CHAPTER THREE

Zach, eyebrows furrowed whe he saw Japeth. Nasa loob na ito nang kanyang bahay. Malaki ang kanyang hakbang palapit sa kaibigan.

“Dude, bakit hindi mo man lang sinasabi sa ’kin na may maganda ka palang kasama rito? Sana pala may rason na akong araw-arawin ang pagdalaw sa ’yo,” nakangising bungad agad ni Japeth pagdating ni Zach mula sa opisina. Mas lalong napakunot ang noo ni Zach sa sinabi nito.

“At sino'ng nagsabi sa'yo na basta-basta ka nalang pupunta rito sa pamamahay ko? You shouldn't be here lalo na at wala ako rito,” iritado niyang sagot. He knows that he sounds rude, pero hindi niya maitago ang inis na nararamdaman.

Hindi rin niya maintindihan ang sarili niya, bakit ba ayaw niya sa ideyang may ibang lalaking nakakasalamuha si Amara? When infact, for the first place hindi niya gustong makakasama ang dalaga. Pero ngayon tila takot siyang may ibang lalaki na nakakita sa dalaga.

“Woah! Come on, Dude. Kaibigan mo ako. Natural lang na bisitahin kita. Lalo na ngayon na may magandang dalaga ka palang kasama rito,” hindi pa rin nawaglit ang ngiti sa labi ni Japeth. Matagal na silang magkaibigan kaya hindi siya natinag sa ipinapakitang ugali ni Zach.

Sinalubong ng tingin ni Japeth si Amara na kararating lang mula sa kusina, may tangan na basong juice. At kapag kuway maagap nitong tinulungan ang dalaga.

“Narito na po ang juice Ja—,” hindi naituloy ang sasabihin ni Amara nang makita ang madilim na anyo ng kanyang amo. Pero kampante naman siyang hindi magagalit sa kanya si Zach dahil kaibigan naman nito si Japeth.

“Señorito, nandiyan na pala kayo. Pinapasok ko na po si Sir Japeth. Sabi niya magkaibigan daw kayo. Gusto mo ba ng ju—” muling nabitin sa ere ang boses ng dalaga nang kaagad nitong pinutol ng lalaki.

“No need. Hindi ako mahilig sa juice,” hindi pa rin nawala ang pagkainis ng lalaki lalo pa at nakikita niyang comfortable si Amara sa presensiya ng kaibigan.

“Pa-pasensiya ka na señorito. Hindi ko alam..Ano ba ang gusto mo?” natatarantang wika ng dalaga.

“Iba kasing juice ang gusto ng señorito mo,” natatawang sabat ni Japeth. Mabilis naman na naibato ni Zach ang unan sa kaibigan.

“Ano'ng juice naman ang gusto mo, Señorito?” inosenting tanong ng dalaga. Napailing si Zach. Hindi siya sanay na gano’n ka-inosente ang mga kilos ni Amara. Kilala niya si Japeth, best friend niya ito at kilala niya ang galawan nitong lalaki lalo na sa mga babae.

“Go. Lock yourself in your room. Don’t come out unless I tell you,” madiin niyang utos.

“B-bakit po, señorito?” naguguluhan naman ang dalaga sa kanyang utos.

“Go!” ulit niya nang hindi pa rin ito kumikilos.

Mabilis na inilapag ni Amara ang baso sa mesa at nagmadaling pumasok sa silid. Napabuntong-hininga si Zach, at saka hinarap si Japeth.

“Relax, Dude. Masyadong mainit ang iyong ulo. You scared her. Hindi niya deserve tratuhin nang gano’n,” paalala ni Japeth. Hindi rin nito gusto ang ginawa ni Zach kay Amara.

Lalong sumidhi ang inis ni Zach. How dare he tell him what to do?

“Don’t lecture me. Alam ko ang ginagawa ko,” malamig niyang tugon. At inisang lagok ang isang basong juice. Nagsinungaling lang naman siya kanina sa dalaga na hindi siya umiinom ng juice. Tinapik ni Japeth ang balikat niya, marahil ramdam na rin ng kanyang kaibigan na wala siya mood.

Mariing naipikit ni Zach, ang kanyang mga mata. Para pakalmahin ang sarili. He admit, na hindi siya dapat umasta ng ganito. Pero napamulagat siya sa susunod na sinabi nito.

“May kunting problema lang sa opisina kaya mainit ang ulo ko,” ulit niya. Napatango naman si Japeth.

“Alam mo, kung hindi ko lang alam kung gaano mo kamahal si Rain, Iipin kong may gusto ka kay Amara.”

Umupo si Japeth sa couch habang umiiling.

Tinapunan siya ni Zach ng matalim na tingin.

“I’m not like you na walang pinipili, Moron,” balik niya.

Napangisi si Japeth sa kanyang sinabi. Ngunit kaagad din naging seryoso ang mukha.

“But seriously, Dude… I think I’m in love with Amara. Iba siya. Tipo siyang babaeng gusto mong protektahan. Tinamaan ako, Dude,” seryoso nitong sabi.

Kusang lumipad ang kanyang kamay at hindi napigilan batukan ang kaibigan.

“Tigilan mo nga ako. Hindi bagay sa ’yo. Kilala ko history mo sa mga babae. At isa o dalawang oras pa lang kayong nagkakilala, in love ka na agad?”

“I know, pero this time seryoso ako. Kaya humihingi ako ng permiso. Gusto kong ligawan si Amara.” Nanlaki ang kanyang mata.

“Ligawan? Do i heard it right?” paninigurado ni Zach.

