Episode 5

"อีชา ผู้คือดีย์" อีเนตรจีบปากจีบคอบอกฉันหลังจากที่เราดื่มกันมาสักพัก

"หึ อ่อยเลยป้ะหล่ะ" ฉันแซวยัยเนตร

"อย่าช้า" ยัยเนตรพูดพร้อมขยิบตาให้ฉัน

ไม่รู้สิ ฉันแอบสังเกต และมีความรู้สึกเหมือนเนตรมันต้องการทำประชด หรือทำใส่ใครด้วยเลยอ่ะ แต่ฉันอาจจะคิดมากไปก็ได้แหละ ยัยเนตรมันบอกฉันตลอดว่าไม่มีแฟน ไม่มีคนคุย ไม่มีใครเลย ฉันก็เชื่อเพื่อนนะ แต่ก็แอบ เอ๊ะ อยู่ว่าเพื่อนสวย แซ่บ ขนาดนั้นจะไม่มีใครจริงๆเหรอ เนตรกับฉันค่อนข้างแตกต่างกัน ฉันจะเป็นคนหน้าดูแรง เหวี่ยง เฉี่ยว ดูไม่น่าทะนุถนอมเท่าไหร่ แต่เนตรจะเป็นคนที่ดูบอบบาง นุ่มนิ่ม น่าทะนุถนอม แต่บอกเลยว่าแซ่บลืมนะคะ และพวกฉันไม่ใสค่ะ ไสเดียวของพวกเราคือไสยาศาสตร์จ้า หน้างี้มูเตลูหนักมากนะคะ

ฉันและยัยเนตรไม่ได้เดินตรงๆเพื่อเข้าหาเหยื่อแต่เราต่างโยกย้ายร่างกายอวดสะโพกอันกลมกลึง เอวที่คอดเป็นตัวเอส และหน้าอกที่พอดีตัวไปกับแสงสีและเสียงดนตรี ผับฉันนี่มันดีจริงๆเพลงที่เปิด แสงไฟสลัวๆแต่มองเห็นชัดเจน มันทำให้ฉันเซ็กซี่ขึ้นเป็นบ้า เราสองคนมักจะเล็งเหยื่อ แล้วทำให้เหยื่อรู้สึกอยากเข้ามาหาเรา และสุดท้ายเราก็เท ค่ะ เท ฉันกับเนตรไม่เคยไปต่อกับใครเลยสักครั้ง เน้นสนุก เป็นคอนเทนต์ เป็นสีสันให้ชีวิต แค่นั้นเลยค่ะ

Wynn Talk

ผมมองร่างของธิชาที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปมากับเนตรท่ามกลางแสงไฟและเสียงดนตรี ผมมองจากบนชั้นสองเห็นชัดเจนทุกอิริยาบทเธอเปลี่ยนไปมาก มากจนผมคิดว่าผมอาจจะไม่รู้จักเธอจริงๆ เธอคือเด็กอายุ 18 ที่กำลังจะขึ้นมหาวิทยาลัยปี 1 แต่เธอสามารถเข้ามาในผับนี้ได้ ผับนี้ค่อนข้างเข้มงวด และคัดกรองเยอะมากแต่เธอเข้ามาได้ เธอใช้วิธีไหน?

เด็กสาวแววตาใสซื่อ ไร้เดียงสาของผมในตอนนั้น ผู้หญิงที่หนีผมไปไกลถึงอเมริกา เธอกลับมาพร้อมกับความเปลี่ยนแปลง แม้ผมจะเทียวไปเฝ้าเธอที่โน้นอยู่บ่อยครั้ง แต่ผมก็ไม่เคยรู้เลยว่าเธอเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้ และมันไม่ใช่ไม่ดี เธอเซ็กซี่เป็นบ้า อก เอว สะโพก ทุกอย่างลงตัวไปหมด และชุดที่เธอใส่ ท่าที่เธอเต้น มันยิ่งส่งให้เธอดูดีขึ้นไปอีกหลายๆเท่า ผมอยากจะกระโจนลงไปอุ้มเธอขึ้นรถ ไม่อยากให้ใครต้องเห็นหุ่น เห็นหน้าเธอ แต่นั่นแหละ ได้แค่คิด เพราะเธอเข้าใจผมผิด เธอเลยหนีผมไป แล้วทำให้ผมไม่มีสิทธิ์ แต่คอยดูสิ ไม่นานหรอก ผมจะทวงสิทธิ์ของผมคืน

