บทที่ 23

[HUSBAND]

:ผิงชอบคุณ!!

สาวน้อยเดินเหม่อลอยเหมือนกับร่างไร้วิญญาณฤทธิ์แอลกอฮอล์ถาโถมเข้ามาทำให้สมองของเธอขาวโพลน แววตาหยาดเยิ้มเหมือนคนที่ง่วงแต่ไม่ยอมนอน แถมยังเดินเซไปเซมาทรงตัวไม่อยู่จนซุ่มซ่ามจนไปชนเข้ากับใครบางคน

"อ๊ะ!!" เธอร้องออกมาด้วยความตกใจจึงรีบเงยหน้าขึ้นมาดูบุคคลที่เธอชนเข้าเต็มแรง เธอพยายามรีทัชภาพให้ชัดขึ้นและก็ต้องเบิกตากว้างทันทีเมื่อพบว่าเป็นพี่ชายเพื่อน

"ขอโทษครับ คุณคนสวยเป็นอะไรหรือเปล่า" เธอยังคงจ้องใบหน้าคมคายนั้นต่อจนไม่อยากละจากใบหน้าหล่อเหลาเพราะสาวน้อยนั้นอยากจะมองเขาให้นานๆ

"เมาหรือเปล่าเนี่ยจ้องผมแบบนี้ปิ้งผมหรอ ผมคิดนะครับ ฮ่าๆๆ"

"ฮ๊ะ?"หญิงสาวขมวดคิ้วโก่งเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปจากเดิมมาก เวล คนเก่าที่เธอรู้จักนั้นทั้งดุร้ายทั้งโหดเหี้ยม ช่างแตกต่างจากผู้ชายตรงหน้าเธอในตอนนี้ ลักษณะท่าทางของเขาเป็นคนมีอารมณ์ขันและดูเป็นมิตรมากกว่าคนเดิม

"งงอะไรครับ ไม่เคยเห็นคนหล่อหรอ ว๊า~เสียดายจังใกล้ถึงเวลาแล้ว ผมต้องขอตัวไปหาพี่ชายผมก่อนนะครับ เอาไว้คราวหน้าถ้าผมเจอคุณอีกค่อยมาสานสัมพันธ์ต่อนะ" และเขาก็เดินจากเธอไปด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้ม สาวน้อยยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองหนึ่งที เพื่อทำให้ตัวเองแน่ใจว่าตอนนี้เธอไม่ได้ฝันไป ชายหนุ่มผู้นี้เขายิ้มให้เธอจริงๆ

"เราตาฝาดหรอวะ เมาเกินไปแล้วอีผิง!!"

คนร่างสูงเดินก้าวเข้ามาหาแขกVIPที่เขานัดไว้ ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับเธอ

แววตาคู่สวยแพรวพราวไปด้วยเสน่ห์ชวนหลงไหลถ้าใครเผลอสบตาเขาในตอนนี้ก็คงทนเสน่ห์ที่เหลือล้นไม่ได้ ถ้าใครจ้องมองมีหวังได้หัวใจวายตายกันไปข้างหนึ่ง

"ขอโทษนะครับที่ทำให้รอนาน"

"แพนก็นึกว่าคุณเวลจะไม่กลับมาแล้วเสียอีก"

"ผมก็ต้องกลับมาอยู่แล้ว ใครจะกล้าทิ้งคนพิเศษอย่างคุณแพนไปได้" เขาพูดเพื่อหว่านเสน่ห์ให้คนตรงหน้าหลงเขาจนโงหัวไม่ขึ้น ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะเคลิ้มไปกับคารมของเขาไม่น้อยเลย

"พิเศษ? ไม่รู้ว่าพิเศษสำหรับคุณเวลนี่มีค่าแค่ไหนนะคะ"

"หึ ก็มีค่าพอที่จะสามารถยกให้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นแก้วแหวนเงินทอง ธุรกิจทุกอย่างที่ผมบริหารและยังมอบให้ได้ทั้ง ตัว" เขาเน้นคำว่า ตัว พร้อมกับชักสีหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนหมาป่าหลอกเหยื่อมาติดกับ เธอลุกพรวดขึ้นแล้วเดินมานั่งตักเขาอย่างรวดเร็วเธอโน้มใบหน้าเรียวยาวเข้ามาใกล้ใบหน้าคมคายห่างกันเพียงไม่กี่เซ็นจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ

