บทที่ 52

[HUSBAND]

:น้องวิว

@คอนโด Demon

ร่างสูงนอนราบกับเตียงขนาดใหญ่โดยมีแฟนสาวอย่างวิวนอนซบอกอยู่ไม่หนีห่างมือหนาคอยลูบศรีษะเธอเบาๆอย่างอ่อนโยน

"ฮ่าๆๆๆ"

"อยากจะบ้าตายนี่พี่ชายวิวเป็นหนักขนาดนี้แล้วหรอคะ"วิวหัวเราะออกมาดังลั่นเมื่อแฟนหนุ่มของเธอเล่าถึงเหตุการณ์วันนั้นวันที่พี่ชายสุดที่รักของเธอยอมแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่มอมแมมพลางตัวตามไปขอโทษแดนถึงสวนสาธารณะแถวบ้าน แต่ติดตรงที่ว่าเขาเล่าเกินจริงไปหน่อยแอบแต่งแต้มเติมสีใส่ไข่ลงไปอย่างกับนักข่าววงการบันเทิง แต่ดูท่าทางแฟนสาวของเขาก็น่าจะชอบข่าวแบบนี้มากเพราะตอนนี้เธอนั้นขำจนน้ำตาเล็ด

"ใช่ครับ คุณเวลนี่ใส่ชุดเก่าเหมือนลุงที่นอนใต้สะพานลอยแถมยังยกมือขึ้นมาพนมมือกราบขอโทษผมว่า ขอโทษคร้าบคุณแดน ขอโทษคร้าบ ถ้าคุณวิวเห็นหน้าคุณเวลตอนนั้นนะครับรับรองจะต้องหัวเราะจนกรามค้างกว่านี้แน่ ฮ่าๆๆ" เมื่อเขาเล่าจบก็แหกปากหัวเราะชอบใจโดยไม่ได้หันหน้าไปมองใบหน้าเรียวยาวของแฟนสาวเลยสักนิดว่าตอนนี้ทำหน้าบึ้งตึงขนาดไหน

"นี่พี่แดน! ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วนะ เลิกเรียกห่างเหินแบบนี้สักทีจะได้ไหม"

"แล้ว...จะให้ผมเรียกยังไงล่ะครับ"แดนพูดตะกุกตะกักทำตัวไม่ถูกด้วยความที่เขาทำงานเป็นบอดี้การ์ดเธอและพี่ชายมาเป็นเวลานานจึงแทนตัวเองว่าผมเรียกเธอว่าคุณวิวด้วยความเคยชิน พอตอนนี้คบกันแล้วก็ยังไม่กล้าที่จะเรียกเธอแบบอื่นกลัวเธอจะไม่ชอบ

"ก็ ตัวเอง เบบี๋ ฮันนี่ ไอ้ต้าว ที่รัก เบ้บ หมูน้อย อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่คุณวิวอ่ะ"

พรึ่บ!

แดนจับร่างเล็กพลิกนอนราบกับเตียงโดยมือทั้งสองข้างของเขาก็ทำการกดไหล่เล็กทั้งสองข้างยึดไว้กับเตียง

"งั้น...."

"พี่เรียกว่า น้องวิว ได้ไหม"

"อึ่ก!"วิวกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอไปอย่างฝืดเคืองดวงตากลมโตเปิดกว้างออกเมื่อเห็ภาพตรงหน้าที่แฟนหนุ่มสุดที่รักทำแววตาหยาดเยิ้มเหมือนคนคลั่งรักแถมยังใช้นิ้วชี้เกลี่ยไปบนใบหน้าเธอเบาๆจนขนเล็กขนน้อยในร่างกายของเธอนั้นลุกซู่ขึ้นตั้งรับกับความเร่าร้อนที่แผ่ซ่านขึ้นมาบนใบหน้าจนมีสีแดงก่ำ

"น้องวิว พี่เรียกแบบนี้ได้ไหมคะ"

"อื๊อ!! เขิน พี่แดนอ่ะดาเมจรุนแรงเกินไปแล้วนะคะ น่ารักอ่ะ"

"น้องวิวครับ~"

"ขา~"

"ขอ...ได้ไหมครับ"

"ขออะไรคะ"

