LOGINthree days after what happened, but it's still fresh on her mind. She wants to forget about it, but she can't! She feels like she wants more of him. Fuck! This isn't her, she doesn't like him, she likes Samuel. That's what she's been saying to herself.
Ever since that night she and Glea haven't talked to each other or she'll just say she told the guards and the maids not to let Glea in. She doesn't want to talk to her yet. Just thinking of what she saw always boils her blood. She grunts out of frustration, she buried her face on the pillow and let a muffled scream out of her lungs. She can't take this anymore, her wedding is in two fucking days! She wants to escape, but how? Bumukas ang pintuan ng kanyang kwarto. "Are you ready now?" Bungad ng kanyang ina. Bumuntong hininga sya bago tumayo sa kama. "Ganyan lang ang suot mo?" maarteng tanong nito. She looked at herself in the mirror. She's wearing a high waist trouser and a cropped hoodie matched with her messy bun. "What's wrong with my outfit? It's decent," she plainly said. Her mother raised a brow at her. "Mom, we're just going to get the wedding dress that you chose," she said sarcastically. "Come on, let's go," she lazyly said. When they arrived at the store the staff quickly assist them. "Go try your wedding dress." Atat na umupo ang kanyang ina sa mahabang upuan. Pina ikot nya lang ang kanyang mata tsaka pumasok sa fitting room. She smiled with sweet-bitterness, she's wearing a beautiful white wedding dress. She likes it very much. Kahit pa ganon ay alam ng kanyang ina ang mga bagay na gusto nya. It's a lace turtleneck dress with flared long elegant sleeves, and floor length. Her dream wedding dress indeed. "Ang ganda ganda nyo po, ma'am." Papuri ng isang staff na tumutulong. "Tingin mo magiging successful yung marriage ko?" Nag-aalinlangan kong tanong dito. Tumango lang ito. "Sana nga," mahinang sagot ko sa sarili ko. Pagkalabas ng fitting room ay nakita ko ang galak sa mata ng mommy ko. "Ang ganda ganda mo, anak," masayang tono nito habang pinupuri ang kanyang itsura. Nawala ang ngiti nito nang makitang walang bahid ng saya ang mukha nya. "Anak, smile ka, please. I'll send this to your dad." Pagbabalewala nito sa lungkot nya. Pilit syang ngumiti at nagpakita ng saya. "Ayan ang ganda mo." Nakangiting tingin nito sa cellphone. Only child sya kaya hangga't maaari ay gusto ng mga magulang nya na mapaayos ang kanyang buhay, kuha nya 'yon. Ang hindi nya lang ina-asahan ay hanggang sa pagpapakasal mangingi-alam ang mga ito. Tumango-tango lang sya sa kumento ng mommy nya. "Huhubarin ko na." Tsaka pumasok ulit sya sa fitting room. Pagkalabas nya ay bumungad sa kanya ang kanyang mommy at si Glea. "Mom let's go." Hindi nya pinansin ang presensya ng kaibigan. "Ary, usap tayo, please?" pagmamakaawa ng tono nito. "For what?" pabalik nyang tanong. "About what you saw," may pang-aamo nito. "Speak now," plainliness is on her tone. "I'll go now, girls, okay?" Paalam ng ina. "Let's talk somewhere else?" Pag-aaya nito sa kanya. They are now sitting on a table at a restaurant. "What now?" untag nya dito. "Okay, Ary, there's nothing between me and Samuel. Okay? I want that to be clear." Pagpapaliwanag nito. "Then why are you with him that night?" sarkastikong tanong ko kay Glea. "He.... He invited me and told me that he needs to say something." May pag-aalangan sa boses nito bago nag-salita ulit. "He confessed something, he said he likes me." Aurelia's brows raised. "But I swear, I don't like him, Ary. He's yours, you have plans to be with him, right?" Tanong nito sa kanya. "Too late. I'm getting married within two days. He's yours." She said plainly before putting an invitation on the table. "Don't be late." Then she smiled a bit. "Bati na tayo?" Pag-aalangan nitong tanong, tango lang ang sagot niya dito. "Wala naman na akong magagawa. Ikakasal na ako," sambit nya ng mahina maya-maya. Nagtatawanan