"กูอยากได้คนนั้น" เสียงไอตฤณ

"เสื้อดำหรือเสื้อขาว" เสียงไอคิณ

"ดำ" ไอตฤณตอบ

"ข้ามศพกูไปก่อน" ผมพูดสั้นๆ แต่เรียกสีหน้างงงวยจากเพื่อนผมได้เป็นอย่างดี

ถ้ามันเลือกเสื้อขาวผมจะไม่อะไรเลยเพราะผู้หญิงเสื้อสายเดี่ยวสีขาวกางเกงยีนส์ขายาวรองเท้าส้นสูงที่โดดเด่นอยู่ตรงนั้นคือเนตรเพื่อนของธิชา

แต่ผู้หญิงเสื้อเกาะอกสีดำ กระโปรงสั้นเหนือเข่าเกือบสองคือ รองเท้าส้นสูงไม่มาก ปล่อยผมสยาย โชว์ทุกสัดส่วนที่มีดีคือธิชา ธิชาที่เป็นของวิณณ์ ของผมคนเดียวเท่านั้น

"มึงเป็นเหี้ยไรไอวิณณ์" ไอติณณ์ถามด้วยแววตาที่กวนส้นตีน แต่เรื่องนี้ผมไม่เล่น ผมหวงจริง

"ป่าว แค่อย่ายุ่งกับธิชา" ผมตอบนิ่งๆ และยกแก้วขึ้นดื่มเพื่อดับอารมณ์ครุกกรุ่นที่กำลังปะทุขึ้นตอนนี้

"มึงรู้จัก?" ไอคิณยังไม่หยุดถาม ทั้งๆที่ผมว่ามันก็รู้ดีไม่ต่างจากผมหรอก

"อืม รู้จักดีกว่าที่พวกมึงคิดเลยแหละ" ผมตอบพลางมองไปยังร่างบาง ผมไม่ต้องการให้ธิชาคลาดสายตา เพราะผมรู้ดีว่าเธอเป็นที่หมายตาของผู้ชายแทบทุกคนในนี้ และเธอเป็นดารา ผมไม่อยากให้ชื่อเสียงของเธอเสียหาย

แต่! ตอนนี้ผมต้องยืนกำหมัดแน่นที่เห็นผู้ชายคนนึงเข้าไปพูดคุยใกล้ชิดเธอ ชิดแบบที่เธอไม่เคยยอมให้ใครเข้าใกล้ขนาดนี้ ชิดที่ว่าอีกนิดคือจะจูบกันอยู่แล้ว ธิชาที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้ ธิชาคนเรียบร้อยอ่อนหวาน หวงเนื้อหวงตัวเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยรึไงวะ อะไรกันนะที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะได้เธอกลับคืน

End Wynn Talk

"พี่ฟีลมาเที่ยวผับนี้ด้วยเหรอคะ" ฉันถามตากล้องคนที่เคยถ่ายชุดว่ายน้ำให้ฉัน ตากล้องคนที่หล่อๆอ่ะ วันนี้เขาบังเอิญมาเที่ยวที่นี่ และแน่นอนเขาเข้ามาหาฉัน

"อะไรนะครับ" คงเพราะเสียงดังมากทำให้ฉันกับพี่ฟีลขยับมาคุยกันใกล้ขึ้น จนดูเหมือนเอ่อ คนจะจูบกันแหละ

"พี่ฟีลมาเที่ยวที่นี่บ่อยเหรอคะ" ฉันเสียงดังขึ้น

"อ่อ ไม่บ่อยครับ แต่ถ้ามาแล้วเจอธิชาคงจะบ่อยแล้วหล่ะครับ" หึ อ่อยเก่ง

"งั้นมาบ่อยๆนะคะ เผื่อเจอธิชา" อ่อยกลับไปสิ้ รอไรคะ ถือว่าเป็นการบริหารเสน่ห์ เช็คเรตติ้งไปในตัว

พี่ฟีลอมยิ้มหน่อยๆ จังหวะเดียวกันนั้นฉันเงยหน้าไปโซนวีไอพีชั้นสอง แล้วเผลอสบตาใครบางคนที่ยืนกำหมัดแน่นด้วยความไม่พอใจ นั่นทำให้ฉันอยากจะทำอะไรที่ไม่เคยคิดจะทำ