"แล้วถ้าตอนนี้แพนต้องการตัวคุณล่ะคะ คุณจะให้แพนได้หรือเปล่า"

"หึ" เธอกดรอยจูบลงบนริมฝีปากหนาอย่างหนักหน่วงเร่าร้อน เขาปล่อยให้เธอเป็นคนคุมเกมทุกอย่างโดยไม่ขัดอะไรทั้งสิ้น เพราะในใจของเขาตอนนี้ไม่มีอารมณ์ที่จะร่วมรักกับเธอเลยสักนิด มีแต่ความเกลียดชังละความขยะแขยงเท่านั้น

ในขณะที่เขาทั้งสองกำลังจุมพิตกันอย่างเร่าร้อนโดยไม่อายผีสางนางไม้นั้น ก็มีผู้มาเยือนใหม่ที่ตอนนี้กำลังพยายามทรงตัวเดินให้ตรงที่สุด แต่เธอก็ต้องชะงักทันทีเมื่อเห็นภาพบาดตาบาดใจที่สามีด้านพฤตินัยกำลังจูบกับพี่สาวต่างแม่ ไฟแห่งความโกรธแค้นได้ปะทุขึ้นมาในแววตาสีดำสนิทเธอกำคอขวดไวน์ในมือแน่นจนเส้นเอ็นในมือปูดขึ้นมาอย่างน่ากลัว

เปร้ง!!

"นี่!! กล้าดียังไงมาจูบคนของฉัน น่าไม่อาย!!!"

ทั้งสองละออกจากกันทันทีเมื่อเห็นขวดลอยเฉียดตัวแล้วหล่นแตกลงพื้นอย่างเฉียดฉิว

"นี่เธอทำบ้าอะไร!!! ถ้าหัวฉันแตกขึ้นมาเธอจะ...."

"ผิงชอบคุณ!!!!"

"ฮ๊ะ!! ทะ เธอพูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย ถ้าเมาก็ไปนอนซะ!!!" ชายหนุ่มตกใจไม่น้อยทำตัวไม่ถูก เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยปากบอกว่าชอบเขา ถึงข้างในจะประทับใจแค่ไหนแต่ก็ไม่สามารถแสดงสีหน้าออกมาตอนนี้ได้ เขาจึงเลือกที่จะตะคอกเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง

"ผิงยังมีสตินะ คุณนั่นแหละทำแบบนี้ได้ไง!! ไอ้คนเลว"คนตัวเล็กตะคอกเสียงดังด่ากลับ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอนั้นไม่ใช่สาวน้อยผู้เรียบร้อยที่เขาเคยรู้จักเลย

"อีผิง!! มึงเขวี่ยงขวดมาทำไมเป็นบ้าไปแล้วรึไง!!"

"ฉันบ้าได้กว่านี้อีก ถ้ายังไม่หยุดจูบกัน!!!"เธอวิ่งเข้าไปจู่โจมผู้เป็นพี่อย่างรวดเร็วพร้อมกับเอื้อมมือไปกระชากผมพี่สาวเต็มแรง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบแยกทั้งสองออกจากกันก่อนจะหันหน้ามาต่อว่าเธอเสียงดัง

"นี่!! ฉันไม่อยากทำร้ายคนเมานะ กลับไปได้แล้วถ้าไม่อยากเจ็บตัว!!"

"ไม่!! ระหว่างมันกับผิงคุณจะเลือกใคร! ถ้าเลือกมันผิงจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก!" คนตัวสูงจุกอกไปโดยปริยายเมื่อโดนยิงคำถามที่ใหญ่หลวงใส่แบบไม่ยั้งไว้ให้เขาหายใจบ้างเลย

"นี่เธอ!!"

"เลือกเลยค่ะคุณเวล มันจะได้เลิกยุ่งกับคุณไงคะ เลือกเลยค่ะ"ความเงียบเข้ามาปกคลุมทุกสายตาจ้องมาที่เขาเพื่อรอฟังคำตอบ ซึ่งถ้าให้เขาเลือกจริงๆเขาก็คงเลือกคนที่เมาขาดสติในตอนนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าทำแบบนั้นแผนที่เขากำลังจะดำเนินต่อไปก็คงล่มทั้งหมด

มือหนาคว้าข้อแขนเล็กพร้อมกับออกแรงกระชากจนแขนเล็กแทบหลุดติดมือออกมา

"นี่คุณเวลเลือกมันหรอคะ!!"

