Chapter 7

Pagmulat ng mata ni Bona, isang pamilyar na mukha ang bumungad sa kaniya.

Parang isang taong kumakapit sa patalim, mahigpit niyang hinawakan ang damit ng lalaki gamit ang dalawang kamay at mahinang sinabi, "Kuya, alisin mo ‘ko rito."

Ayaw niyang makita ni Sean ang ganoong kahabag-habag niyang kalagayan. Ayaw niyang makakita ng awa sa mga mata nito.

Wala siyang gusto—ang tanging nais niya ay makaalis agad doon.

Tiningnan siya ni Jericho nang may pag-aalala, "Paano ka makakauwi ng ganito? Dadalhin kita sa doktor."

"Huwag na, Jericho! Nag-donate lang ako ng dugo kaya medyo nanghihina. Ihatid mo na lang ako sa bahay."

May bakas ng sakit sa mga mata ni Jericho habang tinitingnan siya.

Binuhat siya nito nang maingat at binulungan, "Huwag kang matakot, aalisin kita rito."

Nang habulin sila ni Sean, nakita niyang buhat na ni Jericho si Bona at papasok na ito sa sasakyan.

Ang mga mata ng lalaki ay puno ng awa at malasakit habang nakatingin kay Bona.

Sa galit, mahigpit na nabulusok ang kamao ni Sean.

Tinitigan niyang masama ang papalayong sasakyan hanggang sa mawala ito sa paningin niya.

---

Nang muling magising si Bona, umaga na.

Walang laman ang kanyang tiyan matapos ang isang araw at gabing hindi kumain, at dahil na rin sa dami ng dugong nawala sa kanya.

Paglabas niya ng kwarto, naamoy niya agad ang mabangong pagkain.

Gulat siyang napatingin sa kusina. Isang matangkad at tuwid na pigura ang naglalakad papunta sa kanya.

May dalang mangkok ng lugaw si Jericho, suot ang isang pink na apron na may disenyong baboy, habang nakangiti sa kanya.

"Pumunta ako sa doktor kagabi. Sinabi niya na grabe ang pagkawala ng dugo mo at kailangan mong magpalakas. Nagluto ako ng lugaw na may atay ng baboy. Tikman mo ‘to."

Napangiti si Bona, medyo nahihiya. "Pasensya ka na kung naabala kita kagabi. Ako naman ang taya sa susunod."

Si Bona at Jericho ay parehong nangungunang estudyante sa Ateneo de Manila University School of Law, at dalawang taon ang tanda nito sa kanya.

Pareho silang mga huling alagad ni Sir Arnold, isang kilalang personalidad sa larangan ng batas.

Tatlong taon na ang nakalipas, matapos magtapos ng master’s degree si Jericho, nagpunta ito sa ibang bansa para doon magtrabaho, habang si Bona naman ay naging sekretarya ni Sean.

Nagkahiwalay ang kanilang mga landas sa propesyon.

Ngumiti si Jericho at sinabing, "Sige, ang sabi rin ni Master ay miss na miss ka na niya. Kapag magaling ka na, puntahan natin siya."

Kinamot ni Bona ang kanyang ulo at ngumiti nang alanganin. "Napakabait ni Master sa akin. Pero hindi ko siya nasunod sa propesyon niya. Nahihiya akong kitain siya."

Siya ang pinakapinapahalagahan ni Sir Arnold.

Mataas ang naging expectations nito kay Bona at minsang sinabi na kapag pumasok siya sa larangan ng law, tiyak na mag-iiwan siya ng marka.

Ngunit pagkatapos ng graduation, para makasama si Sean, iniwan niya ang legal na propesyon at naging isang sekretarya.

Dahil dito, matagal na nalungkot si Sir Arnold para sa kanya.

Hinila ni Jericho ang upuan sa mesa para kay Bona, na para bang isang tunay na ginoo, at ngumiti, "May kaniya-kaniyang hangarin ang bawat tao. Hindi ka naman sinisi ni Master."

Nakaramdam si Bona ng kirot sa kanyang puso.

Tinitigan niya si Jericho at nagtanong, "Isa ka nang kilalang abogado sa Northern Europe, na kumikita ng higit sa sampung milyong piso kada taon. Bakit mo naisipang bumalik dito sa bansa?"

May kakaibang kislap sa mga mata ni Jericho, ngunit agad ding nawala.

"Hindi ko na matiis ang pagkain doon, kaya bumalik ako," sagot niya nang may banayad na tono.

Iniabot niya kay Bona ang kutsara at nagtanong nang parang wala lang, "Anong nangyari sa inyo?"

Pilit na ngumiti si Bona at mahinahon ang sagot, "Naghiwalay na kami."

Nanatili ang titig ni Jericho sa kanyang mukha nang ilang segundo, bago ngumiti nang bahagya at sinabing, "Huwag kang matakot. Nandito ako. Hindi kita hahayaang saktan niya."

Ipinatong niya ang malaking kamay sa ulo ni Bona at marahang hinaplos ito, na parang nagpapalubag-loob.

Alam niya kung gaano kahirap ang pinagdaanan ni Bona sa relasyon na iyon.

Kagabi, umiiyak pa rin siya sa kanyang pagtulog.

