บทที่ 1 อิตาเลี่ยนวู้ดส์

หวี๋~~~ เสียงไซเรนรถพยาบาลดังขึ้นในช่วงเช้าตรู่แทรกเคล้ากับเสียงโหวกเหวกของเจ้าหน้าที่พยาบาลวิ่งกันขวักไขว่ภายในคอนโดหรูแห่งหนึ่งย่านกลางเมืองมิลานแหล่งเศรษฐกิจของประเทศอิตาลี ด้านล่างคอนโดหรูมีเจ้าหน้าที่ตำรวจนำเชือกมาล้อมกั้นพื้นที่กันไม่ให้ผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาภายในบริเวณ

"ชาล็อตต์! ชาล็อตต์ลูกแม่!" หญิงวัยกลางคนวิ่งตามรถเข็นพยาบาลในขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังเร่งมือเคลื่อนย้ายหญิงสาวที่นอนหมดสติขึ้นรถส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

หน้าห้องฉุกเฉิน ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก

"หมอเสียใจด้วยนะครับ เราพยายามเต็มที่แต่ก็ไม่สามารถยื้อชีวิตเธอเอาไว้ได้ เธอกินยานอนหลับเกินขนาดจนหัวใจวายเฉียบพลัน" นายแพทย์ใหญ่ประจำโรงพยาบาลเอกชนบอกกล่าวกับบรรดาญาติคนไข้ที่ยืนรอด้วยความหวัง เมื่อจบประโยคของนายแพทย์ 'แองเจลิน่า' ผู้เป็นมารดาถึงกับปล่อยโฮออกมาอย่างหนักจนทรุดลงบนพื้น

ท่ามกลางฝนพรำตลอดทั้งวันในช่วงหน้าฝนทำให้ท้องฟ้ามืดครึ้มยิ่งทำให้บรรยากาศเศร้าหมองลง ผู้คนต่างทยอยกลับหลังจากพิธีฝังศพของชาล็อตต์ผ่านไป

"เกิดอะไรขึ้นนะชาล็อตต์" เสียงห้าวทุ้มเอ่ยพึมพำคนเดียว ดวงตาคมกริบแดงก่ำเหม่อมองหลุมขนาดใหญ่ที่ร่างของเพื่อนหลับใหลอยู่ในนั้นและกำลังถูกกลบทับไปตลอดกาล

"นายครับ ฝนกำลังจะตกแล้ว" ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปเอ่ยร่ำลากับมารดาของเพื่อนสาวผู้ล่วงลับแล้วมุ่งหน้ากลับทันที

วันเวลาผ่านไปนานนับเดือน

ณ เมืองมิลาน ประเทศอิตาลี ตึกสิบเจ็ดชั้นเป็นที่ตั้งของสำนักงานบริษัท อิตาเลียนวู้ดส์ ของตระกูลเบลลามี่ ผู้ผลิตเฟอร์นิเจอร์ไม้ส่งขายทั้งในและต่างประเทศ อีกทั้งยังมีโกดังแยกผลิตต่างหากซึ่งอยู่ห่างออกไปทางชานเมืองราว 2 ชั่วโมง ธุรกิจนี้ถูกส่งต่อมาจากรุ่นสู่รุ่นจนกระทั่งผู้บริหารคนปัจจุบันคือ แซม เบลลามี่ ทายาทรุ่นที่ห้าและเขายังมีน้องสาวซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งมารดาอีกคนหนึ่งแต่ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่ยังเด็ก

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าส้นสูงวิ่งกระหืดกระหอบมาขึ้นลิฟท์ให้ทันเวลา

"เฮ้อ~เกือบไม่ทัน" เสียงหวานเอ่ยพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดวงตากลมโตเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือก่อนจะกวาดมองผู้คนที่ทยอยมาเข้างาน มือบางถือโน๊ตบุ๊กพร้อมด้วยกระเป๋าสะพายแบรนด์ดังใบโปรด เธอกาแฟจิบให้สดชื่นพร้อมทำงาน

'ช่อพิกุล พิมพิศาล' หญิงสาววัยยี่สิบห้าปีเพิ่งเรียบจบปริญญาโทด้านเศรษฐศาสตร์ก่อนจะเข้ามาทำงานที่บริษัทของครอบครัว วันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มงานเธอเกือบจะมาสายเพราะรถติด

ใบหน้าสวยหวาน ผิวขาวอมชมพูเข้ากับใบหน้ารูปไข่ที่แต่งแต้มเครื่องสำอางค์บางเบาปล่อยผมสลวยยาวถึงกลางหลัง ร่างแบบบางก้าวเดินอย่างมั่นใจเรียกความสนใจจากบรรดาชายหนุ่มทั้งหลายให้หันมามองจนคอเคล็ด

เธอขึ้นลิฟท์มาหยุดที่หน้าห้องทำงานของพี่ชายซึ่งเป็นลูกของพี่สาวของมารดาจึงมีฐานะเป็นพี่ลูกน้องกับเธอ ส่วนเธอนั้นเติบโตมากับผู้เป็นป้าเนื่องจากบิดามารดาเสียชีวิตไปตั้งแต่เธอยังเด็กจึงใช้ชีวิตอยู่กับป้าตั้งแต่นั้นมา