silang dalawa bago nag-order. Pagkatapos nila kumain ay mag-kaibang direksyon ang daan nila. Nakangiti papunta sa kanyang kotse nang may bumati sa kanya. "Hi, Ary! How are you now?" may galak na tanong nito. She knows the guy. He's one of her classmate back then. "I'm doing fine. How about you?" tanong niya dito ng may ngiti. "I'm also good, nice seeing you around. I'll go now. There's my wife and our kid." Turo nito tsaka kumaway. Tumango sya ng may ngiti bago nag-paalam. Sumakay sya ng sasakyan nya ng nakangiti, naiingit sya sa totoo lang. Paano kaya sya magkakaron ng ganong pamilya? Masaya, puno ng tawa, good memories. Malalim syang humugot ng hininga bago nagmaneho. Nasa kalagitnaan sya ng byahe nang mapansin nya ang isang itim na sasakyan ang nakasunod sa kanya. "Fuck! Bakit bigla-bigla kang sumusulpot?" Kilala nya ang may-ari ng sasakyan. Binilisan nya ang pag-papaandar sa sasakyan nya. Para bang nasa karera sya sa pagpapatakbo ng sasakyan nya. Niliko nya ito pero nag-sisi sya dahil naharangan sya nito. Bumaba ang nag-mamaneho ng itim na sasakyan. Si Xavier, walang kaabog abog ay binuksan nito ang pintuan ng kanyang sasakyan at hinila sya palabas. Nang mahila sya nito ay mabilis at mariin syang hinalikan nito. "Who's that fucking guy?" may bahid ng galit ang tono nito. "He's an old friend! Let me go." Pagtutulak ko dito. "A friend?" sarkastikong tanong nito. "Yes! A friend! A fucking friend, now let me go!" Pagpupumiglas ko laban sa lakas nito "For pete's sake, Xavier, let me go!" Protesta ko dito pero tila wala itong naririnig. Mariin at marubdob ulit nitong sinakop ang mga labi ko. Pagkatapos maputol ng halik namin ay isinandal nito ang noo nya sa noo ko. "I don't want to see you near him ever again." Sambit nito bago umalis. Napahawak sya sa dibdib naghahabol ng hininga nang umalis ito, hindi nya mawari ito.Ang gabi ay bumagsak na sa siyudad, madilim at tahimik maliban sa mga ilaw na kumikislap sa labas ng bintana ng opisina ni Xavier. Ang basag na mesa ay nananatiling saksi sa unos na dumaan ilang oras pa lamang ang nakalipas. Ngunit sa ngayon, ang mga luha ay napalitan ng apoy. Si Xavier Andrada ay nakaupo sa gilid ng mesa, ang siko ay nakapatong sa tuhod, ang telepono’y mahigpit sa kamay. Nakatitig siya sa itim na screen ng device, nanginginig ang mga daliri. Sa likod ng kanyang mga mata, hindi nawawala ang imahen ni Aurelia — duguan, nanghihina, ngunit matatag. At si Anchali, nakayakap sa laruan, umiiyak habang tinatawag siya ng “Daddy.” Huminga siya nang malalim. Wala na siyang oras para sa emosyon. Hindi ngayon. Sa isang marahas na galaw, pinindot niya ang numero na matagal na niyang iniiwasang tawagan. Tumunog ang linya—isang beses, dalawang beses, tatlo—hanggang sa may sumagot na pamilyar na boses, paos at malamig. “Hindi ko inakalang tatawag ka ulit, Kuya.” “Samuel.” Tahim
Malamig ang hangin sa opisina ni Xavier, ngunit ang pawis sa kanyang sentido ay hindi maipaliwanag. Nakaalalay sa mesa ang mga kamay niya, nanginginig, habang paulit-ulit niyang tinatawagan ang telepono ni Aurelia — walang sagot, walang tugon, tanging tahimik na beep na parang kumakain sa utak niya.“Sir,” sabi ni Ramil, ang chief security niya, halos hindi makatingin. “Sinuyod na namin ang buong paligid ng village. Wala po silang iniwang bakas. Dalawang van lang ang nakita sa CCTV, parehong walang plate number.”“Gaano kalayo na sila?” malamig ang boses ni Xavier, pero sa ilalim niyon ay naroon ang naglalagablab na galit.“Hindi namin matukoy, sir. Nagpalit po sila ng ruta tatlong beses. Paglabas ng subdivision, nawalan na kami ng visual.”Tahimik. Tila huminto ang oras. Ang tik-tak ng relo sa dingding ay parang mabigat na hampas sa dibdib niya.Sa isang iglap, binagsak ni Xavier ang kamao sa mesa, sumabog ang tunog ng basag na salamin mula sa basong nadaganan ng kamay niya.“Find th
