ตอนที่ 12 แค่คิดถึง

หลังทานอาหารเสร็จไคล์ก็ขับรถตามคนทั้งสองไปจนถึงสถานที่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีเขาเลยไม่ลังเลที่จะเลี้ยวเข้าไปจอด โดยไม่ได้สนใจว่ารถอีกคันที่เขาตามมาจะขับไปทางไหน

สองสามครั้งที่เขาเคยมานั่งเล่นกับคนรักที่นี่หลังทานอาหารเสร็จ เหมือนตอนนั้นจะเป็นช่วงที่เพิ่งคบกันใหม่ ๆ  เธอมักจะบอกว่าเธอชอบมาที่นี่กับเขา เมื่อความคิดถึงมันเอ่อล้น เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครคนนั้น

‘พอดีว่าฉันยุ่งอยู่ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่า’ นี่คือประโยคแรกจากคนปลายสาย และเป็นประโยคที่ช่วงหลัง ๆ มานี่เขาจะได้ยินมันบ่อย

“ผมแค่คิดถึงคุณ”

‘ขอฉันออกไปคุยโทรศัพท์แป็บนึงนะคะ’ ดูเหมือนเธอจะบอกใครบางคนที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนจะพูดกับไคล์ต่อ ‘พอดีฉันออกมาทานข้าวกับเพื่อนค่ะ’

“ครับ”

‘ว่าแต่คุณมีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า ปกติคุณไม่ค่อยโทรมาเวลานี้’

ไคล์นิ่งไป จริง ๆ แล้วเวลานี้ที่เขามักจะโทรหาเธอต่างหาก แต่ทุกครั้งที่โทรไปเธอก็มักจะบอกกับเขาว่าไม่สะดวกคุยค่อยโทรมาตอนดึก พอตอนดึกเขาโทรไปอีกครั้งเธอก็มักจะบอกว่าเรียนหนัก เธอเลยเพลียเลยจะเข้านอนแล้ว

“ใกล้ถึงวันเกิดของคุณแล้วนะ”

‘อ๋อ เหรอคะ ฉันเรียนหนักจนลืมไปเลย’

“ปีนี้คุณจะกลับมาหรือให้ผมไปหา”

‘ฉันคงไม่ได้ฉลองหรอกค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฉันต้องทำโปรเจ็คเพื่อนำเสนออาจารย์ เอาเป็นว่าฉันจะกลับไปตอนคริสต์มาสนะคะ”

“ปีที่แล้วคุณก็ไม่ได้กลับมา” เสียงของเขาเศร้าลง “ผมอยากเจอคุณ”

‘ปีนี้ฉันจะกลับไปนะ ฉันจะรีบส่งงานอาจารย์ให้ครบ’

“ผมจะรอนะครับ” แม้แฟนสาวจะบอกว่าจะกลับมาในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เขาก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ดี นานหลายเดือนแล้วที่เขากับเธอไม่เจอกัน เธอยุ่งจนไม่มีเวลากลับมาหาเขา ส่วนเขาเองก็หาโอกาสไปเจอเธออยู่หลายครั้ง แต่เธอกลับบอกว่าไม่สะดวก

ไม่ทันจะได้บอกลาหญิงสาวก็กดตัดสายไป ไคล์ทำได้แค่ลดหน้าจอมือถือลงมามอง บ่อยครั้งที่เธอตัดสายเขาไปแบบนี้ ยิ่งนานวันเขายิ่งรู้สึกห่างเหินกับเธอ ขณะที่มัวคิดอะไรเพลิน ๆ ไคล์ก็เบนสายตามาทางหญิงสาวที่กำลังเดินมาทางที่เขานั่งอยู่

ทันทีที่ทั้งคู่สบตากัน น้ำตาลก็รีบหันหลังกลับ เธอเดินย้อนกลับไปทางเดิม โดยไม่ได้หันกลับไปมองว่าใครคนนั้นจะเดินตามเธอมาหรือเปล่า

หมั่บ!!

