three days after what happened, but it's still fresh on her mind. She wants to forget about it, but she can't! She feels like she wants more of him. Fuck! This isn't her, she doesn't like him, she likes Samuel. That's what she's been saying to herself.
Ever since that night she and Glea haven't talked to each other or she'll just say she told the guards and the maids not to let Glea in. She doesn't want to talk to her yet. Just thinking of what she saw always boils her blood. She grunts out of frustration, she buried her face on the pillow and let a muffled scream out of her lungs. She can't take this anymore, her wedding is in two fucking days! She wants to escape, but how? Bumukas ang pintuan ng kanyang kwarto. "Are you ready now?" Bungad ng kanyang ina. Bumuntong hininga sya bago tumayo sa kama. "Ganyan lang ang suot mo?" maarteng tanong nito. She looked at herself in the mirror. She's wearing a high waist trouser and a cropped hoodie matched with her messy bun. "What's wrong with my outfit? It's decent," she plainly said. Her mother raised a brow at her. "Mom, we're just going to get the wedding dress that you chose," she said sarcastically. "Come on, let's go," she lazyly said. When they arrived at the store the staff quickly assist them. "Go try your wedding dress." Atat na umupo ang kanyang ina sa mahabang upuan. Pina ikot nya lang ang kanyang mata tsaka pumasok sa fitting room. She smiled with sweet-bitterness, she's wearing a beautiful white wedding dress. She likes it very much. Kahit pa ganon ay alam ng kanyang ina ang mga bagay na gusto nya. It's a lace turtleneck dress with flared long elegant sleeves, and floor length. Her dream wedding dress indeed. "Ang ganda ganda nyo po, ma'am." Papuri ng isang staff na tumutulong. "Tingin mo magiging successful yung marriage ko?" Nag-aalinlangan kong tanong dito. Tumango lang ito. "Sana nga," mahinang sagot ko sa sarili ko. Pagkalabas ng fitting room ay nakita ko ang galak sa mata ng mommy ko. "Ang ganda ganda mo, anak," masayang tono nito habang pinupuri ang kanyang itsura. Nawala ang ngiti nito nang makitang walang bahid ng saya ang mukha nya. "Anak, smile ka, please. I'll send this to your dad." Pagbabalewala nito sa lungkot nya. Pilit syang ngumiti at nagpakita ng saya. "Ayan ang ganda mo." Nakangiting tingin nito sa cellphone. Only child sya kaya hangga't maaari ay gusto ng mga magulang nya na mapaayos ang kanyang buhay, kuha nya 'yon. Ang hindi nya lang ina-asahan ay hanggang sa pagpapakasal mangingi-alam ang mga ito. Tumango-tango lang sya sa kumento ng mommy nya. "Huhubarin ko na." Tsaka pumasok ulit sya sa fitting room. Pagkalabas nya ay bumungad sa kanya ang kanyang mommy at si Glea. "Mom let's go." Hindi nya pinansin ang presensya ng kaibigan. "Ary, usap tayo, please?" pagmamakaawa ng tono nito. "For what?" pabalik nyang tanong. "About what you saw," may pang-aamo nito. "Speak now," plainliness is on her tone. "I'll go now, girls, okay?" Paalam ng ina. "Let's talk somewhere else?" Pag-aaya nito sa kanya. They are now sitting on a table at a restaurant. "What now?" untag nya dito. "Okay, Ary, there's nothing between me and Samuel. Okay? I want that to be clear." Pagpapaliwanag nito. "Then why are you with him that night?" sarkastikong tanong ko kay Glea. "He.... He invited me and told me that he needs to say something." May pag-aalangan sa boses nito bago nag-salita ulit. "He confessed something, he said he likes me." Aurelia's brows raised. "But I swear, I don't like him, Ary. He's yours, you have plans to be with him, right?" Tanong nito sa kanya. "Too late. I'm getting married within two days. He's yours." She said plainly before putting an invitation on the table. "Don't be late." Then she smiled a bit. "Bati na tayo?" Pag-aalangan nitong tanong, tango lang ang sagot niya dito. "Wala naman na akong magagawa. Ikakasal na