ตอนที่ 11 ไม่ได้ตาม

โรงพยาบาล

ประตูห้องตรวจถูกเปิดโดยพยาบาลสาว เธอผายมือให้คนไข้เดินเข้าไป ก่อนจะปิดประตูลงอย่างเบามือ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะ”

วันนี้น้ำตาลมาหาหมอตามใบนัด เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าหมอจะนัดเธอมาทำไมอีกทั้ง ๆ ที่เมื่อสองวันที่แล้วคุณหมอคนนี้เป็นคนบอกเธอเองว่าไม่มีอะไรน่ากังวล

“เชิญนั่งก่อนครับ” เขาลุกขึ้นยืนแล้วมองดูคนไข้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยความตื่นเต้น

“ขอบคุณค่ะ” น้ำตาลนั่งลงตรงเก้าอี้

“อาการดีขึ้นมากแล้วใช่มั้ยครับ”

“ใช่ค่ะ” เธอตอบออกไป “เรียกว่าหายดีแล้วก็ว่าได้ค่ะ”

“โชคดีจังครับ เอาเป็นว่ายาที่หมอให้ไปก็ทานให้หมดนะครับ แม้จะหายแล้วก็เถอะ ส่วนวันนี้หมอแค่นัดมาติดตามอาการของคนไข้เท่านั้น”

“ห๊ะ” น้ำตาลอ้าปากค้าง นัดเธอมาแค่นี้อย่างนั้นเหรอ เหตุผลแค่นี้จริง ๆ เหรอ

“วันนี้คุณต้องไปทำงานมั้ยครับ”

“ไม่ค่ะ ฉันว่าจะเริ่มงานพรุ่งนี้” เธอตั้งใจไว้แบบนั้น

“ดีจัง งั้นวันนี้ช่วยไปทานข้าวกับผมได้มั้ยครับ”

“จะดีเหรอคะ คนไข้ของคุณนั่งรออยู่ด้านนอกเยอะเลยนะ”

“คุณรอผมได้หรือเปล่าล่ะ” ซีห่าวรอคำตอบอย่างมีความหวัง

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้ละคะ”

“คุณมีนัดแล้วเหรอ”

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันแค่ไม่อยากรบกวนเวลาของคุณ” จริง ๆ เธอไม่อยากไปทานข้าวกับเขา

“รบกวนอะไรกันครับ ผมเป็นคนชวนคุณทานข้าวนะ”

“ไว้โอกาสหน้าดีกว่าค่ะ”

“แสดงว่าเราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ย”

“ไม่รู้สิคะ เราอาจจะบังเอิญได้เจอกันอีกก็ได้” เธอคิดไว้ว่าคงไม่มีความบังเอิญอะไรแบบนี้เกิดขึ้นอีก

“งั้นคุณก็ทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ เดี๋ยวผมจะติดต่อไปหาคุณเอง” เขาเองก็ไม่แน่ใจ หากรอให้โชคชะตากำหนดสู้เป็นคนกำหนดโชคชะตาเองไม่ดีกว่าเหรอ

“คุณหมอก็แปลกนะคะ อยากติดต่อหาคนไข้แบบนี้ทุกคนหรือเปล่า” น้ำตาลเอียงคอถาม ยิ่งได้คุยเธอยิ่งคิดถึงหมอคนหนึ่งที่เธอเคยร่วมงานด้วย ชายหนุ่มมักแสดงท่าทีแบบนี้กับเธอ หากซีห่าวได้ไปประเทศไทยจริง ๆ ถึงตอนนั้นเธอจะแนะนำให้พวกเขารู้จักกัน คงจะคุยถูกคอกันน่าดู

“ปะ...เปล่านะครับ” เขารีบปฏิเสธ บางทีเขาก็เผลอทำเรื่องน่าอาย “เพียงแต่ผมแค่รู้สึกว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับคุณเท่านั้น”

“ฉันขอเสียมารยาทถามอายุได้หรือเปล่าคะ”

“ครับ ผม 27 ปี”

“งั้นคุณหมอต้องเรียกฉันว่าพี่นะคะ”

“ฮ่า ๆ ๆ” ซีห่าวหัวเราะออกมา “แน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ จะให้ผมเรียกว่าอะไรก็ได้ แค่คุณฮันนี่ยอมคุยกับผม”