Maganda ang simula ng araw.Ang langit ay kulay asul, walang ulap, at ang mga dahon sa hardin ng mga Andrada ay marahang sumasayaw sa ihip ng hangin.Tahimik ang bahay, puno ng liwanag ng umagang tila walang banta.Nakaayos na si Xavier sa harap ng salamin, suot ang navy suit na madalas nitong gamitin kapag may importanteng meeting.Mula sa kama, pinagmamasdan siya ni Aurelia habang sinusuklay ang buhok.“Magandang umaga,” sabi niya, ngiting may pagod. “Ang aga mo na namang gising.”Ngumiti si Xavier, lumapit, at marahang hinalikan siya sa noo. “I have to finalize a few things before lunch. Promise, babalik ako agad.”“Be careful,” mahina niyang sabi, sinusundan ng tingin ang asawa na lumalakad palabas ng silid.Sa sandaling iyon, normal ang lahat — parang wala nang dapat katakutan.Si Anchali naman ay masayang kumakain ng pancake sa ibaba, kumakanta pa ng tunog mula sa cartoon na napanood nila kagabi.Nakangiti si Aurelia habang inaasikaso ito, walang ideya na iyon na pala ang huling
Mainit ang araw ngunit malamig ang pakiramdam ni Aurelia sa loob ng sasakyan. Ang bawat kanto na nililiko niya ay parang may mata na nakamasid. Sa likod ng salamin, naroon pa rin ang itim na kotse—malayo pero hindi nawawala. Parang anino na hindi niya maalis sa kanyang paningin.Nakapikit siyang huminga, pinilit kumalma. “It’s fine, maybe it’s just coincidence…” bulong niya sa sarili, ngunit kahit sa tono ng kanyang tinig ay ramdam niya ang pagdududa.Iniliko niya ang sasakyan papasok sa mas mataong daan, sa tapat ng café na madalas nilang kainan ni Anchali tuwing Sabado. Nagpark siya, naghintay. Ilang segundo… walang gumagalaw. Ngunit nang tumingin siya muli sa rearview mirror, wala na roon ang itim na kotse.Nanlambot ang kanyang mga daliri sa manibela, parang biglang nawala ang lahat ng lakas. “Okay,” bulong niya, “kalma lang, Aurelia. You’re fine.”Ngunit hindi pa man niya natatapos ang paghinga, biglang bumukas ang pintuan ng café, at isang pamilyar na pigura ang lumabas—matangka
Mataas na ang araw nang magising si Aurelia. Dumadaloy ang ginintuang liwanag sa mga kurtina, dumadampi sa malamig na sahig ng silid nila ni Xavier. Ang tunog ng mga ibon sa labas ay tila musika ng panibagong araw, at sa gilid ng kama, mahimbing pa ring natutulog si Anchali, nakayakap sa maliit na stuffed bear na ibinigay sa kanya ng ama.Dahan-dahang tumayo si Aurelia, iniiwasang mag-ingay. Ang buhok niya’y malambot na bumagsak sa balikat, at sa kanyang hakbang ay may halong antok pa. Nang lingunin niya ang kabilang bahagi ng kama, napansin niyang wala roon si Xavier.“Again…” mahina niyang sabi sa sarili, pilit pinipigilan ang pag-aalala. Kahit pa sanay na siyang maagang bumababa ito para sa mga tawag sa opisina, may kakaibang pakiramdam na bumabalot sa kanya ngayon—isang hindi mapangalanang kaba.Mula sa hagdan, naririnig niya ang mahinang kaluskos ng mga tauhan sa kusina. Naamoy niya ang bagong timplang kape, at sandaling ngumiti. Ngunit bago pa siya makapunta roon, napansin niyan
Habang kumakain kami, si Anchali ay walang tigil sa pagkukuwento ng nangyari sa school—kung paano siya tinawag ng teacher para mag-lead ng morning prayer, at kung paano siya binigyan ng gold star sa math quiz. Si Xavier naman ay buong pusong nakikinig, nakangiti, paminsan-minsan ay humahaplos sa buhok ng anak namin.Ako, nakatingin lang sa kanila, at sa unang pagkakataon matapos ang ilang araw, nakaramdam ako ng kapayapaan.“Papa, next week daw may Family Day sa school!” sabi ni Anchali habang sumubo ng kanin. “Pwede ka bang sumama?”“Of course, baby,” sagot ni Xavier agad. “I wouldn’t miss it for the world.”Napatingin ako sa kanya. “Sigurado ka? Baka may meeting ka ulit—”“Wala akong mas mahalaga kaysa sa inyo,” putol niya sa akin, sabay ngiti. “Promise.”Tahimik akong tumango. Sa loob-loob ko, gusto kong maniwala. Gusto kong paniwalaan ang bawat salitang lumalabas sa bibig niya—na tapos na ang mga lihim, na ito na ang Xavier na handang maging totoo at buo sa amin.Pagkatapos ng hap







