“Saan mo na naman ba ako dadalhin?”Para na akong sirang plaka kakaulit sa ‘king tanong pero wala naman akong sagot na nakukuha mula sa kanya. He’s just silently driving his freaking car and his eyes are focused on road. Parang hindi niya ako naririnig.I blow a loud breath and looked outside the window. Baka nagtataka na ang mga kasamahan ko kung bakit hanggang ngayon ay hindi pa ako nakakabalik. I hope they reported to the police that someone kidnapped me. I would be very glad if they do so. Aangatan ko pa sahod ng mag-re-report sa police kung sakali.Muli kong sinulyapan si Fox. He really looked like his son, Finn. Ang makakapal nitong mga kilay, ang mahahaba at makurbang pilik mata. Lalo na ang matangos na ilong. He’s like the older version of Finn.Bigla tuloy naglakbay ang isip ko sa aking anak. The reason why he’s not calling mom is because… he has no father. When he turned five, he started calling me Love instead of Mom. Nang tanungin ko ito ay sinagot ako nito sa kanyang pani
Napatingin ako sa Lola ni Fox nang lumapit ito sa ‘kin at inabutan ako ng isang tasang kape. Agad ko naman itong tinanggap at ngumiti.“Maraming salamat po,” I said.“I should be the one to say thank you,” aniya. “Thank you so much for finding my granddaughter. Akala ko talaga ay naglayas na siya. I’m sorry for being rude to you a while back. Medyo stressed lang ako.”Mapang-unawa akong tumango. “Wala pong problema ‘yon. Naiintindihan ko po.”Nilingon niya si Fairozah at bumuntong hininga. “That girl always claims she’s unloved.”Hindi ako nagsalita at tinignan din ang pwesto ng bata na kasalukuyang nilalaro ang dollhouse na binili ni Fox para sa kanya.“Her parents died in an accident. Siya lang ang nakaligtas. She was five that time. It was rainy and it was her birthday. That accident brought her trauma and until now, she’s still living in that trauma. Minsan ay naaawa na ako sa kanya. She thinks every day is her birthday and we are bound to give her surprises.”Napaangat ang aking
I immediately pushed him away. Mabilis pa sa alas kwatro akong tumayo at hinawakan ang aking labi. Nanlalaki ang mga mata kong tinitigan siya. Ngunit ang gago, pikit na ang mga mata nito at kung hindi ako nagkakamali, he’s snoring!Mabilis kong pinunasan ang aking labi at nagpakawala ng marahas na hininga. Irita kong nilapitana ng switch at ini-on ito. Ang dahilan kung bakit agad akong natisod at napaupo sa kandungan ni Fox ay dahil hindi ko nakita ang paa niyang nakaharang dahil naka-off ang ilaw ng paligid. Tanging sa lampshade lamang nanggagaling ang ilaw kanina.As soon as I turned on the light, I looked back at him. Mariin kong kinagat ang aking ibabang labi.Should I continue what I did a while ago? Parang hindi ko na yata kayang lumapit pa sa kanya o hawakan man lang siya dahil sa nangyari kanina.Napahawak ako sa ‘king sintido at nagdesisyong ipagpatuloy na lang ang aking nasimulan. Nilapitan ko ito at siniguro munang natutulog ito. I tapped his cheeks first and when I finally
Nakasimangot akong nagtungo sa maliit na lounge area ng aking silid at sinamaan siya ng tingin. Well, sino pa bang ibang pupunta rito para abalahin na naman ako?Si Fox Madrid lang naman.“This room is too small,” he said while scanning the place.“Kung naliliitan ka, pwede ka ng lumabas,” sagot ko. “At ano na naman ba ang gusto mo? I tons and loads of works to do today. Kung may balak kang bwesitin ako, please h’wag muna ngayon. Marami pa akong dapat na gawin.”Ngunit tinignan lang ako nito. Saka lamang siya nagsalita matapos ng ilang segundo. “Where have you been hiding all this time?”Hindi ko muna ito sinagot. Nilapag ko sa harap niya ang kape na pinabili ko kay Sheeha kanina. “Mayaman ka tapos hindi mo ako mahanap?”“That’s what I am thinking right now,” he said. Tinanggap nito ang kape ngunit nang tignan niya ito ay agad siyang ngumiwi. “Do you want me to drink such cheap coffee?”“Kung ayaw mo, ibaba mo ‘yan at umalis ka na. I can’t afford luxury things for you so get out. Mara
