Pagbalik ni Luna sa silid, gising na si Aria. Nang makita siya, mabilis nitong isinara ang pahina ng WeChat na kanina’y abala nitong tinititigan, waring ayaw ipahalata kung ano ang pinagkakaabalahan.Nagpanggap na walang napansin si Luna at normal na tinig ang ginamit: “Maghilamos ka na at magpalit ng damit.”“Sige po!” masiglang tugon ni Aria.Habang inaayos ni Luna ang kaniyang gamit at handa nang bumaba dala ang bag, napansin niya ang mayordoma na abala namang tinutupi at isinusuot sa labahan ang pajamang ginamit niya kagabi.Sabi ni Luna, “Itapon mo na lang, hindi na kailangang labhan.”Pagdaka’y dinugtungan pa niya, “Ganoon na rin sa iba kong gamit. Pakiusap, tulungan mo na lang akong ipagbukod at itapon. Malamang ay hindi ko na rin kakailanganin ang mga iyon.”Sa isip niya, malapit nang lumabas ang papeles ng kanilang diborsiyo ni Eduardo.Kahit sa mga susunod na pagkakataon na muling makita niya si Aria, batid na ni Luna na hinding-hindi na siya babalik sa bahay na ito, lalo na
Matapos paliguan at tuyuin ang buhok ni Aria, inihanda na rin ni Luna ang sarili upang maglinis at magpahinga. Subalit nang makapasok siya sa sariling silid, napagtanto niyang wala ni isang gamit ng bata roon. Kaya’t napilitan siyang bumaling at tinungo ang silid-pangunahing tahanan ng mag-asawa.Pagpasok niya sa punong silid-tulugan, sinalubong siya ng katahimikan at dilim, tila ba may bigat na nakabitin sa hangin. Wala roon si Eduardo. Dahan-dahan niyang pinihit ang ilaw, at sa isang iglap ay nanigas siya sa kinatatayuan. Para bang hindi na iyon ang silid na nakasanayan niya, parang ibang mundo, ibang lugar. Saglit siyang napahawak sa pintuan, wari’y nagtatanong sa sarili kung tama nga bang silid ang kanyang pinasukan.Pitong taon siyang nanirahan sa silid na iyon, kabisado na niya ang bawat sulok at bawat kasangkapang naroroon. Ngunit ngayong tumama sa paningin niya sa mga bagay, para bang hindi na iyon ang silid na dati niyang kilala, lahat ay nag-iba.Maliban sa sahig, halos laha
“Malala ba?” tanong ni Ricardo, bahagyang kumunot ang noo.Hindi nagbigay ng malinaw na paliwanag si Eduardo, at maging si Luna'y walang tiyak na detalye. Mahina siyang sumagot, “Sa ngayon, tila nasa ligtas na kalagayan na.” ani Luna.“Mabuti kung gano’n,” tugon ni Ricardo, bahagyang bumuntong-hininga, at hindi na nag-usisa pa.Nagpaalam na rin si Luna kay Jeriko bago tuluyang lumisan ng kompanya.Pagdating sa villa, agad siyang nagtungo sa silid ni Aria. Pagpasok niya roon, nadatnan niyang nakaupo si Eduardo sa tabi ng mesa, abala pa rin sa pagtatrabaho.Pagkakita sa kaniya ni Eduardo, bahagya itong tumingala mula sa ginagawa at mahina ang tinig na nagsabi, “Nandito ka na pala?”“…Oo,” tipid na tugon ni Luna bago niya inilapag ang kaniyang bag at lumapit sa kama.Nadatnan niya si Aria na nakabitan pa rin ng suwero; tila hinapo sa panghihina at antok, kaya nakakunot ang noo nito habang mahimbing na natutulog.Hindi niya ginising ang bata; sa halip, mahinahong nilingon niya si Eduardo
Matapos nilang talakayin ang tungkol kay Regina, mapanlikhang tumingin si Luna kay Jeriko at nagtanong, “Ano naman ang balak ng Kompanyang Monteverde?”Napangiti nang pilit si Jeriko, saka marahang kinamot ang ilong na tila ba may tinatagong alinlangan. “Alam mo na,” aniya, “si Eduardo ay matagal nang nakalubog sa larangang ito. Matalas ang isip niya sa usaping teknolohiya, at bihasa sa bawat pasikot-sikot ng ating industriya.”Huminto siya sandali, saka ibinaba ang tinig na wari’y may bigat ang bawat salita. “At higit sa lahat… walang kapantay ang lalim ng bulsa ng kompanyang Monteverde. Sa dami ng kanilang yaman, madali nilang nababaluktot ang mga bagay na sa iba’y imposible.”Ang hukbo ng mga tauhang teknikal na nasa ilalim niya ay tila mga hiyas na pinipigilan ng lahat na maagaw, bihira at mataas ang pagpapahalaga ng industriya sa kanila.At higit sa lahat, si Eduardo mismo ay isang dalubhasang hinubog ng panahon, marunong at matalim ang isip sa bawat galaw ng teknolohiya.Kaya’t
Luna: “Sige.”Bahagyang natigilan si Regina, ngunit pinili niyang huwag magsalita.Binuklat ni Luna ang dokumento, at agad na lumubog ang tingin niya sa bawat pahina. Hindi man siya yaong tipong kayang basahin ang sampung linya sa isang iglap, kapansin-pansin pa rin ang bilis at lalim ng paraan niya ng pagsusuri, mas matalim, mas mabilis kaysa sa nakasanayan ng karamihan. Ang bawat paglipat ng pahina ay tila ba may bigat, na para bang hinuhubog niya mismo ang bigat ng usapan.Makalipas ang ilang minuto, natapos agad ni Luna basahin ang buong dokumento ni Regina.Ibinalik niya ito nang walang pag-aatubili at malamig na tumingin kay Regina.“Ngayon, Miss Saison, nakikita kong handa ka naman,” aniya, malamig ngunit diretso, “ngunit marami pa ring butas at kahinaan sa panukala mo. Kung ikukumpara sa ibang mga kumpanyang lumapit para makipag-ugnayan sa Annex… ikaw ang may pinakamahina sa lahat.”Si Regina ay bahagyang ngumiti, ngunit matalim ang titig na ibinato kay Luna.“Ganoon ba?” mala
May mga cake roon na gusto sanang subukan ni Jeriko.Sila’y papunta na roon, ngunit naantala, humarang ang ilan upang pag-usapan ang proyekto.Sa halip na diretsong lumapit sa matatamis, napilitan silang makipagdiskusyon, at sa bawat salitang binibigkas, ramdam ang bigat ng negosyo sa kanilang paligid.Pagkatapos batiin ni Amora si Regina, lumingon siya at bumati rin kina Ricardo at Apollo: "Mr. Silang, Mr. Sol."Tumango si Ricardo bilang tugon.Sa sandaling iyon, dumating na rin si Eduardo matapos tapusin ang kanyang pagsagot sa tawag.Iniisip ang nangyaring pagsasayaw nina Amora at Luna kanina, bahagyang hinipo ni Apollo ang kanyang ilong at mahinang umubo.Anuman ang sabihin, si Luna pa rin ang asawa ni Eduardo… ito…Bahagyang kumilos ang mga mata ni Ricardo.Ngunit tila walang pakialam si Eduardo dito. Sa halip nang makita niya si Amora kusa siyang lumapit at bumati rito: "Mr. Amora."Amora: "Uy! Mr. Eduardo."Pinag-salpok ni Eduardo ang baso nila, humigop ng kaunti sa alak, at sa