Kabanata 5

Matuling lumipas ang mga araw. Mag-iisang buwan na rin simula nang mangyari ang insidenteng iyon. Kapag sumasagi sa utak niya ang pangayayaring iyon, ‘di niya maiwasang lukubin ng pait ang kanyang dibdib. Sa buong buhay niya, sa pagkakataong iyon siya nakaramdam ng matinding humiliation. Labis-labis na pagpapahiya pa nga. She suffered this pain all alone, in silence. Ayaw niyang magsumbong kay Margaux. Ayaw niyang makagulo.

Naipagpasalamat niya na hindi na nagpapang-abot ang mga landas nila ni Lorenzo. Hindi na rin ito madalas na napapagawi sa hacienda.

Ngunit nang dumating 25th birthday ni Margaux, napipinto na naman niyang makakrus ng landas si Lorenzo. May engrandeng pagtitipon sa bahay. Imbes na sa isang hotel sa bayan o ‘di kaya ay sa Manila idadaos ang naturang pagtitipon gaya ng nakagawian, mas pinili ni Sir Deo na sa bahay na lang. As always, Margaux looks exquisite sa suot nitong Sherri Hill purple gown. Simple lang ang tabas ngunit lumalabas ang kagandahan at malamodelong alindog ng kaibigan.

"You look so beautiful, hija," papuri ni Deo sa unica hija. "I'm sure luluwa ang mata ni Lorenzo kapag nakita ka."

Sumimangot si Margaux. Naglalakad na ang mag-ama pababa sa paikot na hagdanan habang nasa likuran siya ng mga ito.

"Eli, come on."

"Sige, susunod na lang ako, Margaux."

Hindi naman siya makiki-party. Noong hindi pa siya nagtapos ng pag-aaral, kapag hindi nagpapa-cater ang mag-anak ay isa siya sa mga food servers. Ngayong may trabaho na siya, mahigpit na tinututulan ni Margaux na gagawin pa niya iyon.

“Eli, how many times do I have to tell you, hindi ka namin alila dito.” Sa tuwina ay iyon ang angil ni Margaux na kasama ang pagsimangot.

Pinagkasya na lang niyang maupo sa veranda at pagmasdan ang kaganapan sa ibaba. Ilang pagtitipon na ba na kagaya nito ang idinaos sa bakuran? 'Di na mabilang sa mga kamay. Noong araw, nakakaramdam siya ng inggit kapag nakakakita ng mga kaedaran niyang nakasuot ng magagandang kasuotan. Nang nag-mature siya, nawala na rin ang pagpa-fantasize niya na sana isa rin siyang prinsesang kagaya ni Margaux at may kasayaw na prinsipe.

Mapait siyang napangiti. "Prinsesa naman ako ng nanay ko, ah." At hindi niya kailangan ng prince charming sa buhay.

Nasa ganoon siyang pag-iisip nang hindi inaasahang direktang mapatutok sa kapapasok na bulto ng katawan ang kanyang pansin. Si Lorenzo, kasama ng mga magulang. Nakasuot ito ng coat and tie. Lean and masculine, ganoon ang build ng katawan ni Lorenzo at maganda itong magdala ng damit kahit pa nga rugged outfit ang isuot nito. Nag-uumapaw ang kakisigan at confidence. Mapapanganga ang sinumang babae, lalo na ang mga hindi nakakakilala sa tunay na pag-uugali nitong may sa-demonyo.

Bigla na namang nabuhay sa alaala niya ang halik na iyon. Kahit anong gawin niya ay hindi mangatngat sa utak niya at naiinis na siya sa sarili. Sa tuwina rin ay nag-iinit ang sulok ng kanyang mukha. Tumatayo ang mga balahibo niya. Nagiging uneasy siya. Sa ngitngit niya ay may mga gabing napapaniginipan pa niya iyon.

Akmang aalisin na niya ang paningin rito nang siya namang pagtingala nito sa kinaroroonan niya. Sandaling nagtama ang mga mata nila. Wala siyang mabasang yamot sa ekspresyon nito gaya nang madalas na nangyayari. Surprisingly, malambot ang ekspresyong nakabalatay sa anyo nito habang nakatitig sa kinaroroonan niya.

But looks can be deceiving.

Umalis siya sa kinatatayuan at nagpasyang mahiga na lang muna. Nakakaramdam na rin siya ng pagod. Pero kahit nasa loob ng silid ay naririnig pa rin niya ang mga kaganapan sa labas. Umaabot ang malinaw na audio ng sound system hanggang sa loob.

"To my beautiful daughter, Margaux, happy birthday!"

Ang maawtoridad na boses ni Sir Deo ang umalingawngaw sa paligid.

"We thank all of you for coming here tonight to celebrate with us, but before this night would end, there is one thing that I am pleased to announce to all of you."

Bigla siyang napabangon. Sa likod ng kanyang utak ay may pumitik na hinala. Kumpleto halos ang mag-anak ni Lorenzo at nitong mga nakaraang araw, iba ang excitement ni Sir Deo para sa pagtitipong ito. Naglakad siya patungo sa bulwagan. Ang mag-anak na Santibanez at Samonte, nag-ipon-ipon sa pinaka-stage ng venue. Mas nagatungan ang hinala niya.

