บทที่ 29

[HUSBAND]

:หมาผู้ซื่อสัตย์

"นี่พี่แดน! ปกติแล้วนางเอกอกหัก พระเอกต้องพาไปทะเลนะ แล้วพี่ฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย!!"วิวเอ่ยน้ำเสียงไม่พอใจแกลมโวยวายออกมานิดๆ เมื่อบอดี้การ์ดหนุ่มของเธอนั้นพาเธอมาสงบสติอารมณ์อยู่ที่บ้านเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ

"ฮ่าๆ ก็ผมไม่ใช่พระเอกสำหรับคุณวิวนี่ครับ" แดนหัวเราะร่าออกไปอย่างน่าขันเมื่อเห็นสีหน้าของผู้เป็นนายนั้นเปลี่ยนไปจากเดิม ตลอดการเดินทางเธอมีแต่ชักสีหน้าเศร้าสร้อยร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจเพราะถูกอดีตคนรักหักหลังแต่พอมาถึงบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้เท่านั้นแหละ จากเศร้าหมองแปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที คิ้วโก่งทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเหมือนเด็กน้อยไม่ได้ดั่งใจ เวลาที่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อของเล่นให้

"แล้วตกลงพาฉันมาที่นี่ทำไม!!"

"ผมพาคุณวิวมาดูบ้านของผม"

"บ้านของพี่? ที่นี่เนี่ยนะ?" วิวไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าแดนบอดี้การ์ดหนุ่มของเธอนั้นจะเป็นเด็กกำพร้า เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดอยากจะรู้จักเรื่องของเขาเลยสักนิด แม้แต่สักนิดก็ไม่เคยอยากรู้....

"ใช่ครับ เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า"

แดนพาผู้เป็นนายเดินเข้าไปข้างในของบ้านเด็กกำพร้า เด็กน้อยอายุราว 3 -4 ขวบวิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนานรอยยิ้มของพวกเขานั้นทำให้คนที่มองดูห่างๆ ต้องฉีกยิ้มออกมาเพราะความสดใสไร้เดียงสาของเด็กน้อยช่างไม่รู้อะไรเสียเลยว่าเหตุผลที่พวกเขาต้องมาอยู่ที่นี่นั้นเกิดจากที่พ่อแม่ไม่พร้อมที่จะมีพวกเขา หรือเหตุผลหลายๆอย่างที่ต้องทิ้งลูกไป ซึ่งเด็กๆพวกนี้หลายคนนักที่ยังไม่รู้ปมอันยิ่งใหญ่ที่อยู่ในใจ แต่เมื่อพวกเขาเริ่มโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ก็จะคิดถึงเรื่องเล่านี้จนก่อตัวเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจ แล้วปมมันก็จะค่อยๆมากัดเซาะหัวใจของตัวพวกเขาเอง ถึงจะทำตัวให้เก่งและเข้มแข็งเท่าไหร่แต่ก็ไม่อาจที่จะหยุดคิดได้ว่าบุพการีนั้น ไม่ต้องการพวกเขาเลย....

"แม่นีครับ สวัสดีครับ"แดนทักหญิงสูงอายุผู้หนึ่ง เธอกำลังป้อนนมให้กับเด็กทารกที่กำลังร้องไห้งอแงออกมาเพราะความหิวโหย ช่างน่าเวทนาเสียจริง

"อ้าวแดน จะมาทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อนตอนนี้แม่ยังไม่ว่างเลย พอดีกำลังป้อนนมน้องๆที่เพิ่งมาใหม่นะ"

"เห้อ...คนสมัยนี้สามารถทำให้เด็กคนนึงเกิดมาได้ แต่ไม่สามารถเลี้ยงเขาให้โตเป็นผู้ใหญ่ได้"วิวพูดออกมาพร้อมกับถอนหายใจแววตาเป็นประกายออกมาซ่อนความสงสารไว้ลึกๆ เธอเกิดมาเพียบพร้อมทุกอย่างมีพ่อและพี่ชายคอยดูแลเลี้ยงดูเป็นอย่างดี ถึงแม่ของเธอจะจากไปแล้วแต่เธอก็ได้รับความรักอย่างเต็มเปี่ยมช่างต่างกับเด็กพวกนี้มากนัก

"แล้วนี่ใครล่ะ แฟนหรอ?"

"อ๋อ นี่คุณวิวเป็นเจ้า...!"

