Chapter 404

Nang gabing iyon, habang mahimbing na natutulog si Irina sa mga braso ni Alec—wala ni isang panaginip, tanging katahimikan—si Zoey, malayo sa Kyoto, ay umiiyak hanggang madaling araw.

Pagdapo ng umaga, magaspang na ang kanyang boses, namumugto ang mga mata, at ang mga itim na bilog sa ilalim ng kanyang maputlang mukha ay nagbigay-diin sa kanyang pagod na hitsura. Nang dumating ang mga doktor sa ospital para sa kanilang mga routine check-up kay Don Pablo, nagulat sila sa nakita nilang hitsura ni Zoey.

Isa sa mga batang babae na intern ay halos mapaiyak sa nakakatakot na itsura ni Zoey.

Nakatayo si Zoey doon, ang mga mata'y malabo at walang buhay, parang ang liwanag sa kanya ay naubos na.

Matapos magtapos ang pagsusuri ng mga doktor kay Don Pablo at kumpirmahin na wala nang seryosong kondisyon, tahimik nilang iniwan ang silid. Ang hangin sa loob ng ward ay naging mabigat at tahimik.

Pagkatapos, nilapitan ni Zoey ang kama ng matanda at tumayo sa tabi nito.

“Lolo…” mahina niyang sambit. A