“Yes, Dude. And I'm dead serious. Mukhang tinamaan na ako ni kupido,”

napasapo si Japeth sa kanyang dibdib at umastang natamaan ito

“No. Hindi puwede. Ayaw ko,” diretsong sagot ni Zach.

Napakunot ang noo ni Japeth.

“Bakit naman?” naguguluhang tanong ni Japeth.

“I’m her guardian. Ibinilin siya sa ’kin ni Lola Olivia. Nandito siya para mag-aral, hindi para makipag-boyfriend,” depensa niya.

“Dude, hindi mo puwedeng diktahan si Amara.”

“Exactly. Ang gusto niya ay makapagtapos. Hindi makipag-boyfriend. Kaya makakaalis ka na, okay?” inis niyang tugon.

“Well, let see," tila may panghahamong wika naman ni Japeth.

Hindi na tumagal si Japeth, pinaalis na siya ni Zach.

Alam niyang ramdam nito ang galit niya, pero wala siyang pakialam.

Hindi niya papayagang ligawan nito si Amara.

Pabalang niyang isinara ang pinto.

“Señorito… umalis na po ba si Japeth?” mahinang tanong ni Amara.

“Japeth? First-name basis agad? Close na kayo?”

Sumiklab na naman ang init ng ulo ni Zach.

“Ganyan ka ba kadaling magtiwala? Hindi mo siya kilala. Paano kung hindi ko talaga siya kaibigan at modus lang niya? Paano kung ninakawan niya ako—o may ginawa siyang masama sa ’yo?” . Tumataas ang boses niya kahit pilit niyang pinipigilan.

“Pe-pero mukhang mabait naman po si— si Sir Japeth,” depensa ni Amara. Nakatungo ang kanyang ulo sa sahig dahil natatakot nitong tingnan ang mukha ni Zach.

“Mukha lang! Maraming ganyan. Mukhang mabait pero demonyo sa loob! Paano kung may masamang nangyari sa ’yo? Kakargahin ko ’yon habang buhay,” ani Zach, mas mahina na ang boses.

Napakagat siya ng labi nang makita ang mga luhang bumagsak sa pisngi ng dalaga.

Agad niyang tinawid ang pagitan nilang dalawa, hinawakan ang baba nito, at itinaas ang mukha.

Nanlalaki ang mga mata ni Amara, tila hindi makapaniwala.

Marahan niyang pinahid ang mga luha nito.

Hindi niya alam kung bakit, pero hinila niya ito papalapit at niyakap nang mahigpit.

At doon niya naramdaman—gumaan ang lahat. Naalis ang stress at inis sa buong araw.

Japeth was right. Amara was the kind of woman you wanted to protect.

“Se-senyorito… hi-hindi na po ako makahinga,” mahina nitong bulong.

“Oh—sorry. I got carried away. Anyway, magpahinga ka muna. Ako na magluluto ng dinner.”

“P-po? Sure po ba kayo?” gulat nitong tanong.

“Of course. Do I look like I’m joking?” natatawa niyang sagot sabay kurot sa ilong nito.

Natuwa siya nang makita ang pag-blush ni Amara.

“Stay here. Tatawagin kita pag tapos na ako.”

Paglingon niyang muli, tinawag niya ulit ito.

“Amara.”

Napahinto naman ang dalaga at lumingon sa kanya.

“Huwag mo nang ulitin ’yon. I don’t want Japeth inside this house again, alo na kung kayong dalawa lang.”

Tumango naman si Amara.

Simula noon, mas naging close sila ni Amara.

Humingi siya ng tawad sa mga inasta niya noon.

Hinahatid-sundo na rin niya ito sa school isang bagay na hindi niya ginagawa kahit kanino.

Pero kilala niya si Japeth.

Hindi ito tumitigil kapag may gusto.

Kaya nang makita niya mula sa malayo si Amara sa gate ng paaralan—kasama ang isang lalaki, may hawak pang bouquet of red roses bigla na namang sumiklab ang selos niya.

His jaw tightened.

His grip on the steering wheel almost hurt.

He hated seeing her with another guy.

Paglapit niya, walang paalam na hinila niya ang baywang ni Amara.

Nagulat ang dalaga.

“Sino siya, Amara?” tanong ng lalaki.

“Ah, si Se—”

“None of your business. Hindi mo kailangan malaman kung sino ako,” putol ni Zach.

Tinarakan niya ng matalim na tingin ang lalaki bago inalalayan si Amara palayo.

“Te-teka, Senyorito! Hindi pa ako nakapagpaalam kay Randy!”

Mas dumilim ang ekspresyon ni Zach.

Diretso siyang naglakad patungo sa kotse, hawak-hawak ang braso ni Amara.

Binuksan niya ang front seat at binuhat itong bigla papasok.

“Bakit mo ginawa ’yon? Ang daming nakakita! Baka ano pa isipin nila!” singhal ng dalaga.

“So what? Wala akong pakialam sa kanila. Kinakahiya mo ba ako, Amara?”

May pait sa boses niya.

Nakita niyang hawak pa rin nito ang bouquet.

Mabilis niya iyong inagaw at hinagis sa likod.

Halos maluha-luha si Amara habang sinusundan iyon ng tingin.

“Bakit? Nanghihinayang ka sa bulaklak?”

“Hindi naman po… First time ko lang pong makatanggap ng flowers. At favorite ko po ang roses,” paliwanag nito.

“Stop calling me Senyorito. Ilang beses ko bang sasabihin? Just call my name,” mariin niyang sagot.

“Don’t worry… kaya kong bumili ng truck-truck na roses. Huwag mong panghinayangan ang bigay ng dugyot na ’yon.”