Kabanata 4: The Unexpected Decision

TAMA BA ang mga binitawang salita ng mga bibig ko? Nawindang ako nang mabalik sa normal ang pag-iisip ko at maalala ang lahat ng sinabi ko habang papunta kami sa hospital. Kasalukuyan nasa emergency room pa si papa at ini-examine ng mga doctor.

Naihilamos ko ang mga palad ko sa sarili kong mukha. Hanggang ngayon sinisisi ko pa rin ang sarili ko sa nangyari kay papa. Kung hindi ko lang sana siya sinagot ng ganoon, baka hindi humantong sa ganito ang lahat. Puno ng kaba at takot ang puso ko ngayon dahil sa pwedeng mangyari kay papa at patuloy kong sisisihin ang sarili ko kung may mangyayaring masama sa kaniya.

Naramdaman ko si mama sa tabi ko. Marahan niyang tinapik ang balikat ko at niyakap ako. "Anak, hindi mo kasalanan ang nangyari sa papa mo. Don't blame yourself," mahinahon pa ring ani mama.

Hinarap ko siya. "I can't help but to blame myself. Kasalanan ko 'to, 'Ma kung pumayag lang sana ako sa gusto ni papa, eh, 'di sana maayos ang lahat ngayon," umiiyak kong sagot.

"Hija, hindi mo kasalanan ang nangyari kay Wesley," ani naman ni tita Mandy. Naramdaman ko pa ang marahan nitong pagtapik sa balikat ko.

Habang nakaupo ako sa waiting area, nakita ko naman si Zandy na tahimik lang habang nakahalulipkip at nakasandal sa wall. Seryoso lang ang mukha niya na tila nakikiramdam lang sa paligid. Si tito Andrew naman ay mababakasan ng kaba at takot habang nasa tabi ni tita Mandy.

Mayamaya pa'y bumukas na ang emergency room at iniluwa niyon ang lalaking doctor na nag-asikaso kay papa. Mabilis akong tumayo at lumapit dito, kasunod si mama, tita Mandy at tito Andrew.

"K-kumusta po si papa, Doc?" kinakabahan kong tanong. Lahat kami'y naghihintay sa isasagot ng doctor sa amin.

Bumuntong-hininga ang manggagamot at kumurap. "You don't need to worry about him, Ma'am. He's already fine. Tumaas lang ang kaniyang blood pressure dahil sa stress na naramdaman niya." Lahat kami'y nakahinga ng maluwag dahil sa sinabi ng doctor sa amin.

"Salamat po, Doc," ani Mama na animo'y nabunutan ng tinik sa lalamunan.

Bumaling kay mama ang doctor. "Pero hindi lang basta pagtaas ng dugo ang nangyari sa inyong asawa, Miss. He's almost into heart attack dahil sa sobrang stress. Muntik na hong mapahamak ang inyong Mister dahil sa stress mabuti na lang po at naagapan ninyo. Pero, as of now he's fine. Hintayin na lang natin siyang magising at ang maipapayo ko lang sa inyo, iwasan niyong ma-stress ang inyong asawa dahil delikado ang pwedeng kahinatnat niyon," mahabang paliwanag ng manggamot. Ngumiti ito, saka nagpaalam at iniwan kami.

Pakiramdam ko'y lumuwag ang dibdib ko dahil sa mga narinig ko mula sa doctor. Kahit pa paano'y, nabawasan ang kaba at takot ko nang malamang okay na si papa. Pero base sa sinabi ng doctor, hindi pwedeng ma-stress si Papa at baka mas maging malala pa ang mangyari rito.

—

HANGGANG ngayo'y hindi pa rin umuuwi ang pamilya Saavedra hanggang sa mailipat na sa isang private room si papa. Nandoon pa rin ang mga ito at abala sa pakikipag-usap kay mama. Habang si Zandy naman ay tumangging pumasok ng silid.

Kahit pa paano'y pasalamat pa rin ako sa pamilya Saavedra, higit kay Zandy dahil siya ang tumulong sa amin para maidala si papa sa hospital ng mas mabilis. Napabuntong-hininga ako ng maalala ko ang ginawa ni Zandy nang mawalan si papa ng malay. Binuhat niya ito palabas ng bahay at dinala sa sasakyan niya. Animo'y naging isang tunay na lalaki ito nang mga oras na iyon.