ako," sambit nya ng mahina maya-maya. Nagtatawanan silang dalawa bago nag-order. Pagkatapos nila kumain ay mag-kaibang direksyon ang daan nila. Nakangiti papunta sa kanyang kotse nang may bumati sa kanya. "Hi, Ary! How are you now?" may galak na tanong nito. She knows the guy. He's one of her classmate back then. "I'm doing fine. How about you?" tanong niya dito ng may ngiti. "I'm also good, nice seeing you around. I'll go now. There's my wife and our kid." Turo nito tsaka kumaway. Tumango sya ng may ngiti bago nag-paalam. Sumakay sya ng sasakyan nya ng nakangiti, naiingit sya sa totoo lang. Paano kaya sya magkakaron ng ganong pamilya? Masaya, puno ng tawa, good memories. Malalim syang humugot ng hininga bago nagmaneho. Nasa kalagitnaan sya ng byahe nang mapansin nya ang isang itim na sasakyan ang nakasunod sa kanya. "Fuck! Bakit bigla-bigla kang sumusulpot?" Kilala nya ang may-ari ng sasakyan. Binilisan nya ang pag-papaandar sa sasakyan nya. Para bang nasa karera sya sa pagpapatakbo ng sasakyan nya. Niliko nya ito pero nag-sisi sya dahil naharangan sya nito. Bumaba ang nag-mamaneho ng itim na sasakyan. Si Xavier, walang kaabog abog ay binuksan nito ang pintuan ng kanyang sasakyan at hinila sya palabas. Nang mahila sya nito ay mabilis at mariin syang hinalikan nito. "Who's that fucking guy?" may bahid ng galit ang tono nito. "He's an old friend! Let me go." Pagtutulak ko dito. "A friend?" sarkastikong tanong nito. "Yes! A friend! A fucking friend, now let me go!" Pagpupumiglas ko laban sa lakas nito "For pete's sake, Xavier, let me go!" Protesta ko dito pero tila wala itong naririnig. Mariin at marubdob ulit nitong sinakop ang mga labi ko. Pagkatapos maputol ng halik namin ay isinandal nito ang noo nya sa noo ko. "I don't want to see you near him ever again." Sambit nito bago umalis. Napahawak sya sa dibdib naghahabol ng hininga nang umalis ito, hindi nya mawari ito.Sa gabing iyon, hinalikan ni Xavier si Aurelia. Hindi ito halik ng pag-ibig. Ito’y halik ng pag-angkin. Halik ng lalaking naniniwala pa ring may pag-asa. Halik ng isang lalaking hindi na marunong kumilala ng pagkakaiba ng pagsuko at pakunwaring pagpayag. At si Aurelia, habang nakapikit at nilulunod ang sarili sa eksenang ito, ay may isang bagay na iniisip lamang: Kapag lubos na siyang naniwala... saka ako lalaban. Halik na hinanap hanap nya sa tagal ng panahon, halik na sinubukan nyang hanapin sa iba. Ngunit ayaw nyang magpadala sa darang ng nadarama. Hindi nya nais na bumalik sa isang pagiging tanga. Lumalalim ang halik sa pagitan nilang dalawa. Pinilit nyang itulak ito, ngunit hinapit nito ang kanyang bewang ng mahigpit at inilagay nito ang isang kamay sa kanyang batok upang mas idiin ang mga labi nya sa mga labi nito. Pait ng nakaraan ang nangingibabaw sa kanya, hindi gustong magpatuloy ang halik nilang dalawa at hindi din nya gustong itulak ito at itaboy. M
Mabigat ang katahimikan ng gabing iyon. Para bang ang hangin mismo ay may dalang pasaning hindi maipaliwanag. Mula sa bintanang barado ng rehas, tanaw ni Aurelia ang papawirin — abuhin, walang araw, at tila sumasalamin sa kanyang kalagayan. Sa loob ng ilang linggo, tiniis niya ang bawat araw, bawat hapunan, bawat pagtitig ni Xavier na puno ng ilusyon. Ngunit ngayong umaga, hindi niya na kaya ang pagpapanggap. Sa bawat guhit ng kanyang lapis ay hindi na sining ang lumalabas kundi sigaw — sigaw ng isang pusong sinakal, sinabitan ng mga tanikala ng pagmamahal na wala na. Pumasok si Xavier, tangan ang tasa ng tsaa. Ngumiti. Para bang walang nangyayaring mali. "Good evening, love," aniya. Hindi sumagot si Aurelia. Tinitigan lang siya, malamig, walang galaw. Ibinaba ni Xavier ang tasa sa mesa. Tasa iyon ng paborito nyang iniinom sa gab. "Ayaw mo ba akong bati-in? Hindi ba masaya ang babae kapag may kasama siyang lalaki na nagmamahal sa kanya?"Doon na bumigat ang loob ni Aurelia.
