Chapter 6

Biglang nanlamig ang mga mata ni Sean. Hindi siya makapaniwalang tumingin kay Bona. "Kung gusto mong mamatay, subukan mo."

May mapait na ngiti sa labi ni Bona.

“Sa tingin mo ba hindi ko pa iyon nasubukan? Ano kaya kung nawala na nga ang 2000cc na dugo sa akin, pipilitin mo pa rin ba akong mag-donate para sa kanya?”

“Bona, huwag kang maging unreasonable. Ang pinakamalaking dami ng dugo na nawawala sa menstruation ay 60cc lang. Kung gagawa ka ng dahilan, siguraduhin mo namang kapani-paniwala.”

Napangiti si Bona, ramdam niya ang pait sa dila niya. Sinabi na niya nang malinaw, pero hindi pa rin siya nito magawang paniwalaan.

Kung may pagmamalasakit man lang si Sean kahit kaunti, magtatanong sana ito. Kung kilala lang siya nito kahit papaano, alam nitong hindi siya ang tipo ng taong pababayaan ang nangangailangan ng tulong.

Ito ang kaibahan ng mahal ka sa hindi ka mahal.

Isang maliit na sugat kay Elena, pero sobrang apektado siya. Ngunit hindi man lang niya napansin ang pinagdaanan ni Bona—na dumaan sa isang delikadong operasyon ng abortion.

Habang nalulunod si Bona sa lungkot, bigla niyang nakita ang isang lalaki sa pinto ng ward.

Nanatili siyang nakatayo, tila natulala.

Noong araw na nawalan siya ng malay, naalala niya ang isang pigura. Isang mahinahon at malalim na boses ang tumawag sa kanya. Napilitan siyang idilat ang kanyang mga mata at nakita ang lalaking iyon sa harap niya.

Malinaw niyang naaalala na hinawakan niya ang braso ng lalaki at nagmakawa: “Please, iligtas mo ako.”

Nang magising siya, sinabi sa kanya ni Luna na dinala siya roon ng isang guwapong lalaking may suot na salamin.

Napangiti na lang si Bona.

Lumapit siya kay Felix at mahina ang boses na nagtanong, “Kapatid ka ba ni Elena?”

Tumango si Felix nang mahinahon, ang boses ay banayad, “Miss Sobrevega, kung may problema ka sa kalusugan, maaari akong…”

Napapikit nang mahigpit si Bona, tila sumuko sa tadhana. Talagang naging mabait ang Diyos sa kanya.

Ang taong nagligtas sa kanya, na nais niyang pasalamatan, ay kapatid pala ni Elena.

Mapait siyang ngumiti at sinabing, “Mr. Alvarez, pwede ba tayong mag-usap kahit sandali?”

Habang papunta sana sila sa stairwell, biglang hinawakan ni Sean ang pulso ni Bona.

“Bakit mo siya kakausapin? Hindi ba’t pwede mo namang sabihin sa harapan ko?”

Ngumiti nang mapanuya si Bona. “Sinabi ko na sa harapan mo. Karapat-dapat mo bang malaman?”

“Kailan ka pa ba naging ganito ka-unreasonable?”

“Ako ba ang unreasonable, o ikaw ang walang puso?”

Pagkasabi nito, pinakawalan niya ang sarili mula sa pagkakahawak ni Sean at iniwan ito. Sa ilalim ng malamig na tingin ni Sean, dinala niya si Felix sa gilid.

Namumutla na si Bona, wala nang bakas ng dugo sa kanyang dating makinis na mukha.

Tiningnan niya si Felix at kalmadong nagsalita, “Mr. Alvarez, noong araw na iyon, iniligtas mo ang buhay ko. Wala akong pagkakataong magpasalamat noon. Hindi ko inasahan na magkakaroon ako ng pagkakataong masuklian ang utang na loob agad-agad. Huwag kang mag-alala, magdo-donate ako ng dugo para sa kapatid mo. Pero may isa lang akong hiling—sana manatiling lihim ang ginawa mo para sa akin.”

Naningkit ang mga mata ni Felix, at banayad ang boses niya nang tanungin, “Kay Sean ba ang bata?”

Tipid na ngumiti si Bona. “Hindi na mahalaga kung kanino iyon. Wala na rin namang silbi. Ayokong makaapekto pa ito sa desisyon ko.”

Hindi alam ni Bona kung paano magre-react si Sean kung malaman nito ang totoo. Ayaw lang niyang magdulot ng gulo. Ang gusto niya ay tuluyan nang makalayo sa kanya.

Sandaling natulala si Felix, parang may nakita siyang alaala ng kanyang ina sa mukha ni Bona.

May bahagyang pag-aalala sa kanyang boses nang tanungin ito, “Pero malakas yung pagdurugo mo no’n, at ilang araw pa lang ang lumipas mula noon. Sigurado ka bang ayos ka lang?”

