Chapter 3

Cassandra Dela Vega's POV

"Then I will marry Cassandra."

Nag-echo sa tenga ko ang boses ni Sebastian. Hindi agad nagrehistro sa isip ko ang sinabi niya. Hindi agad tumugma sa realidad ang mga salitang binitiwan niya.

"Did I hear that right? Tama ba ang narinig ko?"

Napatingin ako kay Daniel, na halatang hindi rin makapaniwala. Agad siyang lumingon kay Sebastian, at sa unang pagkakataon mula nang magkita kaming muli, nakita ko ang matinding galit sa mga mata niya.

"What the hell are you talking about, Sebastian?!"

Pero ang kuya niya, kalmado lang.

Malamig na tumingin si Sebastian sa kanya. "Sabi ko, ako ang papakasal kay Cassandra."

Nakita kong napapikit si Don Guillermo, parang mas sumakit ang ulo niya sa narinig. Si Daddy naman, nakatingin lang kay Sebastian na parang sinusuri kung ano ang motibo nito.

Ako?

Ako ang tuluyang nawalan ng koneksiyon sa utak ko.

Anong pinagsasabi ni Sebastian?!

"Wait a damn minute!" Itinaas ko ang kamay ko, nanginginig sa frustration. "Excuse me?! Bakit parang bigla na lang akong napunta sa ibang tao?!"

Tumingin sa akin si Sebastian, pero imbes na sagutin ang tanong ko, bumaling siya kay Daddy.

"Mr. Dela Vega," panimula niya. "If the goal of this marriage is to merge our families, then the eldest son should be the one to take responsibility. Hindi ba mas logical na ako ang mapangasawa ni Cassandra kaysa kay Daniel?"

Muli kong tiningnan si Daniel, na halatang nanggigigil na. "You can't just decide this for me, Sebastian!"

"At ikaw, Daniel, kaya mong gawin 'yon?" sagot ng kuya niya. "Dahil ba masunurin kang anak, kaya mo siyang pakasalan kahit alam mong hindi niya gusto?"

Nagtagpo ang tingin nilang magkapatid. Nagsiklab ang tensiyon sa pagitan nila, parang may tahimik na digmaang nagaganap na ako lang ang hindi nakakaintindi.

Nagpanting ang tenga ko.

"Okay! Time out!" halos pasigaw kong sabi. "Lahat kayo, tumigil muna!"

Napatingin silang lahat sa akin, pero wala akong pakialam. Nilapitan ko si Sebastian, tumigil isang dangkal lang ang pagitan namin, at marahas siyang tinitigan.

"You do not get to decide this for me," madiin kong sabi.

Mula rito, nakita ko ang bahagyang pag-igting ng panga niya. Hindi niya nagugustuhan ang pagtutol ko. Well, too bad!

Tumingin ako sa lahat ng nasa paligid namin, nilakasan ang loob ko.

"I’m not marrying Daniel." Napatingin ako kay Daddy. "At hindi ko rin pakakasalan si Sebastian." Inilibot ko ang tingin ko sa kanila, pilit pinatatag ang sarili ko. "Kung gusto niyong gawin akong bargaining chip, I'm sorry, pero hindi ako produkto na pwede ninyong ipasa kung kanino ninyo gusto!"

Sa unang pagkakataon, napatigil ang lahat.

Pero si Daddy… he was as cold as ever.

Lumapit siya sa akin, at sa isang iglap, naramdaman ko na naman ang bigat ng mundo sa balikat ko.

"Hija," malumanay, pero matigas niyang sabi, "You are my daughter. And as my daughter, you will obey."

Napalunok ako.

"There is no escaping this, Cassandra."

Bumaling siya kay Don Guillermo, saka kay Mommy, bago muling bumalik sa akin.

"Hindi mahalaga kung sino ang magiging groom. Ang importante, magaganap ang kasal bukas."

Muling bumagsak ang puso ko.

Pero hindi pa natatapos ang pasabog ng gabing ito.

Dahil sa sunod na segundo, muling bumasag ng katahimikan si Sebastian.

"Then it will be me."

Lahat kami, napatingin sa kanya.

Si Daniel, halatang gustong sumabog sa galit. Si Don Guillermo, parang hindi alam kung paano magre-react. Si Mommy, naguguluhan. Si Daddy, wala pa ring emosyon.

At ako?

Hindi na ako makahinga.

Lalo na nang makita kong seryoso si Sebastian sa sinabi niya.

Tumingin siya sa akin, hindi na ako nilagyan ng pagkakataong tumanggi.

"Bukas, ikaw ang magiging asawa ko, Cassandra," saad ni Sebastian.

***

"Today is my wedding day."

Tatlong beses kong inulit iyon sa isip ko, pero kahit paulit-ulit kong sabihin, hindi pa rin ako makapaniwala.

Nakaharap ako ngayon sa salamin, suot ang wedding gown na napili ng Mommy ko—isang Vera Wang na gawa sa purong seda at lace, may mahahabang manggas at mala-prinsesang laylayan. Napakaganda.

Pero sa kabila ng lahat ng kagandahan nito, pakiramdam ko para akong ikinulong sa isang ginintuang hawla.

Napakapit ako sa armrest ng upuan ko at huminga nang malalim.

"You can do this, Cassandra. Isa lang itong business transaction. Just get through this day."

