Chapter 6

“Huh? Bakit nyo naman natanong ang bagay na iyan?” Takang tanong ko. Ano na bang nangyayari sa labas ngayon??

“Hindi mo na nanaisin pang tingnan at titigan ang noon ay magagandang tanawin at masiglang bayan, ngayon ay naging parang libingan na. Kumalat na ang sakit sa buong kaharian. Bagsak na ang ekonomiya at lahat ng tao ay naghihirap na, wala na silang makain,” Mahinahon ngunit pagalit na sabi ni Xinniang. Bahagya pang nakakuyom ang kamao nito.

Bagsak ang balikat ni Prinsepe Artemis dahil sa narinig. Hindi pa man nya nakikita ay nailalarawan na nya ito sa kanyang isipan, naitakip na lamang niya ang kanyang mga palad sa mukha. Galit at pagkamuhi, yan ang kanyang nararamdaman ngayon, nabigo sya, ano na ang gagawin nya ngayon? Paano na ang kanyang pangako sa sarili? Paano na ang kanyang mga nasasakupan, hindi mapigilang tumulo ng kanyang mga luha. Labis na kabiguan ang kanyang nararamdaman.

“Ayos ka lamang ba Prinsipe Artemis?”Mahinahong tanong naman ni Kael dito. Nakikita nito kung gaano kasakit para sa naturang Prinsipe ang narinig.

Dali-dali itong tumayo, ngunit dahil sa nanghihina pa ito ay agad din itong bumagsak pabalik sa higaan. Mabilis naman agad itong inalalayan ni Xinniang.

“Prinsipe, wag mo munang biglain ang iyong sarili, ngayon ka lamang nagising at mahina pa ang iyong katawan, ipahinga mo na muna yan, ito, kumain ka muna,” Maagap naman agad itong pinaupo pabalik ni Xinniang.

"Pero..." Naputol ang kanyang sasabihin ng inilagay ni Xinniang ang kanyang hintuturo sa mga labi niya at iniumang ang kutsara sa bibig.

“Kumain ka nalang muna pwede ba, saka muna gawin yang ibang bagay kapag maayos at magaling kana, maaari ba?” Bakas ang inis sa boses ni Xinniang dahil sa katigasan ng ulo ng Prinsipe. Wala na syang pakialam kung Prinsipe pa ito, ang mahalaga ay kailangan nitong gumaling sa lalong madaling panahon.

“Okay?” Hindi na nga nakapalag si Prinsipe Artemis. Parang nawala tuloy ang tapang nya ng makitang naiinis at namumula na si Xinniang.

'Lagot, nainis ko pa yata'

****

Mabilis na lumipas ang araw at pangatlong araw na ngayon simula ng magising si Prinsipe Artemis, Maayos at malakas na rin sya.

Kasalukuyan syang naglalakad patungo sa silid-tanggapan nina Kael. Kailangan na nyang magpaalam sa mga ito, mahaba pa ang kanyang lalakbayin at ngayon pa lang ay kailangan na nyang simulan ang kanyang paglalakbay.

Pagkarating nya, naabutan nya silang lahat na nakaupo sa mahabang lamesa, sya nalang pala ang hinihintay, natagalan sya sapagkat nag-empake pa sya ng kanyang mga gamit bago pumunta roon.

Nagtataka namang tiningnan ni Prinsipe Artemis ang lahat dahil pawang may mga dala din itong mga gamit, maging si Kael ay meron din. Napakunot ang kanyang noo.

“Anong? Saan kayo pupunta? Aalis din ba kayo?" Bungad na tanong ni Artemis ng makapasok ito sa loob.

Lumingon silang lahat sa kanya.

"Sasama kami sayo, alam naming aalis ka kaya inunahan ka na namin, nais naming tumulong sa kung ano man ang iyong gagawin, alam naming may plano ka, tutulong kami," Determinadong sambit ni Xinniang.

