HT - 2

"Ma," tawag ko kay Mommy ng makauwi ako galing sa paglabas namin ni Xerxes. 

"Alistair, are you okay, princess?" nag-aalalang niyang tanong sa akin. 

Dahan-dahan akong tumango sa kanya. "Inatake ako kanina, mommy." Umupo ako sa isahang sofa namin. "Buti na lang nawala rin po agad ng makainom ako ng tubig."

Bakas sa mata niya ang pag-aalala sa akin. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang aking dalawang kamay. 

"Is the pain throbbing, princess?" she asked me a worried question. Even if Mommy doesn’t show it to me I know she cares deeply about me.

Umiwas ako ng aking tingin sa kanya. Binasa ko ang aking ibabang labi dahil ramdam kong nanunuyo na ito dahil sa nerbyos na nararamdaman ko. 

Dahan-dahan akong tumango kay mommy. "Mom, sure po bang effective iyong gamot na tina-take ko po?" 

Hindi naman siya, hindi ako naniniwala pero imbis na gumaling at malusaw ang bukol ko mas lumalala pa yata itong sakit na nararamdaman ko. 

Habang tumatagal lalong sumasakit ang pagkirot sa aking dibdib at tumatagal na rin ang pagkirot nito hindi katulad nu'ng unang nalaman ko ang sakit na ito. 

"That's what our family doctor prescribed, princess. Doc has been taking care of us for a long time, kaya naniniwala kami ng daddy mo na kayang malusaw ng gamot na nireseta niya para sayo." pagpapaliwanag ni mommy sa akin at hinaplos niya nang marahan ang aking palad.

"I researched about my illness. If I can't get it by taking my medicine and maging stage 2 itong sakit ko, mom..." Napalunok ako dahil sa kabang nalaman ko about sa aking nabasa. "Aalisin ang dibdib ko, mom. Aabot tayo sa surgical operation." walang gana kong sabi sa kanya. 

Napasubsob ako sa tiyan ni mommy, yakap-yakap niya ako at hinahaplos ang aking likuran. 

"No, mawawalan niyan, Princess. Malulusaw niyan, okay? Trust me and your dad, 'kay? Gagaling ka, lalabanan natin niyan." halos mabasag ang boses ni mommy ng sabihin niya iyon. 

"Natatakot ako, mommy... B-bakit ako pa kasi? Naging maingat naman po ako simula ng magdalaga ako, sinunod ko lahat ng bilin niyo about sa pagdadalaga. Pero, bakit po ako?" 

Hindi ko na nakayanan na pigilin ang aking luha, lumandas na ito nang tuloy-tuloy sa aking magkabilang pisngi habang humahagulgol sa tiyan ni mommy.

"Mommy, 'di ko kayang sabihin kay Xerxes tungkol sa sakit ko. Ayokong pati siya ay mag-alala sa akin. Lalabanan ko ito. Lalaban ako nang palihim para sa kanya." basag na ang aking boses dahil sa pagkakaiyak ko. 

Mainit na ang magkabilang mata ko at mukhang namumula na rin ito maging ang aking ilong. Napasinghot ako ng may lumalabas sa aking ilong dahil sa pagkakaiyak.

"You are brave, Alistair. Pinalaki ka namin ng daddy mo na matapang." Hinawakan niya ang aking baba at maingat na inangat ang aking mukha para matitigan niya ako. 

"Gagaling ka, princess, okay? Kakayanin natin niyan kahit ano pa mangyari, kahit iwaldas namin ang pera para sa pagpapagamot mo. Ilalaban ka namin ng daddy mo." matapang na lahad ni mommy sa akin at maging ang mukha niya tumapang na rin. 

"Lalaban tayo, Alistair." 

Ang huling salita ni mommy na paulit-ulit na ume-echo sa aking isipan.

Lalaban kami. Lalabanan ko ang sakit na ito. 

Uminom ako ng tubig pagkatapos kong lunukin ang dalawang tabletang ni-reseta sa akin. Umiinom na rin ako ng vitamins upang lalong lumakas ang resistensya ko. 

Hindi ako magpapatalo sa sakit na ito. Malakas ako kagaya ng sinasabi nila mommy.

Umupo ako sa gitna ng aking kama, nag-indian seat ako rito at mahinang nanalangin. Naniniwala ako sa Diyos. Naniniwala akong naririnig niya ang mga panalangin ng mga tao. Alam kong didinggin din niya ang aking pinapalangin sa kanya. 

Nang matapos akong magdasal, itong vibrate naman ng aking cellphone, lumitaw roon ang pangalan ni Xerxes. 

Matagal na kaming mag-jowa-ng dalawa. Simula pagkabata magkakilala na kami, parehong matalik na magkakaibigan ang mga magulang namin, magbarkada kasi sila nu'ng college. 

Bata pa lang kami ni Xerxes, tinatak na nila sa isipan namin na kami ay para sa isa't-isa. Kaya hanggang magkaisip kaming dalawa, iyon na ang tumatak sa amin. 

Sobrang opposite naming dalawa, matalino si Xerxes pero average lang ako kumpara sa kanya. Friendly ako sa ibang tao at siya ay malimit lang kung makipag-usap sa ibang tao. Bilang lang sa kanyang kamay kung sino kakausapin niya at lalapitan, sobrang mailap na tao si Xerxes kumpara sa kuya niyang si Zach. 

Lastly, isa sa ayaw kong ugali ni Xerxes ay napakaseloso niya. Maging ang kuya niyang si Zach hindi nakakaligtas sa kanyang pagiging seloso. Kaya nga walang nakakalapit sa akin na ibang lalaki p'wera na lang kapag mga pinsan ko. 

Nag-ba-vibrate pa rin ang cellphone kong nasa side table, hindi pa rin ito tumitigil kahit ilang minuto ng nakakalipas. Gusto niyang makipag-facetime. 

Paano ako haharap sa kanya kung namumula at namamaga itong mga mata ko dahil sa pag-iyak ko kanina. Baka magtanong pa siya kung anong nangyari sa akin.

Namatay ang tawag, nawala ang pangalan niya sa screen ng phone ko. Nakahinga na rin ako nang maluwag pero bumalik ulit ito ng mag-vibrate na naman.

Ayaw niyang tumigil. Anong sasabihin ko sa kanya? 

Kinuha ko na ito sa aking side table at tinitigan hanggang mamatay ulit ang tawag ni Xerxes.

"Huwag ka na ulit tumawag, please, Xerxes..." piping dalangin ko sa aking cellphone. 

Umalon ang aking lalamunan ng umilaw ulit ang hawak kong cellphone pero 'di na facetime ang gusto niya. Isang text message ang pinadala niya sa akin. 

"Are you asleep babe? Sleep tight, babe. I love you forever and forever, Alistair Roxas Jazul, my future wife. I wish you dream of me."  

Ang akala kong isang text message lang na galing sa kanya ay may sumunod pa.

"Because of you I have changed the way I look at other people, I am also smiling at others. You changed me, babe. I will do everything I can to last the two of us. You are just for me and nothing else..." 

Xerxes. 

Pinangsiklop ko ang aking mga kamay at nasa gitna nito ang hawak kong cellphone, nag-uumpisa na naman tumulo ang iilang luha ko sa aking mata.