ทางนั้นห้องนอนผมครับ

สายๆวันต่อมา

     “อื๊มมม!!” ยี่หวาลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับทำท่าบิดขี้เกลียดอย่างที่ตัวเองชอบทำอยู่เป็นประจำตอนเช้าๆ แต่ทว่าเมื่อเธอปรับสายตาให้เข้าที่เรีบบร้อยแล้วนั้น ดวงตาของเธอกลับต้องจ้องมองเพดาลที่ดูไม่คุ้นตาอย่างสงสัย

     “ตื่นแล้วหรอ” ก่อนที่เธอจะทันได้นึกคิดว่าตัวเองอยู่ที่ไหน เสียงของใครบางคนก็เอ่ยถามขึ้น เธอจึงหันมองไปตามต้นทางของเสียง ก็เห็นว่าใครบางคนกำลังส่งยิ้มบางๆให้เธออยู่ที่ปลายเตียง

     “เฮ้ยยย!!”

พรึ๊บบ!!

ด้วยความตกใจยี่หวารีบเด้งตัวขึ้นจากที่นอน และพยายามคิดนึกย้อนไปถึงเรื่องราวเหตุการเมื่อคืน

     “จริงหรอเนี่ย?” เมื่อพอจะจำเหตุการได้รางๆตั้งแต่ที่เธอเดินเข้าไนต์คลับ จนถึงตอนที่เธอถูกดินแดนรวบขึ้นรถไป แล้วก็ยังมีตอนที่…ยี่หวาหยุดคิดมาถึงตอนที่เธอและเขาได้ขึ้นมาอยู่บนเตียงนี้ ใบหน้าของเธอก็ขึ้นสีแดงกล่ำ เธอค่อยๆหันไปมองยังอีกคนที่อยู่ปลายเตียง ก็เห็นว่าเขายังคงนิ่งจ้องมองมาที่เธออยู่

 “...” ลีโอไม่พูดไม่ถามอะไรต่อ เอาแต่ยืนจ้องมองเธอและเมื่อยี่หวาสังเกตดีๆ ก็เห็นว่าเขานั้นพยายามทำท่าเหมือนจะกลืนน้ำลายอยู่ตลอดเวลาที่จ้องมองมายังเธอ

ยี่หวาที่เห็นว่าเขายืนมองเธอแปลกๆแบบนั้นก็นึกสงสัย จึงก้มลงมองไปตามสายตาที่เขาจับจ้องอยู่แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เพราะผ้าห่มที่เธอห่มมันดันหล่นลงไปอยู่ที่เอวตอนที่เธอลุกนั่งอย่างไม่ทันระวัง และในตอนนี้เนื้อตัวของเธอก็ไม่ได้สวมใส่อะไรปกปิดไว้เลย

     “ว้าย~! อย่ามองนะ” เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดอกอวบอิ่มของเธอเอาไว้ แม้มันจะไม่ทันแล้ว แต่ก็ยังดีกว่าจะปล่อยมันไว้แบบนั้น

     “อายหรอ?” ลีโอเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างล้อเลียน 

     “อายสิ ฉันเป็นผู้หญิงนะ”

     “หึ! ทีเมื่อคืนไม่เห็นอาย”

     “...” ยี่หวาได้แต่เม้มปากแน่นสะกดความอายเอาไว้ ใครใช้ให้เขาพูดเรื่องหน้าอายแบบนั้นต่อหน้าผู้หญิงกันนะ…เธอนึกตำหนิเขาอยู่ในใจ

     “อาบน้ำแต่งตัว แล้วไปคุยกันข้างนอก ผมจะไปนั่งรอที่ห้องรับแขก” ลีโอบอกพร้อมกับส่งชุดเดรสตัวที่เธอใส่เมื่อคืนให้

     “ผมให้คนทำความสะอาดแล้ว” 

     “ขอบคุณค่ะ” ยี่หวารับชุดมาอย่างเก้ๆกังๆเพราะยังคงเขินๆคนตัวสูงที่เอาแต่มองเธออยู่

     “อะ…ออกไปสิคะ”

     “คุณไล่เจ้าของห้องหรอ?”

