Chapter 3

Hingal akong nagpupunas ng pawis. Kakatapos ko lang tumakbo sa treadmill. May mga gym equipment kasi rito sa may common area. Ako at ang mga lalaki lang ang nandito para magkondisyon. Sina Lei at Rina ay mamaya na lamang daw magpapapawis. 

Sa ganitong pagkakataon ko namimiss ang kambal. Sila kasi ang palagi kong nakakasabay sa mga work out ko. Kahit masyadong tamad si May, nagagawa pa rin naman niyang magwork-out at sumabay sa amin. Habang si Mara naman ay mahilig din magwork-out. Siya ang nagiging dahilan para magising kami ni May. Ang daldal niya kasi kaya gising na gising talaga kami ni May sa tuwing kasama namin siya.

Hays, nakakamiss.

Pagkatapos mag-ehersisyo ay sabay-sabay na kaming pumunta sa maliit na kusina ng spaceship namin. Nando’n na agad sina Lei at Rina at kumakain na ng ready to eat foods na siyang natatanging pagkaing meron kami sa spaceship. Hindi kasi pwedeng magdala ng mga pagkaing pwedeng masira sa space. 

“Wala bang kakaiba sa labas?” Tanong ni Mark habang kumukuha ng sariling makakain.

Nilunok muna ni Rina ang kinakain niya bago sumagot. “Wala naman. May mga star pero hindi naman nakaharang sa daraanan ng spaceship. I think the base already send command and directions to Andromeda. We’re good.” Ani Rina, she’s pertaining to our spaceship, Andromeda.

“Hindi pa rin tayo dapat pakampante. Mas matalino pa rin ang tao kaysa sa machine.” Singit naman ni Dave.

“Seryoso mo naman bruh, kaya natin ‘to ‘no!” Ani naman ni Josh. Siya ang pinakamakulit sa aming anim. Dahil na rin siguro sa siya ang pinakabata sa amin.

“We need to be serious in this mission. Nakasalalay sa atin ang kaligtasan ng mga pamilya natin sa Earth.” Kunot-noo namang singit ni Mark.

Nakikinig lang ako sa kanila habang kumakain. Tumatango rin ako minsan para sumang-ayon. Hanngang sa biglang napunta ang usapan namin sa mga naunang searchers.

“No’ng sinabi ni Mr. Martino na nakalapag ang mga magulang mo sa isang planeta, bakit nagulat ka? Hindi mo ba alam ‘yon?” Biglang baling sa ‘kin ni Lei. Napalingon tuloy sa ‘kin ang iba pa naming kasamahan.

Dahil sa bigat ng mga tingin nila ay napayuko na lamang ako. Ilang segundo pa akong tahimik bago ko naisipang sumagot.

“Hindi,” Panimula ko. Pero akala siguro nila ‘yon na ‘yon kaya nagsalita si Josh.

“Ang tagal naming naghintay ng sagot tapos ‘hindi’ lang pala- aray!” Rinig kong reklamo niya. Siguro’y pinatahimik siya ng mga kasamahan namin. Pasalamat siya at hindi niya ako katabi.

“Kanina ko lang nalaman na nakahanap pala sila ng isang planeta. Na nakalapag pala sila roon. At kanina ko lang din nalaman na…” I cleared my throat. “… Na maaaring buhay pa rin sila ngayon.”

Saglit pang natahimik ang lahat bago binasag ni Mark ang katahimikan.

“So, ano sa tingin mo? Buhay pa kaya sila?”

Nagkibit-balikat ako. “Hindi ko sigurado. Pakiramdam ko wala na sila, pero ramdam ko rin namang buhay pa sila. Ewan, hindi ko alam.”

Malakas na napabuntong-hininga si Josh at napakamot sa ulo niya. “Hay, ang gulo ng mundo.”

Sabay-sabay kaming napatango lahat. Ang gulo nga ng mundo. Minsan nga ay napapaisip ako. Kung hindi ba kinain nina Adan at Eba ang prutas noon, mangyayari kaya ang ganito sa amin ngayon?

Siguro nonsense 'yong katanungang 'yon sa iba, pero 'yon talaga ang tanong na pumapasok sa isip ko eh. Kung wala bang kahit isa na nagkasala noon at ngayon ay maayos ba ang mga buhay nating lahat? Wala bang mga naghihirap? Wala bang mga nasasaktan? 

Natigil kami sa pag-uusap nang biglang tumunog ‘yong alarm para sa araw na ‘to. Sabay-sabay na kaming nagmadaling bumalik sa mga kwarto namin para magbihis ng uniform. Pagkatapos ay dumiretso na kami sa control room.

