Chapter 3

Bayad

A loud ring deafened my ear. Hindi ko lubusang maintindihan ang sinasabi ng mga kaibigan ko. I can see their mouth moving but I can't hear a word they're saying. Namalayan ko na lamang ang sarili kong inaalalayan nilang tatlo at mula roon ay unti-unting luminaw ang pandinig ko.

"Oh my god, Almene!" Dinig kong hiyaw ni Julienne.

Julienne ang Avery held both of my shoulders. Tigmak ng luha ang pisngi ng dalawa.

"A-Ano'ng sabi niyo?" Nanginginig kong tanong. Hindi ko na lubusang mabalanse ang sarili.

Nag-iwas silang dalawa ng tingin habang si Nathan naman ay igting ang bagang na nakatitig sa akin. I can clearly see pity in his eyes. Pilit akong kumawala sa pagkakahawak nilang dalawa at akmang lalabas na ng simbahan para pumunta sa pamilya ni Francis.

Avery held me back kaya naman inis kong binalikwas ang kamay niya.

"Ano ba?!"

"Almene..." hirap nilang sambit.

"T-Tell me. A-Ano'ng nangyari kay F-Francis?"

I glared at the three of them and didn't stop until someone broke the silence.

"Naaksidente siya papunta rito," it was Nathan who manage to broke off the news to me. "Malala ang kalagayan niya at nasa ospital siya ngayon."

Muli akong natulala at hindi makagalaw sa narinig. No... That can't be true.

"You're lying," nanghihina kong bulong.

Napaatras ako at muntik pang mawalan ng balanse. Nathan hurried to my side and held me. Muli kong binalikwas ang kamay niya nang mahanap ang balanse.

"A-Almene," hagulgol ni Julienne.

"Nasaan siya? Gusto ko siyang puntahan," desidido kong tugon.

I marched towards the exit of the church. Wala nang tao maliban sa aming apat. Agad hinanap ng tingin ko ang sasakyan ni Nathan na siya ring ginamit ko bilang bridal car.

Naulinigan ko ang nagmamadaling mga hakbang nilang tatlo pasunod sa akin. Nathan held my shoulder and made me face them.

"Take me to him, please." Nagmamakaawa ko nang sambit. Hindi ko na rin napigilang maiyak ulit. Ngayon lang bumuhos sa akin ang lahat ng narinig.

Naaksidente siya... Malala ang kalagayan niya... Oh my god.

"C-Calm down, Almene please."

"How do you expect me to calm down?!" Umiiyak ko nang sigaw. "Take me to him, please." Nanghihina ko nang bulong.

Inalalayan ako nina Avery at Julienne papasok ng sasakyan. Dumiretso naman si Nathan sa driver's seat. Abot-abot ang tahip ng dibdib ko at hindi ako mapakali. Tigmak na rin ng luha ang mukha ko.

"Sina tita Dehlia?" Nanginginig kong tanong.

"Nauna na sila roon. Hindi na sila nakapagpaalam din sa iyo sa sobrang pag-aalala. Sabi naman nila tatawagan ka nila kapag dumating na sila ng hospital at na kami nalang daw ang magsabi sa iyo," kalmadong tugon ni Julienne habang hinahagod ang likod ko.

I tried to calm myself and silently prayed for Francis' safety. Hindi ko yata kakayanin pag may masamang nangyari sa kanya.

Oh God, please save him...

Agad akong lumabas ng sasakyan nang makarating ng hospital. Hindi ko na nahintay ang mga kaibigan kong panay ang tawag sa akin habang nakasunod. I immediately went to the emergency room. I wiped my tears in haste para hindi mahirapan sa paghahanap kay Francis.

Una kong nakita sina Tita Dehlia at Tito Solomon kasama si Jade. Pareho silang nakatanaw sa isang partikular na kama. I slowed down as I tried to look at the man lying on that bed at pilit na nirerevive ng doktor at mga nurse. Tigmak ng dugo ang puting suit at mga kamay.

My eyes widened and my heart stopped at the sight. Kilalang-kilala ko ang suit na suot niya. Pilit ko pang dinideny sa sarili ko kani-kanina lang ang nangyayari pero ngayong nakikita ko na mismo ang duguang katawan ni Francis, para akong binuhusan ng malamig na tubig.

