Naia Isadora Lastra's POV
Mabigat ang ulo ko. Nanlalambot ang katawan. Pumikit ako ng mahigpit habang pilit inaalala ang nangyari kagabi. Alak. Sayaw. Halik. Kamay niya sa beywang ko. Kama. Ungol. Dila niya sa pagitan ng hita ko. Pucha. Hindi panaginip 'yon. Pagdilat ko, naramdaman ko agad ang sikip ng dibdib ko—literal. Naka-kumot ako pero walang kahit anong saplot sa ilalim. At sa tabi ko, naroon siya. N*******d pa rin. Mahimbing ang tulog. Ang buhok niya, magulo sa isang sexy na paraan. May liwanag mula sa bintana na tumatama sa defined niyang jawline at dibdib. Andun pa rin ang amoy niya sa bedsheet. Kahit anong pilit kong pigilan ang sarili ko, naalala ko pa rin ang bawat ulos kagabi. 'Yung paraan ng paghawak niya, 'yung titig, ‘yung boses niyang pa-ungol habang sinasabi ang pangalan ko. “Sh*t, Naia… you feel fcking perfect.” Napalunok ako. Bakit ba parang ako pa 'yung may kasalanan? One-night stand lang 'to. No strings attached. I’m a grown woman. Pwede kong gawin ‘to. Right? Right. I slowly slid off the bed, pinulot ang dress ko at bumulong sa sarili, “Uuwi ako na parang walang nangyari.” Tahimik akong lumabas ng kuwarto, dala ang heels sa kamay. Si Mira ang bahala sa buhay niya—hindi ko rin naman siya nakita ulit simula kahapon. Bumaba ako ng bar, umorder ng bottled water, saka dumiretso palabas. Walang lingon. Walang drama. Pagdating ko sa bahay, hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ko kagabi. Naligo ako ng matagal, sinabon ang katawan ko na parang may binubura. Pero kahit anong kuskos, nananatili sa balat ko ang bawat halik niya. Lalong-lalo na ‘yung pagbulong niya sa tenga ko habang sumasagad siya sa akin, “Say my name, baby. Louder.” “Putangina,” bulong ko sa sarili ko habang sinusuklay ang basang buhok ko. Pagbaba ko sa sala, ayun na siya. Si Lorraine. Naka-cross arms. Nakasandal sa leather couch na para bang siya ang may-ari ng bahay. “Gabi ka na naman umuwi,” malamig niyang tono. “Saan ka na naman nagpakatapon?” “I’m twenty-two, Lorraine. Pwede akong umuwi kung kailan ko gusto.” "Anak ka ng daddy mo pero hindi ka niya kahati sa negosyo. Ako ang nagpalaki sa'yo habang busy siya sa negosyo, so konting respeto lang." "Respetuhin mo sarili mo muna." Isinugod niya ang kamay niya, mukhang sasampalin ako. Pero bago pa siya makalapit, may pumigil. Isang kamay. Matigas. Puno ng authority. “Tama na,” anang lalaking kakapasok lang sa pinto. Napalingon ako. Nanigas ako. Nanlaki ang mata ko. Napatras si Lorraine. “W-who are you?” tanong niya, halatang nataranta. Ngumiti ang lalaki—pamilyar na ngiti, pamilyar na katawan, pamilyar na titig. Ako’y napaupo. Nanginginig ang tuhod ko. Hindi. Hindi. Hindi totoo ‘to. He was wearing a sharp navy blue suit, fitted perfectly to his wide shoulders and slim waist. Clean-cut. Confident. Dangerous pa rin ang aura niya—pero mas business-like ngayon. “Ammir Alejandro Silvestri,” pakilala niya. “CEO of Silvestri Group.” Napakapit ako sa gilid ng sofa. Holy. Fucking. Shit. Siya?! Siya?! ‘Yung lalaki kagabi? ‘Yung nagpabaliw sa ’kin sa kama? ‘Yung pinagbabasa ng panty ko sa bawat ungol? CEO?! Pakiramdam ko nawala ang kulay ng mundo. Nakalutang ako. Tumigil ang hininga ko. “W-what are you doing here?” halos 'di ko na marinig ang sarili ko. Lumapit siya. Hindi na ako tiningnan ni Lorraine. Parang nawala siya sa background. “I’m here for you,” seryoso niyang sagot. Napatingin ako sa kanya. Diretso ang mga mata niya sa akin. Walang halong kalokohan. Walang bakas ng lalaking pinasaya lang ako kagabi at iniwan. Kundi lalaking mukhang... may balak. “At bakit mo nga ba ako hinahanap?” mahina kong tanong. Tumingin siya saglit kay Lorraine, tapos bumalik sa akin. “Because,” he said slowly, “you're going to be my bride… on paper."Naia Isadora Lastra’s POVParang hindi totoo. Parang panaginip na gusto ko agad magising.“Ammir!” sigaw ko ulit habang sinusuyod ng mata yung puno at usok. Wala. Kahit anong silip ko sa bawat gap ng gubat, wala. Para akong binuhusan ng yelo at piniga sa loob.“Naia! Move!” hatak ni Mira sa akin. May mga putok pa rin sa paligid, pero malayo na yung pinanggagalingan. Ibig sabihin, mabilis na nakakaalis yung mga kumuha sa kanya.“Hindi—hindi ako aalis dito! We have to follow them—”“They’ll kill you before you even get near!” singit ni Lazarus, mukhang kasing-inis ko pero mas kontrolado. “We regroup. Now.”Ayaw ko. Gusto kong sumugod. Gusto kong basagin yung lahat ng nasa pagitan namin. Pero sa bawat segundo na lumilipas, lumalakas yung utak ko na nagsasabing kung papatulan mo ngayon, pareho lang kayong mawawala.Huminga ako nang pilit. “Fine. But we track them. I’m not letting him disappear.”Bumalik kami sa mas ligtas na area—isang maliit na clearing na natatakpan ng makapal na ugat
