ตอนที่ 9 ไม่มีความเป็นมนุษย์

[สวัสดีครับคุณไคล์]

เจ้าของชื่อก้มมองคนที่ยืนแนบอกของเขาก่อนที่จะปรายตามองคนที่เอ่ยทักทายเขา

“คุณ” น้ำตาลเรียกเขาสั้น ๆ เมื่อแหงนหน้าขึ้นไปเห็นหน้าเจ้าของร่างกำยำที่เธอถอยหลังชน ไม่รู้ว่าเขาเดินมาทางที่เธอยืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะก่อนหน้าเธอเอาแต่เถียงกับผู้ชายไร้มารยาทคนนี้จนลืมสังเกต

น้ำตาลหันไปเผชิญหน้ากับเขา แต่ก็ไม่กล้าสู้หน้าเขาตรง ๆ เพราะเหตุการณ์เมื่อไม่กี่วันก่อนยังปรากฏอยู่ในหัว เธอจึงทำทีเสมองไปทางอื่น

[เธอบอกว่าเธอเป็นแฟนของคุณ]

ไคล์ตวัดสายตามองหญิงสาวทันที มันจะมากเกินไปแล้ว เธอกำลังทำให้เขาเสื่อมเสีย เพราะลูกค้าประจำของที่นี่ไม่มีใครไม่รู้จักแฟนของเขา ผู้หญิงคนนี้ยิ่งนับวันยิ่งวุ่นวายกับชีวิตของเขา

“...” น้ำตาลหลุบตาต่ำลง เธอไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นบอกอะไรกับเขา ถ้าเกิดบอกทุกอย่างที่เธอแอบอ้างไปล่ะ แล้วเธอจะทำยังไง เขาต้องโกรธเธอมากแน่ ๆ

เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นตามรูขุมขน เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แปลก ๆ ไม่รู้เป็นเพราะอาการป่วยที่ยังไม่หายดี หรือแอลกอฮอล์ที่เธอดื่มเข้าไป หรือแท้ที่จริงแล้วเธอกลัวคนตรงหน้ากันแน่

มือที่จับขอบโต๊ะกำแน่น ดูเหมือนตัวเธอจะโงนเงนไปมาจนเจ้าของร่างกำยำสังเกตเห็น

‘เป็นอะไร’ ไคล์สงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

“คุณโกหกไม่เนียนเลยนะ” ชายหนุ่มเข้าไปยืนซ้อนหลังของน้ำตาลพลางกระซิบข้างหูของเธอ

ร่างบางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ชายแปลกหน้าคนนี้ฉวยโอกาสเข้ามาใกล้เธอมากจนเกินไปแล้ว

หมับ!!

ไม่ทันที่น้ำตาลจะได้หันไปมอง ไคล์ก็ดึงเธอเข้าหาตัวจนหน้าของเธอชนกับแผงอกกว้างของเขาทำให้เขารับรู้ได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมาตามผิวหนังของเธอ

[คุณรู้จักเธอเหรอ] ไคล์ถามออกไป

[เห็นนั่งอยู่คนเดียว ผมแค่เข้ามาชวนคุยกลัวว่าเธอจะเหงา] หลังจากที่ได้เห็นการกระทำของไคล์ ชายหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไง แต่ดูยังไงก็ไม่ใช่แฟนกันแน่นอน เพราะไคล์จะไม่ปฏิบัติต่อแฟนของเขาแบบนี้

[ไปได้แล้ว] เขาเอ่ยไล่อย่างไม่ไยดี

[ครับ] ชายหนุ่มก็ไม่ได้ขัด เพราะรู้จักนิสัยของคนที่ออกคำสั่งดี

“นี่” เขาเอ่ยเรียกคนที่กำลังเทน้ำหนักมาที่อกของเขา “ยืนดี ๆ สิ”

“...”

“นี่เธอ” เขาเรียกอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับเขาเลยจับต้นแขนของเธอแล้วดันตัวออก สภาพของคนตรงหน้าทำให้เขาต้องตกใจ ใบหน้านวลกลับซีดเผือด ปากที่เคยเห็นว่าแดงระเรื่อกลับซีดลงแทบไม่เห็นสีแดง ดูเหมือนเธอจะไม่สบาย เพราะตัวร้อนจี๋ เขาเลยดึงตัวเธอกลับเข้าไปในอ้อมอกของเขาอีกครั้ง

[บอสครับ] พนักงานหนุ่มเดินเข้ามา

[อะไร]

[เธอยังไม่ได้เช็กบิลครับ]

[ส่งบิลไปให้ฉัน เดี๋ยวฉันจัดการเอง]

