.

'Wag din masyadong matigas ang ulo mo, ha? Kilala ka na namin. Sumunod ka sa mga seniors mo.' Ani naman ni May.

Natawa pa ako kasi halatang pilit niya lang pinapatino ang mga sinasabi niya. Siguro sinabihan sila ng staffs ng HQ na ayusin 'yong message, haha. Sandali pa silang nag-away dahil gusto ni Mara na magfinger heart si May pero ayaw naman nung huli. Ang ending, nakafinger heart si Mara, naka flying kiss sign naman si May pagkatapos nilang magpaalam.

Nagulat ako nang matapos ang video ay suminghot ako. Tumutulo na pala ang luha ko, hindi ko man lang napansin. Agad ko iyong pinunasan para hindi mapansin ng mga kasamahan ko.

Sunod namang lumitaw sa screen ang mga mukha ng mga pamilya ng mga kasamahan ko. Kung ito man ang way ng HPSAE para mas magawa namin ng maayos ang mga trabaho namin, sobrang effective. Dahil sa video na 'yon, muli kong naalala ang rason ko kung bakit ako nandito.

Sina Mara at May. Ang pamilya ko. Sila ang rason ko.

----