“โอเคค่ะ คนไข้ด้านนอกรอนานแล้วนะคะ” เธอพูดพลางวางกระดาษที่มีเบอร์ติดต่อของเธอลงไปตรงโต๊ะ ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่กล้าให้เบอร์ติดต่อไปแบบนั้น แต่ดูแล้วคุณหมอคนนี้คงไม่มีพิษมีภัยอะไรกับเธอ

“ได้ครับ เดี๋ยวผมโทรหานะ”

“ค่ะ”

น้ำตาลลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทันที เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ซีห่าวบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ แม้จะเป็นแบบนั้นแต่เธอก็มองว่าเขายังวางตัวอยู่ในจุดที่เหมาะสม ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนเกินไป เธอจึงไม่ปฏิเสธที่จะทำความรู้จักกับเขา การมีเพื่อนสักคนในต่างถิ่นแบบนี้ก็เป็นเรื่องที่ดี

หลังออกจากโรงพยาบาลน้ำตาลก็ถือโอกาสแวะไปบริษัทซอฟต์แวร์ที่อยู่ในย่านเดียวกัน เธอแค่จะไปดูว่าวันนี้บุคคลที่เป็นเป้าหมายของเธออยู่หรือเปล่า แม้จะยังไม่รู้ว่าเธอจะแฝงตัวเข้าไปในบริษัทได้ยังไงก็ตาม

“นี่ก็ผ่านมหลายวันแล้ว รปภ.คนนั้นคงจำหน้าฉันไม่ได้แล้วมั้ง” เธอเดินไปเดินมาพร้อมทั้งคิดหาวิธี

กว่าสองชั่วโมงที่น้ำตาลนั่งอยู่ตรงร้านกาแฟใกล้ ๆ กับบริษัท เธอคิดวิธีที่จะเข้าถึงตัวของไคล์ไว้หลายวิธีมาก พรุ่งนี้เธอจะลองใช้วิธีที่คิดว่าจะได้ผลที่สุดก่อนแล้วกัน

“คุณฮันนี่”

“ห๊ะ” น้ำตาลผงะเมื่อเห็นหน้าเจ้าของเสียง เธอไม่คิดว่าจะเจอตอนนี้ เวลานี้เขาควรนั่งตรวจคนไข้ในโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ

“ยังไม่กลับอีกเหรอครับ”

“กำลังจะกลับค่ะ”

“งั้นรอผมแปบนะครับ พอดีผมออกมาซื้อกาแฟ แล้วพี่พยาบาลฝากซื้อด้วย ผมจะรีบเอากาแฟไปส่งก่อน”

“อ๋อค่ะ” น้ำตาลตอบแบบงง ๆ เพราะไม่รู้ว่าเกี่ยวอะไรกับการที่เขาขอให้เธอรอ

“พอดีว่าผมเลิกงานแล้วครับ ว่าจะชวนคุณไปทานข้าวเย็นด้วยกกันสักหน่อย”

“เดี๋ยวนะคะ” น้ำตาลรีบแย้ง “คุณถามฉันหรือยังว่าจะไปทานข้าวกับคุณหรือเปล่า”

“ไปนะครับ พอดีผมไม่ชอบทานข้าวคนเดียว” เขาทำเสียงอ้อน

“เอ่อ...ก็ได้ค่ะ” น้ำตาลคิดว่าแค่ไปทานข้าวก็คงไม่ใช่เรื่องยากอะไร

และสุดท้ายน้ำตาลก็เป็นคนที่ช่วยถือกาแฟให้ซีห่าวกลับไปที่โรงพยาบาล แม้จะมีสายตาแปลก ๆ ของพยาบาลสาวหลายคนมองมาที่เธอ แต่ดูเหมือนว่าคนพวกนั้นแค่สงสัยว่าเธอเป็นใครถึงได้มาเดินตามหลังคุณหมอของพวกเธออยู่แบบนี้

ขณะที่ไคล์นั่งรถออกรถออกจากบริษัท พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่เขาเอาแต่ตั้งคำถามว่าช่วงนี้เธอหายไปไหน

“ที่แท้ก็มีเป้าหมายใหม่นี่เอง” เขาพูดออกมาโดยไม่รู้ตัว

“บอสว่าไงนะครับ”

