Chapter 1 - The Interview

Huminga ako nang malalim bago pumasok sa mataas na gusali ng Montefalco Group. Kahit ang hangin sa loob ng building ay parang mayaman — malamig, mabango, at nakakakaba. Nakaipit ang resume ko sa folder, pero parang gusto ko nang umatras.

Ito na ’yong araw na matagal kong hinihintay. Ang pagkakataong mabago ang takbo ng buhay ko at ng pamilya ko. Pero habang papalapit ako sa reception, parang gusto kong lumubog sa sahig.

“Good morning, Miss?” bati ng receptionist, pormal at naka-ngiti.

“Good morning po. May appointment po ako para sa interview sa Events Department,” sagot ko, pilit na kalmado.

Tiningnan niya ang pangalan ko sa listahan. “Celene Ramos?”

Tumango ako.

“Ah, Miss Ramos. Kayo po ang candidate na tinawag ni Mr. Luther Montefalco mismo.”

Nanigas ako. “Si… Mr. Montefalco mismo?”

“Yes, ma’am. The final interview will be handled by him personally. Top floor po, private elevator sa kanan.”

Parang nanlamig ang buong katawan ko. Yung mismong CEO? Ako ang i-iinterviewin niya?

Hindi ba dapat HR lang? Bakit kailangan pa ng CEO?

Hawak-hawak ang folder, lumakad ako papunta sa elevator. Sa bawat hakbang, parang mas lumalakas ang kabog ng dibdib ko. Kalmado lang, Celene. Kaya mo ‘to. Hindi ka pwedeng umatras ngayon.

Pagpasok ko sa elevator, kita ko ang sariling repleksyon sa salamin.

“Okay ka lang, Celene,” bulong ko sa sarili ko. “Huwag kang matataranta kahit harapan mo pa ang demonyong mayaman.”

Ding!

---

Pagbukas ng pinto, bumungad sa akin ang isang opisina na para bang ibang mundo. Malawak, puro salamin, at tanaw mo ang buong lungsod ng Maynila. Sa gitna, isang lalaki ang nakatayo sa tabi ng malaking bintana, nakasulyap sa ibaba, parang hari sa sarili niyang kaharian.

Suot niya ang itim na suit na siguradong mas mahal pa sa buong suweldo ng nanay ko sa isang taon.

Matangkad. Malapad ang balikat. Malinis tingnan. Pero sa likod ng pino niyang itsura, may aura siyang mabigat — parang bawat galaw niya ay may utos, at bawat tingin ay kayang tumagos sa kaluluwa mo.

“Miss Ramos?” malamig niyang sabi, hindi man lang lumingon.

“Y-Yes, Sir,” sagot ko, halos pabulong.

Dahan-dahan siyang humarap.

At doon ko lang lubos na naintindihan kung bakit sinasabi ng mga tao na si Luther Montefalco ay hindi basta tao — isa siyang panganib.

Matangos ang ilong, maputing balat, matalim ang mga matang kulay abo. Parang hindi siya gawa ng normal na dugo’t laman, kundi ng puro kapangyarihan.

“Have a seat,” maikling sabi niya.

Umupo ako sa harap ng desk niya. Tahimik siya habang binabasa ang resume ko. Walang kahit anong ekspresyon sa mukha.

“You graduated with honors,” aniya sa malamig na boses. “Pero wala kang corporate experience.”

“Wala pa po, Sir,” sagot ko. “Pero may ilang events po akong hinawakan noong college. Ako po ang—”

“College events,” putol niya. “That’s nothing compared to handling billion-peso contracts.”

Para akong sinampal sa hiya. Pero pinilit kong ngumiti. “Naiintindihan ko po. Pero willing po akong matuto. Gagawin ko po ang lahat para—”

“Para makapasok sa kumpanya ko?” putol niya ulit, sabay tingin sa akin — diretso, matalim, nakakatunaw.

Hindi ko alam kung may halong panunukso o panghuhusga sa tono niya.

“Yes po,” mahina kong sagot.

Napataas ang sulok ng labi niya. Hindi iyon ngiti, kundi ngising mayabang.

“You look like the type who would say anything just to get what she wants.”

“Hindi po totoo ‘yan,” sabi ko, medyo nanginginig ang boses.

“Really?” Umikot siya sa mesa, tumayo sa tabi ko. Ramdam kong bumigat ang hangin sa pagitan naming dalawa.