“ทำอย่างกับฉันเป็นผี” เขาจับไหล่เธอไว้จากด้านหลัง

“อ้าว!! คุณเองเหรอ”

“ไม่ต้องมาทำเป็นตกใจ ทั้งที่เธอเห็นฉันตั้งแต่แรก”

“เปล่านะคะ” น้ำตาลปฏิเสธ “ว่าแต่คุณตามฉันมาเหรอ”

“เปล่า”

“งั้นคุณก็มาเดินเล่นน่ะสิ”

ผู้ชายอย่างเขามาเดินเล่นในที่แบบนี้มันก็ดูแปลกเกินไป ไหนจะชุดสูทนั้นอีก ที่นี่เขาใส่ชุดแบบนั้นมาเดินสวนสาธารณะเหรอ แม้น้ำตาลจะพยายามมองหาแต่ก็ไม่เห็นมีใครที่แต่งตัวแบบเขามาเดินเล่น

“เปล่า”

“แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ”

“อ้าว” น้ำตาลหน้าเหวอ กลายเป็นว่าเธอเป็นคนไปยุ่งเรื่องของเขาซะงั้น ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนมารั้งเธอไว้ เอาเถอะเธอไม่อยากรู้แล้วก็ได้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่ “งั้นเราแยกกันตรงนี้นะ”

“เดี๋ยว”

เขารั้งแขนเธอไว้อีกครั้ง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” น้ำตาลทำหน้าแปลกใจ เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่เขาไม่ผลักไสเธอ

‘เกิดอะไรขึ้น’

เหมือนน้ำตาลจะสังเกตเห็นว่าสีหน้าของเขาดูแปลกไป สีหน้าแบบนี้เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เขามีเรื่องกังวลใจอะไรหรือเปล่านะ

“แฟนเธอล่ะ”

“หา...!!”

“คนที่เธอมาด้วยไง”

“นี่คุณสะกดรอยตามฉันใช่มั้ย ถึงรู้ว่าฉันไม่ได้มาคนเดียว บอกความจริงมานะ”

“เปล่า” ไคล์ยังคงปฏิเสธ

“มีเรื่องอะไรกันครับ”

แล้วบุคคลที่ถูกกล่าวถึงก็ปรากฏตัว ก่อนหน้านี้เขาปลีกตัวไปคุยโทรศัพท์ น้ำตาลเลยเดินมาตามทางเรื่อย ๆ จนได้เจอกับคู่กรณีของเธอนี่แหละ

“เปล่าค่ะ” น้ำตาลหันไปบอกซีห่าว

“เอ่อ สวัสดีครับ” เขาทักทายไคล์ตามมารยาท “ใครเหรอฮันนี่” คำว่าคุณโดนตัดออกไป เพราะตอนที่อยู่ร้านอาหารน้ำตาลบอกให้ซีห่าวเรียกเธอโดยไม่ต้องใส่คำว่าคุณ และเธอก็จะเรียกเขาว่าหมอซี

แม้ว่าซีห่าวจะกระซิบ แต่ไคล์กลับได้ยินเต็มสองหู ชายหนุ่มตรงหน้าเรียกน้ำตาลว่าฮันนี่ เขาจำได้ว่าเธอบอกเขาว่าเธอชื่อน้ำตาล หรือฮันนี่จะเป็นชื่อที่ใช้เรียกแทนชื่อคนรัก

“ฉันก็ไม่ได้สนิทอะไรกับเขามากหรอกค่ะ เพิ่งรู้จักกันไม่กี่วันก่อน เขาคงจะจำฉันได้เลยเข้ามาทักฉันแค่นั้นเองค่ะ”

ไคล์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำตอบของน้ำตาล ในคำพูดนั้นก็ไม่ได้มีอะไรชวนหงุดหงิดหรอก แต่เขากลับรู้สึกหงุดหงิด เหมือนเธอกำลังเล่นตลกกับเขาอยู่

ส่วนน้ำตาล ขณะที่เธอตอบเธอก็เหลือบมองเขาไปด้วย เมื่อเห็นอาการไม่พอใจของไคล์ เธอก็รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ แล้วจะให้เธอตอบว่าไงล่ะ ให้บอกเพื่อนใหม่ของเธอว่าเขาคือคนที่เธอชวนขึ้นเตียงอย่างนั้นเหรอ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

[สวัสดีครับ อ๋อครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ] ซีห่าวมีท่าทีร้อนใจ

“ฮันนี่ ผมต้องกลับโรงพยาบาลตอนนี้ พอดีมีอุบัติเหตุหมู่ คนไข้ต้องรับการผ่าตัดด่วนซึ่งหมอผ่าตัดมีไม่พอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้”

“ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งนะ คราวหน้าผมจะไถ่โทษด้วยการเลี้ยงข้าว” เขารู้สึกผิดต่อน้ำตาล ที่ต้องมาทิ้งให้เธอกลับเองแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ไม่ได้ครับ ผมเสียใจจริง ๆ นะ”