     “ก็คุณบอกว่าจะออกไปรอข้างนอก ถ้าคุณยืนอยู่แบบนี่ ฉันจะกล้าลุกไปอาบน้ำได้ยังไงคะ” 

     “ฮึ! โอเค งั้นตามสบายนะครับ” ลีโอที่เห็นว่าอีกฝ่ายคงจะเขินอายเขามากๆ จึงไม่อยากจะแกล้งเธอต่อ เขาจึงทำตามที่บอกด้วยการออกไปนั่งรอเธอข้างนอก ปล่อยให้เธอจัดการธุระของตัวเธอเองไปตามลำพัง

   เมื่อจัดแจงอาบน้ำชำระล้างร่างกายตัวเองเรียบร้อยแล้ว ยี่หวาก็เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่นแต่ก็ไม่เห็นว่ามีใครอยู่ เธอจึงถือวิสาสะเดินดูไปรอบๆเพ้นท์เฮาส์หรูแทน

     “คิดถึงฉันหรอชาลิน”

      “...”

     “ฮ่าฮ่าๆๆ เอาไว้คืนนี้เล่าให้ฟัง แค่นี้ก่อนนะ” ลีโอที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ริมสระว่ายน้ำหันมามองยังคนที่เดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเขา

     “เสร็จแล้วหรอ หิวไหม?”

     “เอ่อ…ไม่ค่ะ”

     “งั้นเข้าไปนั่งคุยที่ห้องนั่งเล่นกัน”

     “ค่ะ”

   ลีโอเดินนำยี่หวาเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปหยิบน้ำเปล่าและแก้วสองใบมาวางไว้ที่โต๊ะ

     “คุณไม่หิวจริงๆหรอ?”

     “ไม่ค่ะ”

     “กินอะไรสักหน่อยไหม ผมสั่งให้”

     “ไม่เป็นไรค่ะ”

     “อืม!ตามใจครับ” ลีโอไม่คะยั้นคะยอต่อเมื่อเห็นว่ายี่หวาคงจะยังไม่อยากกินอะไรจริงๆ

     “ขอบคุณนะคะเรื่องเมื่อคืน” ยี่หวาตัดสินใจเอ่ยออกมาหลังจากนั่งลงได้สักพักแล้วเอาแต่เงียบ

     “เรื่องเมื่อคืนหรอ? เรื่องไหน? เรื่องที่…”

     “เอ่อ…เรื่องที่คุณช่วยฉันจากคนที่ชื่อดินแดนค่ะ” ยี่หวารีบพูดออกมาก่อนที่ลีโอจะทันได้พูดอะไร 

     “อ๋อเรื่องนั้นหรอ ผมก็นึกว่า…”

     “คุณ!” ยี่หวาทำเสียงขุ่นใส่คนที่เอาแต่จะพูดแกล้งเธอ ถึงเธอจะรู้สึกดีกับเขา แอบรักเขามาตั้งนาน แต่เธอก็อายเกินกว่าจะพูดคุยเรื่องแบบนั้นกับเขาอยู่ดี

     “ฮึ!”

     “...”

     “ถ้าเป็นเรื่องนั้น คุณไปขอบคุณชาลินเถอะ เธอเป็นคนช่วยคุณ”

     “งั้นหรอคะ? แต่ยังไงคุณก็มีส่วนช่วยฉันอยู่ดี ขอบคุณนะคะ”

     “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีอยู่แล้ว โดยเฉพาะสาวๆสวยๆแบบคุณ” ลีโอพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะที่มือเรียวของยี่หวา แววตาที่จ้องมองมาที่เธอบ่งบอกถึงความนัยบางอย่าง ที่เธอเองก็พอจะรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร แต่เธอก็เลือกที่จะเลี่ยงการสบตากับเขาเพียงเพราะเธอยังไม่อยากจะให้เขารู้ว่าเธอนั้นหวั่นไหวกับเขามากแค่ไหน

     “ฉันว่า…ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่าค่ะ” ยี่หวาบอกพลางลุกขึ้นจากโซฟาทันที 

     “ถ้างั้นก็ได้ครับ” ลีโอเองก็ลุกขึ้นตามมายืนเทียบกับร่างสวยของเธอเช่นกัน ทั้งคู่จ้องตากันไปมา ก่อนที่จะเป็นยี่หวาเองที่ยอมละสายตาจากเขา และเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายที่วางอยู่บนโต๊ะ เพื่อที่จะเดินออกจากห้องนี้ไป

     “ผมให้คนขับรถคุณมาจอดไว้ด้านล่างแล้วนะครับ”

     “คะ?”