Sumandal ako sa sofa na naroon sa silid. Dapat ko bang pasalamatan ang lalaking iyon o hayaan na lang siya? Hindi ko rin naman kasi alam ang sasabihin ko sa kaniya. Nahihiya rin akong harapin siya dahil sa hindi ko malamang dahilan. Marahas na lang akong napailing at napasinghap dahil sa mga iniisip ko.

Tumayo ako sa pagkakaupo ko sa sofa at kinuha ang isang bottled water na nasa table. Nakokonsensiya kasi ako kung hindi ako magpapasalamat sa ginawa ni Zandy sa akin, sa pamilya ko. Bumuntong-hininga uli ako bago lumabas ng silid. Luminga ako sa gawing kaliwa ngunit wala roon si Zandy. Nang bumaling naman ako sa kanan, agad nakita ng mga mata ko si Zandy. Nakaupo siya sa waiting area habang nakasandal doon at nakatingala. Lumabas sa lalamunan niya ang malaking adams apple na hindi ko alam pero nakakadagdag sa kagwapuhang mayroon siya.

Napalunok ako at saka umiling. Hindi ako lumabas para pagmasdan ang kaguwapuhan niya, lumabas ako para magpasalamat sa kaniya. Mayamaya pa'y humakbang ako papalapit sa kaniya. Hindi ko alam kung tulog ba siya o nakapikit lang dahil alam kong pagod at puyat din siya.

Nang ilang hakbang na lang ang layo ko sa kaniya, huminto ako. Muling bumagsak ang mga mata ko sa hitsura ni Zandy na hindi maitatanggi ang taglay nitong dating na hinahahanap ng mga kababaihan ngayon. Bigla akong nakaramdam ng panghihinayang dahil sa katotohanang ang gwapong lalaking ito ay lalaki rin ang hanap.

"Why are you looking at me?"

Napakurap ako dahil sa baritonong boses na iyon na hindi mo mapagkakamalang isang bakla o bisexual o kung anumang tawag nila roon. 

"Huh? A-ako, tinitingnan ka? Hindi 'no!" nauutal kong tanggi, saka umiwas ng tingin sa kaniya.

"Bakit nakatitig ka sa akin kung hindi mo ako tinitingnan? You think I'm handsome?" Tumaas baba ang adams apple niya na hindi ko alam pero naghatid sa akin ng kakaibang pakiramdam.

"Handsome?" Tumawa ako dahil sa sinabi niya. "You're not handsome but beautiful," pang-aasar ko pa.

Ngumisi si Zandy, saka umiwas ng tingin sa akin na halatang nahihiya. Tumayo siya sa pagkakaupo at isiniksik ang mga palad sa bulsa ng trouser na suot niya. "I'm going home, just tell it to my Mom," seryosong aniya at humakbang na, pero hindi pa man siya nakakalayo nang pigilan ko siya.

"Wait, Zandy," aniko at pinigilan ang braso niya. Marahan siyang humarap at blangko ang mukhang hinarap ako at bumaling sa kamay kong nakahawak sa braso niya. Bigla akong nahiya ay binawi iyon.

"Why? Do you need anything? Magmamakaawa ka bang huwag kitang pakasalan?" tanong niya na wala man lang emosyon.

Tinitigan ko siya ng saglit, saka bahagyang yumuko. Humugot ako ng lakas ng loob. "S-salamat, Zandy. Thank you for helping my father," nahihiya kong sambit at inabot sa kaniya ang bottled water.

Narinig ko ang mahinang pagtawa niya. "Bottled water?" tanong niya, saka kinuha iyon. "But don't expect me to not marry you," aniya pa. Tumalikod na siya at naglakad palayo. Naiwan akong tulala. Bakit ba hindi man lang siya tumanggi sa kasal na iyon?

—

MARAHAN KONG binuksan ang pinto ng silid kung saan nakaukupa si papa, bitbit ko ang mga pagkaing binili ko sa labas para kay mama. Halos hindi na rin kasi kami nakakain simula kagabi nang pumunta kami rito sa hospital. Ano'ng oras na ring umuwi ang mag-asawang Saavedra nang nagdaang gabi na todo ang pag-aalala at concern sa kalagayan ng pamilya namin. Hindi ko rin naman maitatanggi mababait sila.

Nagulat ako at kumurba ang ngiti sa labi ko nang makita ko si papa na gising na habang sinusubuan ni mama ng pagkain. Pagtakbo ko silang nilapitan.