Ngumiti si Bona, ngunit may halong panunuya.

“Iyon ang problema ko. Ang gusto ko lang ay masuklian ang kabutihan mo. Simula ngayon, wala na tayong utang na loob sa isa’t isa.”

“Hindi mo kailangang gawin ito. Hindi ako ganong klaseng tao. Kung delikado para sa katawan mo, hindi kita pipilitin,” sagot ni Felix nang may pag-aalala.

"Ayokong magkaroon ng utang na loob sa iba, lalo na sa mga may kaugnayan kay Elena, Mr. Alvarez. Sana huwag mong kalimutan ang napag-usapan natin."

Matapos magsalita si Bona, bahagya siyang tumango kay Felix at saka lumapit sa nurse na matagal nang naghihintay.

"Pwede na ako kuhaan ng dugo."

"Bona!"

Hinila siya ni Sean at tiningnan siya nang mariin.

"Bakit mo siya kinausap, Bona? May tinatago ka ba sa akin?"

Tiningnan siya ni Bona nang malamig, may bahagyang ngiti sa kanyang labi.

"Bakit? Natatakot ka bang hanapin ko siya para maging bago kong sponsor? Huwag kang mag-alala, kahit kailan hindi ko idadamay ang kapatid mo, kahit na desperado ako."

Pagkasabi nito, malakas niyang binitiwan ang kamay ni Sean, itinuwid ang kanyang likod, at sumunod sa nurse papasok.

Sa hindi malamang dahilan, parang may tumama nang matindi sa puso ni Sean. Tinitigan niya ang likuran ni Bona, unti-unting humigpit ang pagkuyom ng kanyang kamao.

Dalawampung minuto ang lumipas, lumabas si Bona mula sa ward.

Ang maliit niyang mukha, na dating makinis at may kulay, ay maputlang-maputla na parang papel.

Ang dating mapula at mamasa-masang labi ay nawalan ng kulay.

Ang kanyang mga mata ay tila pagod at malalim, at ang kanyang katawan ay nanginginig.

Habang nakahawak sa dingding, dahan-dahan siyang naglakad sa kahabaan ng pasilyo.

Mabilis siyang sinundan ni Sean, yumuko at binuhat siya. May hindi maipaliwanag na emosyon sa kanyang mga mata.

"Dadalhin kita sa lugar na malapit para makapag pahinga."

Ngunit bago pa siya makagalaw, narinig nila ang boses ng maliit na nurse sa likod.

"Mr. Fernandez, umiiyak si Miss Alvarez. Hinahanap ka niya. Please, puntahan mo siya agad."

Tiningnan ni Bona si Sean, may bahagyang mapait na ngiti sa sulok ng kanyang maputlang labi.

Habang kinukuhaan siya ng dugo kanina, nakaramdam siya ng pagkahilo at gustong makatulog. Pinilit niyang lumabas mula sa ward.

Nang makita niyang papalapit si Sean, nagkaroon pa rin siya ng bahagyang pag-asa. Gusto niyang sabihin sa kanya na hindi na niya kaya, at sana'y dalhin na siya palayo.

Ngunit nang marinig niya ang sinabi ng nurse, napangiti na lang siya nang mapait.

Sa pagitan niya at ni Elena, hindi kailanman siya ang pinipili ni Sean.

Gaya ng inaasahan.

Sandaling nag-alinlangan si Sean bago ibinaba niya si Bona sa lupa at sinabing, "Maghintay ka rito."

Tila kalmado si Bona habang tinitingnan niyang inilapag siya ni Sean. Pagkatapos, nagmamadaling pumasok si Sean sa ward ni Elena.

Agad na ibinaba ni Bona ang ulo upang maitago ang kanyang mga namamasa-masang mata.

"Miss Bona, ihahatid na kita pauwi."

Lumapit si Felix at sinubukang alalayan si Bona, ngunit itinulak siya nito.

Tiningnan siya ni Bona nang matigas at malamig na sumagot, "Tapos na ang utang na loob sa pagitan natin, Mr. Alvarez. Ayoko ng umutang pa ng kahit ano sa'yo.”

Pagkasabi nito, humawak siya sa dingding gamit ang isang kamay at dahan-dahang naglakad palabas.

Ramdam niya ang panginginig ng kanyang mga binti, ang kanyang paningin ay unti-unting lumalabo, at halos maubos na ang kanyang lakas.

Ngunit pinilit pa rin niyang bumaba mula sa itaas.

Gusto niyang makalayo sa pamilyang Alvarez. Gusto niyang makalayo kay Sean.

Pero hindi pa siya nakakalayo nang bumigay na ang kanyang katawan.

Dumilim ang kanyang paningin at bumagsak siya sa lupa.

Ngunit nang inakala niyang babagsak siya nang malakas, isang malaking kamay ang sumalo sa kanyang baywang.

Narinig niya ang boses ng isang lalaking nag-aalala, "Bona!"