[ครับบอส]

[ไปเตรียมรถ] ไคล์หันไปสั่งบอดี้การ์ด

ไคล์อุ้มน้ำตาลขึ้น ขณะเดินผ่านผู้คนที่ดูเหมือนจะให้ความสนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนเอาแต่จับจ้องมาที่เขา แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสนใจไปกว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องอุ้มเธอกลับห้องเพราะหมดสติไป คนคนหนึ่งจะหมดสติในเวลาไล่เลี่ยกันได้ยังไงนะ คนอะไรอ่อนแอชะมัด

ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อย ๆ หรี่ตามองเพดานห้องก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ ห้อง แต่แล้วสายตาก็พลันไปหยุดอยู่ที่ตาคมคู่หนึ่ง เขากำลังยืนกอดอกอยู่ข้างเตียง

[ฟื้นแล้วเหรอครับ] นี่ไม่ใช่เสียงชายหนุ่มที่เธอเห็น แต่กลับเป็นใครอีกคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของที่นอน ทันทีที่หันไปมองเธอก็เดาไม่ยากว่าเขาเป็นใคร เพราะเขาแขวนหูฟัง สเต็ทโตสโคปอยู่ที่คอ แต่ที่แปลกใจคือทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่

[คุณต้องพูดเป็นภาษาอังกฤษกับเธอ]

[อ้อ ครับ]

“คุณสลบไปเพราะพิษไข้ครับ ผมฉีดยาให้แล้ว เดี๋ยวอาการก็ดีขึ้น” เขาบอกอาการของเธอ “ว่าแต่คุณรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังไม่สบาย”

“ค่ะ”

“แต่คุณยังเลือกที่จะดื่มแอลกอฮอล์”

“คือฉัน...”

“ว่าแต่คุณป่วยมากี่วันแล้วครับ”

“เอ่อ...” เธอเหล่มองคนที่ยืนอยู่ก่อนจะหันกลับมามองหน้าของหมอ “สะ...สามวันแล้วค่ะ”

“ได้ไปหาหมอหรือเปล่าครับ”

“ไม่ได้ไปค่ะ ฉันทานยาที่มีอยู่ค่ะ” เธอตอบไปตามความจริง เพราะรู้ดีว่าการปิดบังอาการไม่ดีต่อการรักษา

“อันตรายมากเลยนะครับ”

“ยังไงคะ” น้ำตาลไม่เข้าใจ

“พอดีช่วงนี้ที่ประเทศของเราไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A กำลังระบาด เอาเป็นว่าพรุ่งนี้คุณไปที่โรงพยาบาลดีกว่าครับ หมอจะได้ตรวจให้อย่างละเอียด”

“อ๋อ ๆ ค่ะ” เธอทำทีเป็นรับปากไปก่อน  ถามว่าอยากไปตรวจร่างกายมั้ยก็อยากไปนั่นแหละ แต่เธอไม่อยากสิ้นเปลืองกับเรื่องแค่นี้ เพราะก่อนหน้าหมอบอกว่าได้ฉีดยาให้เธอแล้วแสดงว่าไม่นานเดี๋ยวเธอก็หาย

[วันนี้ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวกลับก่อนนะครับ] เขาหันไปบอกเจ้าของห้อง

“ขอบคุณมากนะคะ” เมื่อเห็นว่าหมอกำลังเก็บอุปกรณ์ใส่กระเป๋า น้ำตาลเลยเอ่ยขอบคุณ ส่วนอีกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมก็พยักหน้าให้หมอเพื่อบอกเป็นนัยว่าเขาอนุญาตแล้ว

น้ำตาลลุกขึ้นนั่งทันทีที่หมอลุกจากเก้าอี้ เธอก้มมองชุดที่เธอใส่ นี่มันไม่ใช่ชุดของเธอ เสื้อตัวใหญ่ขนาดนี้คงจะเป็นของใครไปไม่ได้ถ้าไม่ใช่ของเขา

“นี่คุณ”

“...” ไคล์หันกลับมามอง

“ทำไมฉันถึงอยู่ในชุดนี้”

“แล้วเธอมาหาฉันทำไมล่ะ”

“อย่าบอกนะว่า” เธอก้มมองตัวเองอีกครั้ง เกิดคำถามว่าเธอกับเขาทำเรื่องนั้นด้วยกันแล้วเหรอ ทำไมเธอถึงจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด หรือเขาทำตอนที่เธอสลบ แต่เธอไม่ได้รู้สึกว่าร่างกายผิดปกติเลย

“ออกไปได้แล้ว”

“หา...”

