Chapter 1

“Why are we here?” Rinig kong tanong ng kung sino.

Sa tingin ko ay isa siya sa mga taga gobyerno na pinatawag. Nagpatawag kasi ng pagpupulong ang mga scientist, meteorologists, at iba pang mga may alam sa nangyayari sa mundo dahil may importante raw silang sasabihin sa aming lahat. We call them the “seniors”.

Habang nag-uusap-usap sila ay nakayuko lamang ako habang naglalaro ng Dumb Ways to Die. Ang tanging laro noong 2000’s na buhay pa rin hanggang ngayon sa taong 3025.

Ang dami nang nagbago sa mundo. Sabi ng mga magulang ko noong nabubuhay pa sila ay ang pinakamatinding naranasan daw ng mga ninuno nila ay iyong pandemiya. Coronavirus daw ang tawag do’n.

Hindi ko man alam ang totoong nangyari noong mga panahong ‘yon, alam ko naman kung gaano itong nakaapekto sa mundo ngayon.

Mas naging high-tech na ang mundo ngayon. Noon daw kasi ay hindi sila nakakalabas ng mga bahay nila dahil sa pandemiya kaya palaging teknolohiya ang mga ginagamit nila sa pakikipagkomunikasyon.

Maging ang bansa nating Pilipinas na palaging nahuhuli sa mga pagbabago noon ay nakakasabay na sa ibang bansa ngayon.

 

Ang problema nga lang, dahil sa mga pagbabago ng mundo sa paglipas ng panahon ay siya namang pagkasira ng planeta natin. 

Unti-unti nang nauubos ang mga puno dahil sa mga gusaling pinapatayo ng mga kompanya. Ang mga anyong tubig naman katulad ng mga sapa, ilog, at dagat ay madalas nang madumi o di kaya nama’y tuyo.

In other words, the Earth is slowly becoming uninhabitable.

Sa isiping ‘yon nagsimula ang pagbuo ng association na kinabibilangan ko ngayon. Ang Habitable Planet Search Association of Earth o mas kilala sa acronym na HPSAE. Layunin naming maghanap ng maayos, ligtas at Earth-like planet na maaaring tirhan ng lahat.

Alam naming mahirap at maaaring imposible, lalo pa’t maging ang Mars na minsa’y naging kandidato bilang pangalawang Earth ay hindi na rin maaaring tirhan ngayon, pero kailangan naming subukan. Whatever it takes, we need to find a habitable planet for everyone.

Napaangat ang tingin ko nang marinig ko ang pinag-uusapan nila. Nagsimula na kasing tumaas ang mga boses nila kaya nakuha na nila ang atensiyon. Itinigil ko na rin ang paglalaro ko para mas makapagfocus ako sa pinag-uusapan nila.

“What do you mean we have to hurry now? Ano ba ang nangyayari?” The Philippine President, Mr. Dennis Romero, furrowed his brows in question.

Napataas na rin ang kilay ko. Wala rin akong alam sa nangyayari. Hindi naman kasi ako senior at mas lalong hindi mataas ang posisyon ko rito kaya huli rin akong nakakasagap ng balita. Isa ako sa mga maglalakbay sa kalawakan kapag may pagkakataon na. Kami ang mga tangang magbubuwis ng buhay, maihanap lang ng panibagong planeta ang lahat.

Sa trabahong ‘to, ang isang paa namin ay nasa hukay na.

“We have to do it now. Our water is running out, as well as our food. We also found out something. There’s a huge asteroid approaching our planet.” Sabi no’ng taga ibang bansang senior. Nasa main office sila ng HPSAE sa America pero parang nandito na rin sila dahil sa mga hologram nila.

Muling napuno ng bulungan ang apat na sulok ng silid. Napaayos na rin ako ng upo. Mahirap nga ‘to. May asteroid na kasing pinag-uusapan. Kailangan na naming umalis.

“An asteroid?! Bakit hindi niyo ipinaalam sa amin ito?!” Galit na sigaw ni President Romero sa mga seniors ng Pilipinas.

“Pinapaalam na po namin sa inyo ngayon, Mr President. Kanina lang din po namin nadetect ang asteroid na paparating. Wala tayong dapat ipangamba dahil malayo pa naman ang asteroid at maaari pang mag-iba ito ng direksiyon. At isa pa, hindi rin mabilis ang takbo nito.” Mahinahong saad ng isa sa mga seniors.

“At paano kung hindi ito mag-iiba ng direksiyon?! Ano ang pinaplano ninyong gawin?!” Tanong naman ng isa sa mga senador.

Napapangiwi nalang ako. Ayoko talaga sa maiingay.

