Chapter 3

Naia Isadora Lastra’s POV

"You're going to be my bride... on paper."

Parang may pumitik na string sa dibdib ko. Tumingin ako kay Ammir, naghihintay na mag-joke siya. Na tatawa siya at sasabihing, “Relax, Naia. Prank lang ‘to.”

Pero hindi. Steady lang ang tingin niya. Seryoso. Walang bakas ng lalaking nakasama ko kagabi sa ilalim ng kumot.

“Excuse me?” nasambit ko sa wakas.

“Naia,” muling sabi niya, calm pero firm. “I’m proposing a contract marriage.”

Tumingin ako sa paligid. Kay Lorraine na halatang hindi makapaniwala. Kay yaya Minda sa gilid, nanonood na parang may teleserye sa harapan niya. At kay Ammir ulit—na para bang walang ibang tao sa paligid kundi ako lang.

“Hindi ako engaged,” sabi ko, sabay tawa. "Hindi rin ako baliw. So bakit—"

“It's business,” putol niya. “Not love.”

Napatawa ako, pero ‘yung tawang para na akong mababaliw.

"Business?!"

"You'll understand everything once we talk in private," aniya.

Ilang hakbang lang ang pagitan namin pero parang may buong mundo sa pagitan ng mga mata namin. At doon ko na-realize — hindi siya ‘yung lalaking kagabi lang ay binubulongan ako ng, “Harder, baby.”

Hindi siya ‘yung gumapang sa katawan ko hanggang mawalan ako ng ulirat sa sarap.

Ito ‘yung CEO na may sariling kumpanya, may pangalan, may dangal, at may mukhang hindi puwedeng bastusin.

At ako?

Ako ‘yung babaeng nakipag-one-night-stand sa kanya nang walang pangalan, walang pakialam.

“Oh my God,” mahina kong bulong. “This is really happening?”

Lorraine finally spoke, may tono ng pandidiri, “So ikaw ‘yung lalaki na pinapasama ni Naia kagabi?”

Hindi ko na siya nilingon. Sa dami ng gusto kong isampal sa kanya, mas pinili kong tumahimik.

“She doesn’t need to explain herself,” malamig na tugon ni Ammir. “And you don’t get to ask.”

“Excuse me?” inis na balik ni Lorraine. “You don’t know me.”

“I don’t have to,” ani Ammir, tumingin sa akin. “But I know her.”

Hala.

Sh*t.

Kinilabutan ako. Kasi kahit sandali lang kami magkakilala—parang alam nga niya kung gaano ko gustong tumakas. Parang nabasa niya na iniwan ako ng nanay ko, at nilamon ako ng presensya ng babaeng ‘to sa bahay namin. Na sa kabila ng yaman at pangalan ko bilang Lastra, ilang taon na akong pakiramdam ay parang multo lang sa sarili kong buhay.

“Paki-excuse kami,” aniya sa lahat. “Kailangan ko siyang makausap. Alone.”

Sa Garden ng Lastra Mansion – Ilang Sandali Makalipas

Tahimik.

May iilang ibon sa puno. May ihip ng hangin. Pero sa pagitan naming dalawa, puro tanong.

“Naia,” ani Ammir, nakasuot pa rin ng mamahaling suit na parang ni isang butil ng pawis ay hindi tinatanggap. “I need you to listen first. Then react after.”

“Fine,” sagot ko, kahit gusto kong tumakbo.

“We need to be married. Technically. For six months.”

“Anong klaseng ‘we’? Hindi tayo magkaibigan. Hindi tayo—”

“We’re convenient,” putol niya. “You’re the daughter of a powerful family, and I’m the CEO of a company about to merge with a conservative investor. They need a family-man image from me.”

“Bakit ako?”

“Because no one would expect you to do this,” sagot niya, diretso. “And that makes it believable.”

Pakiramdam ko parang sinuntok ako sa dibdib.

“Gagamitin mo ako,” sabi ko, mahina.

“It’s mutual. You’ll get what you want.”

Napakagat ako sa labi. “And what do you think I want?”

“Freedom,” sagot niya. “From this house. From her.” Sabay tingin sa mansyon.

Tahimik lang ako. Kasi, totoo.

“May bayad ‘to,” dagdag niya. “I’ll give you the offer in writing. You’ll be protected. May clause din na puwede kang umatras after the first month.”

Tumayo siya.

“Think about it. I’ll come back tomorrow. Bring a lawyer, if you want.”

At habang papalayo siya, naiwan ako sa upuan, tulala.

Hindi ito love story.

Pero bakit parang delikado pa rin sa puso?

Kasi nga i-kakasal ako sa taong hindi ko naman lubos na kilala, tapos.... sa tao na nakita kung paano ako akitin sa simpleng salita lamang.