“ฉันบอกว่าออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว”

“แต่ฉันยังไม่หายป่วยเลยนะ” เธอแค่อยากอยู่เพื่อให้แน่ใจว่าเธอกับเขาทำเรื่องนั้นกันหรือยัง

“นั่นมันเรื่องของเธอ”

“คุณมันไม่มีความเป็นมนุษย์เลย เคยมีความเมตตา หรือมีน้ำใจกับเพื่อนมนุษย์บ้างมั้ย”

“ถ้าฉันแล้งน้ำใจนะ วันนี้เธอคงไม่ได้ตื่นในห้องนี้ อาจจะตื่นในม่านรูดที่ไหนสักแห่ง”

“แล้วมันจะต่างอะไรกันละคะ ในเมื่อคุณเองก็พาฉันมาทำเรื่องอย่างว่าที่นี่”

“เหอะ...เธอนี่มันอ่อนหัดจริง ๆ”

“...”

“เธอคิดว่าฉันจะแตะต้องผู้หญิงไม่มียางอายแบบเธอหรือไง รู้ไว้นะถ้าฉันต้องนอนกับใครสักคน เธอจะเป็นคนสุดท้ายที่ฉันเลือก”

“ฉันไม่ดีตรงไหน” เธอพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเขา “มีอะไรที่ฉันมีไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นบ้าง”

“เธอทำอะไร” ไคล์เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเมื่อเห็นเธอกำลังถอดกระดุมเสื้อของตัวเองออกทีละเม็ด “ใส่เสื้อผ้าซะ”

“คุณบอกฉันมาสิว่ามีอะไรที่ฉันสู้คนอื่นไม่ได้ เห็นขนาดนี้แล้วคุณไม่รู้สึกอะไรบ้างเหรอ”

พรึ่บ!!

เสื้อถูกปล่อยให้หล่นไปกองอยู่บนพื้น เหลือไว้แค่ร่างเปลือยเปล่าที่อวดผิวขาวอมชมพู

“...” ไคล์กลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสายตาของเขาเหลือบไปเห็นความงดงามตรงหน้า เขาก็รีบหันหลังให้เธอทันที

“ทำไมคะ ทนมองไม่ได้หรือไง หรือคุณกำลังระงับอารมณ์อยู่” เธอเดินเข้าไปใกล้และพูดท้าทายเขา

“ใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปซะ” เขาตะโกนเสียงดังจนลูกน้องที่อยู่ด้านนอกได้ยิน

“บอสครับ”

“ไม่มีอะไร ไม่ต้องเข้ามา” เขาร้องห้ามก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับน้ำตาล แต่สายตาของเขากลับมองผ่านเธอไป “ถ้าเธอยังไม่ใส่เสื้อผ้าฉันจะบอกให้ลูกน้องของฉันเข้ามา หรือถ้าอยากมาก ฉันก็จะให้ลูกน้องของฉันสนองให้”

น้ำตาลนิ่งไป เธอหลุบตาต่ำลง รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก เธอคงดูไร้ศักดิ์ศรีมากในสายตาของผู้ชายคนนี้ ไม่สิศักดิ์ศรีของเธอมันหมดสิ้นตั้งแต่วันที่เธอยอมเปลือยกายแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงกับเขาแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนั้นเขายังไม่ได้ทำอะไรเธอก็เถอะ แต่เขากลับได้เห็นส่วนที่หน้าอายของเธอทั้งหมดไม่ต่างจากวันนี้

เธอเม้มปากเข้าหากันแน่น ข่มกลั้นความละอายไว้ ก้มเก็บเสื้อผ้าตรงพื้นมาใส่ก่อนจะเดินผ่านเขาไป

พรึ่บ!!

เสื้อโค้ทสีน้ำตาลถูกโยนไปตกอยู่บนหัวของน้ำตาล เธอหยิบมันมาถือไว้ ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้าของเสื้อ

‘ไม่เห็นจะต้องโยนเลย ยื่นให้กันดี ๆ ก็ได้’

“ออกไปทั้งสภาพที่ไม่ต่างจากโดนข่มขืน เธอไม่รู้จักอายบ้างเธอ” เขาว่าเธอ “เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนทำ”

น้ำตาลขมวดคิ้วจนเป็นปม เขาเองไม่ใช่เหรอที่ไล่เธอกลับทั้ง ๆ ที่เธออยู่ในสภาพนี้ แล้วทำไมถึงมาพูดแดกดันเธอแบบนี้

วันนี้เธอยอมแพ้ให้เขาอีกครั้ง ไม่มีคำโต้แย้งใด ๆ เธอสวมเสื้อโค้ทตัวโตของเขาแล้วเดินออกจากห้องไป