"'Pa, gising ka na," naiiyak kong turan, saka dinaluhan siya at mahigpit na niyakap. "I'm sorry, 'Pa," paghingi ko pa ng tawad kasunod ang pagluha ng mga mata ko. Aaminin kong ayaw ko pang magpakasal, pero hindi ko gustong mangyari ito kay papa. Hindi ko kayang mawala siya.

Naramdaman ko ang marahang paghimas ni papa sa likod ko. Humiwalay ako sa kaniya at inayos ang buhok ko. "Anak, hindi mo kasalanan ito kaya hindi mo kailangang mag-sorry. Hindi ko lang nakontrol ang sarili ko," aniya at ngumiti sa akin. "About sa kasal—"

"Pumapayag na po ako, 'Pa. Magpapakasal na ako kay Zandy," mabilis kong pagputol sa sasabihin ni papa. Ayaw ko nang pagsimulan pa iyon ng pagtatalo sa pagitan namin. Hindi ko na pwedeng bigyan pa si papa ng stress at baka kung ano pa ang mangyari sa kaniya.

Kapwa nagulat si mama at papa sa narinig mula sa akin. "Pumapayag ka ng makasal kay Zandy?" gulat na ulit ni mama.

Tumango ako. Pinag-isipan ko na rin ito nang nagdaang gabi. Kung ang hindi ko lang pagpayag sa kasal ang dahilan ng stress ni papa, tatapusin ko na iyon para na rin sa kalusugan niya. Hindi na ako makikipagtalo pa at ipipilit ang gusto ko. Alam ko namang magiging masaya sila sa desisyong ito. Isa pa naisip ko rin kung sino ang pakakasalan ko, si Zandy Saavedra na marahil ay isang bakla kaya sa tingin ko hindi rin magtatagal at ito na mismo ang makikipaghiwalay sa akin.

"Seryoso ka na ba sa desisyon mo, 'nak?" tanong ni papa na lumiwanag ang mukha na tila nabawasan ang karamdaman niya. Kahit pa paano'y may saya rin sa akin dahil sa sayang nakikita ko sa kanilang mga mukha kahit sarili kong kaligayahan ang isasakrispiyo ko.

Pilit akong ngumiti at tumango. "Opo, 'Pa. Susundin ko po ang gusto ninyo," seryoso kong sambit at alam kong may bakas doon ng lungkot.

"Anak, I'm sorry for forcing you to get married. Kung sa tingin mo selfish kami ng mama mo, I'm sorry. Ikaw lang ang iniisip namin, ang kinabukasan mo. Nandiyan pa rin ang sumpa ng iyong Lola na pwedeng magkatotoo," ani papa na halata roon ang sincerity at lungkot.

"Naiintindihan ko po, 'Pa," maikli kong sagot.

"Pero kung after mong magpakasal at hindi naging maganda ang pagsasama ninyo ni Zandy, sabihin mo lang sa amin," segunda naman ni mama.

Tumango na lang ako. Sa totoo lang, naiintindihan ko naman talaga ang dahilan nila kung bakit ipinipilit nila sa akin ang kasal na iyon, pero sana naiintindihan din nila ang side ko. Pero dahil sa kalusugan ni papa, hindi na dapat ako makipagtalo at maging dahilan ng stress niya. Bahala na kung saan hahantong ang lahat pagkatapos kong isugal ang sariling kaligayahan ko.

—

"SO, it's real, Miles pumayag ka ng magpakasal sa lalaking iyon?" tanong ni Andrea sa akin habang naglalakad kami sa hallway ng hospital patungo sa silid ni Papa. Kagagaling ko lang din ng bahay para kumuha ng mga damit para kay mama at sinabay ko na si Andrea. Nag-file na rin ako ng isang linggong leave sa trabaho. Natapos ko rin naman lahat articles na kailangan kong tapusin.

Nalungkot akong tumango. "Wala na akong nagawa, Andrea. Naipit na ako sa sitwasyon," dahilan ko. "Kung ipipilit ko pa ang gusto ko, baka hindi lang ito ang mangyari kay papa," dagdag ko pa.

Malungkot na tiningnan ako ni Andrea. Bakas sa mga tingin niya ang simpatiya. "Isusuko mo na talaga ang sarili mong kaligayahan, Miles? Kung ako sa iyo, pag-isipan mo pa ng isang daang beses ang desisyon mo. Hindi biro ang pagpapakasal alam mo 'yan. It's a lifetime commitment."