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก เธอเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะเปิดเข้าไป

"อ้าวช่อ นั่งก่อนสิมาเช้าเหมือนกันนะเรา"

'แซม เบลลามี่' ลูกชายของป้าที่เติบโตขึ้นมาด้วยกันเล่นด้วยกันราวกับพี่น้องที่คลานตามกันมา แซมมองน้องสาวในชุดทำงานท่าทางเตรียมพร้อมของเธอทำให้เขาอดอมยิ้มไม่ได้

"ค่ะพี่แซม" ช่อพิกุลขานรับ

"รถติดไหมล่ะ"

"ที่สุดเลยค่ะ" ช่อพิกุลเอ่ยบอกก่อนจะหย่อนกายนั่งลงตรงข้ามโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของพี่ชาย

"พี่ให้คนจัดห้องทำงานไว้ให้แล้วนะ ส่วนงานก็ค่อยๆ เรียนรู้ไปเดี๋ยวก็เก่ง" แซมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ค่ะ ช่อพร้อมแล้ว"

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. เสียเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับหญิงสาวเดินเข้ามาด้านใน

"อ่านี่..คุณเมษา น่าจะอายุไล่เลี่ยกันเธอจะเป็นผู้ช่วยของช่อนะ นี่ช่อพิกุลน้องสาวผมเธอจะเริ่มงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาด" แซมแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน

"สวัสดีค่ะคุณช่อ"

"สวัสดีค่ะคุณเมษา"

"ไม่ต้องเรียกคุณหรอกค่ะ เรียกเมเฉยๆก็ได้ค่ะ"

"เอางั้นเหรอคะ" ช่อพิกุลเอ่ยถามอย่างเกรงใจ

"ค่ะแบบนั้นเลยค่ะ"

"โอเค เม..คิก" สองสาวหัวเราะขึ้นมาพร้อมกัน แซมมองทั้งคู่ที่เข้ากันได้ดีก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างสบายใจเพราะช่อพิกุลเป็นคนอัธยาศัยดีและเข้ากับผู้คนได้ง่ายเขาจึงไม่หนักใจเลยสักนิด

ช่อพิกุลใช้เวลาทั้งวันในการเรียนรู้งานจากผู้ช่วย เงยหน้าขึ้นอีกทีก็เป็นเวลาเลิกงานแล้ว สมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดสั่นครืดคราดเมื่อมีสายเรียกเข้า

"ว่าไงไทเลอร์" เสียงหวานเอ่ยกรอกลงไปตามสาย

'ว่างไหมจะชวนไปกินข้าว เอ็มม่าก็ไปด้วยนะ'

"ว่าจะโทรหานายพอดีเลย ไว้เจอกัน" ช่อพิกุลเอ่ยบอกพลางเก็บของลงกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องทำงาน

"เดินทางดีดีนะคะคุณช่อ" เมษาเอ่ยบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนส่งเธอ

"จ้ะ เมก็ด้วยนะ" ช่อพิกุลยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะก้าวเข้าลิฟท์

ณ บาร์หรูใจกลางมิลาน ช่อพิกุลเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับชะเง้อมองหาเพื่อนที่นัดกันมาแล้ว

"ทางนี้ช่อ!" เอ็มม่าตะโกนเรียกพร้อมกับโบกไม้โบกมือให้ช่อพิกุลเห็น ใบหน้าหวานชะเง้อมองพร้อมกับส่งยิ้มให้ก่อนจะแหวกผู้คนมายังสองคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"เมากันรึยังพวกเธอน่ะ" เสียงหวานเอ่ยถามพลางมองดูแก้วค็อกเทลบนโต๊ะพร้อมกับหย่อนตัวนั่งลงข้างไทเลอร์

"เพิ่งมาถึงก่อนเธอแปบเดียว" ไทเลอร์เอ่ยบอกพลางเรียกพนักงานมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่ม

"เป็นไงบ้างเริ่มงานวันแรก" เอ็มม่าเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น

"ก็สนุกดี พี่แซมให้ผู้ช่วยสอนงานให้อยู่น่ะ ช่วงนี้ก็เรียนงานไปก่อนอีกหน่อยถ้าคล่องแล้วคงได้แบ่งเบาภาระพี่แซมได้บ้าง" ช่อพิกุลเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสดใส ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มตลอดเวลาเรียกความสนใจจากสายตาชายหนุ่มโต๊ะข้างๆ ให้หันมามองได้ไม่น้อย

"สนุกก็ดีแล้ว จะได้ทำได้ยาวๆ ไม่เบื่อไปซะก่อน" เอ็มม่าเอ่ยยินดีกับเพื่อน

"เต็มที่เลยนะวันนี้ ฉันเป็นเจ้ามือเอง" ไทเลอร์อาสา เพราะเขาเป็นคนที่ร่ำรวยกว่าทุกคนในกลุ่มจึงมักจะอาสาเลี้ยงอยู่เสมออีกทั้งยังคอยทำหน้าที่ขับรถไปส่งเพื่อนๆที่บ้านเสมอ

"โอเค! ถ้าไทเลอร์ไม่หมดตูดไม่ต้องกลับ!" เอ็มม่าชูแก้วขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาพร้อมกัน...