“คุณต้องรีบไปผ่าตัดไม่ใช่เหรอ คนไข้นอนรออยู่นะ”

คำพูดของไคล์ทำให้น้ำตาลและซีห่าวหันไปมองพร้อมกัน น้ำตาลตกใจที่คนอย่างเขามาพูดประโยคแบบนี้กับคนที่ไม่เคยรู้จัก ส่วนซีห่าวรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกำลังโดนไล่ยังไงยังงั้น

“กลับถึงห้องส่งข้อความบอกผมด้วยนะ”

“ได้ค่ะ”

ซีห่าวเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ ซึ่งไคล์กับน้ำตาลยังคงยืนอยู่ที่เดิม ทั้งสองมองตามไปจนซีห่าวลับสายตา

“เขารู้หรือเปล่าว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอชวนฉันขึ้นเตียง” ไคล์เริ่มประโยคหลังจากที่พวกเขาเหลือกันอยู่สองคน

“...” น้ำตาลทำเป็นไม่ได้ยิน เธอเลือกที่จะเดินออกไปจากตรงนั้น

“เขารู้หรือเปล่าว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอจูบกับฉัน”

“...”

“เขารู้มั้ยว่าเธอ...” เขาไปยืนขวางหน้าเธอไว้แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้

“ถอยออกไปนะ” มือเล็กดันอกของไคล์ให้ออกห่างจากตัว

“ทำไม ยังไงเราก็คนเคย ๆ ตอนนี้เขาไม่อยู่แล้ว เธอไม่ต้องมาทำหวงตัวหรอก แสดงความต้องการของเธอออกมาสิ วันนี้ฉันอาจจะตามน้ำไปกับเธอก็ได้”

“คุณพูดบ้าอะไร”

“เธอกำลังเล่นตลกอะไร เมื่อไม่กี่วันก่อนเพิ่งขอนอนกับฉัน แต่วันนี้กลับมาควงหมอเนี่ยนะ ใจง่ายชะมัด”

“ไม่รู้อะไรก็ไม่ต้องพูด”

“หรือไม่จริง”

“ยิ่งคุณพูด มันจะยิ่งทำให้ฉันเข้าใจว่าคุณกำลังหึง” แวบหนึ่งเธอรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ แม้ว่ามันมีโอกาสเป็นศูนย์ก็เถอะ

“ฉันเนี่ยนะหึงเธอ ฮ่า ๆ ๆ” เขาหัวเราะออกมาอย่างลืมตัว “เราเป็นอะไรกันเหรอ”

“นั่นสิ เราเป็นอะไรกัน ทำไมคุณถึงเอาแต่พูดประชดประชันฉัน”

ไคล์หุบยิ้มลง เมื่อนึกถึงสิ่งที่ตัวเองทำ มันบ้ามาก ๆ ที่เขาแสดงท่าทางแบบนั้นออกไป ไหนจะหัวเราะออกมาอย่างนั้นอีก

“ฉันขอตัวนะคะ” น้ำตาลแยกตัวออกมาทันที โดยไม่รอว่าไคล์จะมีท่าทียังไง เธอเดินไปตามทางจนเจอทางออกอีกทาง

มีเพจหนึ่งอธิบาย 5 เทคนิคเล่นตัวเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้ชายไว้อย่างละเอียด โชคดีที่เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอเปิดเจอ ไม่ผิดเลยสักนิดที่เขาพูดว่าผู้ชายมักจะมีสัญชาตญาณความเป็นนักล่าในตัวสูง ยิ่งหนีมากเท่าไหร่ก็จะปลุกสัญชาตญาณความเป็นนักล่าในตัวของเขาได้มากเท่านั้น

หมั่บ!!

นั่นไง! แมวน้อยอย่างเขากำลังติดกับ

น้ำตาลหันไปยิ้มให้คนที่เข้ามาจับไหล่ของเธอ แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็หุบลงและกลายเป็นดวงตาคู่สวยที่กำลังเบิกกว้างเพราะอาการตกใจ

“กรี๊ด!!” เธอร้องสุดเสียงเมื่อมีชายแปลกหน้ากำลังพยายามใช่ผ้าเช็ดหน้าโปะไปที่หน้าของเธอ เธอกลั้นหายใจไม่ยอมสูดดมเข้าไป มือก็ปัดป่ายจนผ้าในมือของผู้ชายคนนั้นหล่นลงไปบนพื้น

“อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากตาย”

“ช่วยด้วย...อุ๊ป”

ตุบ!!