"พี่ฟีลคะ เราไปกินข้าวต้มด้วยกันต่อไหมคะ" ฉันเอ่ยเสียงหวาน

O.O ยัยเนตรตาโตเป็นไข่ห่านไปแล้วค่ะจังหวะนี้ อีธิชาคนนี้ไม่เคยออกไปต่อกับใคร แต่ชวนผู้ชายไปกินข้าวแล้วจ้า

"ได้สิครับ ไปกันเลยมั้ย" ฉันเลื่อนมือไปจับมือพี่ฟีลแล้วเดินออกมา หันไปขยิบตาให้ยัยเนตร ส่งสัญญาณว่ากลับเลยเดี๋ยวเล่าให้ฟัง

.

.

.

ร้านข้าวต้ม

"น้องธิชานี่สวยจริงๆเลยนะครับ" พี่ฟีลชมฉันตั้งแต่บนรถยันตอนนี้ เอาจริงๆฉันก็รู้ตัวแหละ

"ขอบคุณนะคะ พี่ฟีลกินอะไรสั่งเลยนะคะธิชาเลี้ยง" ป๋าป้ะหล่ะ ธิชาเอง

"เดี๋ยวพี่เลี้ยงดีกว่าแล้วรอบหน้าธิชาค่อยเลี้ยงพี่คืน" หึ ฉันรู้ัทันหรอกนะแต่มันจะไม่มีรอบหน้า

ฉันยิ้มกว้างสั่งโน้น สั่งนี่ แล้วก็กินอย่างเอร็ดอร่อย ก็ฉันหิวนี่ ส่วนพี่ฟีลก็นั่งมองหน้าฉันด้วยสายตาที่ทำให้ฉันอึดอัด สายตาเขาแทะโลมฉันมากเกินไป ฉันแต่งตัวแบบนี้เพราะฉันใส่แล้วฉันสวย ใส่แล้วมั่นใจ ไม่ได้ใส่เพื่อให้ใครคุกคาม ฉันไม่ชอบให้ใครมามองปานจะกลืนกินฉันแบบนี้

"กินเสร็จแล้วธิชากลับบ้านหรือคอนโดครับ" พี่ฟีลถามด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย เขาคงคิดว่าฉันชวนเขาออกมาเพื่อไปต่อเรื่องอย่างว่าใช่ไหมหล่ะ

"ไปห้องกู มึงมีปัญหาไรป้ะ"

"พี่วิณณ์" เสียงฉันที่หลุดเรียกชื่อคนคนนั้นไป

"มึงเป็นใครเสือกไรวะ" หน้าพี่ฟีลพร้อมบวกมาก

ฉันค่อยๆเดินอ้อมหลังไปจับมือพี่ฟีลที่วางตังไว้บนโต๊ะแล้ววิ่งไปขึ้นรถ ฉันว่าไปหาทางรอดจากพี่ฟีลข้างหน้าดีกว่าไปเผชิญหน้ากับผู้ชายอันตรายแบบพี่วิณณ์

"ธิชารู้จักมันเหรอครับ" พี่ฟีลถาม

"เคยถ่ายงานด้วยกันค่ะ" ฉันตอบแบบปัดๆ

"อ้อครับ" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของพี่ฟีล พร้อมๆกับการหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าม่านรูดข้างทาง

What the f*ck ไม่ให้หยุดหายใจเลยไงวะ หนีพี่วิณณ์มาเจอพี่ฟีล พระเจ้าสงสารธิชาบ้างไหมคะ

ทันทีที่เครื่องยนต์ดับ พี่ฟีลที่ไปคุยกับเด็กรูดม่านเดินกลับเข้ามา ฉันก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในห้องเสมือนคนยินยอมพร้อมใจ ทั้งๆที่จริงกลัวจนฉี่จะราดแต่ใจต้องกล้าเข้าไว้ อย่าให้เขารู้ว่าเรากลัว

หมับ พี่ฟีลเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลังพร้อมพลิกตัวให้ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับเขา

*** คอมเม้นมาพูดคุยกันก่อนน้าาาจะได้มีกำลังใจแต่งนะคะ***