Ngumuso ako at bumuntong-hininga. "Alam ko 'yon, Andrea. Malaking bagay sa akin ang pagpapakasal at kung gagawin ko man iyon, sa taong mahal ko na at hindi kung kaninong lalaki lang at take note, sa isang bakla pa na umagaw sa boyfriend ko," aniko na tila nandiri sa huling mga sinabi. "Pero wala, eh, nakulong na ako, Andrea. Wala na akong magagawa pa kung 'di ang pumayag o isakripisyo ang buhay ni papa. Hindi ko rin naman kayang mawala si papa dahil sa pagpipilit ko sa sarili kong kaligayahan, 'di ba?" 

Malungkot na napailing si Andrea. "Kung sa bagay, naiintindihan naman kita. Isa pa, good thing na rin siguro na sa bakla ka ipakakasal, 'di ba? For sure, walang mangyayari sa inyo kasi mandidiri 'yon, sa 'yo. At kapag nahanap na niya ang lalaking para sa kaniya, then ipilit mong makipag-divorce sa iyo at maging masaya siya sa lalaking iyon at ikaw din maging malaya," ani ng kaibigan ko.

Ngumuso ako habang iniisip ang sinabi niya na may malaking punto. "Tama! Since, bakla naman si Zandy at hindi babae ang gusto, magiging madali lang para sa amin ang magiging pagsasama namin." Nagkaroon ako ng ideya sa gagawin ko, sakaling ikasal man kami.

"Sa totoo lang, matagal na akong curious sa Zandy na 'yan. Ano bang hitsura ng lalaki—este baklang 'yon, huh?" usisa niya.

"Basta, makikita mo na lang 'yon at siguradong magugulat ka," aniko.

Mayamaya pa'y nakarating na kami sa tapat ng pinto ng silid kung nasaan si Papa. Binuksan ko iyon at bahagyang nagulat nang madatnan ko roon ang pamilya Saavedra, wala roon si Zandy. Masayang nakangiti sa akin ang mga ito ng iluwa ako ng pintuan.

"Hello po," bati naman ni Andrea sa mga ito na nginitian naman nila.

"Hija, kasama ka pala," masayang ani mama. Tumango lang si Andrea. "She's Andrea, kaibigan ni Miles," pakilala pa ni mama sa mag-asawang Saavedra.

Matapos kong ayusin ang mga dala ko mula sa bahay, kagaya ng damit ni mama umupo na ako sa sofa habang kaharap si mama at papa na naka-wheel chair dahil mahina pa ang katawan nito, nandoon din ang mag-asawang Saavedra.

"Narinig na namin, hija na pumayag ka ng magpakasal sa anak namin, tama ba?" simula ni tita Mandy. "I'm happy for your decision."

Tumango ako at ngumiti kahit hindi iyon umabot sa tainga ko. "Naisip ko na rin po kasi na magpakasal at pagbigyan ang gusto nila mama at papa," dahilan ko.

Hindi mawala ang masasayang ngiti sa kanilang mga labi dahil sa sinabi ko. "Kung ganoon, dapat na tayong maghanda para sa kasal," ani naman ni mama.

"M-maghanda? Kasal agad, 'Ma?" gulat kong tanong.

"Hija, you're going thirty, three months from now kaya dapat maikasal na agad kayo sa mas lalong madaling panahon," ani naman ni papa.

"Tama si balae, hija bakit pa natin patatagalin kung doon din naman ang punta niyon, ''di ba?" segunda naman ni tito Andrew.

Alanganin akong ngumiti. Bumaling pa ako kay Andrea na ganoon din ang reaction sa akin. Gulat na gulat. Hindi ko rin naman kasi inasahang mamadaliin nila ang kasal ng ganito.

"Kaya we need to prepare for the wedding. Hintayin na lang natin si Zandy. He will be here later," ani tita Mandy.

Mayamaya pa nga'y bumukas na ang pinto ng silid at lumabas doon si Zandy. Nakasuot ito ng white long sleeve, gray trouser at white snickers na talaga namang nagpalabas sa taglay niyang kaguwapuhan na hindi mo mapagkakamalang bakla. Halos matulala pa nga ako.

"Oh! Zandy, come here," pag-anyanya ni mama rito.

"OMG! He's Zandy?! Bakla ba talaga 'yan? Shems! Ang pogi!" pabulong na sabi ni Andrea sa tabi ko na kulang na lang ay magwala.

"Oo," pakli ko at marahan siyang siniko dahil sa kilig nito sa gwapong si Zandy.