Pinapakain talaga siya nito ng lugaw?Sandaling natigilan si Irina, hindi agad makapag-react. Bago pa niya lubusang maunawaan ang nangyayari, idinikit na ni Alec ang isang maliit na kutsara ng lugaw sa kanyang labi. Wala siyang magawa kundi lunukin ito.Sakto lang ang init ng lugaw—hindi masyadong mainit, hindi rin malamig. Magaan sa panlasa pero malasa. Malambot at makinis ang hiwa ng isda, parang natutunaw sa kanyang dila.Habang dumadaloy ang init ng pagkain sa kanyang sikmura, isang uri ng kaaliwan ang bumalot sa kanya. Sa isang iglap, pakiramdam ni Irina na para silang isang tunay na magkasintahan—dalawang taong matagal nang magkasama, natural na nag-aaruga sa isa't isa.Napangiti siya nang bahagya sa isiping iyon.Ngunit agad ding naglaho ang init sa kanyang dibdib nang mapansin niyang nagtaas ng kilay ang lalaki, saka siya sinamaan ng tingin. Inabot nito ang kanyang payat na braso, marahang pinisil bago malamig na nagsalita."Buto't balat ka. Wala man lang kahit konting laman.
Maya-maya lang, napansin ni Irina na may kakaiba. Matigas ang katawan ng lalaki, hindi pantay ang paghinga, at mainit ang balat—hindi sa paraang nakasanayan niya, kundi parang may lagnat.Mabilis na lumitaw ang pag-aalala sa kanyang mga mata. “Ikaw… anong nangyayari sa’yo?” tanong niya, kinakabahan."‘Wag kang gumalaw," utos nito, may bahid ng pagpipigil sa tinig.Kumunot ang noo ni Irina. "May sakit ka ba? Nilalagnat ka ba? Tatawag ako ng doktor! Hindi kita kayang buhatin mag-isa—"Bigla siyang napatigil. Hindi sumagot si Alec.Sa halip, isang iglap lang, sinipa niya ang kumot palayo, tumayo mula sa kama, at walang anumang saplot na dumaan mismo sa harap niya.Natulala si Irina.Agad na namula ang kanyang mukha.Wala man lang itong alinlangan nang kunin ang tsinelas at isuot iyon—na para bang walang ibang tao sa silid.At parang naramdaman nito ang reaksyon niya, kaya lumingon ito, may bahagyang pangisi sa labi.“Hindi mo pa ba ‘yan nakikita dati?”Lalong uminit ang kanyang mga pisng
Nanatiling malamig ang ekspresyon ni Alec habang nagsalita."Oo. Si Anri man ay bihag ko, pero hindi ko siya maaaring itabi sa akin araw-araw. Inaasahan mo bang itigil ko ang buong buhay ko para lang alagaan ang anak mo? Kaya mo ba akong bayaran para doon?"Napipi si Irina, mahigpit na pinagdikit ang kanyang mga labi."Kaya papasok siya sa kindergarten," dugtong ni Alec, malamig ang boses. "At ang matrikula niya? Ibabawas iyon sa utang mo sa akin. Kapag nabayaran mo na, malaya na kayong mag-ina."Sa likuran nila, halos hindi mapigilan ni Greg ang matawa. Ilang beses na siyang muntik mapasubsob sa kakapigil ng kanyang tawa, pero nagawa niyang magpakatatag.Dahil siya lang ang nakakaalam ng totoo.Sa loob ng anim na taon, walang tigil na hinanap ni Alec si Irina. Hindi siya natulog nang maayos, hindi siya tumigil, sinuyod niya ang bawat sulok ng bansa, sumusunod sa kahit anong bahid ng bakas niya.Para kay Irina, binalewala niya ang kasunduan ng kanilang pamilya at tinapos ang kasal nil
