Chapter Thirty

Dahan-dahang isinara ni Claire ang pinto ng kwarto ni Bryan. Mahimbing nang natutulog ang mag-ama niya. Sana nga ay magtagal pa ang ganitong pagtatagpo pero alam niya sa kanyang sarili na malapit na naman silang maghiwalay. Gagawa na naman siya ng desisyon na hindi ito kinukunsulta at batid niyang magagalit na ito nang tuluyan sa kanya. Gusto sana niyang makatabi ang mga ito kahit sa pagtulog na lang kaso may isang bahagi sa isip niya ang pumipigil sa kanya. 

Sa halip ay tumuloy siya sa dating tinutuluyang kwarto at humiga sa kama. It's been eight years. This room has been the only witness how they love and made love to each other. It was so full of sacred memories that's exclusively for her and Bryan. She was feeling so emotional she cried reminiscing the past. The way he smiled at her, winked at her, treat her like she was a  fragile glass, joke around and even the way he simply speak, she remembered it all. It was carved already in her heart and no one can ever r