Muli kaming umupo sa mga pwesto namin at nagkalikot ng mga controls. Ilang sandali pa ay lumitaw na sa screen sa harap namin ang mga hinihintay namin.

“Good morning, Searchers. Report.” Ani Mr. Martino. Kasama niya ang mga seniors at nasa ibang linya rin ang mga lider ng iba’t ibang bansa. Araw-araw naming ginagawa 'to. Nagrereport kami ng mga updates tungkol sa paglalakbay namin para naman may alam ang mga tao sa Earth sa kung ano na ang nangyayari sa amin dito sa space.

“Good morning, everyone. Today is the 5th Day of the second attempt to find a habitable planet. We are the first batch, and riding the Andromeda 01583. We detected no hindrance to our journey. We will land on the planet where the first team landed. The landing is estimated to be only six to nine hours, Earth’s time.” Pagsasalita ni Mark sa headphones.

Tahimik lamang ang lahat at nakikinig sa report niya. Isa-isa na ring nagreport ang iba pang kasamahan ko. Nang ako na ang magsasalita ay bigla na lamang tumunog na may kasamang kulay pulang ilaw ang pwesto ko.

Nanlaki ang mga mata ko at agad na ring tiningnan kung ano ang problema. Pansin at dinig ko rin ang pagpapanic ng mga kasamahan ko at maging ng mga tao sa Earth, maliban na lamang kay Mr. Martino at Mark. Kalmado lamang silang hinihintay ang sasabihin ko.

Nang makita ko kung ano ang problema ay agad akong napatingala. “There’s a problem on the fuel tank 1. There’s a hole detected. The fuel is decreasing rapidly. I need to go out and fix it.” Saad ko bago tinanggal ang headphones at seatbelt ko.

“Hold up, 006.” Napatigil ako nang magsalita si Mark. “Kailangan mo ng kasama. Mahirap ang mag-isa sa labas. 003, go with her.”

Agad namang tumango si Dave at akmang tatayo na pero pinigilan ko siya. Muli akong bumaling kay Mark. “No, I can handle it. This is my job.” Paninindigan ko.

Ilang sandali pa kaming nagsukatan ng tingin bago siya malakas na napabuntong hininga. Nang umiwas siya ng tingin ay tuluyan na akong umalis sa control room.

Dumiretso ako sa storage room para isuot ‘yong suit na kailangan sa paglabas ko. Nandito rin sa storage room ang daan palabas ng spaceship. Isa iyong maliit na kwarto na may dalawang pinto. Isa papasok sa storage room, at isa palabas ng spaceship. Pagpasok mo roon ay kailangan mo rin agad iyong isara bago mo bubuksan ang pintuan palabas ng spaceship.

Agad akong nakarinig ng mga boses nang maisuot ko na ang helmet ng suit ko. It is connected to the spaceship’s communication system. 

“006, you need tools to patch up the hole. Fix the whole first then you can go back inside to get the fuel. You can’t refill it on the inside.” Rinig ko si Mr. Martino.

Napairap ako. Alam ko na kaya ‘to. Ilang beses na akong nag-train para rito ‘no. “I already know what to do, Sir. This was part of my training.” Sinubukan ko pa ring magtunog magalang.

Chill, girl. Mapapahamak na naman ata ako dahil sa mga ganitong kilos ko. Ang tigas din kasi ng ulo ko minsan... madalas. Hehe.

Nang makuha ang lahat ng kailangan kong tools ay agad na akong lumabas ng storage room at pumasok sa maliit na kwarto roon. Nang maisara ko ito ay agad ko nang pinindot ang button to disable the gravity in the room. Nang mapindot ko ito ay agad na akong lumutang sa ere. I immediately press the button to open the door that leads to the infinite space.

“006, are you okay?” It was Mark. His voice is gentle yet authorative.

“I’m fine. Nakalabas na ‘ko.” Saad ko. 

Agad akong humawak ng mahigpit sa bawat handle bar na nadadaanan ko papalapit sa nabutas na fuel tank. Hindi ko pa alam ang dahilan ng pagkabutas nito. Ang hiling ko lang ay sana hindi iyon grabe.

I sighed heavily. Naginhawaan ako nang makitang hindi naman masyadong malaki ang butas sa fuel tank. Pansin ko rin ang isang may katamtaman ang laking bato malapit sa fuel tank. So this is the culprit. Mahina at mabagal ko 'yong sinipa palayo dahil na rin sa bigat ng katawan kong nakalutang.

“Ikaw pala, ah. Manigas ka riyan.” Parang batang away ko sa bato. Nagpalutang-lutang na 'to ngayon palayo sa spaceship at patungo sa kawalan.