Tahimik ang buong araw ngunit sa likod ng katahimikang iyon ay may pusong bumabayo, isang isipang gising at nilulunod ng taktika. Si Aurelia, bagamat nakakulong sa isang silid na walang bintana, ay hindi kailanman nawalan ng ilaw sa kanyang paningin. Hindi na ito takot. Hindi na ito kawalan ng pag-asa. Ang nararamdaman niya ngayon ay galit na pinatibay ng pagkabigo—at plano. Nakahiga siya sa kama, nakatingin sa kisame, pinapakinggan ang bawat tunog sa paligid. Ang pag-ugong ng mga sasakyan sa labas ng kanyang pinagkakukulungan. Ang mahinang ugong ng air conditioning. At ang mga hakbang ni Xavier—laging palapit, laging mapagmatyag. Dumating ang oras ng hapunan. Bumukas ang pinto at pumasok si Xavier, dala ang tray ng pagkain. “Hindi ka kumain kaninang tanghali,” banggit niya habang inilalapag ang tray. “Hindi kita ginugutom, Aurelia.” “Alam ko,” sagot niya, malamig ngunit mahinahon. “Kaya kakain ako ngayon.” Muling nagliwanag ang mga mata ni Xavier, tila batang nabigyan ng lar
Basang-basa pa ang sahig ng abandonadong gusali sa labas dahil sa ambon mula kagabi. Nanginginig ang katawan ni Aurelia habang mabilis siyang naglalakad palayo sa lugar kung saan siya ikinulong ni Xavier. Ang puso niya’y kumakabog sa dibdib, ang bawat hakbang ay tila naghuhumiyaw ng pag-asa. Sa kanyang kamay, mahigpit na nakakuyom ang maliit na susi—ang susi ng kanyang posas, ang simbolo ng kanyang panandaliang tagumpay. Hindi na siya lumingon pa. Ang tanging hangarin niya ay makatawid sa kalsada, makahingi ng saklolo, makalayo... makalaya. Bumungad sa kanya ang isang kariton sa gilid ng highway. May isang matandang lalaki roon, nag-aayos ng kanyang mga kalakal. Lumapit siya. “Manong... tulungan niyo po ako, pakiusap,” garalgal ang boses niya, namamaos sa takot at pagod. Napalingon ang matanda at tila ikinagulat ang itsura niya—basag-basag ang labi, may galos sa noo, at walang suot na sapatos. “Anak, ayos ka lang ba? Anong nangyari sa’yo—” Hindi na niya narinig ang kasunod. Isan
Madilim ang paligid. Tila ba nalunod sa gabi ang mga pader ng kwartong iyon—walang bintana, walang orasan, at tanging mahinang ilaw mula sa kisame ang nagbibigay ng gabay sa anino. Hindi agad naalimpungatan si Aurelia. Parang binabalot pa rin siya ng makapal na ulap, mabigat ang talukap ng kanyang mga mata, at ang huling alaala niya ay ang pagkaladkad sa kanya sa loob ng van.May malamig na pakiramdam sa kanyang pulsuhan—nakaposas siya.Kasunod ay ang kirot sa kanyang batok, at saka ang lagim ng panibagong reyalidad.“Aurelia,” tinig na mababa, malapit, halos nakasiksik sa kanyang tenga.Napapitlag siya, bumukas ang kanyang mga mata. Naroon si Xavier, nakaupo sa tabi ng kanyang kama—isang folding bed na parang hiniram lang mula sa isang lumang ospital. Naka-itim siyang long sleeves, bukas ang dalawang butones, at sa kanyang mga mata ay may kakaibang ningning. Hindi na ito ang Xavier na dating nanliligaw ng may tula sa bibig at bulaklak sa palad. Ito ang Xavier na puno ng buhol at udyo
Umuulan noong araw na iyon.Makulimlim ang kalangitan, at bawat patak ng ulan sa bubong ng bagong inuupahang apartment ni Aurelia ay tila tinig ng mga alaala — paulit-ulit, palihim, mahapdi. Nasa loob siya ng kanyang munting silid, isang tasa ng kape sa kanyang tabi at ang kanyang sketchpad na muling napuno ng mga di matapos-tapos na guhit. Isang damit na tila wala pang anyo, isang siluetang parang laging nawawala sa gitna ng linya.Tahimik ang paligid, pero hindi ang kanyang isipan.Hindi pa rin siya ganap na malaya. Kahit sabihin niyang bumabangon na siya, kahit anong lakas ng loob ang ipakita niya, may mga tanong pa ring kumakapit. Lalo na ang isang katanungang hindi pa niya nasasagot — nasaan ang mag-ina ni Xavier?Hindi niya dapat iniisip iyon. Pero gabi-gabi, sa pagitan ng kanyang mga panaginip at pag-gising, bumabalik ang mga tagpong pilit niyang nilimot. Si Xavier, ang babae nito — ang babaeng dahilan kung bakit tuluyang gumuho ang tiwala niya.Ngunit ngayon, tila may bahid ng