     “ขอโทษที ผมถือวิสาสะหยิบกุญแจในกระเป๋าคุณ”

     “อ๋อ!ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะ” ยี่หวายิ้มบางๆก้มหัวเล็กน้อยอย่างรับรู้ และทำท่าจะหันหลังเดินไปต่อ

     “เดี๋ยวครับ”

     “คะ? มีอะไรอีก?”

     “ทางนั้นห้องนอนผมนะครับ คุณจะเข้าไปนอนต่อหรอ?”

      “ค่ะ อ่ะ! เอ่อ!ขะ…ขอโทษค่ะ” ยี่หวาอ้ำๆอึ้งๆทันทีเมื่อรู้ว่าตัวเองเกิดเผลอทำอะไรโก๊ะๆออกมา 

   เธอหันมองไปทางเขาก่อนที่จะส่งยิ้มแห้งๆให้ แล้วรีบเปลี่ยนทิศทางเดินไปยังประตูและเปิดมันออกไปทันที

     “ฟู่ว! บ้าจริง” เสียงพ้นลมหายใจแรงๆของคนที่รู้สึกโล่งอกดังขึ้น หลังจากเดินออกมาจากห้องของผู้ชายขี้แกล้งแล้ว ยี่หวาเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่อยู่ๆเธอก็ได้เข้ามาอยู่ใกล้เขาแบบที่ตั้งใจเอาไว้ ถึงแม้มันจะมีอะไรผิดคาดไปนิดหน่อย แต่ก็ถือว่ายังดี ที่ในที่สุดเธอก็ได้มีวันนี้

   ตลอดเวลาแปดเก้าปีที่เธอเฝ้าตามติดชีวิตเขา ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอจะกล้าเข้ามาประชิดตัวเขาแบบนี้ ด้วยกลัวว่าเขาจะผลักใสเธอเหมือนตอนที่เธอไปสารภาพรักเขาครั้งแรก เหตุการเมื่อคืนที่เกิดขึ้นส่วนหนึ่งต้องยกความดีความชอบให้กับดินแดน ถ้าเขาไม่คิดจะทำอะไรบ้าๆกับเธอที่ไนต์คลับนั่น ลีโอก็คงไม่ได้เข้ามาช่วยเธอไว้ และเธอเองคงจะยังไม่ได้เข้ามาใกล้ชิดกับเขาแบบนี้ ต่อจากนี้ไปยี่หวาคิดว่าเธอคงจะเข้าหาตัวเขาได้ไม่ยากอีกแล้ว เพราะเธอมีความกล้ามากขึ้นจากแต่ก่อน และเธอก็จะทำให้เขาหันมารักเธอให้ได้แบบที่เคยพูดเอาไว้จริงๆ

@LK club

     “เป็นอะไรของมึงนั่งยิ้มอยู่ได้” เสียงเคลวินเอ่ยทักขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเพื่อนสนิทเอาแต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว

     “อารมณ์ดี ยิ้มไม่ได้หรอว่ะ”

     “ฮั่นแน่! แสดงว่ามีอะไรดีๆงั้นดิ”

     “อะไร?”

     “มึงอย่ามา ชาลินเล่าให้กูฟังแล้วนะ”

     “ฮึ!”

ก๊อกๆๆๆ!!

   ก่อนที่ทั้งสองจะทันได้พูดคุยอะไรกันต่อ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างบางของชาลินที่เปิดประตูห้องทำงานแทรกเข้ามา

     “เฮ้!พวกหล่อเลว”

     “ทักกันดีๆบ้างไม่ได้หรอว่ะชาลิน”

     “เอ้า!มันเข้ากับพวกนายดีออกเคลวิน”

     “ปากแบบนี้ถึงไม่มีผัวสักทีสินะ”

     “เคลวิน”

     “เออ!ล้อเล่นๆๆ ว่าแต่มีอะไรไหมขึ้นมาหาพวกฉัน”

     “มีสิ มีแน่นอน นายย!” ชาลินหันไปชี้ลีโอพร้อมทำหน้าตาจับผิด

     “มองฉันแบบนี้หมายความว่าไง?”

     “นายได้ทำอะไรคุณยี่หวาหรือเปล่า”

     “เปล๊า!”

     “แน่ใจหรอ ทำไมต้องเสียงสูง” คนจับผิดเพื่อนแกล้งเดินเข้าไปใกล้ๆและมองเข้าไปยังในดวงตาคมเพื่อหาคำตอบ

พลั๊ก!

