Chapter 4: Stranger

Nanlaki ang mata ko. Mabilis ang kabog ng dibdib ko, nagsimulang umakyat ang kaba sa bawat pulgada ng sistema ko nang ngumisi siya sa akin na parang ungas.

"Ikaw ba yan?!" Tanong ko sa kanya na parang hindi makapaniwala na siya ang kausap ko, sabay tayo at itinulak siya ng malakas para layuan ako. Pero hindi man lang siya nagalaw.

Isang pulgada na lang ang pagitan namin at agad akong nilamon ng takot na baka may gawin siyang masama sa akin sa ganitong oras. Tsaka may trust issues ako sa lahat ng nagsiksikan sa akin, at sa huli, ginawa nila akong tanga duh!!

Sawang-sawa na ako sa ganoong pagtrato.

"Don't worry, gusto ko lang makipagkaibigan sayo." Sabi niya at ngumiti ng matino. Napansin niya siguro ang takot na makikita sa mukha ko.

Pero pamilyar sa akin ang ngiting iyon.

"Hoy!" Itinagilid niya ang kanyang ulo para tingnan ako sa kanyang makapigil-hiningang pagngisi.

Tinaasan ko siya ng kilay na may kaunting pagkalito na tumatakbo sa isip ko.

Sino itong taong nakatayo sa harap ko na sinusubukang makipagkaibigan sa akin pero hindi ko pa nga siya kilala sa simula pa lang? Hindi ko alam kung saan ko siya unang nakita maliban noong nakaraang gabi na nagkausap kami pero parang pamilyar pa rin siya sa akin.

Ahhh nakakabaliw ito.

Tinaas niya ang kanyang napakagandang hugis na kanyang kilay na naghihintay ng aking mga salita.

"Marami akong tanong sayo like where the hell you came from? How the hell know me, pati na rin ang buong relatives ko? You know what? Dinadagdagan mo lang ang problema ko!" I said in frustration without minding kung masasaktan ba siya pero yun ang naramdaman ko.

"Okay, sige, aalis na ako, " Tinalikuran niya ako at nagsimulang gumawa ng isang hakbang palabas ng kwarto ko.

"Ganyan ba siya kasungit?" bulong ko sa sarili ko.

"Teka sandali!" sigaw ko sa kanya, agad ko siyang hinabol pagkalabas niya ng kwarto ko.

"Teka, bakit ko hinahabol ang isang estranghero, tsk?" reklamo ko sa sarili ko.

Kaya ito ako, nagrereklamo na pero hinabol ko pa rin siya at ang masama pa ay gumawa ako ng mga hakbang para maabot siya.

As a consequence of my action, which is abala ako sa kadaldal sa sarili ko bigla akong natapilok at nakaramdam ako ng biglaang panginginig sa tuhod ko at biglang natapilok ang mga paa ko.

Gayunpaman, napalitan ng pagkahilo ang aking sistema, huli na ng aking napagtanto dahil nakabaon na ang mukha ko sa malapad niyang dibdib. Sinalo niya ako gamit ang malalaki niyang braso at biglang may dumating na mga paru-paro mula sa kung saan at nagsimulang kumakaway sa tiyan ko.

Nakapulupot ang mga braso ko sa leeg niya at nagtama ang mga mata namin, ang titig niya ay nagpabilis ng tibok ng puso ko. He has a perfect pair of gray eyes na hindi ko napansin kanina, his deep gray eyes can catch my attention. Pinagmasdan kong mabuti ang kanyang mukha hanggang sa magtama ang aming mga mata. Maganda ang hugis ng panga niya at lahat ng tungkol sa kanya ay ayos na ayos.

"Uhm." He cleared his throat then he enunciated, "Hanggang ngayon pabaya ka pa rin." He said in a hushed voice then suddenly a mischievous smirk flashed on his face.

Diretso akong tumalon mula sa pagkakahawak niya at bumungad sa akin ang kaunting hiya.

"Ahhh.." Napadaing ako sa sakit nang bigla nyang pinitik ang noo ko na ikinainis ko. Tinulak ko siya palayo at pinandilatan ko siya ng mata.

Nakaramdam ako ng sakit sa noo ko habang hawak ito dahil sa inis. Simula nung nakilala ko siya, hindi siya nagkukulang na inisin ako. He pissed me off and he's getting into my nerves. Ang mga inis na nararamdaman ko sa kanya ay bumabakas sa aking mga ugat at parang gusto ko siyang suntukin, na para bang magagawa ko iyon…

Diretso akong tumalikod sa kanya.

"Naaasar ka ba?" Ang katangahan niyang tanong ay lalo nagpainit ng ulo ko

"Hindi ba obvious, tsk?" Puno ng galit kong sabi at inikot ang mga mata ko bago humakbang.

Tinahak ko ang daan patungo sa aking kwarto sa mabibigat na hakbang na ito. Lumingon ulit ako sa likod ko para tignan kung nakatayo parin ba siya pero kahit anino niya ay wala na. Kaya dahan-dahan kong isinara ang pinto at dire-diretsong humakbang papunta sa aking kama at tumalon. Tumingala ako sa kisame habang pagod na nakahiga sa aking kama.

Napaka misteryoso ng lalaking iyon, lagi niya akong iniiwan na iniisip kung sino siya. Palagi niya akong iniiwan ng kalituhan tungkol sa kanyang pagkatao. It's unfair na alam niya lahat ng tungkol sa akin samantalang hindi ko man lang alam ang pangalan niya.

Nabalik ako sa realidad ng ilang katok ang bumasag sa aking isipan.

"Pasok!" sigaw ko sa taong nasa likod ng pinto.

"Eto na ang hapunan mo." Sabi niya sabay abot sa akin ng tray ng pagkain. Matapos akong bigyan ng pagkain ni Mama ay napansin kong may hinahanap siya. "Ahm nasaan ang bisita natin Sam?" Tanong niya.

"Umalis na" matipid kong sabi habang kumakain.

"Bakit mo siya pinaalis?" Mabilis niyang tanong.

"Why Mom? I don't even know him, bigla na lang siyang sumulpot sa paningin ko tapos wala na. Lagi niyang ginagawa 'yun," sambit ko habang may laman na ang bibig ko.

"At saka, hindi ako interesado sa kanya," sabi ko habang hindi tumitingin kay mama.

"My goodness, Sam!" Sabi niya habang nakaupo sa kama ko. Stressed na ngayon ang mukha ng mama ko.

"Bakit parang stressed na stress ka Mama?" Naguguluhan kong tanong pero pinagpatuloy ko ang pagkain, napakasarap ng luto ni mama. Ang masarap na pagkain na ito ay nagpapalakas ng aking katawan pagkatapos ng nangyari sa akin.

Abala ako sa pagkain nang tumayo si mama. Nakatayo siya ngayon malapit sa bintana at tila may malalim na iniisip. Ilang minutong katahimikan ang namayani, tanging tunog lang ng kutsara ang maririnig sa buong sulok ng kwarto ko.

"Nakalimutan mo na ba siya, Sam?" Tanong niya ng hindi tumitingin sa akin.

"Then who is he? You know what Mom, I'm so distracted about what's on that guy. Look, I am going through something yet he managed to confuse me." reklamo ko na may kaunting galit na kitang-kita sa boses ko.

"It was him...." Sabi niya habang lumingon sa akin.

Matthew Sanchez - ang matalik mong kaibigan noong bata pa kayo " Diretso niyang sambit.