“จอดรถตรงนี้หน่อย” ไคล์หันไปสั่งลูกน้อง

“ครับบอส”

เมื่อรถจอดสนิทตรงฟุตบาท สายตาคมก็เอาแต่จับจ้องไปที่หญิงสาว วันนี้เธอแปลกตา ท่าทางที่ดูร่าเริงสดใสนั้นทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนว่าเธอกำลังคุยกับใครคนนั้นอย่างถูกคอ

ทั้งคู่เดินไปยังลานจอดรถ ท่าท่างสนิทสนมของทั้งสองคนทำให้คนที่เฝ้ามองกัดปากล่างของตัวเองเบา ๆ ซึ่งพฤติกรรมแบบนี้มักจะเป็นตอนที่เขาหงุดหงิด ซึ่งไคล์เองก็ไม่เคยรู้ตัว

“บอสจะเข้าไปตรวจสุขภาพเหรอครับ” บอดี้การ์ดถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเจ้านายเหม่อมองไปทางโรงพยาบาลอย่างไม่ลดละสายตา “หรือว่าจะรู้สึกไม่สบาย ช่วงนี้อากาศหนาวแล้วด้วยสิครับ”

บอดี้การ์ดรู้ดีว่ามาเฟียหนุ่มเจ้านายของเขาไม่ชอบฤดูหนาว แม้จะไม่เคยฟังเหตุผลจากปากของไคล์ แต่อาการของไคล์ก็บ่งบอกชัดเจนว่ามีอาการเหงา ยิ่งถึงช่วงหิมะตกจะเห็นอาการชัดเจนมาก

“เปล่า...ทำไม”

“ก็ผมเห็นบอสเอาแต่นั่งมองไปทางนั้นตลอดเลยครับ”

“เดี๋ยวนายโทรให้คนมารับที่นี่ ส่วนฉันจะเอารถไป” ไคล์เบนสายตากลับมมองบอดี้การ์ด เขาอยากลองทำอะไรบางอย่างจึงสั่งออกไปแบบนั้น ช่วงนี้เขาก็ดูจะว่าง ๆ ด้วยสิ หาอะไรสนุกทำแก้เบื่อดีกว่า

“ไม่ทราบว่าบอสจะไปไหนครับ”

“ฉันจะไปทำธุระซะหน่อย” ขณะพูดก็หันไปมองหนุ่มสาวสองคนที่ยังยืนคุยกันอยู่ตรงลานจอดรถ เหมือนทั้งคู่กำลังตกลงอะไรบางอย่างกันอยู่

“ให้ผมขับให้ดีกว่าครับ”

“ไม่เป็นไร ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” ไม่บ่อยนักที่ไคล์จะปลีกตัวออกไปโดยไม่มีบอดี้การ์ด

“ครับบอส” แม้จะไม่เห็นด้วยแต่เขาก็น้อมรับคำสั่ง

บอดี้การ์ดก็ลงจากรถไปยืนรอคนมารับตรงริมฟุตบาท ส่วนไคล์ขับตามรถเก๋งสีเงินออกไป ตลอดทางก็เอาแต่คิดว่าทั้งคู่กำลังจะไปไหนจนกระทั่งรถมาจอดหน้าร้านอาหารจีนที่เขาเคยเจอกับน้ำตาล

“ที่แท้ก็ออกมาทานข้าวกันคิดว่าจะพากันไปที่อื่นซะอีก” เขาพูดคนเดียว

‘เอ๊ะ!! เดี๋ยว ที่อื่นหมายถึงที่ไหน นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย’

เพราะมัวแต่ทะเลาะกับความคิดของตัวเอง รู้ตัวอีกทีเขาก็เดินมาหยุดอยู่หน้าประตูร้านอาหารซะแล้ว

‘จะตามสองคนนั้นเข้าไปทำไม’ เขาตั้งคำถามกับตัวเอง ‘ไม่ได้ตาม ฉันแค่จะมาทานอาหาร’

ไคล์เลือกนั่งตรงโต๊ะที่ห่างจากโต๊ะของน้ำตาลพอสมควร เขาไม่อยากให้เธอเห็นเขา กลัวว่าเธอจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาตามเธอมา แม้ความจริงแล้วจะเป็นแบบนั้นก็ตาม

‘ไม่สิ ฉันไม่ได้ตาม’