"ผมจะลากยัยเด็กนี่ไปให้ลูกน้องผมจัดการต่างหาก ยังไงผมก็เลือกคุณไม่ต้องห่วงผมขอเวลาสองนาที"แพนฉีกยิ้มกว้างออกมาด้วยความสะใจเมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นมันทำให้เธอมีความสุขมาก

"มานี่!!!" คนร่างสูงลากตัวเธอออกไปเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่ใช่คนเปรียบเสมือนสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆที่สั่งให้เดินก็เดิน

พอเวลาผ่านไปสองนาทีคนที่เธอรอคอยก็กลับมาจริงๆ นัยน์ตาโกรธแค้นเปลี่ยนเป็นดีใจทันทีเธอพุ่งเข้ามาคล้องคอเจ้าของใบหน้าคมคายอย่างรวดเร็ว

"คุณกลับมาหาแพนจริงๆด้วย"

"ผมบอกแล้ว ว่ายังไงผมก็เลือกคุณ" ชายหนุ่มโน้มหน้าลงไปประกบจูบอันเร่าร้อนดุดันอย่างหนักหน่วง แพนรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยเพราะเขาในตอนนี้ช่างแตกต่างจากเขาในเมื่อครู่ที่ไม่ตอบสนองอะไรกับจูบของเธอเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องสลัดความคิดทั้งหมดทิ้งไปไม่ได้สนใจอะไร เธอสนใจแค่ว่าคืนนี้เขาต้องเป็นของเธอเท่านั้น

ชายหนุ่มลากคนตัวเล็กลงมายังชั้นห้า ชั้นที่มีเขากับน้องๆพักอยู่ คนตัวเล็กสะบัดแขนให้หลุดจากเงื้อมมือของเขาเมื่อทนความเจ็บที่รัดแน่นไม่ไหว

"ปล่อยผิงนะคะ~"เธอสั่งด้วยน้ำเสียงที่เฉื่อยคล้ายคนง่วงนอนแค่นั้นยังไม่พอเขายังได้กลิ่นเหม็นเหล้าคลุ้งออกมาจากตัวเธอ

"เมาหรอ?"

"ม่ายได้เมา~"

"หึ ถ้าไม่เมาก็คงไม่บอกว่าชอบฉันหรอก"

"ผิงไม่ได้เมานะคะผิงยังมีสติ~อุ๊บ!"เขาขึงตาใส่เธอพร้อมกับเปลี่ยนโหมดใบหน้าให้โหดขึ้น เมื่อเธอนั้นยกมือบางขึ้นมาอุดปากเล็กของตัวเองไว้ พร้อมกับทำท่าเหมือนจะอ้วก

"นี่ อย่าแม้แต่จะคิดนะ!!"

อุ๊บ...แหวะ!!!

"อ่าสสสสส!! ยัยเด็กบ้า! นี่เธอกล้าดียังไงถึงอ้วกใส่เสื้อฉัน!!" ดูเหมือนว่าน้ำเสียงดุดันนั้นจะห้ามอ้วกเละๆไม่ได้เพราะตอนนี้มันได้พุ่งออกมาเต็มสูทสีดำจนเปื้อนไปหมด

"อื้อ~ ก็คนมันอยากอ้วกนี่นา อิๆ" หญิงสาวหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่ทำให้คนหน้าดุอารมณ์เสียได้ ชายหนุ่มนั่งคุกเข่าลงพร้อมกับใช้แขนแกร่งเกาะขาเธอไว้ก่อนที่จะแบกเธอขึ้นแล้วเริ่มเดินไปยังห้องพักของตนเอง

"อื้อ~จะแบกผิงไปหนาย~"

"กลับห้องไง ทำตัวเบาๆหน่อยหนักนะเว้ย!!" คนตัวเล็กไม่ได้พูดอะไรต่อพลางเอื้อมมือมาคล้องคอเขาไว้แล้วทาบแก้มที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ลงบนไหล่กว้างและหันหน้าไปมองใบหน้าหล่อเข้ม แววตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงหาเหมือนกับคนที่ไม่ได้พบคนรักรักมาแรมปี ถึงเธอจะไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร แต่เธอก็รับรู้ว่าได้ว่าเธอมีความสุขกับการจ้องหน้าเขาใกล้ๆแบบนี้แค่ไหน มันช่างมีความสุขเหลือเกิน

