บทที่ 12 แนะนำตัว

บทที่ 12 แนะนำตัว

หลังจากโดนหมอนขว้างใส่หน้าไปหมาดๆ เดย์ตันก็ไม่ตอบโต้สักคำ เขาเพียงถอนหายใจยาวก่อนจะคว้าผ้าขนหนูพาดบ่า เดินออกจากห้องไปเงียบๆ

เวลาผ่านไปไม่นาน…

กลิ่นหอมจางๆ ลอยขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้าน เป็นกลิ่นที่ยาหยีจำได้ทันทีว่าไม่ใช่น้ำหอม ไม่ใช่กาแฟ แต่เป็น…กลิ่นกับข้าว

ขณะที่เธอนั่งหน้ามุ่ยอยู่บนเตียง ท้องก็ร้องครืดคราดขึ้นมาเป็นจังหวะที่น่าหงุดหงิด

“โอ๊ย… กลิ่นอะไร หิวก็หิวแต่ก็เหม็น… บ้าจริง!”

ผ่านไปอีกราวสิบห้านาที เดย์ตันก็ขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง พร้อมถาดอาหารเช้าจัดเต็มทั้งข้าวต้มไก่ไร้มัน ไข่ต้มแบบแยกไข่แดงไว้ต่างหาก และน้ำผลไม้เย็นๆ

“ลุกมากินข้าวก่อน เดี๋ยวค่อยไปอ้วกต่อ”

“นายนี่มัน!” ยาหยีจ้องเขาเขม็ง แต่สุดท้ายท้องที่ร้องไม่หยุดก็ทำให้เธอยอมลุกจากเตียงแบบไม่เต็มใจนัก

เธอเดินตุ้บๆ ลงมานั่งที่โต๊ะอาหารอย่างหงุดหงิด เดย์ตันจัดจานข้าวต้มให้เธอด้วยท่าทีเงียบขรึม เขายังไม่ทันได้พูดอะไรเพิ่ม เธอก็เริ่มบ่น

“ใส่ขิงเยอะไปไหม กลิ่นแรงชะมัด”

“ขิงช่วยลดอาการคลื่นไส้” เขาตอบเสียงเรียบ “หมอมั้งที่บอก ไม่ใช่ฉัน”

เธอลองตักข้าวต้มเข้าปากคำแรก แล้วชะงักทันที ใบหน้าหญิงสาวซีดลงในพริบตา สีหน้าบ่งบอกได้ชัดว่าไม่ไหวแล้ว

“แหวะ…!”

เธอรีบผลักถ้วยข้าวออกห่าง แล้ววิ่งพรวดออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว เสียงอาเจียนดังตามมาไม่ถึงสามวินาทีให้หลัง ทิ้งให้เดย์ตันยืนมองถ้วยข้าวต้มที่เขาบรรจงทำด้วยสีหน้าอึ้งปนเหนื่อยใจ

เขายืนเงียบอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนจะถอนหายใจแล้วนั่งลงตรงที่ว่างของเธอ ลองตักข้าวต้มเข้าปากคำหนึ่ง…

“ก็ไม่เห็นจะแย่…” เขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็เห็นเธอยืนพิงกรอบประตูอย่างอ่อนแรง มือหนึ่งกุมท้อง อีกมือถือกระดาษเช็ดปาก

“ฉันไม่ได้ว่าไม่อร่อยนะ… แต่มันเหม็น… เหม็นไปหมดเลย”

เดย์ตันลุกขึ้นเดินไปหาช้าๆ

“งั้นก็กินน้ำผลไม้ก่อน แล้วไปนอนต่อ เดี๋ยวฉันจัดการโต๊ะเอง”

ยาหยีไม่ได้ตอบ เธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า แล้วเดินผ่านเขาไปช้าๆ เหมือนคนหมดแรงพอร่างของเธอลับตา เดย์ตันก็เริ่มเก็บจานบนโต๊ะด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ลึกๆ ในใจ… เขาก็แอบคิดเหมือนกันว่า

‘นี่แค่เริ่มต้นเองนะ… แล้วอีกหลายเดือนข้างหน้า กูจะรอดไหมวะเนี่ย…’

ผ่านไปพักใหญ่…

ยาหยีซบหน้าลงกับหมอนอิงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นหลังจากอ้วกจนหมดแรง เธอไม่ได้นอนหลับ แต่ก็ไม่มีแรงจะพูดอะไรอีกแล้วแม้กระทั่งจะต่อปากต่อคำกับเดย์ตันเหมือนทุกที

เสียงฝีเท้าหนักๆ ของเขาดังใกล้เข้ามาพร้อมผ้าห่มผืนบางและแก้วน้ำ

“เอาผ้าห่มมาคลุม เดี๋ยวไม่สบาย”

เสียงเขาฟังดูห้วนเหมือนเดิม แต่ท่าทางกลับต่างออกไปชัดเจน เขาค่อยๆ คลุมผ้าให้เธออย่างระมัดระวัง แล้วยื่นแก้วน้ำให้ ยาหยีรับมาโดยไม่ประชดสักคำ ซ้ำยังจิบน้ำช้าๆ อย่างว่าง่าย

เดย์ตันเลิกคิ้วมองเธออย่างไม่อยากเชื่อสายตา

“วันนี้ยอมฟังฉันง่ายจังแฮะ ไม่มีขว้าง ไม่มีด่า ไม่มีประโยคไอ้มันมาเฟียโรคจิต”

เธอมองเขานิ่งๆ แล้วถอนหายใจ

“เหนื่อยจะเถียง… แล้วก็…ขอบใจสำหรับข้าวเช้า ถึงจะไม่ได้กินก็เหอะ”

เดย์ตันกระตุกยิ้มมุมปาก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำใหม่”

“ถ้าไม่โดนปากฉันปาใส่หน้านะ” เธอบ่นอุบแต่ไม่ได้มีแววเอาเรื่อง

เขาทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาตรงข้ามแล้วจ้องเธอสักพักก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ยังคงกวนเบาๆ

“อีกเรื่องนึง… ต่อไปอย่าเรียกฉันว่านายอีก มันเหมือนเรียกหัวหน้าวินรถตู้”

เธอเหล่มองนิดๆ

“แล้วจะให้เรียกว่าอะไร มาเฟียเหรอ? หรือว่าท่านมาเฟียดี?”