"My kumpadre and I," tinapunan ni Deo ng tingin ang ama ni Lorenzo na nakaakbay sa misis nito habang hawak sa kaliwang kamay ang brandy, "have always longed to marry our children in the future."

Awtomatikong napatutok siya kay Margaux. Perplexed. ‘Yon ang nakikita niyang reaksyon ng kaibigan. Alam niyang hirap na hirap itong panatilihing nakangiti sa harap ng mga bisita.

May mga sinasabi pa si Deo ngunit sa iisang pakay lang humantong ang mga pangungusap nito.

"The time has come. Lorenzo and Margaux are in love and are getting married."

Kasabay ng palakpakan ng mga nakasaksi ay ang pangingilid ng luha ni Margaux.

"Oh, you're crying, hija," puna ng ina ni Lorenzo na pinahid ang luhang nangilid sa mga mata nito sa pamamagitan ng hawak na panyo.

"Tears of joy."

But she knows better at naaawa siya sa kaibigan. Ikakasal ito sa isang walang kwentang tao, isang cheater. Makikisama ito sa taong hindi naman nito mahal. Naniniwala siya na dapat ay pagmamahal ang pinakaunang dahilan ng pag-aasawa at hindi responsibilidad o utang na loob o kagustuhan ng mga nakatatanda.

"Depende sa kung sino ang iri-retain ko."

Sumaging bigla sa isipan niya ang banta ni Lorenzo. Ah, talagang dapat na siyang umalis sa pamamahay na ito. Ayaw niyang maging amo ang lalaking iyon kung saka-sakali. Baka ito na ang mitsa nang tuluyan niyang pag-alis sa lugar na ito. Si Margaux ang ikakasal kay Lorenzo pero nagiging aligaga rin siya.

*****

"Shit!"

Umalingawngaw ang sunud-sunod na mura ni Margaux sa loob ng silid nito. Umi-echo ang bawat salita. Palakad-lakad ito sa loob nang nakakuyom ang mga kamao sa gilid. Kagat-kagat nito ang nngangatal na pang-ibabang labi.

“Ah!”

Ibinalibag nito sa kung saan ang hinubad na mga alahas pati na ang unan ay napagbuntunan nito ng frustrations. Sunud-sunod na luha ang umaagos sa mga mata nito. Ang maitim na mascara nito ay humalo sa mga luha. Naaawa siya rito pero wala siyang magagawa at hindi niya malaman kung paano ito aaluin. Words will never be enough to ease her suffering.

"I don't wanna marry that prick!" deklara nito. "They couldn't force me."

Paano nga ba ito makakatatanggi sa magulang? Pinahid ni Margaux ang luhaang pisngi at naupo katabi niya sa gilid ng kama. Hinawakan siya nito nang mahigpit sa kamay. "You gotta help me, Eli."

Naguluhan siya sa sinabi nito. "A-anong gagawin ko?" Nasa mga mata ni Margaux ang determinasyon at nakatagong tapang na ngayon niya lang nakikita.

"Tutulungan mo akong makatakas dito."

Mulagat ang mga mata niya sa narinig. Takot lang niya kay Sir Deo na malimit lang na napipintahan ng ngiti ang mukha.

"Margaux, natatakot ako sa daddy mo." Hitsura pa lang nito ay nakakatakot na.

"Either way, with or without your help, I'm getting away from here. I don't want to marry just because it is convenient for the business and for the family, Eli. I wanna marry for love, for God's sake!"

Naantig siya sa sinabi ni Margaux. Napapahanga siya rito at the same time. Hindi niya inaasahang lalabas iyon sa bibig ng kaibigan na tinaguriang spoiled brat.

"Help me."

Mas mahigpit nitong ginagap ang palad niya.

"Paano, eh, nakasunod lagi ang bodyguards mo?" At sigurado niya na kahit ang mga tauhan ng mga Santibañez ay babantayan na rin ito. In a way, ay may unspoken authority na si Lorenzo na gawin iyon ngayong engaged na ang mga ito.

Hindi kumibo si Margaux. Naihilamos lang nito ang palad sa mukha.

"Bakit hindi mo kausapin si Lorenzo? Dalawa kayong humarap sa mga magulang ninyo. Malay natin, baka makikinig din ang mga iyon." Suntok sa buwan ang suhestiyon na iyon. Pihadong may motibo ang lalaking iyon kung bakit pumayag.

"Makikinig? Magkasama tayong lumaki. Bukam-bibig ng mga magulang namin na kami ang magkakatuluyan in the future."

Ang hindi niya maunawaan ay kung bakit sa kabila ng espesyal na pagtrato ni Lorenzo dito ay hindi nito makuhang mahalin ang lalaki. Sa kanya lang naman magaspang ang pakikitungo ni Lorenzo. Pero paano kaya kung lumabas ang pagkademonyo nito oras na napakasalan na nito ang kaibigan?

Deep down in her heart, bumangon ang hangaring tulungan ang kaibigan at isalba ito kay Lorenzo. Paano ba niya maaatim na makita ang kaibigan na umiiyak oras na nambabae na ang lalaki kahit na kasal na ang mga ito. May moral obligation siya rito. Makagawa man lang siya ng isang tama habang nabubuhay siya. 

Kaya, nagbitaw siya ng pangako.

"Tutulungan kita."