Kabanata 9

Pagkatapos ng palitan, sinamahan nina Andrew at Stephen si Helen papunta sa kanilang mesa, katabi ng mesa ni Chloe.

Parehong mga lalaki ay nag-aagawan para ihain ang plato ni Helen, ang kanilang mga mata ay halos kumikislap sa pagnanasa.

Pinanood ni Melissa ang buong pangyayari, sobrang galit na halos masira niya ang kanyang steak, pero si Chloe ay tila larawan ng kapayapaan. Melissa kinagat ang kanyang dila, pinanatili ang kanyang kalmado at nanatiling tahimik.

Tapos na ang mga lalaki sa hapunan at umalis din kaagad.

Sinabi ni Chloe ang kanyang pamamaalam kay Melissa at umuwi na.

Hindi bumalik sina Andrew at Stephen noong gabing iyon, pero hindi ito alintana ni Chloe. Abala siya sa pag-iimpake ng kanyang mga bag.

Sa umaga, ang tunog ng mga yapak ay nagsabi sa kanya na dumating na sina Andrew at Stephen.

Ito ay isang araw ng paglipat, pagkatapos ng lahat.

Gayunpaman, hindi nila alam na ang kanilang bagong tahanan, ang kanilang hinaharap, ay hindi kasama siya.

Lalong lumakas ang ingay sa labas, marahil tunog ng mga lumilipat na kahon, pero hindi ito pinansin ni Chloe. Pagkatapos niyang maihanda ang kanyang mga bag, tumunog ang kanyang telepono. Si Felicia iyon.

Ang malambing na boses ni Felicia ay narinig sa sandaling sumagot si Chloe.

"Chloe, kailan ang flight mo? Pupunta kami para sunduin ka."

Si Chloe ay nag-scroll sa kanyang telepono upang tingnan ang mga detalye ng kanyang flight at bumulong, "Mukhang darating ako mga alas-siyete mamaya."

Maya-maya, bumukas ang pinto. Tumingin siya sa kanyang balikat upang makita sina Andrew at Stephen sa pintuan.

Nagtanong si Stephen ng hindi gaanong seryoso, "Sinong kausap mo?"

"Wala."

Tinapos niya ang tawag na may malamig na tono na nag-iwan kina Andrew at Stephen na nagulat.

Simula nang dumating si Helen, binibigyan na sila ni Chloe ng malamig na pakikitungo.

Pinaniwalaan ni Andrew na wala nang kailangang ipaliwanag, ngunit ang kamakailang pag-iwas ni Chloe ay patuloy na bumabagabag sa kanya, nagdudulot ng isang pakiramdam ng takot na hindi niya maalis-alis.

Walang pag-iisip, nasabi niya, "Chloe, iba ang sitwasyon ni Helen. Mahirap ang buhay niya, lumaki siya sa pamilyang halos hindi makaraos. Kaya hindi ko maiwasang tulungan siya. Wala nang iba pa roon."

Idinagdag ni Stephen, "Tama, naaawa lang kami kay Helen. Bukod pa rito, ikaw ang nagpakilala sa kanya sa amin, di ba? Bakit ka magseselos?"

Ang mukha ni Chloe ay tila isang maskara ng kapayapaan. "Bakit mo pa nga sinasabi ito sa akin?"

Sa perpektong pagkakasundo, sabay nilang iginiit, "Dahil mahalaga ito sa iyo!"

Magkahiwalay na sila mula pa noong bata pa sila, kaya kaayon ng isa't isa na kayang basahin ang mga iniisip ni Chloe sa isang salita, at mahulaan ang kanyang mga pangangailangan sa isang simpleng kilos.

Paano nila hindi maramdaman na siya ay nagmamalasakit?

Gayunpaman, kamakailan lang, para bang estranghero na siya sa kanila.

Ang tingin ni Chloe ay walang pakialam at walang koneksyon, parang tinitingnan niya ang dalawang estranghero. "Bakit ako mag-aalala? Sabi mo kaibigan mo lang siya, di ba? Kaibigan mo rin ako, kaya ano pang dapat kong ipag-alala?"

Iyan ay nag-iwan sa kanila na walang masabi, nagmamadaling maghanap ng sagot.

Tahimik si Andrew sa loob ng tila walang hanggan, pero sa wakas ay binasag niya ang katahimikan. "Chloe, alam mo namang hindi ko kailanman gustong maging magkaibigan lang tayo."