“Who are you talking to, 006?” Halos sabay na tanong ni Mark at Mr. Martino. Grabe, para silang mag-ama. Baka naman related sila? Hmm, tanungin ko nga minsan ang mga kasamahan ko. Geez, nahawa na ata ako sa pagiging chismosa ni May.

“I’m talking to myself, Sir.” Sagot ko habang inaayos 'yong tools na dala ko.

Mahina akong natawa nang marinig kong nagsalita si Josh, “Weird,” Sabi niya.

Binilisan ko nalang ang pag-aayos ng butas sa fuel tank. Mas idinikit ko rin ang sarili ko sa spaceship. Kung hindi kasi ay siguradong titilapon ako palayo rito. Ayoko namang magpalutang-lutang dito habang buhay, ‘no. Sayang ang ganda ko kung hindi makakaabot at makikita ng panibagong planeta.

"Update, 006." Pagsasalitang muli ni Mark sa headphones.

"The hole is already seventy percent ready. Kaunting oras na lamang at maaari na tayong magpatuloy sa paglalakbay. Lalagyan ko nalang ng fuel pagkatapos." Sagot ko naman.

Makalipas ang ilang minuto ay tagumpay ko nang natakpan ang butas sa fuel tank na gawa ng isang asteroid. Agad na rin akong bumalik sa loob ng spaceship para kunin 'yong isang gallon ng fuel. Sa palagay ko'y dalawa o tatlong gallon ang kailangan para kahit papaano'y maging seventy-five percent ang fuel.

Agad na napakunot ang noo ko nang maabutan ko si Dave sa storage room. "What are you doing here?"

"I'm here to help you, let's go," Aniya at nagbuhat na ng dalawang gallon. Agad ko siyang pinahinto.

"Mark, kaya ko na ngang mag-isa." Reklamo ko sa headphones.

"It was my order, 006. Please understand, hindi mo kakayanin 'yan ng mag-isa." It's Mr. Martino.

"Sir, kaya ko nga ho. Kaya ko ho, promise."

"You're wasting too much time, 006. Sumunod ka nalang." Si Mark.

"But sir—"

"006, you're one week suspended for disobeying your senior. Narinig ko na noon na talagang matigas nga raw ang ulo mo. I thought your seniors are just exaggerating, but no, you just prove them right. I'm disappointed. Very disappointed."

I cursed inwardly at nagmamartsang kinuha na lamang iyong isang gallon. Ito talaga ang pinakamahirap para sa 'kin, ang pagsunod sa mga may authority o may mas mataas na pwesto sa 'kin. 

Hindi ko alam kung saan ko 'to nakuha. Masunurin naman sa seniors nila noon ang mga magulang ko. O baka kaya ako ganito ay dahil wala akong mga magulang na sinusunod habang lumalaki ako. Sina Mara at May lang kasi ang kasama ko sa halos buong buhay ko. Eh hindi naman namin tinuturing ang isa't isa na mga magulang namin eh. We're best friends, and sisters. They're with me in every step of the way. They supported me all throughout. Kahit ano pa ang gawin ko noon sinusuportahan nila ako. Pwera nalang kung makakasama sa akin 'yong ginagawa ko. Kaya siguro ganito ako...

Naging madali ang paglalagay namin ng fuel sa tank. Ayoko mang aminin pero talaga ngang napabuti ang pagsama sa akin ni Dave sa labas. Siya ang may hawak sa dalawang gallon habang ako naman sa isa. Siya rin ang naglalagay ng fuel sa tank at inaalalayan ko na lamang siya.

Pagbalik sa loob ay tahimik na lamang akong naupo sa pwesto ko at nakinig. Muli pa kaming pinaalalahanan ni Mr. Martino tungkol sa authority at pagsunod sa mga mas nakatataas sa amin. Sinermonan niya rin ako saglit at nagsabing sana raw ay ayusin ko na ang ugali ko. Masyado raw akong nagmamataas. Sana raw maisip kong tao pa rin naman daw ako at nagkakamali at may mga hindi kayang gawin ng mag-isa.

Alam ko naman 'yon. Kaya lang kasi... hindi ko alam, baka... baka nasanay lang talaga akong gawin ang mga bagay ng mag-isa. Kahit naman kasi kasama ko sina Mara at May ay mas pinipili kong kumilos mag-isa. Magtrabahong mag-isa. Kumayod mag-isa. Kumita mag-isa. 

Pinipilit ko ang sarili kong gawin ang mga 'yon ng mag-isa. Hangga't kaya kong hindi sila pakilusin, ako lang talaga ang kikilos. Ayokong malayo sila sa akin at matulad sa mga magulang ko. Sila nalang ang pamilya ko.

Sighs. This will going to be a long, long journey.

----