ตอนที่ 10 ถูกคอ

วันต่อมาน้ำตาลลองไปโรงพยาบาลตามที่หมอแนะนำ เพราะเมื่อตอนดึกเธอรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่ ถ้าอาการป่วยยังรุมเร้าอยู่แบบนี้ รับรองว่างานของเธอไม่มีทางคืบหน้าแน่ ๆ

[คุณเองเหรอ]

“...”

[คุณจำผมได้หรือเปล่า]

“...”

“อ้อจริงสิ คุณคงไม่เข้าใจภาษาของผม” สายตาของหมอโฟกัสไปที่ประวัติคนไข้อีกครั้ง

“คุณรู้ได้ยังไง” น้ำตาลแปลกใจที่อยู่ ๆ เขาก็พูดภาษาที่เธอฟังออกขึ้นมา

“ก็ที่คุณระบุในนี้” เขาชี้ไปที่แฟ้มประวัติคนไข้ “คุณไม่ใช่คนที่นี่สินะ”

“อ๋อ” น้ำตาลโล่งใจ เธอเองก็ลืมคิดถึงเรื่องนี้ คิดว่าตัวเองกำลังกรอกประวัติอยู่ในโรงพยาบาลของรัฐที่ประเทศไทยซะอีก

“ผมก็ว่าอยู่ว่าทำไมวันนั้นคุณถึงไม่ยอมคุยกับผม”

“...” น้ำตาลไม่ได้พูดอะไร เธอนึกไม่ออกว่าเขาพูดถึงเรื่องอะไร แต่ว่าหมอคนนี้เป็นคนอัธยาศัยดีจัง เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาเขาก็พูดไม่หยุดเลย

“สรุปว่าคุณจำผมได้หรือเปล่า”

“คุณรู้จักฉันเหรอ”

“คิดไว้แล้ว ว่าคุณคงจำผมไม่ได้”

“...” น้ำตาลเอียงหน้ามอง ดูยังไงเธอก็ไม่คุ้นหน้าเขาเลยสักนิด

“เราเคยเจอกันวันนั้นไง วันที่ฝนตก”

“ฝนตก...” เธอทวนคำ

“อือ...หึ”

น้ำตาลทำท่าครุ่นคิด ตั้งแต่มาที่นี่ เธอนึกไม่ออกว่าเธอเคยมีโอกาสได้เจอผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ที่ไหน เพราะที่ผ่านมาเธอเอาแต่คิดว่าจะทำยังไงเพื่อให้งานของเธอเสร็จไว ๆ จนไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของใครเลยนอกจากผู้ชายคนนั้น

“นึกออกหรือยังครับ” เขาเอียงหน้ามอง ลุ้นว่าเธอจะจำเขาได้หรือเปล่า

“ขอโทษด้วยนะคะ” ภาพใบหน้าของเขาไม่ได้ถูกบันทึกไว้ในสมองของเธอ

“ช่างมันเถอะ” เขาเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ “ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไมครับ”

“ฉันไม่สบายมาหลายวันแล้วค่ะ มีคุณหมอคนหนึ่งแนะนำให้ฉันมาตรวจ” น้ำตาลบอกออกไป

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” เขาเอามือจับคางตัวเอง “คุณเป็นนักท่องเที่ยวเหรอครับ”

“ฉันมาทำงานค่ะ”

“คุณไม่ได้เรียนภาษาจีนมาก่อนเหรอ”

“ฉันพอจะฟังออกนิดหน่อยค่ะ แต่ถ้าให้สื่อสารคงจะต้องใช้เวลา” เธอเคยเรียนภาษาจีนตอนสมัยมัธยมปลาย

“ยังไงก็สู้ ๆ นะครับ” เขาชูสองนิ้วให้น้ำตาล เพราะคิดว่าการที่เธอไม่สามารถสื่อสารกับคนอื่นเป็นภษาเธอคงจะใช้ชีวิตที่นี่ลำบากน่าดู

“ขอบคุณค่ะ”

น้ำตาลไม่ได้รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ เพราะโดยส่วนใหญ่หมอที่เธอรู้จักตอนทำงานด้วยก็มีบุคลิกประมาณนี้

หลังตรวจเสร็จไม่นาน น้ำตาลก็ถูกเรียกเข้าไปในห้องอีกครั้งเพื่อฟังผลตรวจ เธอรู้สึกโล่งใจที่ผลตรวจออกมาปกติ ที่เธอไม่สบายก็ไม่ต่างไปจากที่เธอคาดเดาเลยสักนิด เพราะเธอไม่ชินกับอากาศของที่นี่ มันหนาวเกินไป ร่างกายของเธอปรับไม่ทันและที่สำคัญเสื้อผ้าที่เธอใส่มันบางเกินไป