“เรียกเดย์ก็พอ ไม่ต้องเติมท่าน ฉันยังไม่แก่ขนาดนั้น” เขาว่าแล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่างสบายใจ “จำไว้ด้วย ฉันชื่อเดย์ตัน ไม่ใช่นาย”

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะแผ่วๆ ดังขึ้นจากมุมห้อง ลูกน้องคนสนิทของเดย์ตันที่ยืนรอรับคำสั่งอยู่เงียบๆ มาตลอดตอนนี้หลุดขำออกมา

“ขอโทษครับ… แต่ผมเพิ่งเคยเห็นนายคลุมผ้าให้ใครกับทำข้าวต้มตอนเช้าเป็นครั้งแรก”

“เออ หุบปากไปเลยมึง” เดย์ตันหันไปเอ็ดทันที

อีกคนรีบยกมือยอมแพ้

“ครับๆ! แค่จะบอกว่า… บรรยากาศมันน่ารักดีครับ เหมือนซิทคอมตอนเช้าๆ ยังไงไม่รู้”

ยาหยีถึงกับหลุดหัวเราะพรืดออกมา ถึงจะยังปวดหัวและอ่อนแรง แต่ภาพมาเฟียหน้าดุโดนลูกน้องแซวว่า !‘น่ารัก’ ก็ทำให้เธออดขำไม่ได้

“ถ้านายจะทำข้าวต้มต่อพรุ่งนี้ ฉันแนะนำให้ใส่ขิงน้อยลง” เธอพูดเสียงเบา “แล้วก็…โอเค เรียกเดย์ก็ได้ ไม่ใช่นายแล้ว”

“หืม… เริ่มเชื่อฟังแล้วสินะ” เขายิ้มบางๆ ก่อนหันไปทางลูกน้อง “รีบไปซื้อขิงใหม่ แล้วกลับมารายงานด้วยว่าแบบไหนคนท้องเหม็นน้อยสุด”

ลูกน้องส่ายหน้า ‘แล้วขิงมันมีกี่สายพันธุ์วะเนี่ย…’

 “ครับนาย ผมไปซื้อขิง…กับซื้อยาแก้เวียนหัวไว้ด้วยเลยไหมครับ เผื่อนายโดนคุณยาหยีเหวี่ยงแรงเกินวันละสามรอบ”

เสียงหัวเราะเบาๆ ของยาหยีตามมาอีกระลอก ขณะที่เดย์ตันปรายตามองลูกน้องอย่างระอา

“ปากดีนัก เดี๋ยวจะให้ไปลองแพ้ท้องดูเองเลยเอ้า…”

“ไม่ดีกว่าครับนาย”

“ไปไหนก็ไป กูเบื่อขี้หน้ามึงไอ้เติร์ด!”

“ครับนาย” เติร์ดรีบเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ขณะเดียวกันยาหยีก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องด้วย

“อยู่คนเดียวเหรอ ไม่เหงาเหรอ หรือว่านาย…” เธอส่ายหน้าเบาๆ เมื่อเผลอใช้คำนั้นอีก “หรือแอบเมียมา”

“หึหึ เธอดูหนังเยอะไปหรือเปล่า”

“ใครจะไปรู้ล่ะ ขนาดเรื่องฉันกับนายยังเป็นไปได้เลย”

“หึ! รู้ไปก็ไม่ได้ทำให้เธอมีความสุขขึ้นหรอก” เดย์ตันมองเวลาบนหน้าจอมือถือ “ได้เวลาแล้ว ออกไปเดินเล่นหน่อย หมอให้เดินออกกำลังกายวันละนิด”

“ฉันไม่ไหว เวียนหัว จะอ้วกด้วย”

พอเห็นสีหน้าซีดๆ ของยาหยีแล้ว เขาก็ไม่อยากเซ้าซี้มาก จึงพยักหน้าเบาๆ แล้วให้แม่บ้านพาเธอขึ้นไปพักผ่อน

“ไง” เสียงทักทายที่คุ้นหูดังขึ้น ชีวินถือถุงของกินที่เดย์ตันฝากซื้อมาวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟา “ทำหน้าเครียดเชียว”

“เออ!” เดย์ตันตอบเสียงห้วน “มึงไปกับกูหน่อย”

“ไปไหน?” ชีวินถามอย่างสงสัย แล้วเดินตามเดย์ตันไปจนถึงห้องซ้อมยิงปืน พอเดย์ตันหยุดยืนอยู่หลังโต๊ะที่มีปืนหลายกระบอกวางเรียงกันอยู่ เขาก็ปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้น “อะไรวะ จะซ้อมปืน?”

“เปล่า”

“แล้วมาทำไม”

“กูอยากระบายโว้ย!!”

สิ้นเสียงของเดย์ตัน เสียงปืนก็ดังขึ้นรัวๆ จนชีวินต้องวิ่งไปเอาหูฟังมาครอบหู ก่อนที่แก้วหูเขาจะแตกเอาจริงๆ

“อดทน! อดทน กูไม่ไหวแล้วโว้ย!!”