"Parang ang sarap kumain ng saging ngayon..." pagpaparinig ko sa kaniya pagkatapos kong maubos kainin ang dessert kong crème brûlée. Kakatapos ko palang mananghalian. Parang nabibitin pa ako sa kinain ko kaya naman ngayon ay nagpaparinig ako sa kaniya. Papaupo na sana siya nang mabitin sa ere ang kaniyang pwet dahil sa pagpaparinig ko. Bigla akong napahalakhak nang tumingin siya sa akin ngayon nang hindi maipaliwanag ang mukha. Tawang-tawa sa itsura niya. Alam ko nang inis na kaagad siya pero nang taasan ko nang kilay ay biglang napailing ito at napangiti sa akin. "Yung mahaba..." napapahalakhak ako habang biglang naging berde ang naiisip. "Tapos mataba... at masarap." saad ko mapang-akit na boses. Napaupo bigla sa upuan ang lalaki habang pulang-pula ang mukha at mabilis na napasulyap sa kaibigan niyang parang wala namang pakialam sa amin at nanonood lang ng balita sa telebisyon. "Yung kasya sana sa bibig ko kahit... unang subo pa lang." kumindat pa ako sa kaniya. Gusto ko na tal
"Fortunately, all of the tests that we performed were normal. She only needs three days here in the hospital to fully recover." Nagising ako dahil sa boses ng kung sino. Hindi ko alam kung paano at bakit nakatulog ako. Ang huli ko lang natatandaan ay nasa eskwelahan ako.Ngayon, kahit hindi pa tuluyang binubuksan ang talukap ng aking mga mata ay pakiramdam ko ay pagod na pagod ako. Wala akong enerhiya. Hinang-hina ang katawan na para bang ang tagal ko nang nakahiga at natutulog."Are the test conducted are hundred percent accurate Dra. Jimenez? How about the bleeding happened on her head? I don't want to worry that much when we leave the hospital." boses ng pamilyar na lalaki iyon.My forehead creased a bit. Iniisip kung nasaan ako ngayon. I was about to open my eyes when my nose picked up on the omnipresent odor of antiseptic. Parang agad akong natauhan!Amoy ospital! Nang buksan ang aking mga mata agad na bumungad sa akin ang puting kwarto at ang dalawang taong nakatalikod sa akin
I am not religious in any way. Ayos na kung makapagsimba ako ng isa o dalawang beses sa isang taon. Hindi ako mabuting tao at madalas nagkakasala pero marunong akong humingi ng tawad at magsisi sa mga ginawa ko.Sa murang edad, maaga akong namulat sa reyalidad ng buhay. Hindi naging maganda ang takbo ng lahat. Maaga akong naulila. Lumaki ako sa hirap, swerte na kung kumain kami ng tatlong beses sa isang araw. Many people have asked, "If there is a God, why does He permit suffering?" It may sound crazy, but I believe that suffering serves a purpose.Our trials and tribulations have allowed us to mature spiritually. I believe that we make plans for our lives before we are born. We choose our parents, the lessons we want to learn, and the people we will meet with to help us learn those lessons.We forget all of that information when we are born in order to avoid sensory overload. The goal of our existence on Earth is to remember why we came here in the first place. We are dormant when
"P*tanginang buhay 'to, oo! Pagod ka na nga sa trabaho wala pang maaabutang pagkain pagkauwi!" napatagilid ako ng higa at iniharang ang unan sa aking tenga- nagbabakasakali na mababawasan ang ingay kapag iyon ang ginawa ko.Pero hindi, nag-aaksaya lang ako ng oras. Maliit lang ang kwarto namin at kilala ko ang ate ko, maingay iyan lalo na kapag umaga. Iyon din kasi ang uwi niya dahil panggabi ang trabaho niya. "Pambihirang customer iyon! Hayok na hayok parang ngayon lang nakak*ntot!" dagdag pa nito.Mas lalo ko pang idiniin ang unan sa aking tenga at pinipilit na ipikit ang mata. Baka kapag iyon ang aking ginawa ay balikan ulit ako ng antok at makatulog pang muli. "Hoy, Amari! Gumising ka diyan. Tanghaling-tapat na, wala ka bang pasok?" nagulat ako nang tadyakan ako nito sa hita. Napaigik ako sa sakit. Sanay nang palaging ginaganito. "Nakahilata ka pa dyan! Sarap buhay?!"Kaya kahit na medyo antok pa, napaupo ako sa kama at sinamaan siya ng tingin. Pambihirang buhay 'to! Kung gumant
"Baka makalampas ka na sa langit niyan, kanina ka pang nagdadasal diyan." Napaangat ako ng tingin sa pinanggalingan ng boses. Nasa gilid ko na pala si Lazarus. Hindi ko napansin dahil sa taimtim kong pagdadasal. Nakaluhod na din ito at pikit-matang nagdadasal. Nagkibit-balikat ako at tinuon ang atensyon sa harap ng altar, partikular sa nakapakong Hesus sa gitna. Kanina pa ako humihingi ng tawad sa kasalanang nagawa ko. Alam kong hindi iyon tama, pero para matigil na ang hindi pagkakaintindihan at para maagapan ang posibleng maging problema iyon ang ginawa ko. Iniisip ko na lang na nakatulong ako sa babae dahil nangangailan ito. I sighed tiredly. I don't know how many prayers of the rosary I have done. All I want is to somehow, reduce the conscience that has been exhaustingly bothering me since then."Seryoso, Trevor. Ayos ka lang?" naramdaman ko ang paggalaw nito sa gilid ko. Hudyat na nakaupo na ito sa likod ko. "Bakit nahuli ka pala kanina? Hinahanap ka namin ni Finn." dagdag na
"Ah... Ang ulo mo, Miss. Huwag diyan..." Saad ko pa na hindi niya naman pinapansin dahil abala pa rin siya sa pag-iyak. "S-sira ang lock ng p-pantalon ko!" hindi ko na malaman ang sinasabi ko dahil sa sobrang taranta.Diyos ko! Baka ibang ulo ang masandalan nitong babaeng ito!Gagalaw pa sana ako at akmang ililipat ang ulo niya para makaalis na ako roon nang biglang bumukas ang pinto ng sasakyan.Sobrang lakas ng pintig ng puso ko sa sobrang gulat. May narinig akong bumagsak sa lupa. Nang lingunin ko ang nasa may pinto, nakita ko ang mukha ng gulat na gulat na mga pari habang ang isa ay napa-sign of the cross nalang dahil sa kaniyang nasaksihan."Dios mio perdon, Tiburcio!" gulat na saad ni Father Ismael.Hindi pa rin tumitigil sa pag-iyak ang babae. Ano ba itong napasok ko?!"Nagkakamali po kayo ng iniisip!" mabilis kong sabi habang natatarantang tinulak papalayo ang babae sa akin. "Aray ko naman!" reklamo pa nito habang sapo-sapo ang ulo niyang tumama sa upuan. Abala naman ako sa p