Chapter 7

Hindi makapaniwala si Angela sa nakikita niya ngayon. Parang gusto na lang niyang bumalik sa classroom nila at hindi na lumabas. Wrong move pala ang naisip niyang bumili ng pagkain sa recess. Tama nga ang hinala niya na may gagawin na naman na naman ang kaibigan niya dahil hindi ito pumasok sa first subject nila. Eh kailanman ay ayaw talaga nitong um-absent dahil gusto nitong matataas ang grade nito. At kanina nga ay hindi ito pumasok.

Pagkalabas niya sa building ay sinalubong sila ng mga makukulay na balloons na nakatali sa mga upuan, may mesa na puno ng chocolates at bulaklak, at higit sa lahat—isang malaking banner na may nakasulat na:

"SORRY GEL, FRIENDS FOREVER?"

Parang gusto niyang lamunin ng lupa sa sobrang kahihiyan. Narinig niya pa ang mga pasimpleng hiyawan ng mga estudyanteng nakapaligid.

"Omgg, ang sweet!"

"Grabe, effort!"

"Sana all!"

At syempre, hindi mawawala ang mga bulungan na halos maulinig niya ang pangalan niya.

Parang gusto na lang niya ulit bumalik sa classroom nang makita ang kaibigan niya.

Si Heart, nakatayo sa gitna, hawak-hawak pa ang isang malaking stuffed toy na kulay pink. Nakangiti itong parang proud na proud sa sarili, na para bang isang bida sa teleserye na naghihintay ng standing ovation. Malaki pa ang ngiti nito nang makita siya. Samantalang siya ay hiyang-hiya sa ginagawa nito. Napatitig na lang siya dito na walang emosyon, hindi na niya talaga alam kung ano bang dapat gawin sa kaibigan niya.

Kung wala lang talaga itong kapatid na hambog, baka okay pa sila hanggang ngayon. Okay naman talaga sana kung hindi lang siya takot sa kapatid nito.

"Gel!" tawag nito sa kaniya sabay kaway. "This is for you!" Proud na proud pa nitong sabi. Para itong bata na pinapakita sa nanay nito ang mga stars na nakuha sa school.

Halos pumutok ang sentido niya habang tinitingnan ito. May gana pa talaga itong tawagin siya para ipakita ang kahihiyan na ginawa nito. Nilapitan niya ito agad, halos pabulong pero ramdam ang inis sa boses niya. Gusto niya itong kaladkarin palabas pero syempre ayaw niya rin na mapahiya ito kahit nakakahiya naman talaga.

"Heart, ano ba 'to? Bakit mo ba ginagawa to? Mas lalo mo lang pinapainit ang issue eh."

Ngumisi lang ito na parang walang narinig. Magkaiba talaga si Heart at ang kuya nitong ginagawang issue ang lahat. 

"Peace offering! Friends na ulit tayo, diba? Promise, hindi na ako gagawa ng kalokohan. Last na to." At alam naman pala nitong kalokohan ang ginagawa nito ngayon. "Please, bati na tayo."

Gusto niyang sabunutan ang sarili. Peace offering daw? Sa harap ng buong university? Hindi na ito simpleng kalokohan—ito ay open declaration ng gulo! Gulo against sa kuya nitong pinagsakluban yata ang langit at impyerno!

Napatingin siya sa paligid. Lahat sila nakatitig, nakangiti, kinikilig, may mga kumukuha pa ng litrato. Para siyang isang contestant na hindi alam na sumali pala siya sa contest. Pero may isang tao siyang hinahanap na sana hindi niya makita, walang iba kundi ang kuya ng kaibigan niya..

At bago pa siya makapag-react ay biglang nag-ingay ang paligid.

May malakas na yabag na papalapit na naglikha ng sunod-sunod na bulungan. At yon ang kinakatakutan niya.

"Si Brian 'yon..."

"Omg, Kuya ni Heart!"

"Ang gwapo!"

Parang biglang tumigil ang mundo niya. At ayun na nga, dumating si Brian, naka-puting polo lang at dark slacks, pero iba ang dating. Para bang isang eksenang pinadala lang para dagdagan ang kahihiyan niya. Ito na nga ba ang sinasabi niya. Mabilis na kumalat ang ginawa ni Heart ngayon at nakarating agad sa kuya nito. Ang bilis talaga ng chismis!

Napatingin siya kay Heart na para bang nanghihingi siya ng tulong pero bigo naman siya. Biglang nag-shrink ang ngiti nito na parang batang nahuli sa kalokohan. Bata na hindi alam kung paano ayusin ang gulong nilikha nito.