“Tama, ganun din ako, sasama rin ako, gagawin ko ito hindi para sa sarili ko, kundi para sa bayan ko, para sa buong Mount Povo!” Madamdamin namang wika ni Kael.

Hindi alam ni Artemis kung saan pa ilalagay ang galak na kanyang nadarama. Akala nya ay mag-isa lang nyang lalakbayin ang daan ng walang kasiguraduhan, ang hindi nya inaasahan ay makakatagpo sya ng mga kaibigan sa kanyang daan.

“Kasama mo kami Prinsipe Artemis,”

Nakangiti namang lumapit si Xinniang sa kanya at bahagyang tinapik ang kanyang balikat.

“Ngunit... mapanganib ang lugar na aking pupuntahan, handa ba kayong suongin ang panganib kahit pa walang kasiguraduhan kung mabubuhay pa ba tayo pagkatapos ng lahat ng ito? Pupunta ako sa Kanluan, ang lugar ng walang hanggang pasakit, kalungkutan at pighati. Sa lugar ng mga halimaw, doon ay may kailangan akong mahalagang bagay, ang aklat ng Dawane,” Paliwanag naman ni Prinsipe Artemis.

“Handa na kami Prinsipe...” Naputol ang sana ay sasabihin ni Kael.

“Artemis, yun nalang ang gusto kong itawag nyo sa akin, hindi na ako isang Prinsipe ngayon, wala ako sa kaharian kaya isa lamang akong normal na mamamayan ngayon,” Pagtutol ni Artemis.

“Kung iyon ang iyong nais, A...Arte..Artemis, Yun nga, sabi ko, nakahanda na kami, hindi na rin naman ligtas ang aming mga buhay sa kamay ng bagong hari, kaya para saan pa kung matatakot pa kaming sumuong sa panganib, mahigit isa't-kalahating linggo nang nanganganib ang aming mga buhay, patago at parang kriminal dahil palihim lamang na nagmamasid sa labas, nakatingin sa mga mamamayang unti-unting kinakain ng gutom, pinapatay ng sakit at uhaw. Ano pa bang bago, hindi ako sanay makita na ganito ang sitwasyon ng bayan na pinaghirapang itayo ng aking ama,” Mahabang sagot naman ni Kael.

“Ako din, nais naming sumama, hindi narin naman kami makakapaglakbay ng malaya, hindi narin kami makakapangalakal pa, wala na kaming magagawa, kung ang iyong gagawin ay makakabuti para sa bansa, nakahanda kaming suportahan ka,” Matatag na sabi naman ni Xinniang.

Hindi makapaniwala si Artemis, sa sobrang galak ay hindi nya sinasadyang mayakap ng mahigpit si Xinniang. Nanigas naman at namula ng husto ang pisngi ng huli.

Ng marealize ni Artemis ang kanyang ginawa, ay dahan-dahan nyang binitawan si Xinniang. Napakamot nalang sya sa kanyang pisngi sa hiya.

“Aahh... p..pasensya na, natuwa lang ako,” Namumulang sabi naman ni Artemis.

Napahagikhik nalang ang iba dahil sa reaksyon ng dalawa.

“Ahh/Aah,” Magkasabay nilang sabi.

“Ikaw na ang mauna,” Mahinhing sabi naman ni Artemis

“Ahh, ano, tara nah, tamah! Umalis na tayo,” Nauutal pang mabilis na sambit ni Xinniang.

"Tama! Mabuti pangang umalis na tayo ba..." Hindi na natapos pa ni Red ang kanyang sasabihin ng titigan sya ng masama ni Xinniang.

Napatakbo nalang ito sa likuran ng mga kasama. Kahit papano, ay medyo gumaan na ang kanilang mga nararamdaman.

Maya-maya lang ay maingat na silang lumabas sa likurang bahagi ng mansyon nina Kael. Patago silang naglakad patungo sa kagubatan, duon sila dadaan upang mas maging payapa ang kanilang paglalakbay.

Ngunit, ang inaakala nilang payapa ay isang malaking kabaliktaran pala ng katotohanan...