Episode 4 : แกล้ง

ดีซี

ตอนนี้ผมกำลังนังรอข้าวเที่ยง ไม่รู้ว่าไปสั่งถึงไหนทำไมไปนานขนาดนี้ ที่ผมทำนี่ไม่ได้ชอบเธอหรอกครับผมแค่หมั่นไส้เพื่อนผมและหมั่นไส้เธอก็แค่นั้น

“นายครับรายงานการประชุม” ผมรับแฟ้มเอกสารจากไอ้คิมมาดู

“อือ..ขอบใจ”

“แล้วอิงค์ไปไหนครับนาย ผมว่าจะชวนน้องไปกินข้าวเที่ยงด้วย” ผมตวัดสายตามองไอ้คิมที่ยืนถามหาเธอ

แกร๊ก

“อ้าวอิงค์ ไปซื้อข้าวมาแล้วหรอพี่ว่าจะชวนอิงค์ไปกินข้าวพอดีเลย” ผมปรายตามองคนที่เปิดประตูเข้ามาก่อนไอ้คิมจะชวนเธอไปกินข้าว

“นี่ค่ะข้าวที่คุณสั่ง” เธอยื่นถุงข้าวให้ผม

“นายครับงั้นผมขอพาน้องไปกินข้าวนะครับ” ไอ้คิมบอกผม 

“ฉันขอตัวไปกินข้าวนะคะ”

“ผมขอดูงานที่ออกแบบหน่อยครับ” ผมพูดก่อนที่สองคนจะหันกลับมาหาผมพร้อมกับสายตาที่ตั้งคำถามมากมาย

“ตะ..แต่นายครับนี่ช่วงพัก” ไอ้คิมพูดขึ้น

“แต่ผมจะดูตอนนี้หรือใครมีปัญหา” ผมบอกไป

“ไม่เป็นไรค่ะพี่คิมไปเถอะอิงค์ฝากซื้อข้าวด้วยนะคะ” เธอบอกกอ่นจะเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานเหมือนเดิม แต่สายตาของไอ้คิมมันกำลังยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผมอยู่

“กูต้องเปิดประตูให้มึงด้วยมั้ยคิม” ผมเลิกคิ้วถามมัน

“ไปแล้วคร้าบบบบบบ”

“ถ้าการแกล้งฉันมันเป็นเรื่องสนุก ฉันบอกเลยนะคะว่าฉันไม่สนุกกับคุณด้วย” อยู่ๆ เธอก็พูดขึ้นก่อนจะยื่นไอแพดที่มีแบบภายในของออฟฟิศให้ผมดู

“แล้วทำไมผมต้องแกล้งคุณด้วย” ผมถามกลับ

“ไม่รู้สิคะฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ถ้ามีอะไรแก้ไขก็รบกวนแจ้งด้วยค่ะ”

อิงค์แลนด์

ฉันพูดกับคนที่นั่งหน้านิ่งจ้องมองไอแพดในมือ แล้วจะให้ฉันคิดยังไงครั้งแรกก็เดินชนฉัน มาครั้งนี้ก็แกล้งฉันอีกนี่ฉันยังไม่ได้ทำอะไรให้เขาไม่พอใจเลยนะ

“อ่ะข้าว” หื้ม...ฉันหันมองคนที่ยื่นถุงข้าวให้ฉัน

“ไม่เป็นไรค่ะฉันรอพี่คิมดีกว่า” ฉันรีบปฏิเสธทันที

“กินๆ ไปเถอะเป็นโรคกระเพาะไม่ใช่หรือไง” ฉันหันมองอีกรอบเขารู้ได้ยังไงกัน

“คุณรู้ได้ยังไงคะ” ฉันถาม

“เดาเอา จะกินไม่กินถามมากว่ะ” เอ้า...ถามก็ผิด

“ไม่กินค่ะ ไม่อยากเป็นบุญคุณ” ฉันบอกก่อนจะหันมาทำงานต่อ

“ผู้หญิงอย่างคุณไม่ใช่สเปคไอ้ฮาร์เปอร์”