Si Anri ay isang matalim na bata—mabilis matuto at mas mabilis kumilos.Nung nasa kindergarten siya, kapag may naglakas-loob na magsalita ng masama tungkol sa kanyang ina, agad niya itong kakasuhan at pipilitin silang umatras.Ngunit sa pagkakataong ito, pagkatapos ng isa na namang laban, hindi naging ayon sa inaasahan ang lahat. Hindi lang inaway ng guro ang kanyang ina, kundi kinailangan pa nilang magbayad ng malaking multa.Nag-isip sandali si Anri, saka tumingin kay Greg at seryosong nagsabi, "Tito Greg, wag mo na akong tawaging 'little princess.' Hindi ko gusto. Dapat 'little bastard' na lang ang tawag mo sa'kin. Kung madalas ko itong marinig, siguro masasanay ako... at hindi na ako mangbubugbog."Sabi niya ito ng may inosenteng tono, walang kahit kaunting masamang intensyon. Ngunit biglang lumamig ang buong kwarto. Tumaas ang kilay ni Alec at nagmukhang seryoso si Greg.Ibinaling ni Irina ang kanyang ulo pababa, at naramdaman ang kalungkutan. Matapos ang mahabang katahimikan, si
Sinabi ni Irina sa sarili na wala nang halaga.Basta’t makakapag-aral ang anak at mamumuhay ng normal, wala nang ibang mahalaga. Sa pag-iisip na iyon, nakaramdam siya ng kakaibang ginhawa.Pagkaalis ni Alec, nahiga siya sa malawak niyang kama, umikot-ikot ng walang pakialam, nagpapahinga ng parang pusa. Minsan nakahiga, minsan baluktot sa tagiliran.Nang mapagod sa pagpapalipas ng oras, tumayo siya at nagdesisyong maligo. Pagpasok sa banyo, napatigil siya ng sandali.Ang bathtub niya ay sobrang laki. Mas marangya pa kaysa sa anumang nakita niya, mas advanced pa kaysa sa mga nasa mamahaling spa. Hindi lang ito basta bathtub; para na itong personal na hot spring.Habang nilulubog ang katawan sa mainit na tubig, huminga siya ng malalim, naramdaman ang malumanay na pagbuga ng init mula sa ilalim na parang minamasahe ang kanyang balat.Ang pagrerelaks ay dumaloy hanggang sa mga buto niya. Pumikit siya, at sumuko sa tahimik na luho. Ang hindi niya alam—ang hindi niya kayang malaman—ay nasa
Ang kagandahan na nasa harap niya ay lumampas sa lahat ng kanyang inaasahan.Si Irina, na palaging malamig at detached, ay hindi kailanman nagpakita ng ganitong kaswal at relaxed na itsura. Nandiyan na siya ngumiti sa mga pagkakataong kasama ang kanyang ina—isang matamis at inosenteng ngiti, tulad ng ngiti ng isang high school na babae.Ngunit ito… iba. Malaon niyang tinitigan siya—mabagal, parang isang malumanay na alindog na may seduktibong alon na parehong nakakagulat at mahirap tanggihan.Napatigil si Alec, isang saglit na nagulat."Sa tingin mo, maganda ba?" tanong ni Irina sa isang magaan at walang pakialam na tono.Mula pagkabata hanggang sa pagdadalaga, hindi niya kailanman inisip na ang kanyang kagandahan ay magiging bagay na dapat hangaan o gamitin para sa kapakinabangan ng iba. Hindi pumasok sa kanyang isipan iyon, kahit na pagkatapos ng dalawang taon sa kulungan.Nanatili siyang determinado, nag-aaral ng disenyo ng arkitektura kay Amalia, nangarap na balang araw ay makalab
