Chapter 4

Nagising ako dahil sa silaw. Umubo ako ng isang beses at dahan-dahan na bumangon. I suddenly remember what happened last night so I roam my eyes around the silent garage. Biglang bumalik ang kaba at takot sa akin pero kahit ganoon ay nagpakatatag ako.

Natuyo na ang damit ko pero ramdam ko pa rin ang lamig ng sahig kaya dahan-dahan akong tumayo. I cough a lot of times before I look at the main door. Nabuhayan ako ng loob nang makita na nakabukas na ito.

Dahan-dahan akong naglakad papunta doon. Ramdam ko ang init ng mga mata ko at nahihilo rin ako pero hindi ko na iyon pinansin pa. The first thing inside my head was to enter the house.

Nang makarating ako sa hamba ng pinto ay kaagad kong natanaw si Carl na nakaupo sa living room. He suddenly looked where I was so my eyes widened. Nang tumayo siya mula sa pagkakaupo ay mabilis akong umatras dahil sa takot. Nanginig ako at kaagad nakaramdam ng kakaibang takot dahil baka saktan niya na naman ako. Baka kaladkarin niya na naman ako at sampalin. Natatakot ako.

"What are you waiting for? I need my breakfast. You are not a boss here," malamig na sambit siya habang diretso ang tingin sa akin kaya napalunok ako. Parang may bumara sa lalamunan kong masakit.

"O-oo," mahinang sambit ko kaya malamig niyang iniwas ang tingin sa akin at matapos niyon ay umakyat siya papunta sa itaas.

Hinintay kong mawala siya sa paningin ko bago ako tuluyang pumasok. Dumiretso ako sa kitchen at kaagad uminom ng tubig para maibsan ang sakit sa lalamunan ko.

Wala sa sarili kong hinawakan ang leeg ko. I sighed when I felt my hot temperature. Masakit rin ang mga binti ko sakit sa sugat at pasang natamo ko kagabi. Mayroon sa braso, binti at sa pisngi kong hindi pa nagagamot.

Despite of my unwell feelings, I carefully cooked for his breakfast. Pa hinto-hinto ako dahil sa sobrang hilo pero kahit ganoon ay pinipilit ko pa ring matapos iyon. Gusto kong matulog at magtalukbong ng kumot.

I was in the middle of cooking when I saw Carl entering the kitchen. Nataranta ako lalo na nang makita na bihis na bihis na siya.

"S-sandali na lang," takot na sambit ko pero wala siyang sinabi.

Nang matapos ko ang pagluluto ay kaagad kong isinalin sa magandang plate ang mga iyon. Pero hindi pa ako natatapos ay nakarinig ako ng malakas na busina galing sa labas. My eyes widened and I suddenly looked at Carl who's cold looking at me.

"Who's that? Did you invite someone here without me knowing?" sabi niya na puno ng inis kaya mabilis akong umiling.

Isang galit na tingin pa ang binigay niya sa akin bago siya naglakad palabas. Napalunok ako saka dahan-dahan ko na lang na tinuloy ang ginagawa. I also make two sandwiches and caesar salad for him. Hinanda ko lahat ng iyon sa dining table.

"Where's your wife?"

Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ang pamilyar na boses na iyon. Ang boses na matagal ko ng hindi naririnig. Nanginig ako sa kaba at taranta saka dahan-dahan na tumingin sa living room. My eyes formed when I saw Don. Sarmiento beside Carl.

At mukhang naramdaman niya ang presensya ko dahil kaagad siyang napatingin sa akin. My lips trembled as I watch the man who's the reason behind of these. Siya ang dahilan kung bakit nandito ako sa kasalang ito.

His forehead creased even more. Ganoon pa rin ang itsura niya. Mas bumata pa siyang tingnan at mas lumakas. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa na nagbigay sa akin ng kaba.

"Lo, you should've told me that you'll visit today," Carl interrupted and he glared at me so I bowed suddenly.

"Carl, let's talk upstairs. Hija, continue your work," malamig na sabi ni Don Sarmiento kaya mas lalo akong kinabahan.

"F*ck," I heard Carl cursed before they went upstairs.

Nanginig ako sa kaba at dahil na rin siguro sa lagnat na meron ako. Pero mas nanaig ang pagiging kuryuso ko. I slowly walked upstairs. Dahan-dahan akong naglakad hanggang sa huminto ako sa tapat ng library na medyo nakaawang ang pinto. Hindi ako sumilip para hindi nila ako makita. Sumandal lang ako sa pader malapit sa pinto para makinig.

"Lo, I don't understand why you're here. Are you here to tell me that I could now leave that woman?" I heard Carl's pissed voice.

Woman? Is that me?

Gaano niya ba kagustong mawala ako sa buhay niya?

If I just have a choice.

Mabilis na tumulo ang luha sa mga mata ko kaya mabilis ko iyong pinunasan. Pikit kong pinipigilan na humikbi para hindi nila ako marinig kaya kinagat ako ang ibabang labi ko.

"Tell me, Carl. Are you hurting her? Simula nang kinasal kayo ay ngayon lang ako bumisita. Those bruises in her body, you made that?" My heart skips painfully hearing Don Sarmiento's angry but controlled voice.

Carl did not answer for a minute.

"What if yes? Anong gagawin mo, Lo? It's your fault anyway! This is all your fault!" Carl shouted in anger so I closed my eyes tightly.

"Carl! You are hurting a girl! Pinakasal kita sa kanya dahil akala ko magbabago ka! You are same hardheaded Carl I know! Why are you hurting her? You are such a disgrace!"

Mas lalo akong lumuha ng tahimik dahil sa mga naririnig.

"Lo! Akala mo mababago mo ako dahil sa kasal? File our divorce then maybe I'll change! I am managing our business and I built a name for myself! Ano pa ba? F*ck! Bakit dinidiktahan mo ang buhay ko? This is my life! Kaya kung sinasaktan ko ang babaeng iyon, wala na akong pakialam! F*ck—"

"Watch your mouth Carl Sarmiento! Wala akong apo na kasing bastos mo! I raised you yet you're acting like this?! Stop hurting your wife—"

"She isn't my wife! She will never be! Dapat ikaw na lang ang nagpakasal sa kanya, Lo! This is your fault! You threatened me to ruin my business if I won't obey you! D*mn you!"

Hindi ko na nakaya ang naririnig ko kaya dali-dali akong bumalik sa baba habang umiiyak ng umiiyak. Hanggang sa hindi ko na nakayanan pa. Napaupo ako sa likuran ng hagdanan at doon ako sumiksik. I buried my face on my knees while sobbing really hard.

"Daddy, daddy, daddy," mahinang tawag ko sa amang alam kong hindi na magpapakita sa akin.

Gusto ko na lang mamatay. Sana namatay na lang rin ako. Sana namatay na lang ako.

"F*ck this life! This is my life, Lo! You can't control me! This is mine!" I heard Carl's loud voice.

"Carl! Can you hear yourself? Who are you without me? Who are you? Think again, Carl, think again!"

"F*ck!"

Ilang sandali pa ay narinig ko na lang ang kotse na paalis at alam kong kay Carl iyon. Tinakpan ko naman ang labi ko para walang makarinig sa hagulgol ko. I tried to calm myself but I couldn't so I took a deep breath a lot of times.

Lord, kung ito lang naman ang buhay na ibibigay mo sa akin sana kunin mo na lang ako. Kunin mo na lang ako, please. Wala rin naman na akong saysay. Please, just let me be with my parents in peace. Please. Ayaw ko ng mabuhay.