Chapter 2

Naia Isadora Lastra's POV

Mabigat ang ulo ko. Nanlalambot ang katawan. Pumikit ako ng mahigpit habang pilit inaalala ang nangyari kagabi.

Alak. Sayaw. Halik.

Kamay niya sa beywang ko.

Kama.

Ungol.

Dila niya sa pagitan ng hita ko.

Pucha. Hindi panaginip 'yon.

Pagdilat ko, naramdaman ko agad ang sikip ng dibdib ko—literal. Naka-kumot ako pero walang kahit anong saplot sa ilalim. At sa tabi ko, naroon siya.

N*******d pa rin. Mahimbing ang tulog. Ang buhok niya, magulo sa isang sexy na paraan. May liwanag mula sa bintana na tumatama sa defined niyang jawline at dibdib.

Andun pa rin ang amoy niya sa bedsheet. Kahit anong pilit kong pigilan ang sarili ko, naalala ko pa rin ang bawat ulos kagabi. 'Yung paraan ng paghawak niya, 'yung titig, ‘yung boses niyang pa-ungol habang sinasabi ang pangalan ko.

“Sh*t, Naia… you feel fcking perfect.”

Napalunok ako. Bakit ba parang ako pa 'yung may kasalanan? One-night stand lang 'to. No strings attached. I’m a grown woman. Pwede kong gawin ‘to.

Right?

Right.

I slowly slid off the bed, pinulot ang dress ko at bumulong sa sarili, “Uuwi ako na parang walang nangyari.”

Tahimik akong lumabas ng kuwarto, dala ang heels sa kamay. Si Mira ang bahala sa buhay niya—hindi ko rin naman siya nakita ulit simula kahapon. Bumaba ako ng bar, umorder ng bottled water, saka dumiretso palabas. Walang lingon. Walang drama.

Pagdating ko sa bahay, hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ko kagabi. Naligo ako ng matagal, sinabon ang katawan ko na parang may binubura. Pero kahit anong kuskos, nananatili sa balat ko ang bawat halik niya.

Lalong-lalo na ‘yung pagbulong niya sa tenga ko habang sumasagad siya sa akin, “Say my name, baby. Louder.”

“Putangina,” bulong ko sa sarili ko habang sinusuklay ang basang buhok ko.

Pagbaba ko sa sala, ayun na siya.

Si Lorraine.

Naka-cross arms. Nakasandal sa leather couch na para bang siya ang may-ari ng bahay.

“Gabi ka na naman umuwi,” malamig niyang tono. “Saan ka na naman nagpakatapon?”

“I’m twenty-two, Lorraine. Pwede akong umuwi kung kailan ko gusto.”

"Anak ka ng daddy mo pero hindi ka niya kahati sa negosyo. Ako ang nagpalaki sa'yo habang busy siya sa negosyo, so konting respeto lang."

"Respetuhin mo sarili mo muna."

Isinugod niya ang kamay niya, mukhang sasampalin ako.

Pero bago pa siya makalapit, may pumigil.

Isang kamay. Matigas. Puno ng authority.

“Tama na,” anang lalaking kakapasok lang sa pinto.

Napalingon ako.

Nanigas ako.

Nanlaki ang mata ko.

Napatras si Lorraine.

“W-who are you?” tanong niya, halatang nataranta.

Ngumiti ang lalaki—pamilyar na ngiti, pamilyar na katawan, pamilyar na titig.

Ako’y napaupo. Nanginginig ang tuhod ko.

Hindi. Hindi. Hindi totoo ‘to.

He was wearing a sharp navy blue suit, fitted perfectly to his wide shoulders and slim waist. Clean-cut. Confident. Dangerous pa rin ang aura niya—pero mas business-like ngayon.

“Ammir Alejandro Silvestri,” pakilala niya. “CEO of Silvestri Group.”

Napakapit ako sa gilid ng sofa.

Holy. Fucking. Shit.

Siya?!

Siya?!

‘Yung lalaki kagabi?

‘Yung nagpabaliw sa ’kin sa kama?

‘Yung pinagbabasa ng panty ko sa bawat ungol?

CEO?!

Pakiramdam ko nawala ang kulay ng mundo. Nakalutang ako. Tumigil ang hininga ko.

“W-what are you doing here?” halos 'di ko na marinig ang sarili ko.

Lumapit siya. Hindi na ako tiningnan ni Lorraine. Parang nawala siya sa background.

“I’m here for you,” seryoso niyang sagot.

Napatingin ako sa kanya. Diretso ang mga mata niya sa akin. Walang halong kalokohan. Walang bakas ng lalaking pinasaya lang ako kagabi at iniwan.

Kundi lalaking mukhang... may balak.

“At bakit mo nga ba ako hinahanap?” mahina kong tanong.

Tumingin siya saglit kay Lorraine, tapos bumalik sa akin.

“Because,” he said slowly, “you're going to be my bride… on paper."