แชร์

Chapter 2

ผู้เขียน: mellomartinez
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2022-06-18 10:03:55

Dilim

I already had a bad feeling about this long time ago. Pero inignora ko ang lahat ng iyon at nagfocus sa sarili. I was too preoccupied with surviving alone that I neglected my duty as a daughter for all those time. Tama, siguro nga kasalanan ko rin. Kasalanan ko kung bakit nalugmok at nalulong sa sugal si Papa. Kasalanan ko na hindi ko inalam ang mga bagay-bagay na ginagawa niya ng mga panahong hindi siya umuuwi ng bahay.

Gusto kong matawa. Sa samu't saring emosyong nararamdaman ko, gusto ko nalang matawa. Sabi ko na nga ba may kapalit ang lahat ng sayang naramdaman ko sa nakalipas na mga araw. Kaya nakakatakot maging masaya. Kasi hindi mo alam kung hanggang kailan ang sayang iyon, at kung ano ang kapalit.

"Almene, tulungan mo ako. Ipapakulong nila ako. Ang laking halaga niyon. Hindi ko kayang bayaran. Saan ako k-kukuha ng ganoon kalaking halaga?" Hagulgol niya habang nakalugmok sa sahig.

Hindi ko na rin napigilan ang sariling maiyak. Oh damn, why does this have to happen now?

"Anak, tulungan mo ako. Ipapakulong nila ako-"

"Bakit ba kasi?!" Wala sa sarili kong sigaw. I heaved a deep breath at pilit na kinalma ang sarili. "Pa, bakit ka ba kasi nagkaroon ng ganyan kalaking utang, huh? Alam mo namang hirap tayo, di ba?"

Napasapo ako sa noo at hindi pa rin makapaniwala sa mga narinig. This is a nightmare. This has to be a nightmare.

"Patawad, masyado akong nadepress sa pagkawala ng mama mo-"

"Ha!" Singhal ko at hindi na napigilan ang bugso ng damdamin. I stood up and look at him in spite. Hindi ko mapigilang titigan siya nang may pang-uusig.

"Pa, ako rin! Ako rin nahirapan mula noong mawala si Mama. Hindi lang po ikaw ang nawalan ng mga panahong iyon. P-Pero kasi inasahan ko na kahit papaano magpapakatatag ka para sa ating dalawa! Pero hindi eh! Pinabayaan mo ako!" I looked away to avoid saying more.

Nanginginig ang balikat niya habang nakayuko. My heart clenched even more at the sight of him.

"Forget it. Hindi na mahalaga ang balikan pa ang lahat ng iyon. At wala rin akong ibang masasabi sa inyo kundi mga sisi," hirap kong sambit. "Maawa ka po sa akin. Ngayon lang ako unti-unting bumabangon ulit. Sa mga taong sobra akong napagod at nahirapan, ngayon lang ako nakaramdam ng ganitong ginhawa at saya."

Iwas ang tingin ko siyang nilagpasan at nagkulong sa kwarto. I continued crying inside my room. Akala ko sapat na ang galit ko para hindi indahin ang sakit pag nakikita ko siya. Hindi pala. Mas lalo lang akong nasasaktan dahil alam ko sa sarili kong kahit papaano, bilang ama, hindi ko pa rin siya kayang tiisin.

Buong akala ko ay hindi ko siya maaabutan kinaumagahan. Kaya naman gulat ako nang matunghayan siyang abala sa pagluluto sa kusina.

"Gising ka na pala. Tapos na akong magluto. Kumain na tayo."

Kumpara ng nagdaang gabi ay mas maaliwalas na ang mukha niya. I looked away and directed my gaze on the food instead. This is the first time he cooked a meal since my mom passed away. Muli akong nag-iwas ng tingin bago pa tuluyang mapaluha. Walang imik akong umupo sa silya at naghain ng pagkain. He did the same.

"Alam kong naging pabaya akong ama sa nakalipas na mga taon. Patawarin mo ako, anak. At sana hayaan mo akong makabawi sa iyo kahit kaunti."

I swallowed the food hard. Hindi ko ipinakitang apektado ako sa mga sinabi niya. I can clearly feel the gap between the two of us as time passed. Ni hindi nga kami komportable sa harap ng isa't isa.

Maya-maya ay kita ko ang ngiti niya sa gilid ng aking paningin.

"Hindi ko alam na nagkanobyo ka na pala," he smiled. "At nag propose na siya sa iyo."

I lifted my gaze only to see him staring at my ring finger. Bahagya kong naikuyom ang palad at itinago sa ilalim ng mesa sa hindi malamang dahilan. It's not that I'm afraid he'd be against my decision. At kahit pa tumutol siya wala rin akong pakialam. I love Francis and I want to marry him.