“Again sir, you don’t have to worry. Ngayon ay hinihiling kong ihanda na ninyo ang mga kagamitan ninyo sa nalalapit na evacuation. Dalhin niyo lamang ang sa tingin ninyo’y importante at mapakikinabangan. Kami na ang bahalang magsabi sa mga mamamayan.” Muli ay mahinahong aniya.

Walang nagawa ang mga miyembro ng gobyerno at tumalima na lamang sa sinabi ng seniors. Naiwan naman ako kasama ang iba pang mga seniors at kagaya kong manlalakbay. Searchers ang tawag sa amin.

“Searchers, ihanda niyo na rin ang mga kagamitan at maging ang mga sarili ninyo. Bukas na bukas din ay magsisimula na ang paglalakbay ninyo.”

Muling napuno ng bulungan ang paligid sa oras na umalis na ang mga seniors. Kaming mga searchers nalang ang natitira. Pansin ko ang takot, kaba, at pangamba sa kanila.

Hindi ko maintindihan pero… wala akong maramdamang nikatiting na takot. Tanging excitement lang.

Taas-noo akong lumabas sa silid na iyon at dumiretso sa bahay na inuukupa ko kasama ang dalawa kong kaibigan. 

Kalawakan, here I come.

---

Muli kong tiningnan ang mga bitbit ko at sinigurong wala na akong naiwan. Today is the day. I’m finally leaving Earth to find a new, habitable, and healthy planet.

Dalawampu’t apat kaming searchers na nagtrain para rito, pero anim muna ang aalis ngayong araw para maghanap ng planeta. Kasali ako sa unang batch. 

Pinaghirapan ko na makasali sa unang batch. I trained hard, almost everyday. Kahit hindi na nag-iinsayo ang iba ay nag-iinsayo pa rin ako.

I came this far. At gagawin ko ang lahat maituloy lamang ang bagay na nais ding gawin ng mga magulang ko noon. Ang makahanap ng panibagong planetang magiging pag-asa ng lahat. Ang planeta kung saan may naglalarong mga bata, at nagsasayang mga matatanda.

“Okay na ba ang mga gamit mo?” Napaangat ang tingin ko sa nagtanong. Pilit niyang pinipigilan ang mga luha niya.

Mahina akong natawa bago itinaas ang mga braso ko, iniimbitahan siya sa isang yakap. Patalon naman siyang yumakap sa ‘kin. Muntik pa kaming natumbang dalawa. Hanggang sa nagsimula na siyang umiyak.

“Mag-iingat ka ro’n, ah? Kung may alien man, alam kong hindi ka matatakot do’n. Sila pa ata ang matatakot sa’yo, ‘e. Pero seryoso, ah. Mag-ingat ka! Ako mismo ang gugulpi sa’yo kapag pinabayaan mo ang sarili mo ro’n!” Umiiyak na aniya.

“Oo na, Mara. Ito naman, hindi naman ako mamamatay. Magkikita pa tayo sa susunod na mga araw, o kaya ay linggo, o buwan. Basta magugulat ka nalang magkakasama na ulit tayo.” Saad ko habang hinahaplos ang buhok niya.

Sa kanilang magkambal si Mara talaga ang masiyadong iyakin, habang si May naman ang matatag at ang ate.

“Asan nga pala si May?” As if on cue, narinig ko ang pamilyar na mabagal na mga yabag ni May.

Humiwalay ako sa pagkakayakap ko kay Mara at nilingon ang papalapit na si May. She showed me her usual smirk. 

“Ingat ka. Ireserve mo ‘ko ng alien guy, ah? May jowa naman na ‘yang si Mara kaya ako nalang hanapan mo.” I rolled my eyes. Sinasabi ko na nga ba. Ang babaeng ito talaga.

"Hindi ko jowa 'yon, 'no!" Singit pa ni Mara pero inarapan lang siya ng kakambal niya na siya namang ikinatawa ko. 

“Oo na. Yakap naman d’yan, para ka namang others.” Pagbibiro ko.

She rolled her eyes, but hug me nonetheless. Sinulit ko ang natitirang oras ko kasama sila. Hinatid pa nila ako sa headquarters. May naghihintay kasing helicopter do’n para sa amin.

Dadalhin nila kami sa main office ng HPSAE sa Amerika. From there, we’ll ride our assigned spaceship to the unknown.

Honestly, a part of me is scared, but not for myself. Ang ikinatatakot ko ay ang mawala at maiwan sina Mara at May. Hindi ko alam ang bubungad sa amin sa paglalakbay na ‘to, pero ginusto ko ‘to. Ginusto kong mapabilang sa industriyang ‘to. At ginusto kong mabigyan ng maayos na tirahan ang dalawang taong natitira kong pamilya. Para sa kanila ‘to.

My parents and theirs were also Searchers like me. At nawala sila sa kalawakan, leaving us behind in this damn planet. Simula noon ay magkakasama na kaming namuhay tatlo. 