Narinig ni Irina na pumayag si Alec, kaya't napabuntong-hininga siya nang malumanay. Sa wakas, hindi na niya kailangang magsukat ng mga damit. Nakakapagod mag-try-on ng mga outfits, lalo na kapag hindi para sa sarili kundi para mapasaya ang iba—lalo siyang napapagod.“Pagod ka ba?” tanong ni Alec.Tahimik na sumagot si Irina, “Wala namang problema.”Itinaas ni Alec ang kanyang tingin at tumingin sa pangunahing saleslady. “Pakipack lahat ng pinili ko.”Nakangiti ang saleslady nang labis. “Siyempre, Mr. Beaufort! Sandali lang po.”Tumingin si Alec kay Irina. “Gusto mo ba yung mga style?”Inilihim niyang pinili ang bawat isa, kung eleganteng estilo man o simple, para magkasya sa malamig at distansyang personalidad ni Irina.Bumaba ang ulo ni Irina ng bahagya. “Wala namang anuman.”Nagkibit-balikat si Alec. Idinagdag pa ni Irina nang magaan.“May isa ka nang binili para sa akin. Hindi ba’t sayang kung bibili ka pa ng marami?” Ang tunay niyang alalahanin ay kung inaasahan niyang bayaran ni
Habang nagsalita si Irina, isang alon ng pag-aalala ang kumalat sa buong kuwarto. Ang private lounge, na dati ay puno ng usapan, ay naging magulo.Sa mga nakaraang araw, kumakalat ang mga tsismis sa buong bansa—si Alec daw ay may nahuling babae mula sa ibang lugar, at sinasabing may galit siya rito.Ngayon, nang marinig ang mga salita ni Irina, naging malinaw. Siya ang babaeng iyon. Dinala siya dito… Balak ba niyang gawing regalo sa kanyang mga kapatid?Lumapit si Alec, ang malamig at walang awang tingin ay nakatuon kay Irina. Ang mga labi niya ay dumampi sa tainga ni Irina habang bumulong siya, "So eager to claim your identity?"Nananatiling walang ekspresyon si Irina. "Oo."Walang iba. Wala siyang dahilan para magpaliwanag. Walang pangangailangan magtanong. Hindi pa niya alam kung paano magtanong. Basta sumunod lang siya sa pagkilos ni Alec.Titig na titig si Alec sa kanya, hindi makapagsalita.Putang ina, ang babaeng ito.Bigla siyang nagnanais na hipuin ang leeg ni Irina—para lang
Sumunod si Queenie kay Irina at Mari, ang ulo’y nakayuko, at ang kanyang self-esteem ay nahulog na parang isang sirang coat na hinihila ng hangin.Si Mari, na hindi natatakot magsabi ng opinyon, ay nagmungkahi na pumunta sila sa isang marangyang buffet—999 bawat tao.At sa gulat ni Queenie, hindi man lang kumurap si Irina.Talaga nga, dinala sila roon.Halos 3,000 para sa tatlo—para lang sa lunch.Ang buffet restaurant ay napakalaki. Sa loob, ang dami ng mga putahe ay nakakalito. Mga mamahaling delicacies tulad ng orochi, sea urchin, sashimi, iba't ibang seafood, at pati na ang bird’s nest soup ay nakadisplay ng maganda. Pati ang “ordinaryo” na mga putahe ay may kasamang caviar sushi at spicy pickled fish na kayang magpagising ng patay.Nakatigil si Queenie at Mari sa harap ng pinto, nakabukas ang mga mata, kalahating bukas ang bibig.Hindi pa sila nakapunta sa ganitong klase ng lugar.Samantalang si Irina, kalmado lang.Hindi siya mapili sa pagkain. Lumaki siya na itinuro sa kanya na
“Hindi ko lang talaga gusto ang mga taong katulad mo. Kung hindi kita gusto, wala akong pakialam sa iniisip mo.”Kahit na namumula at nagiging asul ang mukha ni Lina dahil sa hiya, nanatiling kalmado si Irina.Matiyagang hinati ni Irina ang mga gawain sa kanyang mesa at iniabot kay Lina.“Ito ang assignment mo para sa linggong ‘to. Kung may mga tanong ka, huwag mag-atubiling itanong sa’kin.”Hindi nakasagot si Lina.Ngunit bago pa man siya makapagsalita, tumalikod na si Irina at lumabas ng opisina nang hindi lumilingon.Paglabas ni Irina, nagkagulo ang buong opisina.Si Lina ang unang nagsalita, may halong pag-iyak sa boses.“Gusto ba ni Mrs. Beaufort na maghiganti sa’kin?”Mabilis na sumagot si Zian, “Hindi ganyan si Irina!”“Eh bakit hindi niya ininom ang milk tea na binigay ko?” reklamo ni Lina.Suminga si Xavier, isang kasamahan na lalaki. “Bakit naman kailangan niyang inumin ang milk tea mo?”Nagyukay si Yuan, “Ha, nilagyan mo ba ‘yan ng mga petal o kung ano?”Si Zian, ang pinaka