Pero imbes na pagalitan nito ang kapatid, lumapit si Brian diretso sa kaniya. Ang lakas ng kabog ng dibdib niya. Hindi dahil sa kilig kundi dahil alam niyang may malaking eksena na namang mabubuo. Kahit nanginginig ang kamay ay hinawakan niya si Heart. Kung ano mang gawin ng kuya nito ay handa na siyang tumakbo para makalayo dito, at isasama niya ang kaibigan niya.

"Enough, Heart," malamig ang tono nito pero hindi naman sumisigaw. "Ako na."

Lahat ng tao napasinghap. Parang narinig ng lahat ang sinabi nito. Tumahimik kasi ang paligid nang magsalita si Brian na para bang dapat pakinggan ng lahat ang sinasabi nito.

At bago pa siya makatanggi, hinawakan nito ang kamay niya. Mainit, mahigpit, at parang sinelyuhan ang lahat ng tsismis na umiikot. Natahimik ang lahat at hinihintay ang susunod na sasabihin nito. Iba talaga ang isang Brian Del Rio.

Napatingin siya rito at halatang nagulat. "Ikaw ang nag-utos kay Heart?" hindi niya makapaniwalang tanong dito. Impossible!

Tumango ito at seryosong-seryoso ang mukha na sinagot siya. "Oo. Gusto lang kitang ligawan, Angela. Matagal na."

At ayun na nga ba ang sinasabi niya.

Halos sumabog ang paligid sa kilig. May mga nagsigawan ng "Ayyyieee!" May nagsipalakpakan pa, at kahit ang prof nila na nadadaan lang ay napangiti at pinapakita talaga na kinikilig. Para bang lahat ay naniniwala sa napapanood nilang eksena.

Pero siya?

Hindi makapaniwala at pakiramdam niya niloloko siya. Hindi niya maramdaman ang kilig na nararamdaman ng mga taong nakapaligid sa kanila. Hindi niya mahanap yon.

Tumingin siya kay Heart na biglang napayuko, tila nawala ang sigla. Nararamdaman din siguro nito ang ginagawa ng kuya nito. Kung meron mang mas nakakakilala kay Brian, walang kundi ang mismong kapatid nito. At alam niya na alam din nito na hindi totoo ang sinasabi ni Brian.

At heto si Brian, hawak pa rin ang kamay niya habang ang lahat ay kinikilig at naniniwalang totoo ang lahat. Napailing na lang siya kasi sa loob-loob niya, isang tanong ang paulit-ulit na nag-e-echo.

Ginagawa lang ba niya 'to para protektahan si Heart sa kahihiyan?

Natatakot siguro itong baka maging laman na naman ng chismis ang kapatid at maging usap-usapan pa na baka tomboy talaga ito. Pinilit niyang binabawi ang kamay pero lalo lang hinigpitan ni Brian ang pagkakahawak. Lumapit pa ito ng kaunti at bumulong sa kaniya.

"Simula ngayon, ako na. Ako na ang manliligaw sayo, naiintindinhan mo?"

Halos hindi siya makahinga, tila sumisikip ang dibdib niya. Kahit gusto niyang sabihin dito na hindi niya naiintindihan pero wala siyang lakas ng loob na sabihin iyon. Mas pinili niyang manahimik para na rin matigil tong eksenang to. 

Ang lakas ng sigawan ng mga tao sa paligid, parang nasa isang concert. Pero siya, pakiramdam niya para siyang nasa isang kulungan na hindi makaalis. Gusto na niyang matapos ang kalokohang to at isipin na lang na isa itong bangungot. Hindi niya gustong maging ganito ang unang panliligaw na mararanasan niya.

Kinagabihan, habang nakahiga siya sa dorm bed niya, hindi pa rin mawala sa isip niya ang mga nangyari.

Paulit-ulit bumabalik ang eksena. Ang banner. Ang balloons. Ang mukha ni Heart na pilit pa ring nakangiti kahit halatang hindi na totoo. At ang kamay ni Brian na mahigpit na humahawak sa kaniya.

Hindi niya alam kung alin ang mas matimbang—yung kaba, yung hiya, o yung guilt.

Pagpasok niya sa library kinabukasan, halos matunaw siya nang makita si Heart doon, nakatungo, hawak ang isang bukas na libro pero hindi naman nagbabasa.

Nagtagpo ang mga mata nila sandali. At sa tingin pa lang, alam niyang sugatan si Heart. Siguro nakokonsensiya ito sa ginawa nito na naging dahilan pa ng isang pagkukunwaring panliligaw. Alam nitong may ginawa itong mali sa kaniya pero hindi lang nito masabi sa kaniya.

Napayuko siya agad, hindi niya kayang panindigan ang tingin nito.

At sa bawat hakbang niya palayo, lalong lumalakas ang tanong sa isip niya:

Ano ba talaga ang laro ng magkapatid na 'to?

At higit sa lahat...

Handa ba siyang maging parte noon?