"ก็ขอ...ปล่อยน้องแวนด้าเข้าไปในท้องน้องวิวไงครับ"

"แล้ว...วิวจะแน่ใจได้ยังไงคะว่าน้องแวนด้าจะเข้าไปนอนที่ท้องวิว"

"หึ เพราะพี่จะเอาแบบไม่บันยะบันยังจนติด เตรียมตัวเป็นคุณแม่มือใหม่ได้เลย"

"อุ้ย อยากเป็นคุณแม่จะแย่"

"หึๆ"

@โรงพยาบาลxxx

22:00

"อ้าปาก"เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยปากออกคำสั่งคนตัวเล็กที่กำลังทำหน้างอคอเง้าไม่ยอมทานข้าวต้มที่มีรสชาติที่จืดชืดของทางโรงพยาบาลซึ่งเขาบังคับให้เธอกินข้าวมาตั้งหลายชั่วโมงแต่เธอก็ยังรั้นไม่ยอมกินสักที แต่ก็ไม่แปลกที่เธอจะคิดเอาแต่ใจขึ้นมาเพราะหญิงสาวนอนพักดูอาการที่โรงพยาบาลวันนี้เป็นวันที่สิบสองแล้ว เธอจึงเริ่มงอแงเพราะอยากกลับบ้านแต่พอคุณหมอที่เป็นคนดูแลเธออนุญาตให้เธอกลับไปพักที่บ้านได้แล้ว สามีขี้ระแวงของเธอก็ขอคุณหมอให้ภรรยาเด็กนอนค้างอีกหนึ่งอาทิตย์และก็ค้างที่นี่ต่อมาสองวันแล้ว เพราะเหตุนี้เธอจึงทำหน้าบูดบึ้งตลอดเวลา

"ไม่อยากกินข้าวต้มแล้วอ่ะ"

"อยากกินไส้กรอกมากกว่า"เธอเลื่อนสายตาต่ำลงมายังจุดกึ่งกลางของเขา จนคนที่ถูกลวนลามทางสายตามองลงต่ำตามเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเมื่อรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรแต่เขากลับพูดดับฝันเธอก่อนที่จะบังคับอารมณ์ความอยากตัวเองไม่ได้

"หึ กลับบ้านค่อยกิน เดี๋ยวกระทบถึงแผล"เขาโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆเธอจนจมูกของทั้งสองแทบจะแตะกัน คนตัวสูงหายใจหอบถี่รดใบหน้าคนตัวเล็กเขาอยู่ในท่ายืนเธออยู่ในท่านั่งบนเตียงคนป่วย สาวน้อยเงยหน้าขึ้นทำให้ริมฝีปากของทั้งสองแตะกันนิดๆ เธอเป็นคนก้าวขาเข้าไปในกองไฟด้วยตัวเองไม่ว่าคนเป็นผัวจะรุกมาในรูปแบบไหนตอนนี้เธอพร้อมรับทุกท่าและทุกที่ ถ้าเขาต้องการ

"แผลหายแล้วค่ะ แค่ถากๆเองไม่ได้แทงเข้าลึกสักหน่อย ขอกินหน่อยได้ไหมคะ ไม่ได้กินมาหลายวันเริ่มหิวแล้วอ่ะ"ผิงโน้มหน้าเข้าไปกัดริมฝีปากร่างของชายหนุ่มเบาๆเพราะนี่น่าจะเป็นจุดอ่อนจุดเดียวที่เธอสามารถเร้าอารมณ์เขาได้โดยไม่น่าเกลียดเกินไป หลังจากที่ถอดถอนริมฝีปากของตัวเองออกไปแล้วก็กัดริมฝีปากล่างของตัวเองหนึ่งทีเพื่อความเซ็กซี่ขยี้ใจจะได้ทำให้คนตรงหน้าหลงไหลไปกับการยั่วยวนของเธอบ้าง

"หึ" ชายหนุ่มวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะหัวเตียงของเธอจากนั้นก็ทำการใช้ใบหน้าคมคายซุกไซร้ไปยังซอกคอขาวและก็ไม่ลืมที่จะฝากรอยสัญลักษณ์ของความเป็นเจ้าของไว้พอสร้างไว้เยอะแล้วจากนั้นก็เปลี่ยนใจอยากประทับรอยไว้บนเนินอกบ้างจึงทำการปลดกระดุมเสื้อของเธอออกสองเม็ดพอเห็นเนินอกที่ไร้บราข้างใน เพราะหมอสั่งห้ามไม่ให้ใส่

"อื้ม~ คุณเวลคะ"

"หื้ม?"