“คุณควรใส่เสื้อผ้าหนา ๆ กว่านี้” เป็นรอบที่สามแล้วที่หมอย้ำกับเธอ

“คือฉันเพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกค่ะ ไม่คิดว่ามันจะหนาวขนาดนี้ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อเสื้อกันหนาวตัวหนา ๆ มาใส่” น้ำตาลแกล้งตอบไป

ไม่หรอกเธอไม่มีทางซื้อเสื้อกันหนาวตัวหนา ๆ ที่มีขนหนานุ่มได้ เพราะราคามันคงจะสูงน่าดู

“ถึงยังไงคุณก็ควรพักผ่อนอีกสักสองสามวันนะครับ แล้วค่อยออกไปทำงาน”

“ค่ะ ฉันก็คิดไว้แบบนั้น” เธอเห็นด้วยกับคำแนะนำของหมอ

“ประเทศของคุณเป็นยังไงบ้าง”

“คุณยังไม่เคยไปเหรอ”

“ยังเลย ผมเคยวางแผนกับครอบครัว หมายถึงพ่อแม่น่ะครับ ตั้งใจว่าจะลาพักร้อนแล้วไปเที่ยวที่นั่น แต่ก็ยังไม่มีโอกาสสักที”

“คุณต้องไปให้ถึงนะคะ แล้วคุณจะชอบ”

“ผมได้ยินมาว่าคนไทยใจดี แล้วคุณใจดีหรือเปล่า”

“แน่นอนอยู่แล้วค่ะ”

“งั้นถ้าผมมีโอกาสได้ไป คุณช่วยพาผมเที่ยวหน่อย”

“ถ้าถึงตอนนั้นฉันได้กลับไปแล้วนะ”

“คุณมีแผนจะกลับประเทศของคุณเมื่อไหร่”

“เร็ว ๆ นี้ค่ะ”

“หวังว่าเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันนะครับ”

[หมอซี คนไข้รออยู่ด้านนอกเยอะเลยค่ะ] พยาบาลสาวเดินเข้ามาสะกิด เมื่อเห็นว่าคุณหมอของเธอเริ่มออกนอกลู่นอกทาง

หมอซี หรือซีห่าว หนุ่มหล่อหน้าตี๋ เป็นหมอรักษาโรคทั่วไป เขาทำงานอยู่ในโรงพยาบาลของรัฐที่ตั้งอยู่ในย่านเดียวกันกับบริษัทซอฟต์แวร์สาขาใหญ่ เขาเป็นคนอัธยาศัยดี มักจะทักทายคนแปลกน่าด้วยท่าทางที่เป็นมิตร จึงทำให้คนไข้ส่วนใหญ่รู้สึกสบายใจเวลาคุยกับเขา

[อ้อ โทษทีครับ พอดีคุยกันถูกคอน่ะ]

พยาบาลสาวเอียงหน้ามอง เพราะดูเหมือนจะเป็นหมอคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกว่าคุยถูกคอ เพราะคนไข้ก็มีท่าทีปกติ มีแต่หมอเท่านั้นที่ดูตื่นเต้น

“เสียดายที่วันนี้ผมมีคนไข้เยอะ ไม่อย่างนั้นผมจะชวนคุณออกไปดื่มชา”

“ไม่เป็นไรค่ะ” น้ำตาลยิ้มบาง ๆ ให้หมอ

“ผมชื่อหยวนซีห่าวนะครับ” อยู่ ๆ เขาก็แนะนำตัวกับเธอ “เรียกผมว่าซีห่าวหรือหมอซีก็ได้ครับ”

“อ๋อค่ะ”

“แล้วคุณล่ะครับ ไม่คิดจะแนะนำตัวให้ผมรู้จักบ้างเหรอ พอดีชื่อคุณในแฟ้มประวัติอ่านยากมากเลยครับ ผมกลัวออกเสียงไม่ถูก”

“เรียกฉันว่าน้ำตาลก็ได้ค่ะ”

“นามตาน”

“น้ำตาล” เธอเน้นคำที่เป็นภาษาอังกฤษซึ่งมีความหมายว่าน้ำตาล

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นผมขอเรียกฮันนี่ละกัน มันหวานเหมือนกัน”

“...” น้ำตาลไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขาจะเรียกอะไรก็ช่าง เพราะยังไงเธอก็คงไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีก

“เชิญคนไข้รอรับยาด้านนอกนะคะ” พยาบาลสาวเดินมาบอกอย่างสุภาพ

“ค่ะ” น้ำตาลลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที เธอนั่งรอไม่นานก็ได้รับยา แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจคือ เธอมีใบนัด หมอนัดให้เธอมาอีกครั้งในสามวันข้างหน้า เมื่อถามพยาบาลสาวก็ได้คำตอบว่าซีห่าวเป็นคนเขียนใบนัด

บริษัทซอฟต์แวร์

ตลอดสามวันที่ผ่านมามีความรู้สึกแปลกใหม่เกิดขึ้น เมื่อชายหนุ่มเอาแต่มองไปทางประตู ไม่ว่าจะเป็นห้องทำงาน หรือแม้กระทั่งประตูทางเข้าผับ เขานึกแปลกใจที่อยู่ ๆ หญิงสาวที่เอาแต่เสนอตัวให้เขาก็หายไป หลังจากที่เขาไล่เธอออกไปจากห้องในวันนั้นเธอก็ไม่มาปรากฏตัวให้เขาเห็นอีกเลย

‘อันตรายมากเลยนะครับ’ อยู่ ๆ คำพูดของหมอก็ผุดขึ้นมา

‘เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณไปที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ หมอจะได้ตรวจให้อย่างละเอียด’

หรือเธอคนนั้นจะไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้วพบว่าตัวเองเป็นโรคร้าย เลยต้องอยู่รักษาตัวที่โรงพยาบาล หรือบางทีเธออาจจะยอมแพ้ไปแล้วก็ได้

‘คุณมันไม่มีความเป็นมนุษย์เลย เคยมีความเมตตา หรือมีน้ำใจกับเพื่อนมนุษย์บ้างมั้ย’

“ว่าฉันไม่มีความเป็นมนุษย์อย่างนั้นเหรอ ถ้าฉันเป็นแบบที่เธอว่า ตอนนี้เธอคงเป็นผีไปเฝ้ายมบาลแล้ว ยัยคนปากดี”

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่อยู่ในห้องตัวชาขึ้นมา เขามองไปที่ประตู แวบหนึ่งเขาคิดว่าเธอคนนั้นต้องมาป่วนเขาอีกแน่ ๆ เขาจะรับมือกับเธอยังไงดี

“เข้ามา” ไคล์อนุญาต

“บอสครับ”

“มีเรื่องอะไร”

“เรื่องที่ให้ไปสืบเมื่ออาทิตย์ก่อน” บอดี้การ์ดเว้นวรรคเพื่อหายใจ “พวกเราไปสืบมาแล้วครับ”

“อืม” เขาลืมไปแล้วว่าสั่งให้บอดี้การ์ดไปตามสืบเรื่องของน้ำตาล พอเป็นแบบนี้ก็อยากรู้แล้วสิว่าเธอเป็นใครมาจากไหน

“เธอเป็นหญิงสาวชาวไทยครับ”

“คนไทยเหรอ” เมื่อนึกย้อนไป ไคล์นึกได้ว่าเหมือนเคยได้ยินเธอพูดบางประโยคออกมาเป็นภาษาไทย เพราะไม่ได้ใส่ใจเลยไม่รู้ว่าเธอพูดว่าอะไร

แม้เขาจะจากที่นั่นมานาน แต่ภาษาไทยซึ่งเป็นภาษาแม่ของเขา เขาไม่เคยทิ้งมัน เพียงแต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่มีโอกาสได้ใช้มัน จึงใช้วิธีซื้อหนังสือที่มีภาษาไทยมาอ่าน บางครั้งก็ฟังบทสนทนาภาษาไทยบ่อย ๆ

“ครับ”

“ข้อมูลอื่นล่ะ”

“ข้อมูลอื่นไม่ปรากฏเลยครับ เหมือนจะโดนซ่อนไว้ หรือไม่ก็ถูกลบออกไป” หลายครั้งที่พวกเขาพยายามเจาะข้อมูลเข้าไปเพื่อจะดึงข้อมูลของน้ำตาลออกมา แต่ทุกครั้งก็ล้มเหลว “พวกเราพยายามแฮ็กข้อมูลหลายรอบมากเลยครับ แต่เข้าไม่ถึงข้อมูลของเธอสักครั้ง”

“ส่งคนไปที่นั่น”

“ครับบอส”

ก๊อก ๆ ๆ

เสียงนิ้วเรียวเคาะลงบนโต๊ะ เขากำลังครุ่นคิดว่าทำไมข้อมูลส่วนตัวของเธอถึงไม่ปรากฏ ปกติเรื่องแบบนี้ลูกน้องของเขาไม่เคยพลาด หรือมีอะไรที่ซับซ้อนกว่านี้