"Mauna na po ako, may trabaho pa ako." I emptied the glass of water and stood up. Akma pa niya akong pipigilan nang tumalikod na ako.

"Almene, anak."

I stopped midstep but didn't turn to look at him.

"Masaya ako para sa iyo," ramdam ko ang ngiti sa sinabi niya. "At kung hindi naman kalabisan, gusto kong makilala ang mapapangasawa mo."

Sinundo ako ni Francis ng araw na iyon at sabay kaming pumasok sa trabaho. He was telling me about the plans for the wedding pero ni isa sa mga iyon ay hindi pumapasok sa isip ko.

"Babe, are you listening?"

I snapped back to reality when he went near me and removed my seatbelt. Hilaw akong ngumiti at tumango.

"By the way, is your father home? Nasabihan ko na kasi sina Mama tungkol sa pamamanhikan namin sa inyo. Masyado na silang excited," he chuckled.

I smiled seeing how he's so passionate and thrilled about the details. Agad ding naglaho ang ngiti ko sa tanong niya.

"I was looking forward to meeting him. Tuwing bumibisita ako sa inyo ay wala siya. Siguro naman ay uuwi siya para sa kasal natin hindi ba? Did you tell him we're getting married? Magagalit kaya siya kung sakaling bigla mong sabihin sa kanya na ikakasal na tayo gayong hindi ko pa siya personal na namemeet?"

Natatawa ko siyang tinitigan. He looked worried and anxious. Kalaunan ay ngumiti rin siya.

"Alam niya na. At gusto ka rin niyang makilala. Subukan ko siyang tanungin kung kailan siya pwede, okay?"

"Okay."

Lihim kong ipinagpasalamat na naging maayos ang ginawang pamamanhikan ng pamilya ni Francis sa bahay. Madali ring nakasundo ni Papa ang mga magulang ni Francis na likas ding mabubuti. I was really worried the first time I met them. But Tito Solomon and Tita Dehlia were very welcoming kaya madali ko silang nakagaanan ng loob.

"Babe, okay na ba itong mga invitations?"

He smiled and handed me one of those. Marahan kong sinipat ang mga iyon at tiningnang maigi. Nang makuntento ay muli kong ibinalik sa kanya at tumango. He pulled me along with the card and hugged me tight.

"You'll be my wife very soon. I can't wait to call you Mrs. Althea Menesis Herrera," he whispered against my ear and kissed my cheek.

Nakakahiya mang aminin pero mas hands on siya sa pag-aasikaso sa kasal naming dalawa. Even the littlest details, he wants to get involved. Hindi naman masyadong halata na excited siya. Lihim nalang akong natatawa pag nakikita ko siyang abala sa mga detalye sa kasal namin.

Sa tuwing naiisip ko ang mga sandaling iyon, hindi ko maiwasang magtanong kung bakit nangyayari ang lahat ng ito ngayon? This was supposed to be the happiest day of my life. The kind of future I look forward to the moment I fell in love with him, the moment we vowed to be together for the rest of our lives.

I closed my eyes as I try to visualize and envision our lives together after this. I gripped tightly on the hem of my white dress as I cling on to the hope of the future that we have together.

Hindi ko alam na sa halip na saya ay sakit ang idudulot sa akin ng araw na ito. At sa halip na liwanag ng kinabukasan ay dilim ng bagyo ang sasalubong sa akin.

"Wala pa ang groom!"

"Wala bang pwedeng mag follow up sa groom? Alas nuwebe na!"

"Walang sumasagot sa kabilang linya!"

"Damn it!"

"Puntahan mo, Jay!"

Mariin akong napapikit habang tinatakpan ang teynga. Malakas ang kabog ng dibdib ko sa klase-klaseng emosyon. I stayed still inside the car, habang nakikita ko sa gilid ng mga mata ko ang mga staff at organizer. Then my mind wouldbgo back to what really is happening - wala pa si Francis. Kanina ko pa siya pilit na tinatawagan pero walang sumasagot. Still, I cling on to his words. Hindi niya magagawa sa akin ito. Surely he has explanation to this.

Lumipas ang sampung minuto, na naging dalawampu – wala pa rin. Hindi ko na rin mabilang kung ilang beses kong tinanaw ang kalsada sa pag-asang makikita ang sasakyan niyang parating – wala. My chest started throbbing so fast with pain and hopelessness. Sumasakit na rin ang lalamunan ko sa pagpipigil ng luha.

Darating siya, hintayin lang natin ng kaunti please. He will come.”

I looked away from the organizer after saying it. Hindi ko kayang makita ang awa sa mga mata nila. Hindi ako pwedeng mawalan ng pas-asa. Nangako siya at panghahawakan ko iyon.

I continued dialing his number but to no avail. Nanghihina kong inilapag ang cellphone sa gilid ng upuan. Hindi ko na rin pansin ang tingin ng mga tao na imbes na manatili sa loob ay isa-isang nagsilabasan para mang-usisa. I covered my face with both my hands and cried.