Naia Isadora Lastra's POV Hindi ko na alam kung ilang minuto na kaming nagpapalitan ng putok. Parang lumiliit yung mundo sa paligid—wala na akong naririnig kundi ang hingal ko at ang putok ng baril ni Ammir sa tabi ko. “Two incoming, left flank!” sigaw niya, sabay lean forward para tumira. Narinig ko yung tunog ng bala na dumaan sa ibabaw ng ulo ko—mabilis, parang kidlat. Yumuko ako instinctively, pinilit steady ang kamay para mag-fire back. Tumama ako sa isa, pero yung isa, mabilis na nakatagong muli sa puno. Mira crawled up beside us, mukha niyang may mga sugat na rin mula sa shrapnel. “We can’t stay here, Naia. They’re pushing harder. Someone’s coordinating them from the back.” Lazarus’ voice crackled in the comms: “I see the commander. Thirty meters northeast. Red scarf.” Napatingin ako kay Ammir. Pareho naming alam na kung matatanggal namin yung commander, babagal ang galaw ng mga tauhan ni Cassara. “Cover me,” sabi ko sa kanya, sabay turo sa mababang slope na magdada
Naia Isadora Lastra’s POV Mabigat na yung hingal ko, pero mas mabigat yung tunog ng mga putok na paulit-ulit sumasampal sa tenga ko. Kahit pilitin kong huwag mag-panic, ramdam ko yung kaba sa lalamunan ko—yung tipong parang sasabog kung pipikit ako kahit isang segundo lang. “Left! Left!” sigaw ni Mira mula sa unahan, sabay putok ng rifle niya. I pressed myself harder against the thick roots ng puno. Basang-basa na ng lupa at dugo ang palad ko, pero wala nang oras para isipin kung kaninong dugo yun. “Naia!” tawag ni Ammir mula sa kanan ko. Nakaluhod siya, hawak ang baril na parang extension na lang ng braso niya. “We can’t hold this position. They’re surrounding us!” Napatingin ako sa paligid. Tama siya. Sa bawat gap ng mga puno, may sumisilip na silhouette. Hindi na ito simpleng ambush—trap ito. “Mira! Fall back to the ridge!” sigaw ko, sabay tanda kay Lazarus na cover fire. Sunod-sunod ang putok namin, sapat para magbigay ng ilang segundo para gumalaw ang grupo. Habang tumatak
Naia Isadora Lastra’s POVMalamig ang hangin sa labas—hindi katulad ng stale na amoy sa loob ng bunker.Pero kahit anong lawak ng langit sa itaas, pakiramdam ko masikip pa rin ang dibdib ko.Sa di kalayuan, nakita ko siya.Ammir.Nakatayo siya sa tabi ng mga survivors, hawak ang balikat ng isa sa mga bagong gising na para bang kinakalma ito. Pero nang magtama ang mga mata namin, huminto siya. Parang lahat ng ingay sa paligid—sigawan, yabag, utos—nawala.Dahan-dahan siyang lumapit.Hindi ko alam kung anong sasabihin. May parte sa akin na gusto lang tumakbo papunta sa kanya, yakapin siya at sabihing tapos na lahat. Pero hindi pa tapos. Alam naming dalawa ‘yon.“Naia…” mahina niyang tawag.“Safe ka?” tanong ko agad, mas mabilis pa sa kaya kong pigilan.Tumango siya. “Ikaw? Wala bang sugat?”Bahagya akong ngumiti, kahit ramdam ko ang bigat ng dugo sa mga kamay ko. “May gasgas. Pero buhay pa.”Lumapit siya nang kaunti pa. Hindi niya ako hinawakan—parang nag-aalangan kung dapat ba. Kaya ako
Naia Isadora Lastra’s POVThe tunnel was colder than I expected.Every step I took scraped against the cement, the sound bouncing off the narrow walls until it felt like someone was walking just behind me.I didn’t look back.The air smelled of rust and damp earth. Weak emergency lights flickered overhead, cutting the darkness into uneven slices. I counted my breaths—inhale, exhale—trying not to think about how empty it was without Ammir’s footsteps beside mine.I’d told him I’d find him. Pero ngayon pa lang, ramdam ko na kung gaano kahirap tuparin ‘yon.Somewhere in the distance, a metal pipe groaned. Then another sound followed—lighter, almost deliberate. Footsteps.I froze.My hand found the grip of the pistol at my side. “Who’s there?”Silence.The next light overhead blinked out, plunging the tunnel into thicker shadows.I moved forward, slow, the way they trained me—heel first, weight low, listening for the shift of air that meant someone was too close.A whisper brushed past my
Naia Isadora Lastra’s POVThe sirens drilled into my skull, every pulse of the red light slicing through my vision.Mira swore under her breath, reloading the rifle with a sharp click. “They’re two minutes out.”Two minutes. Para bang may value pa ang oras sa lugar na ‘to.Lazarus stepped past me, tapping the console with fluid precision. The holographic map bloomed above the table—red markers closing in from three sides. “Cassara brought her hunters,” he said, calm like he’d expected this.“Hunters?” I echoed.“Not soldiers. Killers trained for us.”My stomach clenched. Trained for me.Ammir moved to my side, his hand brushing against mine for only a second—enough to steady me. “We can’t hold this place forever,” he said. “We get them out, or we die here.”Behind me, the newly awakened stumbled out of their chambers, some clutching their heads, others collapsing to their knees. Blank stares. Trembling hands. Children learning to breathe again.“Naia,” Lazarus called. His tone was dif