Ibinenta ko ang bahay namin para may panggastos kami sa pang-araw-araw at tumira na sa bahay ng magkapatid.

It was hard. Living independently like adults. Sobrang hirap ng adjustments, lalo pa’t mas lalo ring nag-iiba ang mundo sa pagtagal ng panahon.

Pinili kong maging Searcher kagaya ng mga magulang namin para maintindihan ko kung bakit kinailangan nila kaming iwan. Bakit hindi nalang sila nanatili at inalagaan kami? Bakit pa sila umalis? Bakit hindi sila nakabalik? 

Noong mga panahong nagt-training pa ako, unti-unti kong naintindihan kung bakit ganoon na lamang nila kagustong maghanap ng bagong planeta. Katulad ng nararamdaman ko ngayon, gusto ko ring malagay sa maayos sina Mara at May. 

Alam kong ganyan din ang iniisip ng mga magulang namin noong mga panahong iyon. Gusto nilang makahanap ng planeta para mailagay sa maayos ang kinabukasan namin.

Kaya ngayon, gagawin ko ang lahat makahanap lang ng maayos na planeta. Gusto kong masigurong may maayos at ligtas kaming tirahan tatlo. ‘Yong tipong magtatagal kami ro’n hanggang sa huling hininga namin.

“Searchers, attendance!” Sigaw ng head namin.

Nagsimula na siyang tawagin ang mga pangalan namin together with our numbers. That’s how they’ll going to address us.

“Mark Angelo Schofield, 001!” Sigaw ng head namin.

A tall guy with gentle features stepped forward and shouted, “I’m here, Sir!” 

Nagsunod-sunod pa ang pagtawag niya  sa amin. Sa bawat pangalan ay may umaabante at nagpapakilala. Ang grupo namin ay may tatlong babae at tatlong lalaki. Gano’n din ang ibang grupo. Ang dalawa pang lalaking kasamahan namin ay sina Josh, 002, at Dave, 003. Ang pinakamatangkad naman sa’ming mga babae ay si Lei, 004. Ang pinakamaputing babae naman na medyo may katangkaran din ay si Rina, 005. At ako, si Tyria Petreon ay si 006.

Ang pinagbasehan ng ranking ay ang otoridad at leadership na ipinapakita ng searcher. Nakakahiya man kasing sabihin, pero madalas kasi akong reckless at hindi pa masyadong sumusunod sa rules. Kaya ako ang panghuli sa batch namin. Pero kung pag-uusapan ang galing, pantay-pantay lang kaming anim.

Saglit pang nagbilin ang head namin bago niya kami dinismiss. Sa isang iglap ay narinig na namin ang tunog ng helicopter.

Napatingala ako sa langit, tinatanaw ang paparating na helicopter. Sana magawa namin. Kailangan naming mapagtagumpayan ‘to.

“Let’s go, 006.” Napalingon ako sa nagsalita. Si Mark, 001. Napatango ako at binitbit na ang bag ko bago sumunod sa kanila.

Sinalubong namin ang helicopter at agad na ring sumakay dito nang maglanding ito sa tapat namin. Dalawang dayuhang sundalo ang bumungad sa amin sa loob ng helicopter. Inalalayan nila kami at kinuha ang mga bagahe  namin. Umupo na ako sa tabi nina Lei at Rina habang nasa tapat namin ang mga lalaki. Ang isang sundalo ay tumabi sa piloto sa harap at ang isa ay nakatayo lamang sa gilid ng helicopter habang nakahawak sa upuan ng boys. Nakatanaw ang kalahati ng katawan niya sa labas ng helicopter.

Napaiwas ako ng tingin nang bigla kong maisip na baka malaglag siya sa pwesto niya. Diyos ko, ako ang natatakot sa pwesto niya!

“Listen,” Sabay-sabay kaming napalingon ng mga kasamahan ko sa sundalo. Mabuti na lamang at tuluyan na siyang pumasok sa loob ng helicopter. Nakahawak ang kamay niya sa isang handle bar habang nakatayo siya sa harapan naming lahat.

“The second batch of searchers will only follow you on the outerspace the moment you’ll report that you’ve found a possible habitable planet. They will come together with some scientist to check whether the planet you’ve chosen is really habitable. Mas matagalan sila ‘cause they’re a bit heavier than all of you.” Nagulat ako nang magtagalog siya. Medyo slang nga lang. Sabay-sabay naman kaming napatango. 

--

This is it. Tanaw ko agad ang malaking gusali ng HPSAE. Ang gusali ay pinaghalong kulay puti, itim, at pula.

My hair is on a high ponytail, pero may mga takas na hibla ng buhok ang nililipad ng hangin. Hinayaan ko lang ang mga ito habang nakatitig sa mga taong naghihintay sa amin sa baba.

---