Lalo pa akong nanigas nang magkagulo ang mga nurses at doktor habang ginagamot siya. Dinig ko rin ang hiyaw ni Tita Dehlia. Pero walang lumabas na boses sa bibig ko. I just stood there, shocked and dumb.

"Twenty joules, charged!"

"Clear!"

Habang tumatagal lalong bumabagal ang mga nangyayari. Namalayan ko nalang ang sariling nakaupo na sa sahig habang patuloy na umiiyak. Ni hindi ko na nga rin maramdaman ang pag-alalay sa akin ng mga kaibigan ko.

Dali-daling ipinasok sa operating room si Francis for an emergency operation. Ang tanging narinig ko lang ay nagkaroon ng internal bleeding sa bahagi ng utak niya na lubos na napuruhan ng aksidente.

Tita Dehlia came to me and hugged me while crying so hard. Wala rin akong nagawa kundi ang umiyak ulit. Wala akong pakialam kung magmukha na akong baliw sa ayos ko. I badly want to see him. And I badly wished this was all a nightmare.

"Almene, kumain ka muna. Hindi ka pa kumakain," si Avery na bakas pa ang luha at pag-aalala sa mukha.

Matamlay akong ngumiti at inabot ang pagkaing dala niya. Umupo siya sa tabi ko at inakbayan ako. Kahit papaano ay gumaan ang pakiramdam ko.

"Umuwi muna saglit sina Nathan at Julienne para magbihis. Pinadala ko na rin sila ng damit para sa iyo at ilan pang kakailanganin dito."

"Thank you, Avery. You should go home, too. Alam kong pagod ka na rin."

She just smiled and tapped my back.

"Ano ka ba? Okay lang. Alangan namang pabayaan kita rito. Magiging maayos din ang lahat."

I looked away when my eyes started to sting again. Mabuti nalang talaga at nandito ang mga kaibigan ko. Hindi ko yata makakaya ito nang mag isa.

Kahit sanay naman na akong itinataguyod ang sarili ko nang walang tulong mula sa iba, iba pa rin pala sa pakiramdam iyong may nasasandalan ka sa mga oras na hindi mo na kaya. And I am so grateful to have met people like them.

Napalingon kaming lahat nang mamatay ang ilaw sa labas ng operating room. Hudyat na tapos na ang operasyon. Sabay kaming lahat na tumayo nang lumabas ang doktor mula sa loob.

Agad lumapit sina Tita Dehlia, nakasunod naman kami ni Avery para malaman kung ano'ng resulta ng operasyon.

"We managed to save your son from the worst madame but we still have to monitor his condition at ang reaksyon ng katawan niya sa operasyon. There were a lot of complications lalo pa't nagkaroon ng bleeding sa kaliwang bahagi ng utak niya dahil sa impact ng aksidente. There is a high possibility of the patient falling into coma if his brain does not respond after 48 hours."

"C-Coma?" Nanginginig na sambit ni Tita Dehlia.

Kahit ako ay tila nabingi sa sinabi ng doktor. This must be a joke.

"Oh my God," gimbal na sambit ni Avery sa tabi ko.

"D-Doc, iligtas niyo po ang anak ko please..."

I looked away as new set of tears fell from my eyes. I can't believe what I'm hearing. Ayaw kong maniwala.

"We'll do everything we can, madame."

Tila kaming lahat napipilan nang tuluyang magpaalam ang doktor. Francis will be transferred to the ICU at limitado lang ang pwedeng pumasok. Ilang sandali naman mula nang matapos ang operasyon ay dumating sina Nathan at Julienne. Avery talked to them while I changed into comfortable clothes. Ilang sandali pa kaming naghintay hanggang sa maayos na mailipat sa ICU si Francis.

"Umuwi ka na muna hija para magpahinga. Kami na munang bahala rito," ani Tito Solomon matapos mailipat ni Francis.

"Ayos lang po, tito. I want to stay here," namamalat ang boses kong sagot.

Tumango lang siya at tinapik ako sa balikat. Siya ang sumunod na pumasok sa ICU pagkalabas ni Tita Dehlia. I requested to go inside the room, too.