Nasaan ka na ba, Francis?

Almene, anak.”

I woke up from my reverie when I heard the familiar baritone of my father. Kasama niya sa labas ang mga kaibigan ko, nag-aalala ang mga tingin. Lalo lang tumulo ang luha ko at nagdesisyong lumabas na at harapin sila. Marahang hinagod ni Papa ang likod ko at sabay na lumapit sa akin sina Avery, Julienne, at Nathan para yakapin ako.

Nahagip din ng tingin ko mula sa malayo ang pamilya ni Francis. Mangiyak-ngiyak na si tita Dehlia, bakas ang pag-aalala sa mukha habang nakatanaw sa labas. Nakaalalay naman sa kanya sina tito Solomon at Jade, and nakababatang kapatid ni Francis.

Francis...

Kilala ko siya. Hindi niya ugali ang gawin ito. Sa anumang bagay o lakad, nagpapaalam siya sa akin. Kaya bakit sa araw na ito pa, nagkaganito? Kung kailan kasal naming dalawa.

I waited still. Kahit kakarampot na pag-asa nalang ang natitira sa loob ko, naghintay pa rin ako. Pero walang Francis na dumating. Halos lahat ng bisita ay nagsialisan na. Ang mga kaibigan ko ang humingi ng pasensya sa kanila dahil hindi ako makausap ng matino. My father stayed with me the whole time.

Wala sa sarili akong pumasok ng simbahan. Wala nang tao sa loob dahil pati ang pari na magkakasal sana sa amin ay umalis na rin. The organizers along with our families are all outside. Ni wala ring nakapansin ng pagpasok ko ng mag-isa.

I smiled bitterly as I looked at the decorations. Muling sumagi sa isip ko ang lahat ng paghahandang ginawa naming dalawa para sa araw na ito. He was more enthusiastic and excited than I am.

You’ll be my wife very soon...”

His voice resonated my ears.

Marahas kong itinapon ang bulaklak at veil na nakakabit sa buhok ko. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ko. Galit, pag-aalala, sakit, at pagmamahal. Damn it! Hindi na sinipot at lahat, mahal pa rin!

Ang daming tanong na tumatakbo sa isip ko. Bakit hindi siya dumating? Nagbago ba ang isip niya? Hindi niya na ba ako mahal? Bakit niya nagawa sa akin ito?

I clenched my chest so hard. These emotions are killing me. At nang magawi ang tingin ko sa altar, lalo lang akong naiyak. Diyan dapat kami mangangako sa isa’t isa. A promise of commitment and life together.

I slowly got up from my knees when I heard a commotion outside. Humahangos na tumakbo papunta sa akin sina Julienne at Avery, nasa mga mukha ang takot at pag-aalala.

W-What happened? Nakontak na ba si Francis?” Nanlalaki ang mga mata kong tanong.

Almene...”

Ano? Bakit ganyan ang mukha niyong dalawa?” I ask in panic.

Lalo lang akong nagimbal nang magsimulang umiyak ang dalawa.

Si Francis...”

What about him?” Matigas kong tanong, pilit pinatatatag ang loob.

N-Naaksidente siya habang papunta rito. At malubha ang kalagayan niya.”

To be continued...

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • Handwritten Destiny   Chapter 35

    GazeRemembering what happened still pains me. Nagawa ko mang magmahal ulit pero alam ko sa sariling may bahagi sa puso kong nakalaan lang kay Francis at walang makakapagbago niyon. Kung ako lang ang masusunod ay ayaw ko munang pag-usapan ang bagay na ito. But I feel the need to open up if that would somehow help another person.He froze from where he was standing while I look at his back. Hindi siya nagsalita kaya pilit kong hinanap sa isip ang mga sasabihin."My fiance died a month after the accident," I continued. "I didn't know about the details at ngayon ko lang din nalaman ang nangyari sa fiancee mo. I'm really sorry for what happened."I can feel my chest tightening so I refrain myself from saying more. Nanatili naman siya sa ganoong posisyon hanggang unti-unti siyang humarap sa akin. His eyes are now unreadable and his face bears no emotion."So what?" He asked coldly."S-Sorry?""Why are you telling me this? Sa tingin mo ba magagawa mo akong kumbinsihin sa mga salita mo? Well