“นั่นมันก็เรื่องของเราสองคนมั้งคะคนอื่นไม่เกี่ยว” ฉันกระแทกเสียงใส่

“ปากดีนะครับ ผมไม่ชอบแบบนี้เปลี่ยนใหม่ทั้งหมด” ฉันรับไอ้แพดคืนมาทันที

“แล้วคุณต้องการแบบไหนล่ะคะกรุณาบอกให้ฉันรับรู้หน่อย เพราะถ้าฉันทำเป็นร้อยแบบถ้าคุณไม่ถูกใจมันก็แค่นั้นอีกอย่างฉันอยากจะจบงานสักที” ฉันพูดยาวเหยียด

“แบบไหนก็แบบนั้นต่อให้คุณต้องทำเป็นร้อยแบบนั่นมันก็หน้าที่ของคุณครับ” เฮ้อ...ฉันถอนหายใจก่อนจะนั่งทำงานต่อหิวข้าวก็หิว

“กินข้าวก่อนก็ได้มั้งครับ” ฉันไม่สนใจคำพูดของคนที่นั่งข้างๆ ฉันหรอก

“.................”

“ถ้ารอไอ้คิมก็คงได้กินตอนเลิกงานแล้วแหละครับคุณอิงค์แลนด์” ขวับ...ฉันหันไปมองตาขวางให้คนที่นั่งยิ้มเยาะฉันอยู่

“งั้นก็เอามาค่ะเสียเวลาทำงานของฉัน” ฉันรีบแย่งกล่องข้าวมาทันที ฉันจะฟ้องพี่ฮาร์เปอร์ว่าเพื่อนรักของเขาร้ายกาจขนาดไหน

ฉันนั่งกินข้าวไปด้วยทำงานไปด้วยโดยมีคนที่คอยก่อกวนฉันด้วยการเปิดเพลงเสียงดังบ้างเปิดหนังดูบ้าง แถมยังคุยโทรศัพท์เสียงดังนี่ฉันต้องมาประสาทกินตั้งแต่เริ่มงานวันแรกเลยหรอเนี่ย ทำเรื่องกลับไทยตอนนี้ทันมั้ย

“เสร็จหรือยังครับ”

“ยังค่ะถ้ารีบก็รอ ออกแบบนะคะไม่ใช่ต้มบะหมี่ที่เทน้ำร้อนสามนาทีแล้วทานได้เลย” ฉันพูดโดยที่ไม่สนใจคนข้างๆ หรอก

ดีซี

“นี่หรอมืออาชีพ” ผมสวนกลับทันที

“มืออาชีพก็ทำไม่ได้หรอกค่ะถ้าเจอลูกค้าแบบคุณ ถ้าจะเอางานก็ช่วยหยุดพูดแล้วนั่งเฉยๆ หรือไม่ก็ช่วยออกจากห้องไปเลยก็ได้นะคะ”

คือนี่ห้องทำงานผมไงแล้วทำไมผมต้องออกไปด้วยวะ ผมนั่งจ้องหน้าคนที่กำลังทำงานงานอยู่ที่โต๊ะ นอกจากผมจะไม่ออกแล้วผมจะอยู่ให้คนอกแตกตายไปเลย

“ไม่ออกครับ ผมจะฟังเพลง” ผมเปิดเพลงอีกรอบ ผมนั่งรอคนอยู่จนเลิกงานก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเสร็จสักที

“ได้เท่านี้นะคะรบกวนเอากลับไปดูแล้วแจ้งด้วยค่ะ” เสียงของคนที่นั่งข้างผมพูดขึ้น

“ผมว่าผมขอดูแบบแรกก่อนดีกว่า”

“เชิญดูค่ะเลิกงานแล้วขอตัวนะคะ” ผมปรายตามองคนที่กำลังเดินไปที่ประตู

“เดี๋ยวไปส่ง”

“อย่าเลยค่ะเอาเวลาของคุณไว้คิดวิธีแกล้งฉันพรุ่งนี้เถอะ”