Ngunit bago niya maibaba ang kamay, biglang bumukas ang pinto ng kwarto.

Nakatayo roon si Sean na may malamig na ekspresyon sa mukha.

Ang malalalim nitong mata ay nakatuon sa malaking kamay ni Jericho na nasa ulo ni Bona.

Hindi na hinintay ni Sean na makapag-react ang dalawa. Mabilis siyang lumapit kay Bona at hinablot ang kutsara mula sa kamay nito, yumuko, at binuhat ito mula sa upuan.

Dali-dali siyang pumasok sa kwarto at nilock ang pinto nang malakas.

Bago pa man makapag-react si Bona, nakadagan na siya sa kama, hawak ni Sean.

Sa labas, naririnig ang malakas na pagkatok ni Jericho sa pinto.

Nanginig ang labi ni Bona sa sobrang lamig ng titig ni Sean.

"Sean, baliw ka na ba?!"

Tinitigan siya nito gamit ang mga namumulang mata, at isang paos na boses.

"Pwede pa akong mas lalong mabaliw!"

Pagkasabi nito, bigla niyang sinunggaban ang labi ni Bona.

Ang nasa isip niya lang ay ang malasakit na ipinapakita ng ibang lalaki kay Bona.

Hindi pa siya kailanman nawalan ng kontrol sa isang babae, pero ngayon, wala na siyang pakialam.

Galit niyang kinagat ang labi ni Bona at unti-unting bumaba sa maputi nitong leeg.

Nagpumiglas si Bona at nagmura, "Sean, hayop ka! Tapos na tayo! Huwag mong ipakita na wala kang dangal!"

Pero imbes na bumitaw, mas lalo pa siyang naging agresibo.

Kinagat niya ang dibdib ni Bona at bumulong, "Ang bilis mong nakahanap ng bago, ha?"

"Tapos na tayo, kaya wala kang pakialam kung sino man ang kasama ko!"

"Talaga? Kung gawin kong imposibleng makabalik siya sa larangan niya, wala kang magagawa?"

"Sean, subukan mo!"

"Kung may lakas siyang hawakan ang babae ko, tingin mo ba hindi ko kaya?"

"Siya lang ang senior ko! Wala kaming relasyon! Huwag mo siyang idamay!"

Alam ni Bona kung gaano kalupit si Sean. Hindi ito nagpapakita ng awa sa sinumang kumalaban sa kanya.

Kagagaling lang ni Jericho sa ibang bansa at hindi pa matibay ang pundasyon niya. Isang galaw lang ni Sean, maaaring masira ang kinabukasan nito.

Nakita ni Sean ang pag-aalala sa mukha ni Bona at mapanuyang ngumiti.

"Sumama ka sa akin, o kung hindi, hindi ko maipapangako na magiging ligtas siya."

Biglang binuksan ang pinto ng kwarto gamit ang isang malakas na sipa.

Bago pa makagalaw si Bona, mabilis na pumasok si Jericho at sinuntok si Sean.

Maya-maya, tanging ang mga tunog ng suntok at kalabog ang maririnig sa kwarto.

Ang boses ni Bona ay tila napakahina habang sumisigaw.

Hindi alam kung gaano katagal, pero sa wakas, tumahimik ang kwarto.

Lumabas si Jericho na magulo ang suot at may mga pasa sa katawan.

Napaupo siya sa sahig, tinitingnan si Bona nang may halong sakit at malasakit.

"Bona, ayokong maging dahilan para magpaalipin ka. Bumangon ka na at kumain."

Inabot niya ang kamay ni Bona at hinila ito, kahit nanginginig pa ito, mula sa sahig.

Pinaupo niya si Bona sa upuan sa kainan.

Tinitigan siya ni Bona nang may luha sa mata. "Pasensya na, Jericho."

"Hindi mo kailangang humingi ng tawad. Magkapatid tayo sa disiplina, at responsibilidad kong protektahan ka."

"Lalamig na ang lugaw, iinitin ko ulit."

Kinuha niya ang mangkok ng malamig na lugaw at pumunta sa kusina.

Sa oras na iyon, lumabas din si Sean mula sa kwarto.

Bagama’t hindi siya kasinggulo ni Jericho, may mga pasa rin sa kanyang mukha.

Pinahid niya ang kanyang labi at tinitigan si Bona nang malamig. "Sumama ka sa akin, o manatili ka rito at kainin ang lugaw niya. Bahala ka."

Tinitigan siya ni Bona nang malamig. "Tapos na tayo. Hindi na ako babalik sa’yo."

"Bona, yan ang pinili mo. Huwag mong pagsisihan!"

Paglingon niya para umalis, tumunog ang telepono ni Sean. Si Elena ang tumatawag.

Inis niyang sinagot ito.

"Sean, binura ni Secretary Bona ang video footage sa tea room. Kapag nalaman ito ng mga magulang ko, magsasampa sila ng kaso laban sa kanya para sa sinadyang pananakit. Kausapin mo siya, kundi makukulong si Secretary Bona."

Tinitigan ni Sean si Bona nang may matalim na tingin at walang alinlangan na sinabing, "Kung gano’n, hayaan mo siyang makulong!"