ตึกตึก ตึกตึก ตึกตึก

เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นทั่วใบหน้าหล่อเมื่อได้สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆรดมายังต้นคอของเขา

"คุณเวลขา~ คุณไม่กลับไปหาพี่แพนแล้วใช่ไหม คุณเลือกผิงใช่ไหมคะ"

"ใครจะเลือกยัยขี้เมาอย่างเธอ!!"

"ก็คุณงาย~" ชายหนุ่มเผลอยิ้มมุมปากให้กับความไร้เดียงสาของคนตัวเล็กที่ตอนนี้ไม่มีสติจึงพูดมากเป็นพิเศษแต่เขาก็ไม่ได้รำคาญเธอแต่อย่างใดกลับชอบในความใสซื่อของคนตัวเล็กด้วยซ้ำ

"หึ ฉันหรอ? ฉันไม่เลือกเธอหลอก ถ้าเมื่อกี้ฉันโดนขวดไวน์หล่นใส่หัวคงจะไม่ได้มาแบกเธอแบบนี้หรอกนะแม่สาวน้อย!!"

"เมื่อกี้ผิงตั้งใจจะโยนใส่หัวคุณเวลเน้นๆเลยนะ~ สงสัยเป็นเพราะฤทธิ์ไวน์ขวดนั้นแน่ๆเลยทำให้ผิงเล็งเป้าไม่ดีเลยพลาด ถ้าไม่ตาลายคงโดนเต็มๆ ว๊า~น่าเสียดาย อิๆ"

"ยัยเด็กบ้าเธอคิดจะฆ่าฉันหรอ!"

"ช่าย~อิๆ"

"หึๆ"ชายหนุ่มหัวเราะออกมาในลำคอเพราะกลั้นขำไว้ไม่อยู่

"คุณเวลขา~ ตอนที่ผิงเดินขึ้นมาหาคุณ ผิงเจอคนหน้าตาเหมือนคุณเวลด้วยค่ะ ไม่รู้ว่าผิงตาฝาดไปเองหรือเปล่า~"

"เธอเห็นหรอ?"

"อื้ม~"

"อย่าไปยุ่งกับมันเชียว ไอ้นั่นมันโรคจิต!!"เขาเค้นเสียงต่ำสั่งห้ามเธอไม่ให้ยุ่งกับคนที่เธอกำลังพูดถึงอยู่

"คุณเวลก็โรคจิตเหมือนกันนั่นแหละกระแทกผิงแรงตลอดระบมไปทั้งตัวเลย!! ว่าแต่เขาเป็นใครคะ~"

"น้องชายฝาแฝดของฉันเอง"

"หื้อ?"สาวน้อยไร้เดียงสาขมวดคิ้วโก่งเข้าหากันพร้อมกับครางในลำคอด้วยความมึนงง

"ไม่ต้อง หื้อ? นอนหลับคาหลังฉันไปเลยนะ วันนี้เธอรั่วเกินไปแล้ว"

"คุณเวลอ่า สั่งผิงอีกแล้ว สั่งผิงตลอดเลยนะ~~"

"จะนอนไม่นอน!!"

"นอนก็ด่าย~~~"คนตัวเล็กหลับตาลงในขณะที่กำลังซบไหล่เขาอยู่และในที่สุดเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปเป็นที่เรียบร้อยในเวลาอันสั้น วันนี้เธอเหนื่อยมากจริงๆไม่ว่าจะเรื่องเพื่อนสาวหรือเรื่องของเขาอีกและเขาก็เห็นเธอในด้านที่ไม่เคยเห็นมาก่อนตั้งหลายอย่างและดูเหมือนว่าชายหนุ่มนั้นชักจะประทับใจเธอขึ้นมาแล้วน่ะสิ

"หึ ตัวเล็กๆแบนี้ น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย"

__________________________

กรี๊ด!!!! ละมุนเกินไปล๊าวววว!!!🤭🤭

วันนี้เอาสองตอนไปเลยจุกๆ!!