“I’m totally fine. Hindi mo na kailangan pang mag-alala.” “Who the hell told you I’m worried?” I rolled my eyes. Tumayo ako at umikot sa harap niya. “I am fine now, okay? Wala na, oh? Hindi na ako nanginginig. I am fine now so you can leave now.” Sinamaan lang ako nito ng tingin. Hindi ko talaga makuha-kuha ang tumatakbo sa isip ng lalaking ‘to. A moment he’s very caring and then he would suddenly act rude to me. Hindi ko alam kung may sayad ba ito o ano? Tinitigan ako nito na para bang sinusuri ako kung nagsasabi ba ako ng totoo o hindi kaya mas pinag-igihan ko ang pagngiti. Ewan ko ba sa kanya kung bakit pa ito bumalik. He was just hugging me the whole time until I calmed down. “Yeah? And you think I will believe you?” pamimilosopo nito. Tinaasan ko siya ng kilay. “May sira ka ba sa utak? Maayos na ako, oh. At saka, bakit ka pa ba kasi bumalik? Nag-aalala ka bas a ‘kin? Crush mo ba ako?” Halos hingalin na ako sa sunod-sunod na tanong na aking binitiwan. Hindi ko maintindihan k
I looked at him and found him driving so seriously. Hindi ko tuloy magawang ngumiti sa kanya dahil seryosong seryoso ang tingin nito sa kalsada. Feeling ko tuloy ay konting maling galaw ko lang ay mapapasin niya agad. “Uhm…” I cleared my throat. “Hindi na ba tayo dadaan sa mall para bumili ng pangregalo ko kay Fairy?” But I didn’t receive any response. Kinalma ko ang aking sarili at ibinaling na lamang ang aking atensyon sa labas ng bintana para kahit papano ay maaliw ako. Paano ba naman kasi, itong katabi ko ay walang balak makipag-usap sa ‘kin. Nakikipag-contest yata magpapanis ng laway. I bit my lower lip. Hindi ko lubos akalaing pagtatagpuin ang landas namin dito ni Fox Madrid. I mean, look how wicked fate is. Pakiramdam ko ay useless ang pagtatago ko noon at ng mahabang panahon dahil nahanap niya ako. Makes me wonder, namukhaan niya kaya ako nang na sa Bora kami? Nang magkabangaan kami? Pero… tinanong niya pa ako noon, ‘di ba? If I was alright? But then… I took a very deep b
“Fox?” Wala itong imik. He’s just staring over the horizon. Ang tanging naririnig ko lang ay ang paghampas ng alon, ang pag-ihip ng hangin, at mga kuliglig sa gabing ito. “How selfish can you get, Ivy?” Napatingin akong muli sa kay Fox nang magsalita ito. “Anong ibig mong sabihin?” Umiling ito. “Nothing. Let’s go.” Hindi na nito dinugtungan pa ang kanyang sasabihin at nauuna ng umalis. I bit my lower lip before I silently followed him. Wala na akong balak pang magsalita o kulitin siya. I am totally fine with this. Gusto ko na talaga umuwi. Nagpaalam na kami sa kanila. Wala na si Floryn dahil advisable sa kanya ang magpahinga ng maaga dahil buntis siya. We bid goodbyes to his grandparents and his Lola was the one who send us off. Sa loob ng sasakyan ay sobrang tahimik naming. His eyes are fixed on the road and not caring if I’m still here. Gusto kong mag-initiate ng usapan. Hindi ako sanay sa tahimik lalo na’t alam kong may kasalanan ako. Ewan ko ba pero rito nati-trigger ang anx
Nagising ako na sobrang sakit ng aking ulo… at katawan. I slowly lifted my eyelids and roamed my eyes all over the place. As soon as I realized I wasn’t in my hotel suit, I panicked. Wala sa sarili akong pabangon, only to regret. “Fuck, ang sakit…” This feeling is familiar. Very familiar. Naramdaman ko na ito noon. Pero ang tanong, nasaan ba ako? This isn’t the hotel room I rented. “I hope you had a good sleep even just for four hours.” Napatingin ako sa nagsalita at halos lumuwa ang aking mga mata nang makita si Fox na nakatayo sa may hamba ng pinto at nakatingin sa ‘kin. N*******d baro ito at mukhang kakatapos pa lang mag-shower. Wala sa sarili kong hinawakan nang mahigpit ang duvet na tumatakip sa ‘king katawan. “Anong ginagawa mo rito?” He looked at me, amuse of my reaction. “Don’t tell me you already forgot what happened to us last night.” My forehead knotted after hearing him. Pinilit ko ang aking sarili na alalahanin ang nangyari kagabi. And I didn’t fail. Isa-isa kong na