  • Handwritten Destiny   Chapter 34

    AccidentHis eyes looked like a blackhole.Iyon ang una kong napansin pagkakita sa kanya. His eyes emits no emotions at all it made me speechless. Iyon ang palagi kong binabalik-balikan habang nakatunganga sa loob ng hotel room na nai-book ko papunta rito. Raul went back to Manila as per my instruction. Ayaw niya pa ngang pumayag noong una pero kalaunan ay napapayag ko rin. Lideon bombarde me with calls all day asking if I was okay. Katatapos niya nga lang tumawag kaya may pagkakataon na akong mag-isip.I couldn't help but feel pity for that man now that I've seen him. Labis din akong nasaktan nang mawala si Francis, while he lost his fiancee too in that accident. Ang sabi sa article ay dead on the spot ang fiancee niya habang siya naman ay naisugod sa hospital at naka-survive.I walked through the small balcony of the room. Agad na sumalubong sa akin ang malamig na hangin na siyang nagbigay ginhawa sa nararamdaman ko. My eyes fixed on the sparkling lights of the different establishmen

  • Handwritten Destiny   Chapter 33

    BurnMy tears fell before I know it. Bahagya pang nanginig ang katawan ko sa biglaang pagbugso ng emosyon. I have never paid attention to what really happened after the accident. Ang tanging inalala ko lang ng mga panahong iyon ay ang kalagayan ni Francis. For once...it didn't occur to me that this could happen."Hey, hey."Lideon tried getting my attention through pulling me from my seat. Hindi ko maigalaw ang katawan ko sa gulat na kailangan niya pang hawakan ang dalawang braso ko para tumayo. My tears poured down even more when he hugged me."I'm sorry, I'm sorry. I didn't know. I won't let you do this," he whispered over and over again while I cry on his chest.Hanggang sa pag-uwi ay hindi ako makausap nang maayos. I always end up spacing out thinking about the article and the accident. And the fact that I have to face that man and talk to him bother me even more."Do you want us to eat out or we'll head home straight?"I went back to my senses when Lideon held my hand. Nawala sa

  • Handwritten Destiny   Chapter 32

    ArticleI couldn't take my eyes off him even when he's busy with other things. Hindi naman ako dating ganito bago kami tumulak sa honeymoon na iyon. Maybe because we became more intimate with each other? Or was it because he confessed?Naguguluhan man ay hindi ko rin maipagkakaila sa sariling masaya ako sa nangyayari. I hate to admit it but I can't deny either that I'm starting to develop something for him. Even when a lot of things are unclear between us, lalo na ang pabigla-bigla niyang pag-amin ng nararamdaman. He had always been straightforward, I'm aware of that. But, something else is bothering me.Walang ibang laman ang isip ko kundi iyon kahit sa kalagitnaan ng presentation ng mga empleyado ni Lideon. They were presenting different designs of buildings. They were great. Kahit naman wala akong madyadong alam sa Architecture ay marunong naman akong tumingin ng magandang gawa ng sining."I heard you personally wanted Mr David Allen for this project, Mr Webb?" Lideon's voice is co

  • Handwritten Destiny   Chapter 31

    SmittenSabay silang nag-angat ng tingin nang pabalibag kong sinarado ang pinto. Lindsay smirked at me and bend closer to Lideon. Bahagya niya pang isinanggi ang dibdib niya sa balikat ni Lideon bago tuluyang lumayo."Opps! I thought your 'wife' isn't coming?" Mapanuyang aniya na diniinan ang salitang 'wife.'Though affected, I just looked at them with indifference. Tila noon lang natauhan si Lideon at mabilis na tumayo at naglakad palapit sa akin."It's not what you think," he quickly held my arm when I was about to turn my back on him.Imbes na tingnan siya pabalik ay muli akong bumaling sa nakangising si Lindsay. She's giving me the kind of look that she knows something I don't. At lalo lang nagngitngit ang loob ko dahil doon."Mukhang may ginagawa yata kayong importante. Nakakaistorbo ba ako?" May diin sa boses ko nang tanungin si Lideon. I stared at his hand on me then to his face. Naroon ang pagkataranta sa mga mata niya.He clenched his jaw and let out an exasperated sigh. Pagi

  • Handwritten Destiny   Chapter 30

    Torture"What are you thinking?" He whispered softly.Hindi ako umimik. It doesn't feel right to open up to him just because something happened between us. Naninibago ako. At hindi ko rin alam kung tama bang hayaan ko ang sarili nang ganito. Lalo pa't hanggang ngayon hindi pa rin natatanggal sa isip ko si Francis. Ilang linggo pa lang mula nang mailibing siya. And I don't think what I'm feeling is right.I don't know anymore. Maybe it's safer to just distance myself even after what happened. It don't feel right about everything at all.He caressed my stomach lightly which tingled my insides. Marahan niya akong iniharap sa kanya at sinilip ang mukha ko."You're making me nervous," aniya at hinawakan ako sa pisngi.God, it would have been simpler if he's not treating me like this. I roamed my eyes around and all I could ever see were unfamiliar faces. He couldn't be doing this for people to see, right? Kung ganoon, bakit?I couldn't bring myself to ask him either. Kung ano na ba kami ng

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status