Napapikit ako at pinilit kontrolin ang kaba sa dibdib ko. Alam kong hindi ko ito gusto. Hindi ko gustong maikasal sa lalaking hindi ko mahal, lalo na kay Daniel, na halos hindi ko pa kilala. Pero wala akong magagawa.

Sa labas ng kwarto ko, naririnig ko ang mahihinang paggalaw ng mga bisita, ang bulungan ng mga tauhan sa mansyon, ang mga utos ng wedding coordinator. Lahat ay abala. Lahat ay excited.

Pero ako?

Para akong natutunaw sa upuang ito, nag-aantay ng sandali kung kailan opisyal nang mawawala ang kalayaan ko.

Isang katok ang gumulat sa akin.

"Cassie?" Si Angel, isa sa matalik kong kaibigan. "Are you ready?"

Lumingon ako sa kanya at pilit na ngumiti. "Do I look ready?"

Napangiwi siya. "Honestly? You look like you’re about to pass out."

Hindi ako nakaimik.

Lumapit siya at hinawakan ang kamay ko. "Cassie, sure ka na ba rito?"

Alam kong gusto niyang kumbinsihin akong tumakas, pero wala na akong pagpipilian.

Kaya kahit masakit, tumango lang ako. "I have to do this, Angel."

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago niya ako niyakap.

"Okay," bulong niya. "Pero kahit anong mangyari, nandito lang kami nina Luna para sa 'yo."

***

Dahil ready na ako, pinalabas na ako sa kwarto ko. Sa hallway pa lang, ramdam ko na ang excitement ng mga bisita. Ang mga empleyado ng mansyon ay nagkukumahog, abala sa pag-aasikaso ng huling detalye ng kasal.

Habang naglalakad ako papunta sa bridal car, napansin ko ang ilang bisitang may nag-aalalang ekspresyon. May mga nagbubulungan, may mga mukhang balisa.

Kumunot ang noo ko. Bakit parang may kakaiba?

Pagkarating ko sa mismong venue—isang napakagarang simbahan na puno ng puting bulaklak at chandeliers—napansin ko ang lalong paglakas ng bulungan ng mga tao.

Bago pa ako makapagtanong, lumapit si Mommy sa akin, bakas sa mukha ang pagkataranta.

"Cassandra—"

"Mom? What’s going on?" Pinasadahan ko ko ng tingin ang paligid, saka lang napansin na may isang bagay na kulang. "Nasaan si Daniel?"

Sa halip na sumagot, napatingin lang si Mommy kay Daddy na kasalukuyang galit na galit habang may kausap sa telepono.

"Hindi ko alam kung anong iniisip niyang bata ‘yon, pero find him now!" sigaw ni Daddy.

What?

Dahan-dahang lumingon ulit ako kay Mommy. Hindi ko alam kung bakit biglang bumibilis ang tibok ng puso ko, pero ramdam ko na ang sagot bago pa man niya ito sabihin.

"Daniel is gone, Cassandra," mahinang sabi ni Mommy. "Hindi siya sumipot sa kasal."

Para akong binuhusan ng malamig na tubig.

"What?"

Napatingin na rin sa amin ang ibang bisita. Kita ko sa mga mukha nila ang confusion at shock.

Halos hindi ko marinig ang sagot ni Mommy. "Wala si Daniel, anak. Nawawala siya. No one knows where he is."

Dahan-dahang lumubog ang tiyan ko.

Iniwan niya ako?

Sa mismong araw ng kasal namin… naglaho si Daniel?!

Tumawa ako nang mapait. Hindi ko alam kung maiinis ba ako, magagalit, o matutuwa.

Habang nagkakagulo ang lahat, nanatili akong nakatayo sa gilid, tinatanaw ang altar na dapat ay papalapitan ko kanina.

Pero heto ako, walang groom.

Wala si Daniel.

Iniwan niya ako.

Dapat ba akong matuwa?

"Cassandra."

Napalingon ako sa boses na iyon.

Si Sebastian.

Nakatayo siya sa likuran ko, nakasuot ng itim na tuxedo. Matikas, matangkad, at kagaya ng dati, may presensya siyang hindi mo basta-basta matatakasan.

Pero ang ikinagulat ko…

Siya lang ang mukhang hindi nagulat sa nangyari.

Tinitigan niya ako, saka siya nagsalita.

"Do you still want this wedding to happen?"

Nanlaki ang mata ko. "What do you mean?"

Dahan-dahang lumapit siya sa akin, walang bahid ng pagkataranta sa mukha. Tila ba matagal na niyang pinag-isipan ang susunod niyang sasabihin.

"Ayaw mong mapahiya ang pamilya mo, hindi ba?" aniya. "Ayaw mong masira ang merger. Ayaw mong masira ang pangalan mo."

Napakurap ako.

Tama siya. Kung hindi matutuloy ang kasal, malaking eskandalo ito. Magkakaroon ng malaking gulo sa pagitan ng dalawang pamilya.

"So, I’ll ask you again, Cassandra."

Bumaba ang boses niya, halos isang bulong na lang sa pagitan naming dalawa.

"Do you still want this wedding to happen?"

Hindi ko alam kung paano ako nakapagsalita.

"Yes."

Nagtagpo ang tingin namin.

At sa sumunod na segundo…

Seryoso, walang pag-aalinlangan, at diretsong sinabi ni Sebastian ang hindi ko inakalang maririnig ko.

"Then I will marry you."