CHAPTER 1.2

SKY'S POV

"That costs One Hundred and Seventy Five Thousand. Check if it fits your body." Ate Angelina uttered while lending me my simple wedding gown.

Bahagya akong nagulat sa presyo subalit agad ding nakabalik sa wisyo ilang segundo ang lumipas. When I got inside the fitting room, I quickly wore the simple wedding gown. Lagpas tuhod ang haba nito pero hindi bababa sa legs ang haba. Napakaganda kong tignan. Ganito pala ang pakiramdam kapag nakapagsuot ka ng mamahaling damit.

"Are you done?!" Sigaw ni Ate sa labas ng fitting room.

Gulat man ay agad kong binuksan ang pintuan. Abala si Ate sa cellphone pagbukas ko ng pinto subalit nang i-angat niya sa 'kin ang kaniyang paningin ay panandalian pa siyang natigilan. "B-bagay ba, Ate?" Naiilang na tanong ko.

"Y-you still look cheap. Anyways, okay na 'yan. Wala na tayong magagawa kahit mas mahal pa ang bilihin natin. What a shame." Sabi nito sabay talikod sa akin.

Kibit balikat na lang akong pumasok sa loob ng fitting room upang hubarin ang simpleng gown na susuotin ko sa kasal. Nang makalabas na kami sa boutique ay agad na pinabuhat sa akin ni Ate ang medyo may kalakihang lagayan nang wedding gown.

Nagugutom na ako pero mukhang walang balak sina Mommy kumain. Nakayuko na lang akong sumunod sa kanila at hinayaang libangin ang aking sarili sa pag-obserba sa paligid.

Subalit kahit anong pigil ko sa pagkulo ng aking tyan ay hindi ko na talaga makaya. Kinakabahan man, pinilit ko pa rin ang sarili ko na magsalita. "D-dad? H-hindi po ba tayo kakain saglit?" Nakayukong tanong ko dahilan para matigilan silang tatlo sa paglalakad.

Ramdam ko ang paglingon ni Daddy sa akin at ang malalim nitong pagbuntong hininga dahil sa galit. "Alam mo ba kung magkano ang walang kwentang gown na 'yan?" Halatang galit pero kalmadong tanong niya.

"One Hundred and Seventy Five Thousand d-daw po sabi ni A-ate." Kagat labing sagot ko.

"Alam mo naman pala, eh. Ganyan ka na ba talaga kagarapal para maghangad pa na kumain dito sa mall?" Tanong nito.

Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko na huwag umiyak. Agad kong pinunasan ang magkabilaan kong pisngi bago siya tinignan at nagsalita. "I'm s-sorry, Dad." Paumanhin ko.

Hindi na umimik pa si Daddy at muling naglakad. Subalit gano'n na lang ang pagtataka ko nang huminto ito sa isang sikat na restaurant. Tumalon sa saya ang puso ko dahil kahit papaano pala ay hindi niya ako kayang tiisin.

"Victoria and Angelina, let's eat before going home. Sky, antayin mo kami rito. Masyado nang malaki ang nailabas kong pera para lang sa 'yo." Seryosong sabi ni Dad nang hindi manlang ako tinapunan nang tingin dahil abala ang atensyon niya sa kaniyang cellphone.

After using his phone, he fixed his necktie and was about to go inside but I suddenly spoke. "Mag-aantay na lang po ako sa sasakyan." Nakayukong paalam ko.

Mas lalo kasi akong magugutom kung aantayin ko sila dito sa tapat ng restaurant. Masyadong mabango ang sineserve at abot dito ang amoy ng iba't ibang klase nang pagkain.

"I guess you clearly heard what I said, right? I told you to wait for us here. That's an order. Huwag kang b*bo." Pinal na sagot niya.

"Opo, Dad. I'm sorry."

Agad naman silang pumasok sa loob ng naturang restaurant habang ako ay nanatiling nakatayo habang naghihintay sa kanila rito sa labas ng restaurant. Habang patagal nang patagal ay mas lalong lumalala ang gutom ko dahil sa amoy ng pagkain na nalalanghap ko.

I don't know but I unconsciously looked at them. They looked so happy and complete.... even without me. Will they even miss me just like how I'll miss them once I get married and move out of our house? I laughed bitterly upon that thought. Of course they will! They're my family-my Mom, my Dad, and my sibling. We love each other; we surely do.

Hindi ko namalayang umiiyak na pala ako habang pinapanood sila na nagtatawanan habang kumakain. I heaved a deep sigh and just decided to wait for them.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nag-antay sa labas habang pinapanood silang matapos kumain.

"I'm so full! I enjoyed eating with you Mom and Dad." Masayang sabi ni Ate pagkalabas na pagkalabas nila sa restaurant.

Dad chuckled before speaking, "So did I, my daughter." Nakangiting sagot ni Dad.

Gano'n na lang ang gulat ko nang ibaling ni Dad ang paningin niya sa akin dahilan para dali dali kong iiwas ang paningin ko. "I'm warning you again, Sky. Don't you ever try to humiliate our family at your upcoming wedding." Sabi nito nang may babala sa tono ng pananalita.

Hindi niya na inantay pa ang sagot ko at agad na naglakad papuntang parking lot. "Roberto!" Dinig kong sigaw ni Mommy habang hinahabol ang mabilis na hakbang ni Daddy.

Ako naman ay naglakad na rin upang sumunod sa kanila. Buong byahe ay tahimik ang lahat. Marahil sa pagod kaya gano'n. Halos limang oras lang kami sa mall kaya mahaba pa ang oras upang makapag prepara para sa kasal ko bukas. Sina Ate, Mom, at ang secretary ni Yashvin na raw ang nag-aasikaso sa darating na kasal dahil baka puro kapalpakan ang magawa ko sabi ni Ate. Hindi na ako tumutol pa dahil ayaw ko nang gulo. Kapag kasi tumutol ako ay paniguradong magagalit na naman si Ate.

I thought Ate and I will be the best buddies as we grew older. But I was wrong. She never became my shoulder to cry on whenever I felt sad, she never became my human diary whenever something good or bad happened to my whole day, and most especially, she never became my sister and best friend.

Hindi ko alam kung anong nagawa kong masama sa kaniya kaya galit na galit siya sa akin. However, I tried and am still trying to understand her because I know deep down in her heart that she loves and cares for me.

But despite everything, God sent me Denise. She became my everything. My sister, friend, and even mother whenever I need someone who'll give me advice and who'll accompany me amidst troubles and pain.

Speaking of Denise! I quickly grabbed my phone and called her. "Hello?" She immediately answered.

"Deni!" I answered back.

"Miss mo na naman agad ako." She chuckled.

Bahagya akong natawa sa sinabi niya bago nagsalita. "I have something important to tell you." I changed the topic.

Hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya sa sasabihin ko dahil maski ako ay sinusubukan pang i-absorb lahat ng 'to sa utak ko. But I have no choice dahil paniguradong magtatampo ito kapag hindi ko agad sinabi sa kaniya.

"I'm getting married tomorrow." I informed her that made her shout in confusion.