Chapter 9 – The Apology

Hindi ako nakatulog buong gabi.

Paulit-ulit lang sa isip ko ‘yung nangyari sa party — ‘yung sayaw, ‘yung mga tingin niya, at higit sa lahat… ‘yung mga salitang binitiwan niya sa veranda.

> “I’m trying not to want you. But I’m failing.”

Bakit kailangang sabihin niya ‘yon?

At bakit parang mas lalo lang akong nalito pagkatapos?

Habang nakahiga ako sa kama, nakatitig lang sa kisame, iniisip ko kung dapat ko bang iwasan siya — o kung kaya ko bang gawin ‘yon.

---

Kinabukasan, maaga akong pumasok sa office.

Mas maaga pa sa dati.

Gusto kong matapos lahat ng gawain bago siya dumating.

Pagbukas ko ng pinto, tahimik pa.

Binuksan ko ang laptop, sinimulan ang report.

Pero kahit anong pilit kong mag-focus, hindi ko maalis sa isip ko ang mukha ni Luther — ‘yung paraan ng pagtitig niya, parang ako lang ang nasa mundo niya.

“Celene?”

Napaangat ako ng tingin.

Nakatayo siya sa harap ng glass door ng office ko, nakasandal, hawak ang tasa ng kape.

Naka-itim na coat ulit, at sa ilalim ng malambot na liwanag ng umaga, parang masyado siyang perpekto para sa mundo.

“Sir,” sabi ko, mabilis na tumayo. “Good morning.”

“Luther,” paalala niya, mahinahon. “I told you, when it’s just us.”

Napakagat-labi ako. “Good morning, Luther.”

Ngumiti siya ng bahagya. “Good. Sit.”

---

Tahimik siya nang sandali.

Pinanood lang ako habang nag-aayos ako ng mga papel sa mesa.

Ramdam ko ‘yung mga mata niya sa bawat galaw ko, pero hindi siya nagsasalita.

Hanggang sa sa wakas, bumuntong-hininga siya.

“About last night.”

Napatigil ako. Ayan na.

“What about it?” tanong ko, kahit alam ko namang alam niya ang tinutukoy ko.

He leaned on the table, hands in his pockets.

“I shouldn’t have said those things,” sabi niya.

“Which part?”

He looked at me. “All of it.”

Napayuko ako, ngumiti ng pilit. “Okay. Noted.”

“Celene,” aniya, medyo may diin. “I’m serious.”

“So am I.”

“Don’t do that.”

“Do what?”

“Act like it didn’t affect you.”

Napatingin ako sa kanya. “Anong gusto mong sabihin ko, Luther? Na oo, naapektuhan ako? Na hindi ko rin alam kung ano ‘to? Kasi totoo ‘yon. Nalilito ako.”

Tahimik siya, tapos dahan-dahan lumapit.

“Then we’re both confused,” sabi niya. “But that doesn’t mean it’s wrong.”

---

“Hindi mo naiintindihan,” sabi ko, halos bulong. “Ikaw si Luther Montefalco. May mundo kang ginagalawan na hindi ko kayang salihan.”

“Then I’ll bring you into mine,” sagot niya agad.

“Hindi ‘yan ganon kadali!”

“Who said it was easy?”

Bumaba ang boses niya. Mababa. Mabigat.

“Celene, I’m not good at this. I don’t know how to say things gently. But last night, when I said I didn’t want to want you—”

He paused, parang nilulunok ang mga salita.

“I meant every word. And I hate that I did.”

Napatitig ako sa kanya.

“Bakit mo ako dinadala dito, Luther?” tanong ko. “Gusto mo akong lapitan, pero ayaw mo rin. You tell me to stay, then you pull away.”

Tumingin siya sa akin, matagal.

“Because you make me feel things I’ve spent years avoiding.”

---

Tahimik.

Ang mga salita niya, parang hangin na hindi ko alam kung gusto kong langhapin o takasan.

“Luther,” sabi ko, mahinahon, “I’m your employee.”

“I know.”

“You’re my boss.”

“I know that too.”