Nang ako na ang papasok ay abot-abot ang tahip ng dibdib ko. Magkahalong emosyon ang lumulukob sa akin. Takot, sakit, pangungulila. Hindi ko alam kung ano'ng dapat na maramdaman.

And when I saw him, I burst out in tears again. His face is swollen. Iba't ibang aparato ang nakakabit sa katawan niya. Maraming monitors na nakapalibot. Sobrang sakit na makita siya sa ganoong kalagayan. Hindi ito ang imaheng inaasahan ko sa mismong araw ng kasal namin.

"B-Babe," my voice broke. I held his hand tight like I'm holding on to my lifeline too.

"Y-You can hear me, r-right. Lumaban ka, please... H-Hindi ko alam kung ano'ng g-gagawin ko k-kapag... kapag nawala ka. Y-You know that. Y-You're all I have. I love you so much," hindi ko na napigilan ang humagulgol.

Ang tanging hiling ko lang ng mga sandaling iyon, sa muling pagsulyap ko sa kanya ay mulat ang mga mata niya at nakangiting nakatitig sa akin. That way I would feel assured and secured. That no matter what happens, he would always be there for me. That everything will be alright as long as we're together.

"I'm sorry. Pinag-isipan pa kita ng masama nang hindi ka dumating kanina. I should've been more patient. And I shouldn't have given up in calling you. I-I'm sorry."

"We'll get through this together, okay? Promise me you'll come back to me, hmm?" Marahan kong bulong habang mahigpit na hawak ang kamay niya.

Ayaw ko pa sanang umuwi at magpalipas nalang ng gabi sa hospital ngunit kalaunan ay napilit din ako ng mga kaibigan ko at ng mga magulang ni Francis. Para akong nakalutang sa hangin nang makarating ng bahay. Agad kong ibinagsak ang katawan ko sa kama at tumulala sa kisame.

Sa sobrang pagod ay unti-unti akong hinila ng antok. Thinking everything would be fine tomorrow, I drifted off to sleep that night. Naalimpungatan lang ako nang tumama ang liwanag ng araw sa mukha ko. I slowly got up from bed when I heard a commotion outside. Rinig ko ang boses ni Papa at ibang hindi ko kilala.

Saglit akong pumasok ng banyo para maglinis ng mukha nang maalala ang nangyari kahapon. Muling nangilid ang luha sa mga mata ko ngunit agad ko ring pinigilan. I have to be strong for the both of us.

Habang naghahanda papuntang hospital ay lalong naging malinaw sa akin ang mga boses sa labas. Napaigtad ako nang marinig ang pagkakahulog ng kung anong malaking bagay mula sa labas. My father's voice became even more evident na lalo ko namang ikinabigla.

I fixed my face as I stride my way outside. Para lang magimbal ulit nang makitang hawak ng mga di-kilalang tao si Papa. They are all wearing formal suits and clearly hindi sila mga pulis kaya bakit nila hinuhuli si Papa?

"Magbabayad ako, pangako! Bigyan niyo lang ako ng kaunting panahon!"

"Pa!" I shouted in shock.

Lahat ng paningin nila ay nabaling sa akin. My face hardened as I try not to show them that I am afraid. Who knows kung may mga baril pala silang dala! Maaga pa kaya wala pa masyadong tao na dumadaan. Ngunit kita ko rin naman ang iilang kapit-bahay na nakikiusyuso mula sa mga bintana nila.

"Ano'ng nangyayari rito? Bakit niyo hinuhuli ang Papa ko?" Matigas kong tanong.

"Almene, anak."

Mula sa mga lalaki ay inilipat ko ang tingin kay Papa para maghanap ng sagot. Bigo niya lang akong tinitigan at yumuko.

"Siya ba?"

The biggest man asked him while staring at me. Maya-maya ay lumapit siya sa akin. As a reflex, I took a step back.

"If you're his daughter then you should be the one," the man sighed and took a glance on my father.

Hindi lingid sa kaalaman kong nagkautang nga si Papa noong nagsusugal siya. Pero ano namang kinalaman ko roon?

"So?" I asked brows furrowed.

"Alam mo kasi, malaki ang pagkakautang ng tatay mo sa boss ko. At bilang kabayaran ay nangako siyang ibibigay ka niya sa boss ko."

To be continued...