"ผิงอยากกลับบ้าน พรุ่งนี้เราเก็บเสื้อผ้ากลับบ้านกันนะคะ นะๆๆ"

"ไม่ได้ รอให้หายดีกว่านี้ก่อนค่อยกลับ"เขาพูดปัดไปอย่างไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาดูดเม้มบนเรือนร่างของเธอต่อไปโดยมือทั้งสองข้างก็ยังบีบเคล้นเจ้าก้อนเนื้อไม่ยอมละ

"อึ่ก! คุณเวลอ่ะหมอบอกให้ผิงกลับบ้านได้ตั้งแต่สองวันที่แล้ว แต่คุณก็ยังไม่ยอมให้ผิงกลับอีกอ่ะ ผิงอยากกลับ ผิงไม่อยากอยู่แล้ว"

"อย่าดื้อได้ไหม นอนอีกสักอาทิตย์ค่อยกลับ"

"ฮึ่ก! ออกไปเลย ผิงไม่อยากเห็นหน้าคุณ"สาวน้อยออกแรงผลักร่างของชายผู้เป็นที่รักให้ออกห่างจากตัวเธอเพราะตอนนี้เธอเกิดอาการโกรธเขาขั้นรุนแรงที่ไม่ยอมให้เธอกลับบ้านสักทีทั้งๆที่เธอก็หายดีแล้วทุกอย่าง

"จริงจังไปไหมเนี่ย"

"ฮึ่ก! ฮือ"เธอเริ่มบีบน้ำตาออกมาเพื่อเรียกคะแนนความสงสารจากสามีเธอเริ่มจับทางได้แล้วว่าเขาเป็นคนแพ้น้ำตาเพราะทุกครั้งที่เธอร้องไห้เขาก็จะเป็นฝ่ายใจเย็นลงก่อน เธอจึงติดนิสัยใช้มารยาล่อให้เขายอมตามใจด้วยวิธีนี้

"ร้องไห้ทำไมดื้ออีกแล้วนะ ฟังกันบ้างได้ไหม ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงเธอนะ"

"อึ่ก! ก็ผิงอยากกลับบ้านนี่คะ แด๊ดก็ควรจะเข้าใจผิงบ้าง"

"เห้อ...ก็ได้ๆกลับก็กลับแต่พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับนะ"ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถขัดขวางความต้องการได้ เขาก็ต้องยอมเพราะจริงๆมันก็เป็นความผิดเขาที่บังคับเธอเกินไปจนทำให้เธออึดอัดจนร้องห่มร้องไร

"ก็ได้ค่ะ สัญญาแล้วนะว่าพรุ่งนี้จะพาผิงกลับบ้าน"

"อื้ม สัญญา"

"รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวมา ไปสั่งงานลูกน้องหน้าห้องแป๊บ"

"ค่ะ"จากนั้นเวลก็เปิดประตูแล้วเดิมออกไปข้างนอกห้องอย่างเร่งรีบโดยที่เธอก็แอบชะโงกหน้าดูอยู่แต่ก็ไม่เห็นเพราะเขาไปไกลกว่านอกห้องด้วยซ้ำซึ่งเธอก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะเธอเชื่อใจเขาว่าเขาพูดคำไหนคำนั้นไม่โกหก ไปหาลูกน้องก็ต้องไปหาลูกน้องจริงๆ

__________________________________

ตอนต่อไป.....

"เอ่อ..คุณหมอคะคือดิฉันหายแล้วนะคะ คุณหมอจะเข้ามาตรวจอะไรฉันอีก หรือว่า...จะมาฉีดยา ไม่เอาแล้วนะคะแค่นี้ก็เจ็บจะแย่แล้ว"

"หึ"

"แต่เข็มนี่ เธอชอบแน่นอน"

"ด...แด๊ด"