“Then why are you saying all this?”

“Because I can’t keep pretending anymore.”

---

Lumapit siya, halos isang hakbang na lang ang pagitan namin.

Tumingin siya sa akin — hindi sa paraan na mapanganib lang, kundi parang may halong sakit, parang may laban siyang hindi niya alam kung gusto pa niyang ipagpatuloy.

“I came here to apologize,” sabi niya.

“Then say it.”

He took a deep breath. “I’m sorry. For what I said. For how I acted. For making things confusing.”

Tumango ako. “Apology accepted.”

“Really?”

“Yes.”

Pero kita sa mukha niya na hindi siya kumbinsido.

“Then why do you look like you’re about to cry?”

“Because you don’t get it,” sagot ko, bigla kong naramdaman ‘yung bigat sa dibdib ko. “You make me feel something I shouldn’t. And every time you look at me like that, I lose a piece of myself trying to remember this isn’t real.”

---

Sandali siyang natigilan.

Then slowly, he reached out his hand.

Pero bago pa niya ako tuluyang mahawakan, umurong ako.

“Don’t,” sabi ko, mahina. “Please don’t make it harder.”

“Celene.”

“Luther, please.”

Tahimik. Walang gumagalaw.

Pero sa pagitan namin, may hangin na punô ng mga salitang hindi masabi.

“Do you want me to stop?” tanong niya, halos bulong.

“Yes,” sagot ko agad.

Pero sa sumunod na hininga, mahina kong idinugtong, “No.”

---

Ngumiti siya, mahina lang.

“That’s exactly how I feel.”

Napatitig ako sa kanya, at sa unang pagkakataon, hindi ko na kayang umiwas.

Ang mga mata niya, parang naglalaban — ang isip niyang sinasabing wag at ang puso niyang sinasabing gusto.

Lumapit siya. Mabagal. Deliberate.

Hanggang sa maramdaman ko na ‘yung init ng kamay niya sa braso ko.

“Luther—”

“Tell me to stop,” sabi niya ulit.

Pero hindi ko nasabi.

Kasi sa totoo lang, ayokong tumigil siya.

Ayokong matapos ‘yung sandaling ‘yon.

---

Hanggang sa marinig naming bumukas ang pinto.

“Sir, sorry to interrupt—”

Pareho kaming napatayo agad.

Si Anna, nakasilip, halatang nagulat.

“Ah… sorry po! Akala ko po—”

“It’s fine,” sabi ni Luther, kalmado pero halatang nagpipigil ng inis. “What is it?”

“Meeting po sa 10th floor, in five minutes.”

“Got it. I’ll be there.”

Pag-alis ni Anna, napahinga kami pareho.

“See?” sabi ko, mahina. “This is exactly what I’m trying to avoid.”

“Celene…”

“Wala na po. Let’s just forget it, okay?”

Tumingin siya sa akin, pero wala na akong lakas ng loob tumingin pabalik.

Kaya umalis na lang ako, tahimik, dala ang lahat ng hindi ko kayang sabihin.

---

Buong araw, hindi kami nagkibuan.

Meeting pagkatapos ng meeting, pero sa bawat pagkakataong magtatama ang mga mata namin, mabilis akong umiwas.

Alam kong ramdam niya ‘yon — ‘yung pag-iwas ko, ‘yung pagtakbo ko.

Pero kailangan kong gawin ‘yon.

Kasi kung hindi, baka tuluyan na akong mahulog.

---

Pag-uwi ko ng gabi, may email ako mula sa kanya.

Subject: “For what it’s worth.”

Binuksan ko.

> I meant my apology.

But I also meant what I said last night.

I’m not proud of how I’m handling this, Celene.

I’ve never been the kind of man who asks for anything.

But if there’s one thing I’m sure of, it’s this —

I don’t want you to walk away.

Not yet.

Hindi ko alam kung iiyak ba ako o matatawa.

Pero habang binabasa ko ‘yung email niya paulit-ulit, alam ko sa sarili ko —

kahit anong iwas ko, kahit ilang sorry pa ang sabihin niya…

this is only the beginning.