Ang mukha ni Stephen ay isang bagyo ng emosyon. "Pagkatapos ng lahat ng mga taon na ito, Chloe, talagang nakikita mo ba ako bilang kaibigan lang?"

Alam ni Chloe kung ano ang ibig nilang sabihin. Pareho silang may gusto sa kanya at gusto nang maging higit pa sa magkaibigan.

Gayunpaman, kung ang kanilang ideya ng pagkagusto sa kanya ay nangangahulugang makipagsabwatan kay Helen para kutyain siya, ayaw niya niyan.

Tumango si Chloe. "Oo, magiging iba tayo."

Ganun na lang, hindi na sila magkaibigan.

Iba pa, parang mga estranghero.

Ang kanyang mga salita ay puno ng kahulugan, at ang puso ni Andrew ay kumabog ng bigla sa hindi inaasahang kaba. Nasa gitna na siyang magsalita nang pumasok ang drayber, handang tumulong sa mga bag ni Chloe.

Hinawakan ni Chloe ang drayber. "Kayong dalawa na, ako na ang bahala sa mga bagay ko."

Si Stephen ay halatang inis. "Ang dami mong gamit. Paano mo iha-handle 'yan? Halika na, huwag kang magalit. Pasensya na, okay?"

Tumindig si Chloe sa kanyang paninindigan. "Hindi ko talaga kailangan ng tulong. Tulungan niyo si Helen. Mag-isa lang siya, babae, sobrang mahina at marupok, hindi makagalaw nang mag-isa. Kailangan niya kayo."

Napansin ni Andrew ang panga sa kanyang boses at nagmukhang nag-aalala. Sa tamang oras, pumasok ang tawag ni Helen.

"Andrew, Stephen, pwede ba akong tulungan niyo? Lahat ng ito ay kasalanan ko, sobrang bobo ko, wala akong magawang tama."

Ang kanyang boses ay halo ng pagkamakaawa at kahinaan, at pumuno ito sa silid.

Nagpalitan ng tingin ang mga lalaki, pagkatapos ay tumingin kay Chloe, na malinaw na hindi naghahanap ng kanilang tulong. Nagdesisyon sila at iniwan na lang siya sa kanyang ginagawa.

Pinutol ni Andrew ang tawag at humarap kay Chloe. "Nasa labas na ng kanyang kakayahan si Helen, kailangan kong tumulong."

Kinuha ni Stephen ang kanyang susi ng kotse. "Bibilangin mo ako."

Sa bingit ng pag-alis, hindi maalis-alis ni Andrew ang kanyang pag-aalala at lumingon siya pabalik. "Chloe, alam ko na hindi ka pa ready makipag-usap ngayon, pero nag-book ako ng table para sa atin sa isang restaurant. Kapag tapos na tayo sa paglipat, kakain tayo at ikukuwento ko sa'yo ang tungkol kay Helen. Nangako ako."

Wala pang pagkakataon si Chloe na makasagot bago siya tumakbo palabas ng pinto. Pinanood niya silang umalis, isang mapait na ngiti ang kumikislap sa kanyang mukha.

Isang paliwanag? Mamaya?

Sayang at walang 'mamaya' para sa kanila.

Matapos ang lahat ng mga kalokohan na ginawa nina Andrew at Stephen kamakailan, nagduda si Chloe na anumang paliwanag ay makakabawi.

Nag-vibrate ang kanyang telepono sa isang bagong pang-aasar mula kay Helen.

[Oops, mukhang iniwan na naman kayo nina Andrew at Stephen. Mukhang tayong apat na lang mula ngayon. Alagaan mo ako mabuti, ha?]

Ang mga labi ni Chloe ay nag-krus sa isang mapanlait na ngiti habang nag-type siya ng kanyang sagot.

Walang mas mahalaga kaysa sa tatlo sa inyo na magsaya. Huwag mo akong isama.

Sa sandaling naipadala na ang kanyang mensahe, agad niyang binlock si Helen sa lahat ng aspeto, sinundan si Andrew, at huli si Stephen.

Binura niya sila sa kanyang listahan, tinanggal sila sa kanyang mundo nang tuluyan.

Sa wakas, binuhat niya ang kanyang maleta, iniwan ang bahay na puno ng mga alaala, at umalis nang hindi lumilingon.