"สวัสดีค่ะหนูวิวนะคะ เป็นแฟนพี่แดนค่ะ"เธอพูดขัดขึ้นมาแสดงตัวว่าตนนั้นเป็นแฟนของแดน ผู้เป็นลูกน้องก็ทำหน้ามึนงงไปชั่วขณะแต่ก็รีบดึงสติกลับมาเพราะว่าเธอนั้นพลั้งปากออกไปแล้ว ถ้าจะแก้ตัวก็จะทำให้เธอเสียหน้าอีก

"แม่ชื่อนีนะลูก ยินดีที่ได้รู้จักนะ แม่ไม่คิดเลยว่าแดนจะมีแฟนสวยขนาดนี้ตอนที่เขาเล็กๆ แดนขี้แยแล้วก็เรียบร้อยมากจนชาตินี้แม่ไม่คิดว่าเขาจะมีแฟนซะละ"

"ค่ะตอนนั้นพี่แดนเป็นยังไงตอนนี้ก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะฮ่าๆ"

"ฮ่าๆ ผมเมื่อก่อนเป็นยังไงตอนนี้ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว คนเราจะสามารถเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือได้ไง จริงไหมครับ"

"ก็จริง แล้วนี่มีธุระอะไรกันหรือเปล่าหรือว่ามาเยี่ยมแม่ใช้เฉยๆ"

"อ๋อพอดีว่าวันนี้ผมพา คุณวิว! เอ๊ย! น้องวิวมาเลี้ยงอาหารและขนมน้องๆน่ะครับ"

"หรอจ๊ะ แม่ขออนุโมทนาบุญด้วยนะลูก"

"โอ๊ย! ไม่เป็นไรเลยค่ะแม่ ถือว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกันเถอะนะคะ"

"งั้น ลูกๆไปนั่งพักก่อนละกัน แดนพาน้องไปสิลูก"

"ครับแม่นี"แดนผายมือเพื่อเชิญผู้เป็นนายเดินไปนั่งพักอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอก็เดินตรงไปยังเป้าหมายที่เขาเล็งไว้ให้ทันที เธอเพ่งสายตามองเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นกันอย่างมีความสุข คนที่ตัวโตขึ้นมาหน่อยก็ปัดกวาดทำความสะอาดรอบๆบ้านของพวกเขา ส่วนเด็กเล็กๆก็นั่งเล่นไปตามประสาของพวกเขา

"เออนี่พี่ ฉันโทรให้เชฟจากโรงแรมห้าดาวมาทำอาหารให้เด็กๆกินดีไหม เดี๋ยวโทรเรียกตอนนี้เลย"

"ไม่ต้องหรอกครับคุณวิว แค่น้องๆได้กินข้าวกระเพราหมูสับกับขนมอร่อยๆสักมื้อ พวกเขาก็ดีใจแล้วครับ ชีวิตเด็กกำพร้าอย่างเราไม่ต้องได้รับสิ่งหรูหราหรอกนะครับ ขอแค่ได้รับความรักความอบอุ่นก็เพียงพอแล้ว"หญิงสาวได้ฟังเช่นนั้นก็ชะงักไปชั่วครู่ น้ำตาที่อยู่ข้างในถูกดันออกมาให้คลอเบ้าอยู่ในตาสีน้ำตาลอ่อน ปากกระจับเริ่มยื่นออกมาเป็นปากจู๋ พวงแก้มทั้งสองข้างเริ่มแดงก่ำเหมือนคนจะร้องไห้

"ฮือๆ ซึ้งเลยอ่ะ รู้สึกว่าการที่โดนแฟนเทนี่มันเล็กน้อยไปเลยอ่ะ ฮือๆ"

"คุณวิวไม่ต้องเศร้าไปหรอกครับ ที่ผมพาคุณมาที่นี่ก็เพราะอยากให้คุณรู้ว่ามีคนที่เจ็บและไม่ได้รักความรักอีกตั้งมากมาย บางคนนั้นเจ็บปวดกว่าคุณวิวด้วยซ้ำ แต่คุณวิวยังมีพี่ชายมีครอบครัวแล้วก็ยัง....มีผม"

"ชิ! ไม่ต้องมาเนียนเลย วิวไม่มีพี่ วิวก็อยู่ได้ย่ะ!!"

"ครับผมก็ไม่ได้ว่าคุณวิวจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม แต่ผมแค่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้ยังเป็นลูกน้องของคุณวิวเหมือนเดิมเหมือน หมาผู้ซื่อสัตย์"

"ถ้าพี่เป็นหมาก็คงจะเป็นน้องชิวาว่าแหละ งื้อ~ ไอ้ต้าวชิวาว่า" เจ้าของน้ำเสียงหวานพูดหยอกล้อคนตรงหน้าสนุกปากพร้อมกับยื่นมือไปเกาคางเขาเล็กน้อยเพื่อเป็นการล้อเลียน

"เลิกเล่นได้แล้วครับ ไปแจกอาหารน้องๆกันดีกว่า"

"ป่ะ ไปกันเถอะ"

@Demon mall

แชท

ไวน์:มึงอยู่ไหนวะ ทำไมยังมาไม่ถึงสักที

ลุค:กำลังเดินคร้าบลูกเพ่!!

ไวน์:เร็วๆกูรอนานแล้วไอ้เวร!!