“Then prove it.”

Tumingala ako sa kanya. Masyado siyang malapit. Naamoy ko ang mamahaling halimuyak ng pabango niya — halong cedar at leather. Ang bango, pero nakakakaba.

“P-Prove it?”

“Show me that you deserve the job.”

“Paano po?”

Tumingin siya sa akin na para bang sinusuri ako mula ulo hanggang paa. “Tumindig ka.”

Tumayo ako, litong-lito. Hindi ko alam kung anong gusto niyang ipagawa. Pero bago pa ako makapagsalita, dahan-dahan siyang lumapit.

Hanggang sa halos magdikit na ang mukha namin.

“You don’t break eye contact when someone powerful tries to intimidate you,” bulong niya. “Remember that.”

Parang biglang nawala ang lahat ng tunog sa paligid. Tanging marahas na tibok lang ng puso ko ang naririnig ko.

“Y-Yes, Sir.”

Lumayo siya, saka bumalik sa upuan niya na parang wala lang nangyari. “You may sit.”

Napaupo ako, nanginginig pa rin.

---

Ilang segundo ng katahimikan bago siya muling nagsalita.

“You remind me of someone,” sabi niya, hindi tumitingin sa akin. “A woman who also thought she could outsmart me. She failed.”

“Hindi po ako siya,” matigas kong sagot kahit nanginginig ang kamay ko. “At hindi rin ako basta-basta sumusuko.”

Sa unang pagkakataon, tumigil siya. Dahan-dahan niyang tinaas ang tingin niya sa akin. May kung anong nagbago sa mga mata niya — parang nasiyahan siya.

“Hmm.” Umayos siya ng upo. “I like confidence. But confidence without control is suicide, Miss Ramos.”

Tumaas ang kilay ko. “Then I’ll learn control.”

Napangisi siya. “You’re bold. That could be either your strength… or your downfall.”

Tapos bigla siyang tumayo. “That will be all for today.”

Tumango ako, sabay tayo. “Salamat po sa oras ninyo, Sir.”

Paglabas ko ng opisina niya, parang nanginginig pa rin ang tuhod ko. Hindi ko alam kung ano bang nangyari. Interview ba ‘yon, o interrogation?

Pero kahit nakakatakot siya, may parte sa’kin na… na-curious.

May kung anong kakaiba kay Luther Montefalco. Parang gusto mong umiwas, pero mas gusto mong alamin kung bakit ka kinakabahan sa kanya.

---

Kinabukasan, habang kumakain ako ng pandesal sa karinderya, nag-vibrate ang cellphone ko.

Isang email.

> From: HR Department

Subject: Job Offer – Montefalco Group

Congratulations! You’ve been selected as the new Project Assistant under the CEO’s direct supervision.

Halos mahulog ko ang cellphone.

“Ha?” bulong ko. “Under the CEO’s supervision? Si Luther Montefalco mismo?!”

Napalunok ako. Pucha. Hindi ko alam kung matutuwa ako o matatakot.

---

Ilang araw pagkatapos...

“Good morning, Sir,” bati ko nang pumasok ako sa opisina niya.

“Miss Ramos.” Hindi man lang siya lumingon. “You’re five minutes early. I like that.”

Tahimik akong lumapit, iniabot ang mga dokumentong ipinagawa niya.

“Sit,” utos niya.

Sumunod ako.

Binasa niya ang papel, tahimik lang. Ako naman, halos pigilin ang paghinga.

Then bigla siyang nagsalita.

“You’ll work closely with me from now on. You’ll see things that other employees can’t. Do you understand what that means?”

“Opo, Sir.”

“It means one mistake, and you’re out. Permanently.”

Sabay tingin sa akin — diretso sa mga mata ko.

“Is that clear?”

“Crystal clear po, Sir,” sagot ko, kahit nanginginig na ang kamay ko.

“Good.” Tumayo siya, lumapit sa akin, at inilagay ang kamay sa ibabaw ng mesa, halos dumikit ang mukha niya sa akin.

“Then don’t make me regret hiring you, Celene.”

Tumigil ang oras sa pagitan naming dalawa.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman — takot, kaba, o ’yong kakaibang init na gumapang sa dibdib ko.

Isa lang ang malinaw:

Sa araw na ‘yon, pumasok ako sa mundo ng isang lalaking kayang wasakin hindi lang ang career ko—kundi pati puso ko.

---