Sa kabilang linya, nag-alinlangan si Mari.“Irina… Mrs. Beaufort... sorry talaga. Hindi ko alam kung sino ka noon. Baka may nasabi akong hindi maganda, at… sana mapatawad mo ako.”Matalim ang boses ni Irina nang sumagot, “Mari! Kailan ka pa natutong utal-utal magsalita?”Hindi nakaimik si Mari. Takot na takot siya! Pero sa totoo lang, may bahid din ng inis sa puso niya para kay Irina.Naawa siya rito noon, nakaramdam pa nga ng simpatya—ni hindi niya alam na asawa pala ito ni Alec. Palihim pala ang pagkatao nito! At dahil doon, parang naramdaman niyang niloko siya.Boss pala ito sa simula pa lang!Maya-maya, lumambot na ang tono ni Irina, pilit inaalo si Mari.“Mari, higit isang buwan na tayong magkasama. Ni minsan, hindi kita narinig na nauutal. Kung hindi mo sasabihin kung ano talagang nangyayari, aakyat ako riyan at kakausapin ka nang harapan.”Agad na nataranta si Mari at napabulalas, “Huwag kang aakyat! Sobrang dami kong ginagawa ngayon! Kailangan ko na talagang bumalik sa trabaho
He was choking too—on his own breath this time. Twice in one morning, Irina had caught him off guard. Who would’ve thought she had such a knack for teasing?Earlier, with just one sentence—“She’s your child too.”—she had shaken him so much, he nearly skipped work altogether.And now? In front of Greg, she leaned in close, naturally resting against him as she fixed his tie.Parang… mag-asawang matagal nang nagsasama. Isang misis na nahuling palabas ang asawa nang medyo magulo ang ayos—at walang pag-aalinlangan, inayos agad ang kuwelyo nito.Napaka-natural ng kilos ni Irina. Parang likas na likas. At sa simpleng sandaling iyon… may kumislot sa loob ni Alec.Bihirang magpakita si Irina ng ganoong lambing. At si Alec—bihira ring hayaang maramdaman sa sarili na siya ay asawa nito. Pero ang munting pagbabagong ito… mas matindi ang epekto kaysa inaasahan niya.Para sa isang lalaking nakapatay na ng buhay, nanatiling kalmado kahit sa gitna ng kaguluhan… ito ang nagpapabilis ng tibok ng puso n
Nang mapansing sandaling natigilan ang lalaki, biglang narealize ni Irina na baka nagmistulang nanliligaw siya sa sinabi niya kanina.Muli siyang namula sa hiya.Ngunit hindi na pinansin pa iyon ng lalaki. Tumayo ito at nagsabing, “Male-late na tayo—kailangan na nating umalis.”Tumango si Irina. “Sige.”Hinawakan nilang dalawa ang kamay ni Anri, at sabay-sabay silang lumabas ng bahay—isang pamilyang magkasama.Sa likuran nila, napabuntong-hininga nang magaan sina Yaya Nelly at Gina.Mahinang bulong ni Yaya Nelly, “Napakabait talaga ni Madam. At kahit tahimik lang si Sir, ni minsan hindi siya naging masama sa amin bilang mga kasambahay. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit may mga tao pa ring nagpapakalat ng masasamang tsismis tungkol sa kanya online. Kung alam ko lang kung sino, baka harapin ko pa sila.”“Hindi na kailangan iyon, Yaya Nelly,” sagot ni Gina nang kalmado. “Kanina lang ng umaga, binura na lahat ng mga public post. Kapag bumabalik si Sir, agad na inaayos ang lahat.”La