   “ไม่ต้องใกล้ขนาดนี้ก็ได้” คนโดนจับผิดถึงกับต้องดันเพื่อนออกไปให้ห่าง เพราะกลัวว่าจะโดนจับได้

     “ไม่มีอะไรทำไมต้องเลิ่กลั่กด้วย”

     “เออ!นั่นดิ” เคลวินทำทีเข้ามาช่วยเสริม

     “ไม่มีอะไรเว้ย! ไม่ต้องมาจับผิดกันเลย” แต่ผู้ต้องสงสัยก็ยังคงปากแข็งเหมือนเดิม

     “อ่าๆ ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากให้คุณยี่หวาต้องมาเสียท่าให้คนอย่างนายเหมือนกัน บอกตรงๆเลยว่าฉันรู้สึกถูกชะตากับเขาน่ะ

     “เดี๋ยวๆ ไปถูกชะตาอะไรกับเขาตั้งแต่ตอนไหน แล้วก็อย่าบอกนะว่าเธอชอบผู้หญิงน่ะ ถึงว่า…”

     “หยุดเลยนะเคววิน ฉันชอบผู้ชายเว้ย!” 

     “แล้วไปๆตกใจหมด ว่าแต่ผู้ชายที่ว่านี่ แบบฉันพอได้ป่ะ”

     “แบบไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่นายสองคน…ไปทำงานดีกว่า เหม็นขี้หน้าพวกนายจะแย่” ชาลินทำท่ารังเกลียดเพื่อนสองคนแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะหันหลังเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกไปทำงานของเธอต่อ

     “มึงก็ชอบไปแกล้งมันนะเควิน”

     “อย่างกับมึงไม่แกล้ง”

     “กูนานๆทีจะแกล้งเหอะ”

     “ก็ชาลินมันหน้าแกล้ง โมโหง่ายชิบ”

     “ระวังจะได้กันเองนะพวกมึงน่ะ”

     “มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ไหนเล่ามาสิเรื่องเมื่อคืน”

     “ไม่มีอะไร” ลีโอยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง

     “กูไม่เชื่อ”

     “เรื่องของมึง”

     “เล่าหน่อยน่า…นะ”

     “ถ้ายังเร้าหรือ กูจะโทรหาลียาเดี๋ยวนี้”

     “เฮ้ย!ใจเย็น จะโทรหาน้องมึงทำไม เออๆก็ไม่เซ้าซี้แล้วก็ได้ ไปดีกว่า” เคลวินรีบเดินจ้ำอ้าวเปิดประตูออกไปทันทีที่ลีโอพูดถึงไม้ตายบางอย่างที่เคลวินกลัวนักกลัวหนา

     “หึ!ถามอยู่ได้ไอ้พวกนี้” ลีโอส่ายหน้าให้กับเพื่อนๆจอมวุ่นวายของเขา ถึงแม้ว่าจะสนิทกันมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังไม่อยากจะเล่าอะไรให้ใครฟังถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่ดี ใครจะไปเล่าให้ฟังว่าเขาไปเจออะไรดีๆมาบ้าง

   อยู่ๆภาพใบหน้าใครบางคนก็ฉายเข้ามาในหัวของเขา ทั้งรูปร่างหน้าตาผิวพรรณที่เขาได้สัมผัสเมื่อคืนมันยังคงติดอยู่ที่ปลายประสาทไม่หายไปไหน

   การที่เขาเคยได้ผ่านผู้หญิงมาแล้วหลายต่อหลายคน ไม่มีครั้งไหนเลยตื่นเต้นเท่าครั้งนี้มาก่อน ถึงแม้มันจะเป็นเพียงการสัมผัสกันแค่… แต่มันกลับทำให้เขาเกิดความต้องการอยู่หลายครั้งเมื่อได้นึกถึง และแน่นอน หากมีครั้งต่อไปเขาจะไม่ยอมให้เธอได้มีความสุขแค่เพียงฝ่ายเดียวแน่ๆ ครั้งหน้าต้องเป็นเขาที่ได้ปลดปล่อยบ้าง

     “ฮึ! จะได้เจอกันอีกไหมนะ”ลีโอเอามือลูบที่คางตัวเองพรางนึกถึงแต่ใบหน้าของใครบางคน