ลุค:🥺

"พี่ไวน์!!"หนุ่มน้อยใบหน้าละอ่อนโบกมือเรียกไหวๆพร้อมกับมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าด้วยความดีอกดีใจที่เห็นชายหนุ่มใบหน้าคมคายจมูกเป็นสันโด่งได้รูป ริมฝีปากหนาสีแดงอ่อนๆ

ลุคเดินเข้ามาหาไวน์ที่กำลังยืนมองบรรยากาศด้านล่างจากบนชั้น 3 ของห้าง ผู้คนเดินไปเดินมาสวนกัน ร้านขายเสื้อผ้าและอาหารต่างๆแทบจะไม่มีที่ว่างเลยในวันหยุดสุดสัปดาห์ พอมองดูแล้วรอยยิ้มของความพึงพอใจก็ปรากฏขึ้นมาใบหน้าเขาภูมิใจในตัวพี่ชายฝาแฝดของตนมากที่ประสบความสำเร็จโดยที่ไม่ต้องพึ่งใครใช้สมองตัวเองล้วนๆ

"มองอะไรพี่มอง หากิ๊กหรอ?"

โป๊ก!

ไวน์โขกกะบานแขกผู้ที่มาเยือนใหม่อย่างหมั่นไส้จนเขานั้นร้องลั่นออกมาทั่วห้าง

"โอ๊ย!!"

"กิ๊กพ่อมึงสิ!!"

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะพี่อาจจะกำลังเล็งหาเหยื่อรายต่อไปก็ได้"

"หึ แล้วมึงอยากเป็นเหยื่อของกูไหมล่ะ?"

"หูย! ไม่เอาหรอกหวาดเสียว"ลุคพูดพร้อมกับลูบไปตามเนื้อตามตัว เขารู้ดีว่าหัวหน้าแก๊งของเขานั้นเป็นคนที่มีความชอบทางเพศที่รุนแรง

"ว่าแต่พี่เถอะนัดผมออกมาทำไมเนี่ย"

"ก็เรื่องที่กูจ้างมึงไปสืบเด็กไอ้เวลไง ไหนมึงบอกว่าเด็กคนนั้นเลิกยุ่งกับมันแล้วไง ทำไมเมื่อคืนพี่กูถึงยังเอากับเด็กนั่นอยู่"

"ฮ่าๆ พี่ไม่ต้องมาอำผม ผิงเลิกยุ่งกับพี่เวลเป็นเดือนแล้ว"เจ้าของใบหน้าละอ่อนหัวเราะร่าออกมา หนุ่มน้อยคิดเขานั้นอำเล่น เพราะว่า 1 เดือนที่ผ่านมาเพื่อนสาวของเขานั้นได้ผิดใจกับผู้เป็นพี่ของไวน์ ต้นเหตุก็เป็นเพราะเขาเองเพราะแบบนี้เขาถึงไม่เชื่อในสิ่งที่คนตรงหน้าหน้าพูด

"กูเป็นเพื่อนเล่นมึงหรือไง ทำไมกูถึงต้องโกหกมึง!!"ใบหน้าคมคายเข้าสู่โหมดจริงจังเกรี้ยวกาจจนน่ากลัว พร้อมกับแผ่ความรู้สึกเย็นยะเยือกจากนิ้วเท้าขึ้นสู่หัวจนเส้นผมแทบตั้งชี้ขึ้น

"แล้วทำไมพี่ต้องสนใจด้วยเนี่ย หวงพี่ชายหรือไง!"

"กูไม่ได้หวงกูแค่อิจฉาโว้ย!!"

"พี่ก็หาเมียสิ!"

"หึ โรคจิตแบบกูใครจะเอาว่ะ"เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับแสยะยิ้มปนเศร้านิดหน่อย เพราะถ้าให้เขามีคู่ครองอย่างที่ลุคพูดคงจะเป็นไปได้ยาก ก็เหมือนกับให้เลือกว่า คนเลว กับ คนดี จะเลือกอะไรซึ่งแน่นอนคนที่ถูกทิ้งก็คงจะเป็นเขาเอง

"มันก็ไม่แน่หรอกนะ สาวๆสมัยนี้โรคจิตแบบพี่ก็มีตั้งเยอะ"

"หึ งั้นกูกลับคอนโดก่อนนะเดี๋ยวจะต้องไปพบพ่อผู้บังเกิดเกล้าอีก"

"อ้าว? พี่นัดผมมาแค่นี้อ่ะนะ!!"

"เออ! ทำไมวะ มีปัญหาหรอ?"เขายักคิ้ว 1 ที ประโยคที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนห้วนๆ จากนั้นก็รีบสาวเท้าเดินจากไป แล้วปล่อยให้เขานั้นทำหน้าเหวอมึงงง บันดาลโทสะเริ่มก่อตัวขึ้นพร้อมกับด่าไวน์ไล่หลัง ถึงเป้าหมายของเขาจะไม่ได้ยินก็ตาม

"ไอ้พี่บ้า คราวหน้าไม่ต้องนัดมาแล้วนะ เปลืองน้ำมันรถเว้ย!!"

______________________________

มีใครอยากอ่านเรื่องของอิพี่ไวน์บ้าง แล้วอยากอ่านแนวไหน comment มาพูดคุยกันได้เลยจ้า😍