Her kiss was still clumsy—awkward and hesitant. She pressed her lips to his several times, unsure what to do next, pausing often, her mind stalling like a short-circuited wire.She was utterly lost.Her uncertainty made Alec nearly lose his patience.With a swift motion, he pulled her back with one arm and cradled the back of her head with the other, forcing her to look up at him. His tone turned cold.“Stupid,” he snapped.Pinagtitinginan siya ni Irina, medyo nabigla.“Matagal na kitang tinuturuan, at hindi mo pa rin kayang humalik nang maayos?” tanong niya.Bahagyang bumuka ang labi ni Irina, walang masabi. Paano niya ipagtatanggol ang sarili?Kasalanan ba niya?Tuwing lumalapit si Alec sa kanya, hindi naman talaga pagtuturo ang nangyayari—pinapalakas siya ni Alec. Bawat pagkakataon, hindi lang niya kinukuha ang kanyang hininga; pati na ang kanyang mga isip. Nagiging blangko ang utak niya, at sumusunod na lang siya sa kanyang gabay, walang kakayahang matutunan ang anuman.Kailan pa
“Irina! Wala kang utang na loob! May konsensiya ka pa ba?” galit na sigaw ni Zoey mula sa kabilang linya. “Sinalo ka ng mga magulang ko at inalagaan ng halos walong taon, tapos ganito ang isusukli mo? Pag-aawayin mo pa sila?”Kahit pa si Alec ang napangasawa ni Irina, hindi siya natatakot dito.Pumunta siya ng Kyoto kasama ang kanyang lolo para sa gamutan nito, at hindi siya umalis sa tabi nito kahit isang araw. Sa panahong ‘yon, nasaksihan niya kung gaano kalalim ang koneksyon ng kanyang lolo sa mga makapangyarihan sa kapitolyo.Doon niya lubusang naunawaan kung bakit mataas ang pagtingin sa kanya sa syudad—kung bakit pati si Alec ay nagbibigay-galang sa kanya.Hindi pinalalaki ang sinasabi tungkol sa impluwensiya ng kanyang lolo. Konektado ito sa mga pinakamaimpluwensyang tao sa buong bansa.At dahil doon, wala siyang dahilan para matakot kay Irina—kahit pa napangasawa nito ang isang diyos.Samantala, kalmadong naglinis ng lalamunan si Irina bago tumugon sa mahinahon ngunit matigas
Sa kabilang linya, hindi na pinilit pa ni Cassandra na itago ang kanyang pagkabigo."Lahat ng kasalanan ni Irina! Kung hindi dahil sa kanya, hindi kami mag-aaway ng iyong ama ng ganito!"Napblink si Zoey."Wait… talagang nagbuno kayo?""Oo!" sagot ni Cassandra nang walang pag-aalinlangan.Pumait ang mukha ni Zoey, at tumaas ang tono ng kanyang boses."Si Irina! Ang kasuklam-suklam na babaeng iyon!"Ibinaba niya ang telepono nang walang salitang sinabi, ang kanyang mga kamao ay nakakumpol ng husto, ang mga daliri ay namumuti.Kung si Irina ay nasa harap niya noon, malamang na talagang susubukan niyang sirain ito.Walang pag-aalinlangan, tinawagan niya ang numero ni Irina.Samantala, sa isang ganap na ibang mundo...Mahimbing pa ring natutulog si Irina, mahigpit na niyayakap ni Alec.Ang emosyonal na bigat ng mga nakaraang araw ay sa wakas ay nagsimulang magpakita ng epekto. Kagabi, siya ay umiyak, ngumiti, bumagsak, at niyakap ng mahigpit ng lalaking minamahal niya.At ngayon, sa kauna
Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.“Lolo…” mahina niyang sambit. A